แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 240

จางต้าฉวนและทุกคนมองไปยังทิศทางของเสียงแล้วขมวดคิ้วพร้อมกัน

“หวังจินเสียคนนี้มาไม้ไหนอีกแล้วอีกแล้ว?” จางเฉินซื่อพูด เห็นได้ชัดว่าบ้านใกล้เรือนเคียงจางเฉินซื่อเคยเห็นเรื่องแผลงๆที่หวังจินเสียทำมามากมาย

“ให้ตายเถอะ หมูของข้า เจ้าทำหมูของข้าเสีย รีบมาดูเร็ว รีบมาตัดสินเร็วเข้า...”

เสียงฝีเท้าของหวังจินเสียดังขึ้น

จางต้าฉวนและจางเฉินซื่อมองหน้ากัน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความงุนงง ในที่สุด จางเฉินซื่อก็อยู่บ้านเพื่อดูแลจางเสี่ยวเหม่ย ส่วนจางต้าฉวนและจางต้าหลางออกไปดูสถานการณ์

สำหรับลั่วเสี่ยวปิง นางต้องไปดูความสนุกในครั้งนี้แน่นอน

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงและคนอื่นๆออกไป บ้านของจางต้าโถวที่อยู่ข้างๆได้ดึงดูดผู้คนจำนวนมากที่มาดูความครึกครื้นด้วยเสียงของหวังจินเสียแล้ว

เมื่อมีคนได้ยินคำพูดของหวังจินเสีย พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา “นี่หวังจินเสีย กลางวันแสกๆเจ้าพูดเหลวไหลอะไร? เจ้าบอกว่ามีคนข่มขืนเจ้ายังพอว่า แต่คนอื่นจะข่มขืนหมูเจ้าได้อย่างไร?”

“แล้วเจ้ากำลังขอให้พวกเราตัดสินให้คนหรือตัดสินให้หมู?”

เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครเห็นคำพูดของหวังจินเสียเป็นเรื่องจริงจัง เหตุผลที่ทุกคนออกมาก็แค่ว่างงานมาดูความครึกครื้นเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่เชื่อในตัวนาง หวังจินเสียก็แทบโมโหจนหงายหลัง

หลังจากกระทืบเท้า และตบขาของตัวเอง หวังจินเสียร้อนใจจนหน้าแดงคอตั้งแล้ว

"ใครพูดมั่วซั่วกับพวกเจ้ากัน? ถ้าพวกเจ้าไม่เชื่อ ก็ไปดูที่เล้าหมูของข้าเลย"

ทันทีที่หวังจินเสียพูดออกมา ก่อนที่ทุกคนจะทันได้เข้าใจในคำพูดของหวังจินเสีย พวกเขาก็ได้ยินการเคลื่อนไหวในบ้านเสียก่อน

เมื่อทุกคนเริ่มสงสัย พวกเขาทั้งหมดตามหวังจินเสีย ไปที่ลานบ้าน

ลานบ้านของหวังจินเสียเป็นลานเล็กๆธรรมดาๆ ลานบ้านสร้างจากกำแพงดินและรั้ว และค่อนข้างกว้างขวาง

ที่มุมขวาของลานมีเล้าหมูและไก่ที่ทำจากไม้และไม้ไผ่ ในเวลานี้จางต้าโถวกำลังถือไม้กวาดขนาดใหญ่แล้วทุบตีหมู

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ทุกคนก็ได้ยินเสียงแปลกๆ

ลองคิดดูแล้วต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับหมูแน่

ทุกคนเดินเร็วขึ้นสองสามก้าว แต่เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในเล้าหมู ทุกคนก็ตกตะลึงจริงๆ

เหลือเชื่อ!

เหลือเชื่อจริงๆ!

มีชายเปลือยกายคนหนึ่ง ผิวของขาวๆเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากไม้กวาด และเขาก็ตื่นตระหนกตกใจมาก

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาเหลือเชื่อยิ่งกว่านั้นก็คือ ในเวลานี้ชายผู้นี้กำลังทำเรื่องผิดทำนองคลองธรรมหมูอยู่ แม้ว่าเขาจะถูกไม้กวาดทุบตี ก็หยุดไม่ได้

“อ๊ากก”

หลังจากตกตะลึง สาวใหญ่สาวน้อยถึงได้สติ กรีดร้องด้วยความตกใจ แล้วถอยหลังเนืองๆ ไม่กล้าที่จะมองดูอีกครั้ง

เพียงแต่ว่าหน้าที่แดงและตาที่ยังอยากจะเหลือบมองไปทางเล้าหมูครั้งแล้วครั้งเล่า เผยให้เห็นว่าพวกเขาสนใจอย่างมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหมูในเวลานี้

และผู้ชายไม่ได้คำนึงมากเหมือนผู้หญิง ตอนนี้ทุกคนต่างมองไปยังคนที่กำลัง...กับหมูด้วยท่าทางราวกับเห็นผี

“ท่านพี่ เจ้ารีบดึงคนออกไปก่อนสิ หมูบ้านเราจะโดนทรมานจนตายแล้ว”

เมื่อเห็นว่าทุกคนเอาแต่ดูเรื่องสนุก ไม่มีใครดึงคนที่ทำเรื่องชั่วร้ายกับหมู หวังจินเสียก็โมโหร้อนใจมาก

ทันทีที่หวังจินเสียพูดแบบนี้ จางต้าโถวก็เรียกคนสองสามคนเพื่อมาช่วย แล้วเข้าไปในเล้าหมูด้วยกัน

หมูเป็นสัตว์ใหญ่ในบ้านของทุกคน หวังว่าปีใหม่จะได้เชือดหมูขายได้เงินมากินมื้อใหญ่ แต่จะถูกย่ำยีในเวลานี้ไม่ได้

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ทุกคนซ้อมชายที่สยายผมคนนี้มามากพอ พวกเขาก็ต้องการดูว่าชายคนนั้นเป็นใคร

แต่เมื่อผมของชายคนนั้นถูกแหวกออก ทุกคนก็ตกตะลึง

ในเวลานี้ แม่หม้ายหลี่ยังคงนินทาอยู่ในฝูงชน “ข้าว่านะ มีบางคนอยู่ก็ยังไม่สู้เดรัฉาน...”

หลังจากนั้นก่อนที่แม่ม่ายหลี่จะพูดจบ นางก็รู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆไป

ดังนั้น แม่ม่ายหลี่จึงหยุดครู่หนึ่ง และเห็นว่าเหล่าผู้ชายกำลังมองนางด้วยตาแปลกๆ และผู้หญิงทางนี้ คนที่กล้าหน่อยก็รู้สึกแปลกๆ จึงไปตรวจสอบดู

ไม่เห็นยังไม่เป็นไร เมื่อมองไป แม้แต่ผู้หญิงที่อยู่แถวนั้นก็ยังดูแปลก และสายตาของเกือบทุกคนก็จ้องไปที่แม่ม่ายหลี่

แม่ม่ายหลี่รู้สึกเพียงว่าหนังศีรษะของนางชาหนึบ และนางก็มีความรู้สึกที่ไม่ดี แต่นางไม่ทำอะไร และไม่กล้าคิดลึกด้วย

“พวกเจ้ามองข้าแปลกๆทำไมกัน? หรือว่าไอ้เลวที่ยิ่งกว่าเดรัจฉานจะเกี่ยวข้องอะไรกับข้า…”

เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว เสียงของแม่ม่ายหลี่ก็หยุดลงทันที

เพราะนางเห็นไฝสีแดงที่คุ้นเคยมากๆ บนฝ่าเท้าของชายผิวขาวบนพื้น

มีคำกล่าวที่ว่า ไฝที่ฝ่าเท้าบ่งบอกว่าคนคนนี้มีอนาคตที่สดใสและในอนาคตจะยิ่งใหญ่

และบุตรชายของนางก็มีไฝที่ฝ่าเท้าแบบนี้ ดังนั้นตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่ว่าชีวิตของนางที่เป็นแม่ม่ายจะลำบากแค่ไหน นางก็ไม่เคยยอมแพ้ที่จะให้บุตรชายของนางเรียนหนังสือ

แน่นอนว่าลูกชายของนางก็มีอนาคตไกล สอบได้ซิ่วฉาย

แต่ทำไมคนที่นอนอยู่บนพื้น ถึงมีไฝสีแดงที่ฝ่าเท้าเหมือนกับของบุตรชายของนาง แม้แต่ไฝสีแดงก็ยังอยู่ในตำแหน่งเดียวกันทุกประการ?