แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 261

อยู่ไกลมองมิชัดเจน พอเดินใกล้มาหน่อย ก็พบว่าคนที่ยืนอยู่ตอนนั้นคือย่าเจียงและสี่เป่าที่มิได้เจอมานานแล้ว

ก่อนหน้านี้ลั่วเสี่ยวปิงให้อั้นปาช่วยย่าเจียงและสี่เป่าแย่งทรัพย์สมบัติกลับมา และเรื่องก็จบลงอย่างราบรื่น พออั้นปาได้กลับมา ฝั่งของย่าเจียงนางก็มิได้สนใจอีกเลย

แต่ตอนนี้ ถึงแม้ย่าเจียงพาสี่ปาแบกกระเป๋าปรากฏตัวในหน้าเรือนของนาง แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็มิได้รู้สึกแปลกประหลาด แค่มองสองคนนี้ทีหนึ่ง

ฮันหลินเห็นลั่วเสี่ยวปิงกลับมา รีบขึ้นไปต้อนรับอย่างเคารพ"นายหญิงขอรับ......"

ลั่วเสี่ยวปิงโบกมือ มิได้ให้ฮันหลินพูดเยอะ"เจ้าไปยุ่งเรื่องตัวเองก่อน ฝั่งนี้ข้าจัดการเอง"

ฮันหลินได้ยินเช่นนี้จึงถอยตัวลงไปอย่างเคารพ

"ตามข้าเข้ามา"ลั่วเสี่ยวปิงมองย่าเจียงกับหลานชายของนางทีหนึ่ง จากนั้นก็พาอานอานกับเล่อเล่อเข้าเรือน

ย่าเจียงจับมือสี่เป่าเดินขึ้นไปตาม จนถึงห้องโถงถึงหยุดลง

ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งนั่งลง ยังไม่ทันรอนางอ้าปาก ย่าเจียงก็พาสี่เป่าคุกเข่าลง กราบใส่ลั่วเสี่ยวปิง

ปัจจุบันนางก็ถูกคนอื่นกราบใส่จนชิน ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้พูดอะไร แค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย"พวกเจ้ามาทำอะไร?พบปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

ย่าเจียงรีบส่ายหน้า"มิใช่เจ้าค่ะ......ขอบพระคุณนายหญิงที่ได้ช่วยข้ากับหลานชายสี่เป่าหลายครั้ง พวกเรายอมเป็นบ่าวทาสคอยรับใช้อยู่ข้างนายหญิงเพื่อตอบแทนบุญคุณเจ้าค่ะ นายหญิงโปรดเมตตารับไว้เถอะเจ้าค่ะ"

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบทันที แค่มองสองคนอย่างเงียบๆ นานมากถึงได้อ้าปากพูด"ตระกูลพวกเจ้าเหลือแค่สี่เป่าคนเดียว แน่ใจว่าจะให้เขาเป็นทาสหรือ?"

ย่าเจียงได้ยินเช่นนี้ก็มิได้ตอบลั่วเสี่ยวปิงโดยตรง กลับมองไปที่สี่เป่า"สี่เป่า หากวันนี้เจ้ากลายเป็นทาส ต่อจากนี้ไปก็จะเป็นทาสตลอดชีวิต หน้าที่ของเจ้าก็คือเชื่อฟังคำสั่งของเจ้านาย ปกป้องคุณชายและคุณหนู เจ้ายอมหรือไม่?"

สี่เป่าอายุแค่หกขวบเอง ยังเป็นช่วงอายุที่ค่อนข้างไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้สี่เป่าล้วนรู้หมด เขารู้ว่าถ้าไม่มีนายหญิงคนต่อหน้านี้ เขาตายไปนานแล้ว

และถ้าอนาคตนายหญิงมิได้ซื้อเขากับคุณย่าไว้ งั้นไม่ว่าจะถูกใครซื้อไป เขาก็ล้วนจะเป็นแค่ทาสอย่างเดียว

เป็นทาสให้กับผู้มีพระคุณ ดีกว่าเป็นทาสของคนอื่น อย่างน้อยนางเป็นคนดี

สี่เป่าคิดอย่างง่ายมาก ดังนั้นเมื่อคุณย่าถามเขา เขาก็ตอบอย่างเด็ดขาดมาก"ยอมขอรับ อนาคตข้าจะปกป้องคุณชายและคุณหนูให้ดีขอรับ"

สี่เป่ายังมิรู้ว่าคำพูดนี้เขาจะจดจำและปฏิบัติตามตลอดชีวิต

ย่าเจียงได้ยินสี่เป่าพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกปลื้มใจ จากนั้นก็กราบลงอีกครั้งหนึ่งอย่างจริงจัง"ขอฝากตัวกับนายหญิงเจ้าค่ะ"

สี่เป่าเห็นคุณย่าทำเช่นนี้ ก็เลียนแบบ"ขอฝากตัวกับนายหญิงขอรับ"

แต่ทั้งสองคนเพิ่งกราบลงพื้นก็รู้สึกแน่นไหล่ จากนั้นร่างกายก็ลุกขึ้นมาอย่างบังคับมิได้

ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ เห็นว่าคนที่ดึงพวกเขาขึ้นเป็นลั่วเสี่ยวปิงนั่นเอง

"ในเมื่อพวกเจ้าอยากอยู่ งั้นก็อยู่เลย"ลั่วเสี่ยวปิงยิ้มเบาๆ แต่วินาทีต่อไปสีหน้าก็จริงจังขึ้นมา"แต่มีสิ่งเดียว ที่นี่ห้ามมีคนทรยศ มิฉะนั้น......"

ลั่วเสี่ยวปิงมิได้พูดต่อ แต่สีหน้าที่จริงจังทำให้คนรู้อย่างชัดเจนว่า ถ้าทรยศจะต้องมีผลกระทบอันร้ายแรงรออยู่

สีหน้าของย่าเจียงจริงจังขึ้นมา"บ่าวมิกล้าแน่นอนเจ้าค่ะ"

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า มิได้พูดเยอะ แค่เอ่ยว่า"ในเมื่อจะอยู่ต่อที่นี่ งั้นเจ้าไปหาฮันหลินพ่อบ้านฮันให้เขาเป็นคนจัดการให้"

ย่าเจียงตอบรับ แล้วหันหน้าเดินจากไป

รอย่าเจียงพาสี่เป่าจากไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงถึงมองไปทางอานอานและเล่อเล่อ"วันนี้แม่ว่างนะ พวกเจ้าอยากกินอะไรกัน?"

"อยากกินอะไรล้วนได้หมดหรอเจ้าคะ?"เล่อเล่อถาม สายตาเปล่งประกายแสง

หลักๆจ้าวต้านิวรับผิดชอบห้องครัวที่บ้าน ส่วนหลี่อิงรับผิดชอบเรื่องทั่วไป และช่วยแม่ของตัวเองทำกับข้าวให้คนที่บ้านด้วย

แม่ลูกสองคนล้วนรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงทำกับข้าวเก่ง ยังได้เปิดร้านเมืองแห่งอาหารด้วย แต่ทั้งสองคนล้วนเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นลั่วเสี่ยวปิงทำอาหาร

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงนวดให้เป็ดกับไก่ สายตาของพวกนางก็เต็มไปด้วยความแปลกใจ เห็นลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ไล่พวกนางออกไป พวกนางก็เลยหน้าด้านอยู่ดูต่อไป และช่วยด้วย

รอจนเป็ดย่างกับไก่ทอดล้วนมีกลิ่นน้ำหอมออกมาแล้ว หลี่อิงก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า"นายหญิงเจ้าคะ พวกเราทำให้คนข้างนอกกินได้ไหมเจ้าค่ะ?"

คนข้างนอกหมายถึงทาสและลูกน้อยคนอื่นในบ้าน

แต่สาเหตุที่หลี่อิงถามแบบนี้ เป็นเพราะว่านางอยากกิน แต่เนื่องด้วยเป็นสิ่งที่นายหญิงทำนางเลยไม่กล้าไปคิด

นอกจากนี้แล้วนางยังอยากจะให้พ่อนางกิน

ลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้ามองหลี่อิงทีหนึ่ง ปกติหลี่อิงก็ไม่ค่อยแสดงตัวมากเท่าไหร่ เป็นคนเงียบๆ คิดไม่ถึงว่าจะพูดในเวลานี้

"ได้"ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ปฏิเสธ"แต่ห้ามรั่วไหลสูตรอาหาร"

มิใช่ว่านางเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย แต่บางอย่างต้องพูดให้ชัดเจนก่อน มิเช่นนั้นแม่ลูกตระกูลหลี่เป็นคนดูแลห้องครัว อนาคตอยากกินอาหารอร่อยนางจะสอนพวกนางทำอยู่แล้ว แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนมีโอกาสเอาไปใช้ในหอฝูหม่านหรือร้านเมืองแห่งอาหารของตัวเอง ถ้ารั่วไหลออกไปจะเป็นปัญหาใหญ่

ปัญหาบางอย่างที่ไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นเราก็ควรคิดเผื่อไว้ก่อน

หลี่อิงได้ยินเช่นนี้ สายตามีบางอย่างแวบผ่าน แต่ก็ยังพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ไม่นาน เป็ดย่างกับไก่ทอดก็ทำเสร็จแล้ว ตอนที่แม่ลูกสามคนกินอยู่ ไป๋เสาก็กลับมาจากข้างนอก"นายหญิงเจ้าคะ ท่านซุนกลับเมืองแล้วเจ้าค่ะ"

ท่านซุนกลับแล้วหรือ?เขาต้องอยู่ในคุกช่วงหนึ่งไม่ใช่หรือ?