แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 269

มู่ฉงหลานยิ้ม"พระชายารองใส่ใจขนาดนี้ ถึงแม้เป็นแม่แท้ๆของหวินอานก็สู้ไม่ได้หรอก เห็นแก่ความใส่ใจของเจ้า เรื่องนี้ข้าจะช่วยดูให้"

หูหยานเฉียนได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มและกล่าวขอบพระทัย

จากนั้นทั้งสองคนก็ได้คุยเรื่องที่ไม่สำคัญไปสักพักหนึ่ง แล้วหูหยานเฉียนก็ขอตัวก่อน

หลังออกจากพระราชวัง พอขึ้นบนรถม้าแล้ว หูหยานเฉียนก็ทำหน้าบึ้งตึง

"จวิ้นจู่เจ้าคะ เป็นไรหรือเปล่าเจ้าค่ะ?"คนใช้ติดตัวของหูหยานเฉียนพอเห็นเช่นนี้จึงถามด้วยความเป็นห่วง

หูหยานเฉียนมองไปที่คนใช้ทีหนึ่ง ลังเลสักพักแล้วถึงพูดว่า"ข้ารู้สึกมีความกังวลใจหน่อยนึง......หวินเซียง เจ้าว่าเรื่องจะถูกเปิดเผยหรือเปล่า?"

หวินเซียง เป็นสาวใช้ที่ติดตัวหูหยานเฉียนมาตั้งแต่อยู่เป่ยอัน เพื่อปรนนิบัติหูหยานเฉียนจึงไม่ได้แต่งงานตลอดชีวิต

เมื่อได้ยินคำพูดของหูหยานเฉียน หวินเซียงก็พูดปลอบใจว่า"จวิ้นจู่อย่าคิดมากนะ เรื่องนี้ในยี่สิบปีแรกก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย ตอนนี้ก็คงไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ"

"แต่ ข้ายังรู้สึกกังวลใจอยู่"อารมณ์ของหูหยานเฉียนยังคงแย่อยู่เช่นเดิม"เจ้าว่า เรื่องในปีนั้นถูกนางหนีไปได้ เป็นเพราะนางดวงดีหรือเปล่า?"

"หวินเซียง ตอนนั้นข้าไม่น่าให้นางมีชีวิตอยู่อีกเลย"

หวินเซียง"จวิ้นจู่ลงมือตอนนี้ก็มิได้ช้าเลยเจ้าค่ะ และถึงแม้เรื่องนั้นให้นางหนีไปได้ แต่ก็เสื่อมเสียชื่อเสียงของนางแล้วด้วย คนที่เสื่อมเสียชื่อเสียงแล้วมิสามารถพลิกตัวได้ในต้าชิ่งหรอก ฝ่าบาทก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้คนที่ขายหน้าขนาดนี้ปรากฏตัวหรอก?"

หูหยานเฉียนเงียบขรึมตั้งนาน ในที่สุดถอนหายใจออก"อาจเป็นเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยราบรื่น ทำให้ข้าคิดมากไปหน่อย กลัวว่าครั้งนี้จะล้มเหลวอีก"

หูหยานเฉียนพูด จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมา"แต่วันนี้ข้าได้พูดเรื่องแต่งงานของหวินอานให้ฮองเฮาฟัง ไม่ว่าผลครั้งนี้จะเป็นยังไง อย่างน้อยก็มีประโยชน์......"

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อยู่ๆก็มาถึงฤดูที่หนาวที่สุดในรอบปีของหมู่บ้านต้าซิง นี่ก็บ่งบอกว่าใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว

ในช่วงเวลานี้ โรงงานและโรงเรือนปลูกผักของลั่วเสี่ยวปิงก็ล้วนพัฒนาอย่างมั่นคง ชาวบ้านในหมู่บ้านต้าซิงเนื่องจากมีงานทำเกือบทุกบ้าน ดังนั้นก็ถือว่าสงบอยู่

ถ้าจะบอกว่าไม่สงบ งั้นช่วงนี้บ้านที่ไม่สงบที่สุด ก็ต้องเป็นตระกูลลั่วแล้ว

เรื่องนี้ยังต้องเริ่มพูดตั้งแต่งานแต่งของลั่วเสี่ยวจู๋

ลั่วเสี่ยวจู๋หมั้นกันตั้งแต่เด็ก อีกฝ่ายแซ่หู ที่บ้านยากจน

สำหรับงานแต่งนี้ ตระกูลลั่วก็ไม่ได้พูดอะไร นอกจากคนของบ้านสี่ คนอื่นก็คงลืมไปพอประมาณแล้ว

แต่จ้าวซื่อของบ้านสองไม่รู้ไปรู้ข่าวจากไหนมาว่าคู่หมั้นของลั่วเสี่ยวจู๋ได้สอบติดซิ่วฉายในปีที่แล้ว เลยเกิดความคิดขึ้นมา พาลั่วเสี่ยวอวี่ไปที่หมู่บ้านหูเจีย

จากนั้นไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด ซิ่วฉายของหมู่บ้านหูเจียคนนั้นตกหลุมรักลั่วเสี่ยวอวี่ เลยมาที่หมู่บ้านต้าซิง ไปถอนหมั้นกับบ้านสี่ตระกูลลั่ว แล้วก็ไปขอแต่งานที่บ้านสองตระกูลลั่ว

เรื่องที่ลูกพี่ลูกน้องแย่งคู่หมั้นกันนั้นก็กลายเป็นเรื่องเล่าของคนในหมู่บ้าน

ตอนแรกลั่วต้าโซ่วและเว่ยซื่อรู้สึกโกรธต่อเรื่องนี้มาก รู้สึกถูกคนของบ้านสองรังแก สามีภรรยาสองคนที่อ่อนแอมาตลอดชีวิตนั้นครั้งนี้ก็เข้มแข็งขึ้นมาครั้งแรก อยากจะสู้ตายกับจ้าวซื่อ

แต่ถูกลั่วเสี่ยวจู๋ห้ามไว้ ในที่สุดสองผัวเมียเห็นว่าลั่วเสี่ยวจู๋ไม่สนใจงานแต่งนั้นจริงๆ จึงเลิกที่จะคิดสู้ตายกับจ้าวซื่อ

เรื่องนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้เรื่อง แต่นางก็แค่ฟังผ่านๆเท่านั้น

ถึงแม้หิมะตกหนักมาก แต่ทุกสองสามวันลั่วเสี่ยวปิงก็จะไปเป็นหมอที่เมืองด้วย

วันนี้ ก็เป็นวันที่ลั่วเสี่ยวปิงต้องไปเป็นหมอ

ตอนแรก การเป็นหมอที่เหรินโซ่วถังไม่ราบรื่นเลย

ลั่วเสี่ยวปิง"แล้วเจ้าหมดประจำเดือนยัง?ปกติมักจะรู้สึกร้อนเหงื่อออกง่าย และเวียนหัวหูอื้อบ่อยใช่ไหม?"

หญิงวัยกลางคนรีบพยักหน้า แต่สีหน้าดูระแวงกว่าเดิม"ใช่ ใช่ อย่างที่หมอลั่วบอกเลย ข้าเป็นโรคฮิสทีเรียแล้วหรือเปล่าเจ้าคะ?"

"ไม่ใช่ เจ้าเป็นอาการผู้หญิงวัยทอง"ลั่วเสี่ยวปิงพูด

"ห๊ะ?"หญิงวัยกลางคนทำหน้ามึนงง นางมิเคยได้ยินอาการนี้มาก่อน

"ก็คือร่างกายขาดสมดุล ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย ข้าออกสูตรยาให้ก็พอ"

ระหว่างที่พูด ลั่วเสี่ยวปิงก็เริ่มเขียนสูตรยา

ชีพจรของหญิงวัยกลางคนๆนี้บอบบาง มือเท้าเย็น หน้าบวม ลิ้นหมองคล้ำ ถือว่าไตอ่อนแอ ขาดสมดุล ดูแลรักษาความสมดุลของไตก็พอ

ไม่นานลั่วเสี่ยวปิงก็เขียนสูตรยาเสร็จ กำลังคิดจะเรียกคิวต่อไป แต่อยู่ๆหน้าประตูก็มีเสียงกรี๊ดดังขึ้น

เนื่องด้วยสัญชาตญาณ ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินออกไป เห็นแต่มีคนกลุ่มหนึ่งล้อมรอบอยู่ตรงกลางห้อง

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว พูดด้วยเสียงทุ้ม"หลบให้หน่อย"

ฝั่งนี้ต้องมีคนประสบอุบัติเหตุแน่นอน คนที่ประสบอุบัติเหตุถึงแม้ไม่ได้ตายเพราะป่วย ก็ต้องตายเพราะถูกคนล้อมรอบจนหายใจไม่ออก

เสียงของลั่วเสี่ยวปิงจมลงไปในท่ามกลางความวุ่นวาย แต่ไป๋เสาที่อยู่ติดตามในเหรินโซ่วถังตลอดพอเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงตะโกนแล้วไมามีการเคลื่อนไหวใดๆ เลยใช้กำลังภายในตะโกนออกมาเสียงหนึ่ง

ฝูงคนก็กระจายออกกันโดยสัญชาตญาณ

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูอาการของคนที่นอนอยู่บนพื้นจนชัดเจน แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที