แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 159

จะว่าไปก็บังเอิญ เมื่ออานอานพาเล่อเล่อออกจากประตูหลังและเดินอ้อมไปที่ประตูหน้า รถม้าก็มาพอดี

เมื่อเห็นอย่างนั้น อานอานก็จูงน้องสาวของเขาถอยไปด้านข้าง แล้วรอให้รถม้าหยุด

“ท่านลุงโอหยาง ท่านปู่เถ้าแก่”

ที่ลงจากรถก็คือโอหยางฉี่หยู่และเถ้าแก่ฉิน

เพียงแต่ว่าทั้งโอหยางฉี่หยู่และเถ้าแก่ฉินต่างก็ปลื้มใจในตอนนี้

เพราะพวกเขาเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่พวกเขาไม่เคยได้รับการต้อนรับด้วย "ความอบอุ่น" เช่นนี้จากอานอาน

อืม อานอานในเวลานี้ทักทายพวกเขาก่อน สำหรับพวกเขา ถือว่าค่อนข้างกระตือรือร้น เพราะเด็กคนนี้มักจะถนอมคำพูดราวกับทองคำ

“พวกเจ้าสองคนมาทำอะไรที่นี่?” โอหยางฉี่หยู่ถามอย่างสงสัย

“พวกเรามารอท่าน” อานอานพูด

ถึงแม้ว่าสมองเล่อเล่อจะไม่ไวเท่าอานอาน แต่ถึงอย่างไรก็เป็นฝาแฝดกัน ดังนั้นในเวลานี้นางก็รู้ว่าพี่ชายของนางกำลังจะทำอะไร นางจึงยิ้มหวานออกมา “ใช่แล้ว ลุงโอหยาง พวกเรามารอท่านอยู่ที่นี่ วันนี้แม่ของข้าเตรียมอาหารอร่อยๆมากมายให้ลุงโอหยางและพวกท่าน กลิ่นหอมมากๆเลย”

ทันทีที่คำพูดของเล่อเล่อออกมา ดวงตาของโอหยางฉี่หยู่ก็สว่างขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงเข้าครัว แล้วยังทำอาหารอร่อยๆมากมาย?งั้นยังรออะไรอีก?

คำว่าทนแทบไม่ไหว แทบจะเขียนอยู่บนใบหน้าของโอหยางฉี่หยู่ เขาอุ้มเล่อเล่อแล้วเดินเข้าข้างใน

เถ้าแก่ฉินที่ถือของขวัญอยู่มองไปที่อานอาน อานอานเห็นดังนั้นจึงพูดแค่ว่า "ท่านเข้าไปข้างในก่อน ข้าจะรอสักเดี๋ยว"

ทันทีที่เถ้าแก่ฉินเข้ามา รถม้าก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งบนถนนใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล...

ในอีกด้านหนึ่ง โอหยางฉี่หยู่อุ้มเล่อเล่อเข้าไปที่ลานบ้านของลั่วเสี่ยวปิง

ทันทีที่โอหยางฉี่หยู่เดินเข้ามา สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาก็คือโต๊ะที่มีอยู่นับสิบโต๊ะในลานกว้าง และมีคนจำนวนมากอยู่รอบๆ โต๊ะ

การมาถึงของเขาดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที และดวงตาของทั้งหมดล็อกอยู่กับตัวเขา

ถึงอย่างไร คุณชายผู้สูงศักดิ์ในชุดแดงนั้นก็หล่อเหลา แม้จะถูกจัดวางท่ามกลางฝูงชนก็เห็นได้ในพริบตา ผู้คนในหมู่บ้านก็ไม่ค่อยจะพบเห็นบ่อยนัก ดังนั้นถึงแม้บางคนจะไม่ได้เห็นโอหยางฉี่หยู่เป็นครั้งแรกก็ตาม ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถูกความเลิศเลอรอบตัวเขาดึงดูด

เมื่อจางฮั่วเหมยเห็นโอหยางฉี่หยู่อีกครั้ง หัวใจของนางก็สั่นไหวอีกครั้ง และบังเอิญว่านางนั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ประตู จางฮั่วเหมยจึงยืนขึ้นอย่างเขินอายและเดินไปที่โอหยางฉี่หยู่

“คุณชายโอหยาง บังเอิญจริงๆ พวกเราพบกันอีกแล้ว” จางฮั่วเหมยก้มศีรษะลงครึ่งหนึ่งด้วยใบหน้าที่เขินอาย

เมื่อมองไปที่จางฮั่วเหมยที่เป็นเช่นนี้ ชาวบ้านก็เต็มไปด้วยความสงสัย หรือว่าฮั่วเหมย แม่นางคนนี้จะคุ้นเคยกับคุณชายคนนี้?

“บังเอิญจังเลยท่านป้า เราได้เจอกันอีกแล้ว”

ในตอนที่ทุกคนสงสัยว่าจางฮั่วเหมยและโอหยางฉี่หยู่จะรู้จักกันและมีบางอย่างพิเศษหรือไม่ เล่อเล่อก็กล่าวอย่างไร้เดียงสา บนใบหน้ายังยิ้มตาหยี

ทุกคน “…” ทุกคนมาที่บ้านของนางเพื่อสังสรรค์ ถือได้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญมากหรือไม่?

อย่างไรก็ตาม ด้วยการขัดจังหวะของเล่อเล่อ ทุกคนจึงไม่ได้คิดว่าจางฮั่วเหมยและโอหยางฉี่หยู่จะมีอะไรหรือไม่

เพราะทุกคนก็ล้วนมากินดื่มสังสรรค์ บังเอิญตรงไหนกัน?

จางฮั่วเหมยคนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นการทักทายแบบบังคับ ในใจของทุกคนก็ได้ข้อสรุป

จางฮั่วเหมยรู้สึกเก้ๆ กังๆ กับคำพูดของเล่อเล่อ ใบหน้าของนางเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว นางอยากจะคำรามใส่เล่อเล่อจริงๆ

และในเวลานั้นเอง เสียงที่จืดชืดของโอหยางฉี่หยู่ก็ดังขึ้นมา แต่กำลังพูดอยู่กับเถ้าแก่ฉินที่อยู่ข้างๆเขา "เถ้าแก่ฉิน หญิงในหมู่บ้านคนนี้เป็นเพื่อนเก่าของเจ้าหรือ?"

เมื่อจางฮั่วเหมยได้ยินคำพูดของโอหยางฉี่หยู่ นางก็มองไปยังเถ้าแก่ฉินที่อยู่ข้างๆเขาโดยไม่รู้ตัวและใบหน้าของนางก็ถอดสีทันที

เถ้าแก่ฉินแก่กว่าพ่อของนางอีก นางจะเป็นเพื่อนเก่ากับคนแบบนี้ได้อย่างไร?

เถ้าแก่ฉิน “ไม่ใช่ขอรับ นายท่าน…”

คนไม่มีความรู้ตัวเอง เห็นเขาแล้วเหมือนสุนัขเห็นกระดูกทุกครั้ง... โถ่เอ้ย เขาหล่อและดูดีขนาดนี้ เขาไม่ใช่สุนัข...

สรุปแล้ว มีเด็กสาวในหมู่บ้านที่น่าเกลียดเข้ามาเกาะแกะ แล้วยังทำท่าทำทางอึกๆ อักๆ น่าคลื่นเหียนเสียจริง

อีกอย่าง สาวชาวบ้านเมื่อกี้ ในเมื่อกล้าเข้ามาต่อหน้าผู้คน แล้วยังทำท่าอึกๆ อักๆ อย่างนั้นอีก เห็นชัดว่ามีแผนการกับเขา ให้ทุกคนคิดว่าพวกเขามีอะไรกันจริง

กลอุบายเล็กๆน้อยๆแบบนี้ ต่อหน้าเขามันไม่เพียงพอจริงๆ

ส่วนเขา ถูกวางแผนแล้วจะไม่โต้กลับได้อย่างไร? นี่ไม่ใช่นิสัยของเขาสักหน่อย

พูดได้คำเดียวว่าจางฮั่วเหมย สำหรับโอหยางฉี่หยู่ก็เป็นเพียงแค่ลมผาย เมื่อปล่อยแล้วก็หายไป

แต่ตอนนี้ สิ่งเดียวที่ดึงดูดโอหยางฉี่หยู่คือกลิ่นหอมแปลกๆที่ลอยออกมาจากห้องครัว

“ลุงโอหยาง อาหารของท่านแม่จวนจะเสร็จแล้ว พวกเราหาโต๊ะนั่งลงก่อนดีไหม?” เล่อเล่อกอดคอโอหยางฉี่หยู่ไว้แล้วพูดอย่างสนิทสนม

โอหยางฉี่หยู่ได้ยินแบบนั้น ย่อมไม่มีเหตุผลไม่ตกลง และเขาก็ไม่สามารถรอได้อีกแล้ว

กำลังจะนั่งแล้ว ยังห่างไกลจากกินอีกหรือ?

แน่นอนไม่!

โอหยางฉี่หยู่คิดอย่างนั้น แต่ในไม่ช้าเขาก็ถูกตบหน้า

เพราะตามคำแนะนำของเล่อเล่อ ในไม่ช้าเขาก็มาที่โต๊ะ

ตัวหนึ่ง... ทั้งตัวดำสนิท ไม่รู้ว่าถูกควันน้ำมันปกคลุมมากี่ปีแล้ว และคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะคือชาวบ้านสองคนที่สวมชุดสกปรก

แม้โอหยางฉี่หยู่ที่ไม่มีโรครักสะอาดเกินไป เมื่อเห็นภาพตรงหน้าเขาก็ไม่มีความคิดที่จะนั่งลง

“เอ่อ…เล่อเล่อ พวกเราเปลี่ยนโต๊ะดีหรือไม่?”