แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 158

เมื่อทุกคนในบ้านเก่ากำลังจะจากไป จู่ๆ ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดขึ้น

ในที่สุดด้วยนิสัยของลั่วเฉินซื่อ จึงทนไม่ไหวอีกต่อไป “ลั่วเสี่ยวปิง เจ้าจะจบไม่จบ”

หลานชายนางถอยให้ครั้งแล้วครั้งเล่า ถอยจนสุดทางแล้ว ยัยเด็กนี่ยังไม่รู้ดีรู้ชั่วอีก

คนอย่างนาง ก็สมควรได้รับคำขอโทษจากหลานรักของนางหรือ?

หากไม่ใช่เพราะหลานรักเอ่ยปาก ตอนนี้นางคงไล่ยัยเด็กนี่ออกนอกบ้านไปแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงมองลั่วเฉินซื่ออย่างเย็นชา “อ้อ ข้าแค่อยากจะบอกพวกเจ้า บ้านของข้า ไม่ต้องให้คนนอกอย่างพวกเจ้ามาชี้โบ้ชี้เบ้เป็นเจ้าข้าวเจ้าของอยู่ที่นี่หรอก”

ก่อนหน้านี้ก็พอรู้ว่าคนบ้านเก่าของตระกูลหลัวนั้นไร้ยางอาย แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะไร้ยางอายขนาดนี้

คิดอยากจะได้บ้านของนาง แล้วยังจัดสรรแจกจ่ายอย่างหน้าไม่อาย แล้วตามวิธีการจัดสรรของพวกเขา พวกเขาทั้งสามแม่ลูกก็ต้องถูกไล่ออกจากบ้านมิใช่หรือ?

ลั่วเสี่ยวปิงพูดคำเหล่านี้โดยไม่เว้นระยะ โกรธขจนลั่วเฉินซื่อเอนไปด้านหลัง

นางอยากจะชี้จมูกของลั่วเสี่ยวปิงแล้วด่านาง แต่ก็ถูกลั่วเหอซิ่งหยุดไว้ก่อน

ลั่วเหอซิ่งไม่ได้พูดอะไร แค่พาตระกูลลั่วเดินไปข้างหน้า

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรครึกครื้นให้ดู ชาวบ้านจึงออกไปรอกินเนื้อต่อไป

แล้วลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปยังห้องรกๆของอานอานแล้วลูบหัวอานอานเบาๆ “ไม่เป็นไร คืนนี้แม่จะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ให้”

นางยังรู้ว่าลูกชายของนางค่อนข้างรักสะอาด

อานอานเปิดปากของเขา คิดอยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อมองไปที่รอยเท้าบนเตียง คำว่า 'ไม่จำเป็น' สองพยางค์นี้พูดออกไปไม่ได้เลย

เมื่อคำพูดนั้นอยู่ที่ริมฝีปาก อานอานก็หันกลับมากล่าวว่า "ขอบคุณท่านแม่"

ลั่วเสี่ยวปิงเหลือบมองอานอานอย่างปลอบโยน แล้วลูบหัวเล่อเล่อ “เอาล่ะ พวกเจ้าสองคนอยู่ในห้องเถอะ เดี๋ยวแม่จะไปที่ครัวก่อน”

ข้าวหม้อใหญ่ปรุงโดยป้าเฉินและป้าสองสามคนในหมู่บ้านที่ลานบ้านที่แบกหม้อขนาดใหญ่สองใบมา อย่างไรก็ตาม แต่ในห้องโถงใหญ่ต้องรับรองจิ่นเหนียงและคนอื่นๆ

นางต้องทำอาหารรับรองพวกเขาด้วยตัวเอง และตอนนี้งานในครัวนางทำได้เพียงครึ่งเดียว

แค่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะจากไป อานอานก็พูดด้วยความเป็นห่วง “ท่านแม่ พวกเขาจะแย่งบ้านเราหรือ?”

เขาชอบบ้านหลังนี้จริงๆ และไม่อยากจะยกให้ใคร

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงได้ยิน ก็เกิดแสงเย็นวาบในดวงตาของนาง และนางก็พูดอย่างเด็ดขาดว่า “พวกเขาไม่มีปัญญาหรอก”

เมื่อเห็นน้ำเสียงที่แน่วแน่ของแม่ ในที่สุดอานอานก็โล่งอกและยิ้มออกมา “ท่านแม่ไปทำงานเถอะ ข้ากับน้องสาวจะเฝ้าบ้านเอง”

เวลาค่อนข้างดึกแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้อยู่ในเรือนหลัก แต่ตรงไปที่ห้องครัวเพื่อทำงาน

เดิมทีชาวบ้านได้กลิ่นเนื้อในลานบ้านก็น้ำลายสอมากอยู่แล้ว แต่เมื่อได้กลิ่นหอมจากห้องครัวของลั่วเสี่ยวปิงออกมา ก็ต่างดึงดูดใจทุกคน

“นี่มันกลิ่นอะไรกัน?ทำไมถึงหอมขนาดนี้?”

“ใช่ ข้าไม่เคยได้กลิ่นอะไรที่หอมขนาดนี้มาก่อน มันต้องอร่อยแน่ๆ”

“ไอ้หยา ท้องข้าหิวจนทนไม่ไหวแล้ว ถ้าข้ารู้ว่าจะหิวขนาดนี้ คงกินมือเช้ามาบ้าง”

“มาเถอะ สิ่งที่เรากินได้คือด้านนอก และสิ่งที่อยู่ด้านในไม่ใช่สิ่งที่เรากินได้”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา อวี๋เอ้อฮัว ไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไร แล้วรีบวิ่งไปที่โต๊ะทั้งสองที่ซึ่งบ้านเก่าของตระกูลลั่วนั่งอยู่ภายใต้สายตาที่อิจฉาของทุกคน

เมื่อสมาชิกทุกคนในบ้านหลังเก่าของตระกูลลั่วมากันหมด โต๊ะเดียวย่อมไม่เพียงพอ ดังนั้นผู้คนจากบ้านเก่าจึงมีสองโต๊ะ

ทันทีที่นางมาถึงโต๊ะอวี๋เอ้อฮัวพูดซ้ำสิ่งที่หวังจินเสียเพิ่งพูด

ทุกคนในบ้านเก่า รวมทั้งลั่วเหอซิ่ง รู้สึกว่าโต๊ะหลักในเรือนหลักนั้นถูกสงวนไว้สำหรับพวกเขา

ดังนั้นพวกเขาแต่ละคนจึงเดินไปทางโต๊ะหลักด้วยความดีใจและมีเกียรติ และได้รับสายตาอิจฉาจากผู้คนมากมายในหมู่บ้าน

“เชอะ ยัยขี้เหนียว หมู่บ้านเดียวกันยังสองมาตรฐาน ทำไมเราไม่ได้กินของดีๆ แบบนี้บ้างล่ะ?” มีบางคนไม่พอใจและน้ำเสียงของพวกเขาก็ประชดประชัน

เห็นได้ชัดว่านี่คือคนที่อยากกินจานนั้นในครัว

อย่างไรก็ตาม คำพูดเหล่านี้ยังคงจมอยู่ในเสียงการกลืนน้ำลาย เพราะกลิ่นต่างๆ ต่างลอยออกมาจากห้องครัวมากขึ้นเรื่อยๆ และกลิ่นเหล่านั้นก็แรงขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนี้ ลั่วเสี่ยงปิงที่ทำงานอยู่ในครัวกำลังโบกตะหลิวในมืออยู่ และไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดเรื่องสอดแทรกนี้ขึ้น

ในห้องของอานอาน เล่อเล่อมองดูพี่ชายของนางอย่างร้อนใจ

“จะทำอย่างไรดีท่านพี่ พวกเขากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกลมใหญ่ในห้องรับแขก”

‘ห้องรับแขก’ เป็นคำศัพท์ที่เล่อเล่อได้เรียนรู้จากลั่วเสี่ยวปิง นางรู้ว่าโต๊ะนั้นสงวนไว้สำหรับท่านลุงและท่านปู่ที่มาจากในเมือง ไม่ใช้สำหรับคนเลวพวกนั้น

อานอานมองดูผู้คนในบ้านเก่าตระกูลลั่วที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกผ่านช่องว่างของประตู ขมวดคิ้ว แล้วแสงจ้าก็ปรากฏขึ้น พูดกัยเล่อเล่อที่อยู่ข้างๆ

“ป้าจิ่นเหนียงและคนอื่นๆ น่าจะใกล้มาถึงแล้ว พวกเขาออกไปรับพวกเขาจากประตูหลังกันเถอะ”