แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 270

ตอนนี้มีผู้ป่วยรายหนึ่งกำลังนอนอยู่บนพื้น หายใจไม่ออกจนหน้าซีด

ไม่ต้องจับชีพจร แค่ดูจากสีหน้าของเขา ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

คนนี้เป็นโรคหืด ตอนนี้มีอาการหายใจไม่ออกแล้ว ซึ่งจะเกิดอันตรายได้ทุกเมื่อ

แถมยังมีอาการหายใจลำบากด้วย

ในด้านเวชศาสตร์คลีนิค ยารักษาโรคหืดคือยาขยายหลอดลม แต่ที่นี่เป็นสมัยโบราณ นอกจากนางมิมีผู้ใดสามารถทำยาแบบนั้นออกมาได้

และเวลาก็ไม่พอด้วย

ยังไม่ทันได้คิด ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินไปประคองผู้ป่วยคนนั้นขึ้นมา เพราะถ้าผู้ป่วยโรคหืดอยู่ในท่านอนตลอด จะขาดออกซิเจนง่าย

แต่ผู้ป่วยเป็นผู้ชาย ร่างใหญ่โตมาก ลั่วเสี่ยวปิงประคองขึ้นมาไม่ค่อยไหว

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกกินแรงอยู่ มือคู่หนึ่งก็มาแทนที่มือของลั่วเสี่ยวปิง

"ต้องทำยังไง?"

คือซุนมู่หยาง

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ลังเล พูดตรงๆว่า"ประคองให้เขานั่งขึ้นมา ร่างกายเอียงไปข้างหน้า"

นั่งเอียงตัวไปข้างหน้าจะมีผลต่อการหายใจ

มู่ซุนหยางทำตาม จากนั้นก็มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง เพื่อรอคำสั่งขั้นต่อไปของนาง

รอผู้ป่วยนั่งเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็หยิบชุดฝังเข็มของตัวเองออกมา จากนั้นก็หยิบเข็มเงินขึ้นมาหนึ่งเล่ม ให้ผู้ป่วยเงยหน้าขึ้น แล้วฝังไปที่จุดแก้หอบหืด

เข็มฝังเข้าไปไม่ลึก ประมาณศูนย์จุดสองเซนติเมตร ฝังเข้าไปประมาณห้าวินาที พอเห็นว่าผู้ป่วยยังหายใจไม่ออก ลั่วเสี่ยวปิงก็ฝังเข็มลงใต้หนัง แทงไปทางซ้ายก่อนศูนย์จุดห้าเซนติเมตร ยกขึ้นและแทงลงสามครั้ง จากนั้นแทงเข้าไปในใต้หนัง แทงไปทางขวาก่อนศูนย์จุดห้าเซนติเมตร ยกขึ้นและแทงลงสามครั้ง จากนั้นนำเข็มแทงเอียงไปที่ใต้หนังสองจุดสามเซนติเมตร ยังคงเน้นวิธีแทงด้วยแรงสั่นสะเทือน

"ผ่อนคลายร่างกาย หายใจเข้าลึกๆ"ลั่วเสี่ยวปิงฝังเข็มไปด้วย เตือนผู้ป่วยไปด้วย

ความอยากชีวิตของผู้ป่วยแข็งแกร่งมาก ดังนั้นพอทำตามวิธีของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ไม่นานสีหน้าของผู้ป่วยก็ดีกว่าเดิมเยอะเลย

ฝูงคนที่มองอยู่ที่ไกลต่างอุทานอย่างประหลาดใจ

โรคหืดทำให้หลายคนเสียชีวิต หลายๆคนหายใจมาไม่ทันก็เสียไปเลย แต่คาดไม่ถึงว่าหมอลั่วสามารถช่วยให้คนรอดมาได้

ส่วนหมอในเหรินโซ่วถัง รวมไปถึงซุนมู่หยาง หลังจากที่ได้เห็นวิธีการรักษาของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ล้วนตาสว่างเลย

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นผู้ป่วยดีขึ้น ก็ใช้โอกาสนี้สอนว่า"เอาเอวทรวงอก ช่องว่างระหว่างซี่โครงด้านหน้าและด้านหลังเป็นหลัก ควบคู่กับข้อพับแขน อุ้งฝ่ามือใหญ่ อุ้งฝ่ามือเล็ก ลิ้นปี่ หลอดลมสองข้างและจุดต้าจุย......สามารถรักษาอาการได้ช่วงเครา ถ้าเป็นผู้ป่วยเส้นลมปราณปอดเป็นหลัก กระตุ้นหน้าอก ช่องว่างระหว่างซี่โครงด้านหน้าและด้านหลัง จุดจงฟู่ จุดหยูฟู จุดไท่หยวน และจุดตันจงเป็นหลัก และคู่กับหลอดลมทั้งสองข้าง หลังคอ บริเวณหน้าอก และหน้าท้องส่วนบน เป็นการรักษาให้หายเลย......"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดให้ซุนมู่หยางฟังเป็นหลัก ส่วนคนอื่นจะฟังไปก็ไม่เป็นไร เพราะคนที่ไม่รู้จักจุดฝังเข็ม ฟังไปก็เปล่าประโยชน์

แน่นอนแล้ว ถึงแม้ให้คนที่รู้จุดฝังเข็มฟังไปแล้วลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไร เพราะเรื่องการรักษาชีวิตคน ให้คนอื่นเรียนไปก็เป็นเรื่องดีสำหรับสังคม

หลังจากพูดฝังเข็มผิวเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้เล่าถึงการรมยา การแปะจุดฝังเข็มและฝังเข็มบริเวณหูด้วย

แต่สิ่งพวกนี้สำหรับลั่วเสี่ยวปิง มีผลแค่บรรเทาอาการเท่านั้น แถมยังเสียเวลาด้วย

ดังนั้น หลังจากพูดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่มีเวลาไปคำนึงถึงสีหน้าที่นมัสการของคนอื่นๆ นางฝากผู้ป่วยให้ซุนมู่หยางดูแล ส่วนตัวเองก็ไปที่เรือนหลัง หลังจากที่เป็นหมอที่นี่ เรือนหลังของเหรินโซ่วถังก็แบ่งให้ลั่วเสี่ยวปิงห้องหนึ่ง ให้ลั่วเสี่ยวปิงนำมาทำยาโดยเฉพาะ

ถึงแม้ก่อนหน้านี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้ใช้ แต่ครั้งนี้นางสามารถใช้ทำยาเม็ดที่รักษาโรคหืดออกมาได้พอดีเลย

เนื่องจากโรคหืดของเขา ทำให้ที่บ้านเกือบล้มละลาย ยาเม็ดเม็ดละห้าสิบเหวินถือว่าแพงสำหรับเขา

แต่มียารักษาได้มันก็ดีกว่าการที่ไม่มียารักษาเสียเงินเปล่าๆดีใช่ไหม?และยาที่เคยกินในก่อนหน้านี้ ล้วนแพงกว่านี้ด้วย

ก่อนหน้านี้เนื่องจากป่วยทำให้เขาทำงานไม่ได้ แต่ถ้าหายดีก็สามารถทำงานเก็บเงินซื้อยาแล้วสิ?

เมื่อคิดได้แบบนี้ ความเครียดบนหน้าของชายร่างใหญ่ก็หายไปหน่อยนึง มีสิ่งที่เรียกว่า"ความหวัง"เพิ่มมาบนใบหน้า

"เงินของยาเม็ดเม็ดนี้ ข้าจ่ายให้เจ้าก่อน แต่หวังว่าหมอเทวดาลั่วสามารถเหลือเม็ดหนึ่งให้ข้า ข้าจะกลับไปหาเงินก่อนแล้วก็กลับมาซื้อขอรับ"

ระหว่างที่พูด ชายร่างใหญ่ก็นับเงินห้าสิบเหวินออกมาจากกระเป๋า นี่เป็นเงินที่เขามีอยู่ทั้งหมด

แต่เขาอยากจะสั่งยาเม็ดหนึ่ง เพราะกลัวว่าถ้าเกิดอาการอีกรอบจะซื้อไม่ได้แล้ว

เมื่อเห็นสีหน้าของชายร่างใหญ่ ลั่วเสี่ยวปิงหยุดสักพักหนึ่ง แล้วถึงพูดว่า"ข้าว่าเจ้าน่าจะคิดผิด"

ชายร่างใหญ่รู้สึกอึ้งมาก จากนั้นก็เกิดความกังวลใจ"หมอเทวดาลั่ว ข้าจะเอาเงินห้าสิบเหวินมาซื้อยาแน่นอนขอรับ ท่านเก็บเม็ดหนึ่งไว้ให้ข้าได้ไหม เม็ดหนึ่งก็พอขอรับ"

เห็นได้ชัดว่า เขาคือนึกว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากเก็บยาเม็ดหนึ่งไว้ให้เขา

เขามีความคิดนี้ก็ปกติ เพราะไม่มีใครขายของไม่ขายให้คนที่มีปัญญาซื้อ กลับขายให้คนที่ไม่รู้จะซื้อหรือเปล่าหรอก

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้า ชายร่างใหญ่เห็นเช่นนี้ก็รู้สึกหมดหวัง นึกว่าลั่วเสี่ยวปิงปฏิเสธ เหมือนกับว่าบนโลกนี้มีแค่ยาเม็ดขวดนี้เท่านั้น

เมื่อเห็นชายร่างใหญ่คิดไปไกลอีก ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกจนปัญญาก็รีบพูดว่า"ยาเม็ดนี้ ขวดละห้าสิบเหวิน"