แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 271

ใช่แล้ว มิใช่ว่าห้าสิบเหวินต่อหนึ่งเม็ด แต่เป็นห้าสิบเหวินต่อหนึ่งขวด

เม็ดหนึ่งใหญ่พอๆกับเมล็ดถั่วเขียว ขวดหนึ่งมีประมาณสามสิบกว่าเม็ด ก็หมายความว่า ราคาต่อเม็ดไม่ถึงสองเหวิน ชาวบ้านธรรมดาก็รับได้

ส่วนต้นทุนของยาเม็ดขวดหนึ่งอยู่ที่ประมาณสามสิบเหวิน ตัวเองเก็บกำไรไว้สิบเหวิน อีกสิบเหวินเหลือไว้ให้เหรินโซ่วถัง ถือว่าเป็นช่องทางขายที่กำไรน้อยแต่จำหน่ายมาก

พอพูดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่สนชายร่างใหญ่ที่อึ้งอยู่ ยื่นขวดยาในมือให้เขา จากนั้นรับเงินทองแดงในมือของชายร่างใหญ่มา แล้วยื่นให้เจ้าของร้าน

พอเป็นเช่นนี้แล้ว ไม่เพียงแต่คนที่ล้อมรอบ แม้กระทั่งคนพวกท่านซุนก็ล้วนตกใจมาก

สิ่งที่ทำให้คนล้อมรอบอยู่ตกใจก็คือ ยาวิเศษขวดนี้ ขายแค่ห้าสิบเหวินเอง

ส่วนคนพวกท่านซุนรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นคนมีน้ำใจ ก็เลยไม่ได้ตกใจเพราะสิ่งนี้มาก สิ่งที่พวกเขาตกใจคือต้นทุนของยาขวดนี้ มันต่ำขนาดนี้เลยหรือ?

จากความเข้าใจที่มีต่อลั่วเสี่ยวปิง พวกเขารู้ว่าการที่ลั่วเสี่ยวปิงจะตั้งราคาไว้ที่ห้าสิบเหวิน ต้นทุนจะต้องต่ำกว่าห้าสิบเหวินแน่นอน

ลั่วเสี่ยวปิงมิได้สนใจความตกใจของคนอื่น หลังจากรับเงินมาแล้วยื่นยาไปห้องเสร็จ ก็หันหลังเดินเข้าไปที่เรือนหลัง

ไม่นาน ซุนมู่หยางก็เดินตามขึ้นไป

ลั่วเสี่ยวปิงนั่งลงบนม้าหิน มองไปที่ซุนมู่หยาง"มีอะไรจะถามก็ถามมาเลย"

นางมองออกตั้งนานแล้วว่า ซุนมู่หยางเป็นคนบ้าคลั่งต่อวิชาทางการแพทย์

"ยานั้น......"ซุนมู่หยางมีความลังเลเล็กน้อย เพราะสิ่งที่ตัวเองอยากรู้นั้นมันก็เกินไปหน่อย

"เจ้าอยากรู้สูตรยาหรอ?"ลั่วเสี่ยวปิงถามตรงๆ

ซุนมู่หยางพยักหน้า เขาอยากรู้จริงๆ

ลั่วเสี่ยวปิงยิ้ม"ข้านึกว่าเราเป็นความสัมพันธ์ที่ร่วมมือกันนะ"

ได้ยินเช่นนี้ซุนมู่หยางก็ตะลึงไปเสียก่อน จากนั้นก็หัวเราะออกมา"ข้าคิดแคบไปขอรับ"

ในเมื่อร่วมมือกัน ก็จะไม่ปิดบังอะไรเลย

แน่นอนแล้ว ก็ไม่เชิงอว่าทุกอย่าง สำหรับหลอดยาบางอย่าง ลั่วเสี่ยวปิงไม่คิดจะให้คนอื่นมาทำแทนเลย แต่สำหรับยาสำเร็จรูปเหล่านี้ ก็ไม่เป็นไรเลย

เพราะหลอดยาที่เขาผสมได้นั้นมันเกินกว่าความสามารถในสมัยนี้

"แล้ว สูตรยามีอะไรบ้างขอรับ"ซุนมู่หยางถาม

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้รีบตอบ แต่กลับถามซุนมู่หยางว่า"เจ้าตอบมาก่อน ปกติถ้าเจ้าพบผู้ป่วยแบบนี้ เจ้าจะออกยายังไง?"

ซุนมู่หยางก็บอกความเห็นของตัวเองออกมาทันที

เมื่อพูดถึงยา งั้นก็ต้องพูดถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดโรคก่อน

ในแพทย์แผนจีนมีสามอย่าง

อย่างแรก มันเกิดจากการที่ปอดอ่อนแอ มีเสมหะ ลมปราณที่ปอดเสียความสมดุล ม้ามพร่องตกขาว การทำงานผิดปกติของลำไส้

อย่างที่สอง เกิดจากเสมหะเย็นตกค้างในปอด ส่งผลกระทบต่อหายใจเข้าและออก

อย่างที่สาม เกิดจากเสมหะร้อนปิดกั้นปอด ส่งผลกระทบต่อระบบทางเดินหายใจ

ส่วนสามอย่างนี้ ยาที่ซุนมู่หยางจะออกนั้นจะเป็นตำรับติ้งฉ่วนทัง ตํารับเซอกานหมาหวงทัง และตำรับลิ่วจวินจื่อทังตามลำดับ

สูตรยาเรียบง่าย และซุนมู่หยางก็มีการปรับเปลี่ยนหน่อย เพิ่มยาบางอย่างเพื่อเสริมประสิทธิภาพของยา

ลั่วเสี่ยวปิงฟังแล้วก็พยักหน้าอย่างเดียว

ซุนมู่หยางคู่ควรที่จะเป็นหมอเทวดา มีความเข้าใจต่อโรคหืดอย่างลึกซึ้ง สูตรยาที่ออกนั้นก็มีประสิทธิภาพจริง ถึงแม้ปู่ของนางยังอยู่ ก็ทำได้แค่ถึงขั้นซุนมู่หยางเท่านั้น

สาเหตุที่นางเก่งกว่าหน่อยนึง นั่นเป็นเพราะว่านางมีพรสวรรค์ในด้านประสิทธิภาพของยาและเภสัชวิทยา มิเช่นนั้น นางจะกลายเป็นเภสัชกรชั้นนำอย่างไรได้ล่ะ?

"หิมะในวันนี้อาจจะต้องตกอีกนาน คืนนี้พวกเจ้าระวังหน่อยนะ อย่าให้หิมะไปทับจนโรงเรือนล้ม"

ถึงแม้เป็นสมัยปัจจุบันที่มีเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าขนาดนั้น เมื่อพบพายุหิมะ เรือนกระจกหลายแห่งก็จะพังทลาย

และในเวลานี้เรือนกระจกก็สำคัญมากด้วย ดังนั้นนางเลยต้องมาเตือนหน่อย

ก่อนหน้านี้ก็มิใช่ว่าไม่เคยหิมะตกมาก่อน แต่ตกไม่หนัก ตอนกลางคืนทุกคนก็ล้วนตื่นขึ้นมาปัดหิมะลง

แต่หิมะในวันนี้ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงกังวลเป็นพิเศษ ดังนั้นเลยมาเตือนโดยเฉพาะ

อย่างที่คิด พอมีการแจ้งเตือนจากลั่วเสี่ยวปิง ชาวบ้านแต่ละคนล้วนให้ความสำคัญมาก

"เสี่ยวปิงไม่ต้องห่วงนะ คืนนี้ข้าจะนอนให้น้อยหน่อย แลออกมาตรวจเช็คบ่อยๆ"

"พวกเราจะดูแลผักในเรือนกระจกให้ดี เจ้าไม่ต้องห่วงเลยนะ"

เมื่อเห็นทุกคนต่างรับประกัน ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่มีความกังวลอะไรแล้ว

เมื่อไม่มีอะไรพูดอีก ลั่วเสี่ยวปิงก็คิดจะเดินกลับมา

"เสี่ยวปิงรอสักครู่หนึ่งสิ"

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงบอกลากับทุกคนแล้ว พอมาถึงหน้าหมู่บ้านเฉินเจีย ก็มีคนเรียกนางไว้

เสียงนี้ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย

พอดีเวลานี้รถม้าก็หยุดลง ลั่วเสี่ยวปิงเปิดผ้าม่านออก จากนั้นก็เห็นป้ากุงแม่ของเฉินต้าจ้วงกำลังวิ่งมาทางนี้อย่างสะเปะสะปะ

ถึงแม้การเป็นลมของป้ากุงถูกลั่วเสี่ยวปิงรักษาหายแล้ว แต่ขาข้างหนึ่งก็ได้รับผลกระทบอยู่หน่อยนึง ตอนเดินขาเป๋หน่อยนึง แต่ก็ไม่ส่งผลอะไรมาก

ถึงแม้ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ว่าป้ากุงหาตัวเองทำไม แต่ก็ลงจากรถม้า รอป้ากุงค่อยๆเดินเข้าใกล้มา