แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 170

ลั่วต้าฟู่และฟ่านลี่ฮัวกำลังคิดระแวง แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร ก็ล้มลงสลบกับพื้นแล้ว

เวลานี้สององครักษ์ลับเดินออกมาจากที่มืด มองดูสองคนที่พื้น องครักษ์หนึ่งถามขึ้น “พวกเราจัดการคนพวกนี้ไปเลยดีไหมประหยัดเวลา ทำไมนายท่านถึงต้องเหน็ดเหนื่อยเยี่ยงนี้ด้วย?”

องครักษ์สองได้ยินอย่างนั้น หันมององครักษ์หนึ่งด้วยสีหน้าปั้นยาก สุดท้ายพูดออกมาหนึ่งคำว่า “ฆ่าคนก็แค่หัวหลุดหล่นพื้น”

ตอนแรกองครักษ์หนึ่งยังไม่เข้าใจ แต่พอเข้าใจความหมายลึกซึ้งในนั้นแล้ว องครักษ์หนึ่งก็สะท้านเยือก

นี่คือนายท่านจะเปลี่ยนวิธีทรมานคนพวกนี้งั้นรึ?

พอคิดได้อย่างนี้ องครักษ์หนึ่งอดมองพวกคนบนพื้นอย่างเห็นอกเห็นใจไม่ได้

ตอนฉีเทียนเห้ากลับมา เห็นสามคนที่นอนอยู่บนพื้นห้องด้านหลังที่ทำเป็นโกดังชั่วคราว เขาไม่ได้มีสีหน้าประหลาดใจเลยสักนิด

“เรียกทางการมา” เขาพูดออกมาอย่างเรียบง่าย ฉีเทียนเห้าหมุนตัวจะออกไป ไม่คิดจะเสียเวลากับคนพวกนี้เลยสักนิด

“นายท่าน!”

องครักษ์สองรีบส่งเสียงรั้งฉีเทียนเห้าเอาไว้

ฉีเทียนเห้าชะงัก ขมวดคิ้วถาม “มีอะไร?”

ถ้าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังทำไม่ดี แสดงว่าองครักษ์พวกนี้ของเขาต้องเอากลับไปฝึกฝนใหม่แล้ว

ฉีเทียนเห้าคิดไปพลางมององครักษ์สอง ซึ่งก็คืออั้นชีที่อยู่อันดับเจ็ดในบรรดาองครักษ์เอ่ยปากขึ้น “นายท่าน นายหญิงขึ้นเขาไปแล้ว....”

พอเห็นเจ้านายตนสีหน้าเปลี่ยน อั้นชีรีบเสริม “นายท่านวางใจได้ อั้นหวู่ตามนายหญิงไปแล้ว...”

เพียงแต่คำพูดของอั้นชียังไม่ทันจบ เจ้านายที่อยู่ตรงหน้าเขาก็พลันหายไปราวกับสายลมแล้ว

อั้นชีและอั้นปาสบตากันหนึ่งที ทั้งสองคนเห็นแววตกตะลึงจากสายตาอีกฝ่าย...

เวลานี้ ในภูเขา

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงขึ้นเขา ก็ไม่ได้หาสะเปะสะปะไปทั่ว แต่มุ่งไปทางเหนือ

ตัวยาอย่างแรกที่นางจะหาเรียกว่าหญ้าเสริมกระดูก หญ้าเสริมกระดูกชอบความชื้นและหนาวเย็น มักอยู่ในที่ลาดชันและหันหลังให้ดวงตะวัน

เพียงแต่หญ้าเสริมกระดูกหายากนัก นางรู้แค่ว่าที่ลาดชันของภูเขานี้เหมาะจะให้หญ้าเสริมกระดูกเติบโต แต่จะมีหญ้าเสริมกระดูกจริงไหมก็พูดยาก

แน่นอน หญ้าเสริมกระดูกเป็นตัวยาตัวเลือกแรก ถ้าหาหญ้าเสริมกระดูกไม่เจอ นางก็สามารถใช้ตัวยาอื่นแทนได้

และตัวยาอื่นที่สำคัญคือกระดูกเสือ

ยุคนี้ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถฆ่าเสือร้ายอย่างอู่ซงได้ ต่อให้เป็นพรานมือเก๋าเจอเสือเข้าก็ไม่รอด ดังนั้นกระดูกเสือจึงหายากนัก ต่อให้นางไปโรงยาก็ไม่แน่ว่าจะหาซื้อได้

ส่วนจะให้นางฆ่าเสือ?

เหอะ อย่าล้อเล่นน่า อย่างมากนางก็ให้เสือกินอิ่มไปหนึ่งมื้อ

เสียสละชีวิตตัวเองเพื่อชีวิตคนอื่นนางทำไม่ได้หรอก นางเป็นคนรักชีวิต ชีวิตคนอื่นคือชีวิต ชีวิตนางก็คือชีวิต

ยิ่งไปกว่านั้นนางยังมีลูกที่น่ารักอยู่สองคน นางเป็นแม่พระไม่ได้หรอก

ดังนั้นในสถานการณ์ที่มีสะเพซเป็นแบ๊ค สิ่งเดียวที่นางทำได้คือขึ้นเขามาหาหญ้าเสริมกระดูก

แต่พอถึงที่ลาดชัน ลั่วเสี่ยวปิงหยิบเอาฮว่าเจ๋อจึกับเทียนออกมา ก็เลยยกเทียนที่มีแสงไฟริบหรี่มองหาในความมืดอยู่นานก็หาหญ้าเสริมกระดูกไม่เจอสักที

ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงจะตัดใจ จุดที่แสงเทียนปราดไปถึง ลั่วเสี่ยวปิงเห็นหญ้าเสริมกระดูกเข้าพอดี

“มายก๊อด!” ลั่วเสี่ยวปิงอดอุทานไม่ได้

นางรู้สึกว่าโชคของตนจะดีทะลุฟ้าเลย

ไม่งั้นทำไมหญ้าเสริมกระดูกที่หายากขนาดนั้นจะโดนนางหาเจอได้ยังไงล่ะ?

ไม่แน่นางก็อาจจะหากระดูกเสือได้ง่ายกว่าคนธรรมดาล่ะ

ลั่วเสี่ยวปิงเด็ดหญ้าเสริมกระดูกอย่างระมัดระวังไปพลาง และคิดอย่างนี้ไปพลาง พลันมีเสียงคำราม “โฮก”ดังมาไม่ไกล

ขยับแล้ว?

ทำไมนางเข้าสะเพซไม่ได้?

แววตาแน่วนิ่งของลั่วเสี่ยวปิงเปลี่ยนเป็นไม่นิ่งละ

แม่เจ้า เวลาคับขันแบบนี้นางดันเข้าสะเพซน้ำแร่วิญญาณใม่ได้

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่มีเวลาครุ่นคิด สายตาเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา แต่ขากลับไม่ขยับ

นางไม่ใช่ไม่อยากขยับ ไม่ใช่ไม่อยากหนี แต่ความรู้ที่เรียนมาเมื่อชาติก่อนบอกนางว่า นางจะขยับไม่ได้ และก็วิ่งหนีไม่ได้

ยิ่งกลัว สมองยิ่งมีสติอย่างน่ากลัว วิธีจัดการเมื่อเจอเสือในป่าก็โผล่ขึ้นมาในบัดดล

วิธีอย่างค่อยๆขยับเพิ่มระยะห่างเห็นได้ชัดว่าใช้ไม่ได้แล้ว เพราะเสืออยู่ใกล้นางมาก ตนเองอยู่ในระยะเตือนภัย

ตอนนี้หนทางเดียวที่นางทำได้คือ ไม่ขยับ ไม่หนี ไม่ย่อเอวก้มหน้า

เพราะถ้านางขยับอะไรสักอย่าง เสือจะโผเข้าหานางเหมือนเข้าหาอาหารทันที

แต่นางไม่ได้นั่งรอความตายเงียบๆ

เพราะนางพบว่า ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมตนเองไม่สามารถเข้าสะเพซได้ แต่นางหยิบของในสะเพซออกมาได้

พอดีกับในสะเพซมียาพิษและยาสลบที่นางใช้เผื่อในสถานการณ์คับขัน ถ้าระหว่างที่นางสบตากับเสือแล้วเสือไม่ได้จากไปแต่เตรียมโผเข้าหาตน ถ้าอย่างนั้นทางเดียวที่นางทำได้คือใช้ยาพวกนั้นช่วยชีวิตตนเองแล้ว

เพียงแต่ยาพวกนั้นมีฤทธิ์กับเสือมากเกินไป แต่นางกลับไม่มั่นใจเลย

อั้นหวู่ซ่อนอยู่บนต้นไม้ เห็นหนึ่งคนและเสือหนึ่งตัวต่างไม่ขยับ อดขมวดคิ้วไม่ได้ สายตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

เวลานี้เองเสือขยับแล้ว

“โฮก”ดังขึ้นพลางกระโดดเข้ามา โผเข้าหาลั่วเสี่ยวปิงเต็มๆ...