แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 171

เห็นเสือโผเข้าหาลั่วเสี่ยวปิง และลั่วเสี่ยวปิงไม่ขยับเลย อั้นหวู่ถึงสังเกตเห็นว่าเรื่องมันไม่ชอบมาพากล

แค่พริบตาเดียว อั้นหวู่ก็เหงื่อตกเปียกเต็มหลัง

ดูเหมือนร่างกายจะเร็วกว่าสมอง เขาผลันร่างออกไปทันที แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี

ตอนฉีเทียนเห้ามา สิ่งที่เขาเห็นคือเสือตัวหนึ่งที่ใหญ่กว่าลั่วเสี่ยวปิงหลายเท่ากำลังโผเข้าใส่ลั่วเสี่ยวปิง และอ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคละเลือด ทำท่าจะกัดกินลั่วเสี่ยวปิงลงท้อง

วินาทีนี้รู้สึกอะไรไหม ฉีเทียนเห้าไม่สน

เขาดึงมีดสั้นที่เอวออกมาและโยนไปทันที

เป้าหมาย คอหอยของเสือ

ในวินาที่เสือเข้าใกล้นาง ลั่วเสี่ยวปิงก็สาดผายงพิษในมือใส่เสือทันที

แต่ผงยาสาดไป กลับไม่ได้ช่วยยับยั้งเสือไว้ได้เลย

นางรู้สึกได้ถึงกลิ่นเหม็นสาบที่เสือหายใจออกมาโผเข้ามาโดนหน้านางด้วยซ้ำ ใจหวาดหวั่นสั่นระรัว แต่มือกลับกุมหัวและคอหอยตนไว้มั่น นี่เป็นวิธีสุดท้ายที่จะช่วยตัวเองยามเจอเสือในป่า

การรอเวลาที่จะเจ็บปวดหรือตายนั่นมันช่างยาวนานเสียจริง ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่รู้ว่าผ่านไปแค่ไหน แต่ความเจ็บปวดที่คาดเดานั้นกลับไม่เกิดขึ้นสักที

ลั่วเสี่ยวปิงลืมตาขึ้น แต่กลับเห็นเสือล้มกองอยู่กับพื้นไม่ขยับ

อันตรายหายไป ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่นางไม่รู้ว่าหายไปตอนไหนกลับมาแล้ว นางได้ยินเสียงหายใจหอบกระชั้นจากด้านหลัง

นางหันกลับไปอย่างแรง กลับเห็นฉีเทียนเห้ามายืนอยู่ด้านหลังตนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขายืนห่างจากนางไปแค่ก้าวเดียว

ยังไม่ทันจะคิดทำอะไร ฉีเทียนเห้าก็ดึงนางเข้าไปกอด

กอดรัดแน่นจนนางแทบหายใจไม่ออก

แต่วินาทีนี้นางไม่อยากหนีจากอ้อมกอดนี้

และนางก็หนีไม่ได้ด้วย

เพราะนางขาอ่อน

ตอนนี้เองนางถึงรู้ว่าเสื้อผ้าเปียกชื้น และอ้อมกอดนี้ให้ความรู้สึกปลอดภัยกับนางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เวลาเหมือนหยุดลงในชั่วขณะนี้

ลมหายใจของทั้งคู่เปลี่ยนจากร้อนรนเป็นสงบนิ่งแล้ว แต่กลับไม่มีใครคิดจะพูดอะไรเลย

ฉีเทียนเห้ารู้สึกว่า วินาที่ได้กอดนาง เขามีความรู้สึกได้ถึงสิ่งล้ำค่าที่เสียไปแล้วได้คืนมาอย่างสุดซึ้ง

ผ่านไปนานโข เขาถึงหาเสียงตนเองเจอ

“ลงเขาเถอะ” เสียงเรียบมาก

“อืม” ลั่วเสี่ยวปิงตอบกลับเสียงเรียบยิ่งกว่า

เพียงแต่บรรยากาศของทั้งสองคนกลับแผ่ซ่านความหวานซึ้งเงียบๆอยู่หลายส่วน

ฉีเทียนเห้าคลายอ้อมกอดที่กอดลั่วเสี่ยวปิง เตรียมจะเดินนำ

“เดี๋ยวก่อน!” ลั่วเสี่ยวปิงเรียกเขาไว้ “จะสิ้นเปลืองกระดูกเสือหนังเสือไม่ได้นะ”

กระดูกเสือเป็นของดี หนังเสือยิ่งมีราคาไม่น้อย ถ้าโยนทิ้งไว้ตรงนั้นมันน่าเสียดายจริงๆ

เห็นเวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงยังคิดจะหาเงิน ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้พูดอะไร หมุนตัวไปย่อตัวลงหน้าเสือ กำลังจะลงมือ ลั่วเสี่ยวปิงก็ร้องรั้งเขาไว้ “เดี๋ยวก่อน!”

ระหว่างพูดลั่วเสี่ยวปิงสะบัดชายเสื้อ หยิบยาแก้พิษออกมาหนึ่งเม็ดให้ฉีเทียนเห้า

เพียงแต่ยังไม่ทันรอลั่วเสี่ยวปิงบอกว่าเป็นยาอะไร ฉีเทียนเห้ารับมาแล้วกลืนลงไปเลย

ความเชื่อใจที่ฉีเทียนเห้าไม่ปิดบังเลยสักนิดทำให้สายตาลั่วเสี่ยวปิงผ่อนคลายลงเล็กน้อย เพียงยืนมองฉีเทียนเห้าดึงมีดสั้นที่คอเสือออกมาอย่างตะลึง จากนั้นเขาก็เริ่มลงมือถลกหนักเลาะกระดูกอย่างชำนาญ

วินาทีนี้ในใจลั่วเสี่ยวปิงพลันมีความรู้สึกหวานล้ำขึ้นมา

ผู้ชายที่เชื่อใจตนอย่างหมดสิ้นนี่ ดูเหมือนว่าชอบเขาก็ไม่เสียหายอะไร

ลั่วเสี่ยวปิงยิ้มมุมปากในความมืด

“รีบไปเถอะ กลิ่นคาวเลือดนี่จะดึงดูดสัตว์ป่าอย่างอื่นมา” ฉีเทียนเห้าหยิบหนังเสือกระดูกเสือ สีหน้ามีแววเคร่งเครียด

เหมือนจะน้อมรับคำพูดฉีเทียนเห้า พอเขาพูดจบ ก็มีเสียงหมาป่าร้องขึ้นไม่ไกล

ลั่วเสี่ยวปิงขยับเข้าใกล้ฉีเทียนเห้าสองก้าวทันที สีหน้าดูตกใจ

เขาตามหลังนายหญิงมา ด้วยฝีมือเขาจะรับมือเสือตัวหนึ่งมันไม่ยากเลย

แต่เขากลับทำให้นายหญิงตกอยู่ในอันตราย

อั้นชีอั้นปารีบมา พอเห็นภาพแบบนี้ ต่างอยากขอร้องแทนอั้นหวู่ แต่นิสัยนายท่านพวกเขารู้ดี ดังนั้นคำขอร้องค้างอยู่ที่ริมฝีปาก และทั้งคู่ก็กลืนมันลงไป หากมาคุกเข่าข้างอั้นหวู่แทน

“อั้นหวู่ เจ้ารู้หรือไม่ ข้างกายข้าไม่ต้องการองครักษ์ที่ไร้ประโยชน์?” ฉีเทียนเห้ายังไม่หายโกรธ

เรื่องเกี่ยวกับลั่วเสี่ยวปิง เขามีหรือจะหายโกรธได้ง่ายๆ?

อั้นหวู่ได้ยินดังนั้น ก็มีสีหน้าหวาดกลัว “นายท่าน อย่าไล่ข้าน้อยไป ข้าน้อยยินดีตายชดใช้ความผิด”

พูดจบ อั้นหวู่ไม่รอช้า ซัดฝ่ามือไปที่กะโหลกของตน”

“อย่า---“

อั้นชีอั้นปาไม่คิดว่าอั้นหวู่จะตัดสินใจอย่างนี้ ต่างร้องเสียงหลง

“ปึ้ง”ดังขึ้น อั้นหวู่ล้มลงกับพื้น

แต่เพราะโดนฉีเทียนเห้าซัดฝ่ามือกระเด็นไป

อั้นหวู่ไม่ตาย แต่กระอักเลือดคำโตออกมา เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บสาหัส

แต่ถึงจะเป็นอย่างนี้ อั้นหวู่ยังคงคลานขึ้นมาขอบคุณอย่างยินดี “ขอบพระคุณนายท่าน...”

“ทำไมเจ้าไม่ลงมือ?”

พออั้นหวู่ได้ยินคำถาม ก็อดสั่นสะท้านไม่ได้ แต่ไม่กล้าไม่ตอบ ได้แต่ตอบตามความจริง

“ส่งเขาไปผาเสือ!”

ฉีเทียนเห้าสั่งการคำนี้ และไม่สนใจเสียงสะท้านเยือกของลูกน้องหลายคน เขาหิ้วหนังเสือกระดูกเสือ หมุนตัวเข้าบ้านใหม่ไป

ผาเสือเป็นสถานที่ที่ฉีเทียนเห้าไว้ฝึกฝนองครักษ์โดยเฉพาะ ในนนั้นมีเสือหลายตัวนัก

ถ้าเป็นเมื่อก่อน อั้นหวู่ยังพอมีทางรอด แต่ตอนนี้อั้นหวู่บาดเจ็บภายใน ดูท่าจะร้ายมากกว่าดี