แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 172

“อั้นหวู่....” อั้นชีอยากจะพูด แต่ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ข้าไปขอร้องนายหญิง” อั้นปาเอ่ยขึ้น

อั้นหวู่อยากห้ามปราม แต่อั้นปาจากไปแล้ว

อั้นหวู่มองตามแผ่นหลังอั้นปาไปแล้วยิ้มเศร้า แต่กลับไม่พูดอะไร

คนที่รู้จักนิสัยนายท่านย่อมรู้ดีว่า การไปผาเสือ ถือว่านายท่านเมตตาเป็นพิเศษแล้ว

อันที่จริงแล้วฉีเทียนเห้าสั่งการอย่างนี้กลับมิใช่เมตตา

แต่เพราะอั้นหวู่อยากดูว่าลั่วเสี่ยวปิงจะรับมือเสือยังไง ถ้าอย่างนั้นเขาเลยให้ไปผาเสือดูซะให้พอ เท่านั้นเอง

เพียงแต่คนที่รับมือเสือเปลี่ยนเป็นตัวอั้นหวู่เองเท่านั้น

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงเข้าไปในกระท่อมมุงจากแล้ว

เพียงแต่แค่เข้าไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้ระงมลอยมา

“เสี่ยวจู๋ เสี่ยวจู๋ที่น่าสงสารของแม่...”

“พี่สี่...ฮือฮือ พี่สี่ท่านตื่นสิ...”

พอได้ยินเสียงนี้ลั่วเสี่ยวปิงแอบอุทานแย่ละในใจ ไม่คิดสักนิด วิ่งเข้าห้องไปเลย

พึ่งจะเข้าไป ก็เห็นคนบ้านสี่ล้อมเตียงลั่วเสี่ยวจู๋อยู่ ส่วนลั่วเสี่ยวจู๋มีสีหน้าซ๊ดเผือด

“พวกเจ้าถอยออกมาให้หมด” ลั่วเสี่ยวปิงตะคอกดัง

ต่อให้คนนี้ยังอยู่ โดนรายล้อมขนาดนี้ ก็ขาดอากาศหายใจตายกันพอดี

ทั้งสี่คนของบ้านสี่ แต่ละคนพอได้ยินเสียงตะคอกของลั่วเสี่ยวปิง ก็ถอยห่างกันทันที

ลั่วเสี่ยวปิงถึงได้เข้าไปจับชีพจรลั่วเสี่ยวจู๋

ไม่มีแล้ว!

มือเย็นเฉียบ

พอฟังเสียงหัวใจลั่วเสี่ยวจู๋ ตอนแรกเพราะเสียงสะอื้นไห้ ทำให้นางไม่ได้ยินอะไรเลย

แต่ไม่นานนางก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นอ่อนๆ

มีเสียงหัวใจเต้น เท่ากับว่ายังมีทางช่วย

“พวกเจ้าออกไปซะ เร็ว!” ลั่วเสี่ยวปิงไม่มีเวลาอธิบาย นางไล่คนออกไป

ลั่วต้าโซ่วและหวางซื่อมองสบตากัน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงเริ่มรำคาญ ลั่วสื้อซิ่งเอ่ยปากขึ้น “ท่านพ่อท่านแม่ พวกเราออกไปเถอะ ให้พี่เสี่ยวปิงช่วยพี่สี่”

“ใช่ ท่านพ่อท่านแม่พวกเราออกไปกัน พี่เสี่ยวปิงต้องช่วยพี่สี่ได้แน่” ลั่วฝูซิ่งเสริมทับ

ลั่วต้าโซ่วและหวางซื่อถึงได้ไม่พิรี้พิไร รีบออกไปจากห้อง

พอทั้งสองคนออกไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงถึงได้ยกอุปกรณ์ทำยาของตนออกมาจากมุมห้อง และเริ่มทำยา

ไม่นาน กลิ่นยาคละคลุ้ง

ลั่วเสี่ยวปิงป้อนน้ำยาที่เติมน้ำแร่วิญญาณลงไปให้ลั่วเสี่ยวจู๋ก่อน จากนั้นก็เอาเศษน้ำยามาแปะที่รูบนขมับของลั่วเสี่ยวจู๋ ลั่วเสี่ยวปิงถึงถอนหายใจโล่งอก

เพียงแต่นางยังไม่ได้รีบจากไป แต่รอจนชีพจรของลั่วเสี่ยวจู๋คงที่แล้ว อุณหภูมิในร่างค่อยๆอุ่นขึ้น ลั่วเสี่ยวปิงถึงเปิดประตูห้อง

ภายใต้สายตาจับจ้องของคนบ้านสี่ ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยปากขึ้นเสียงเรียบ “นางไม่เป็นอะไรชั่วคราวแล้ว”

ลั่วเสี่ยวปิงจากไปท่ามกลางสายตาและคำพูดซาบซึ้งในบุญคุณของคนบ้านสี่

มองท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย ลั่วเสี่ยวปิงหาวหวอดๆ

ใกล้จะฟ้าสางแล้ว นางต้องกลับไปพักผ่อนแล้ว

แต่พึ่งออกจากกระท่อมมุงจาก ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกว่าข้างกายนางมีคนอยู่

“ใคร? ออกมา?”

ลั่วเสี่ยวปิงจับจ้องไปที่ความมืดตะโกนอย่างเคร่งเครียด ในใจระแวดระวังนัก

อั้นปาเดินออกมาจากความมืด คุกเข่าให้ลั่วเสี่ยวปิงพลางว่า “ขอนายหญิงได้โปรดช่วยอั้นหวู่ด้วย...”

.....

ฟ้าสางแล้ว แต่ในบ้านใหม่กลับเงียบผิดปกติ

ลั่วเสี่ยวปิงลืมตาขึ้น และเห็นว่าเป็นเวลาสายมากแล้ว อดสะดุ้งลุกขึ้นนั่งบนเตียงไม่ได้

“ใส่ร้ายหรือไม่ รอจนนายอำเภอของเราสืบสวนแล้วถึงจะรู้ เจ้าหลีกไปก่อน” ยามมือปราบเผชิญหน้าท่านย่าลั่ว กลับไม่เกรงใจเลยสักนิด

ท่านย่าลั่วเป็นแค่คนธรรมดา มีหรือจะไม่กลัวมือปราบ?

เมื่อเจอกับมือปราบที่ไม่เกรงใจเช่นนี้ ท่านย่าลั่วได้แต่เบี่ยงตัวหลบ แต่กลับร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุด

พอเห็นฉากนี้ คนอื่นในหมู่บ้านที่คิดละโมบในเงินของลั่วเสี่ยวปิงก็พร้อมใจกันล้มเลิกความคิดไปเลย

รอจนมือปราบจากไปแล้ว ท่านย่าลั่วจึงลุกขึ้นจากพื้น จะโผเข้าจับตัวลั่วเสี่ยวปิงในทันที

“เจ้าเด็กอตัญญูม้าดีดกะโหลก เจ้า เจ้าให้ร้ายจนลูกชายข้าถูกจับใช่ไหม?”

ไม่รอให้ลั่วเสี่ยวปิงหลบ ฉีเทียนเห้าก็ขวางหน้าลั่วเสี่ยวปิง และคว้าหมับเข้ากับข้อมือของท่านย่าลั่ว

“เจ้ากล้าตีนางดูสิ?” น้ำเสียงฉีเทียนเห้าดูข่มขู่ สายตาเย็นเยียบ

ท่านย่าลั่วมีหรือจะเคยเจอแบบนี้ ตกใจจนตัวสั่นเทา

ฉีเทียนเห้าสะบัดมือท่านย่าลั่วอย่างรังเกียจ รังสีรอบตัวกดทับต่ำมาก

“โฮ ไม่อยู่แล้ว มารังแกยายแก่อย่างข้ากัน ต่อให้มีหนังสือตัดขาดสัมพันธ์ แต่ยังไงข้าก็เป็นย่าของพวกเขานะ เจ้าคนอกตัญญูต้องโดนฟ้าผ่าตายแน่....”

ท่านย่าลั่วเริ่มเล่นมุกหนึ่งร้องไห้สองโวยวายสามผูกคอตายต่อหน้าคนในหมู่บ้าน

แต่แล้วฉีเทียนเห้ากลับไม่แม้แต่ชายตาแลนาง เพียงหันไปบอกคนในหมู่บ้านว่า “ทุกท่าน วันนี้ขอภัยไม่อาจรับรองได้”

พูดจบ ฉีเทียนเห้าจูงลั่วเสี่ยวปิงเข้าบ้านใหม่ และปิดประตูใหญ่แน่นหนาต่อหน้าทุกคน

ท่านย่าลั่วโกรธจัด แต่นางจะทำอย่างไรได้? ตัวหลักไม่อยู่ นางจะร้องไห้ให้ใครดูกัน? สิ่งสำคัญตอนนี้คือต้องช่วยต้าฟู่ต้ากุ้ยกลับมา

ส่วนฟ่านลี่ฮัว โดนท่านย่าลั่วลืมไปเสียสนิท ลูกสะใภ้มีหรือจะสำคัญกว่าลูกชายจริงไหม?

ข่าวแพร่ออกไปเร็วมาก ไม่นานก็แพร่ไปถึงในอำเภอ

หลังจากลั่วเหอซิ่งรู้ว่าพ่อแม่และอารองของตนโดนมือปราบจับตัวไป ก็ทั้งโกรธทั้งแค้นทั้งหวาดกลัว

ถ้าพวกเขาถูกลงโทษว่ามีความผิดจริง งั้นการสอบเข้ารับราชการของตนก็ไม่เหลือความหวังแล้ว

พอคิดได้แบบนี้ ลั่วเหอซิ่งก็เริ่มวิ่งเต้นไปทั่ว ใช้เส้นสายและทรัพย์สินที่เขาสามารถใช้ได้ รวมถึงเงินทองที่ท่านย่าลั่วให้คนเอามาให้ หวังว่าจะสามารถช่วยคนออกมาได้

แต่เหนื่อยอยู่สามวัน ในตอนที่ลั่วเหอซิ่งคิดว่าเรื่องนี้ต้องสำเร็จแน่ ในหยาเหมินก็มีข่าวใหม่ออกมา....