แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 273

ตั้งแต่เช้า ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งลืมตาขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดัง"ก็อกๆ"

เสียงเคาะประตูที่รีบร้อนทำให้ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่าเกิดเหตุขึ้น เลยใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

รอตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงออกจากห้องนอน คนข้างนอกก็ถูกเชิญเข้ามาข้างในแล้ว คนที่มาคือจางเหว่ยเม่าลูกชายคนรองของผู้ใหญ่บ้าน

เนื่องจากลูกชายคนโตจางต้าจวนเป็นคนที่ซื่อๆ ดังนั้นลูกชายคนรองจึงถูกสั่งสอนแบบทายาทของผู้ใหญ่บ้านมาโดยตลอด ดังนั้นปกติจางเหว่ยเม่าเป็นคนที่รอบคอบและใจเย็น แต่ตอนนี้กลับปรากฏสีหน้าที่รีบร้อน เหมือนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว

อาจจะเป็นเพราะรีบร้อนเกินไป จางเหว่ยเม่าเลยไม่ได้ถือร่ม ท้องฟ้ายังมีหิมะโปรยปรายอยู่ ผมของจางเหว่ยเม่าถูกหิมะปกคลุมจนขาวไปหมด

"ลุงเม่า เกิดอะไรขึ้น?"

พอจางเหว่ยเม่าได้เห็นลั่วเสี่ยวปิง ก็เหมือนได้เห็นผู้ช่วย"เสี่ยวปิง เร็วสิ เกิดเหตุแล้ว"

เนื่องจากรีบร้อนเกินไป จางเหว่ยเม่าเลยวิ่งมาตลอดทาง ดังนั้นตอนที่พูดยังพะงาบอยู่"บ้านต้าเหมาเอ้อเหมาเกิดเหตุขึ้น บ้านพังถล่ม......"

ในหมู่บ้านมีหมอเพียงสองท่าน ลั่วเสี่ยวปิงและหมอสู ลูกชายคนที่สามของบ้านผู้ใหญ่บ้านไปที่บ้านหมอสู จางเหว่ยเม่าก็เลยมาหาลั่วเสี่ยวปิง

เพราะมีหมอเพิ่มคนหนึ่ง ก็เพิ่มความหวังให้ชีวิตด้วย

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ ไม่ทันไปคำนึงถึงอย่างอื่น ก็ตะโกนไปทางไป๋เสา"เอากล่องยาของข้ามาสิ"

พอพูดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็วิ่งไปที่นอกประตู

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงไปถึง เห็นแต่ซากปรักหักพังที่ถูกหิมะปกคลุม คนในหมู่บ้านรวมแรงกันหาคนตามซากปรักหักพัน

แค่ดูระดับการถูกปกคลุมด้วยหิมะของซากปรักหักพัง ก็มองออกว่าบ้านพังถล่มแต่เมื่อคืน และสถานการณ์ก็แย่เลยทีเดียว

อย่างที่คิด สิ่งที่ชาวบ้านขุดออกมาในทุกครั้ง ล้วนเป็นศพที่แข็งตัวไปแล้ว

เริ่มแรกเป็นของจางต้าเหมาสองผัวเมีย จากนั้นเป็นของพ่อแม่ของจางต้าเหมาและจางเอ้อเหมาตามลำดับ แล้วเป็นลูกสองคนของจางต้าเหมาที่ชื่อจางต้าหู่และจางซานหู่

เมื่อเห็นศพทีละศพ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายที่รับผิดชอบขุด หรือเป็นผู้หญิงที่ดูอยู่รอบข้าง ล้วนทำหน้าจริงจังมาก

"น่าสงสารหรือเกิน บ้านนี้......เมื่อวานเรายังพูดกันว่าปีใหม่ปีนี้จะดีขึ้นหน่อยแล้ว......"

"ก็ใช่สิ......ครอบครัวต้าเหมาเสียหมดแล้ว ครอบครัวเอ้อเหมาก็......"

คนที่พูดยังไม่ทันพูดจบ แต่ทุกคนล้วนรู้อยู่แก่ใจว่าหมายถึงอะไร

จางต้าเหมาและจางเอ้อเหมาสองพี่น้องแยกกันทำธุรกิจแต่ไม่ได้แยกบ้าน ทั้งสองครอบครัวล้วนอยู่ในหลังคาเดียวกัน แต่ตรงกลางกั้นด้วยกำแพงหนึ่งแนว

เนื่องจากบ้านของทั้งสองครอบครัวอยู่หลังคาเดียวกัน ดังนั้นสองครอบครัวพังถล่มพร้อมกัน เห็นได้ชัดว่าบ้านต้าเหมาล้วนนอนอยู่ ไม่มีใครรู้สึกมาได้เลยก็ถูกทุบตาย ส่วนบ้านเอ้อเหมาก็ไม่ได้ดีไปถึงไหนหรอก

"ภรรยาของเอ้อเหมาเพิ่งได้คลอดลูกเอง บอกจะตั้งชื่อที่ไม่งามเพื่อที่จะได้เลี้ยงง่าย ดังนั้นเลยตั้งชื่อให้ว่าเก่าเซิ่ง......"

มีคนพึมพำอย่างเศร้าโศกอีก

ถึงแม้คนของหมู่บ้านต้าซิงไม่ได้มีความสามัคคีเท่าหมู่บ้านเฉินเจีย แต่ชาวบ้านส่วนใหญ่ก็ไม่ได้คิดร้ายเลย เมื่อพบเรื่องแบบนี้ก็รู้สึกเสียใจแทนจางต้าเหมาและจางเอ้อเหมาสองครอบครัว

ลั่วเสี่ยวปิงยืนอยู่หน้าผู้หญิงพวกนี้ มองบ้านที่พังถล่มด้วยสีหน้าที่จริงจัง

ถึงแม้รู้ว่าโอกาสที่จะมีชีวิตรอดนั้นน้อยมาก แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น

นางไม่ได้ขึ้นไปช่วย แต่ให้หนานซิงและอั้นหวู่เข้าร่วมไปช่วยด้วย

เพราะกลัวว่าอาจจะไปทำร้ายคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นทุกคนล้วนใช้แค่มือเปล่า เลยทำให้ช้ามาก

ในเวลานี้ บริเวณที่หนานซิงและอั้นหวู่อยู่นั้นมีเสียงส่งมา

"หาเจอแล้ว ที่นี่มีคนอยู่"

สาเหตุที่เขายังมีชีวิตอยู่ ก็เป็นเพราะว่าจางเอ้อเหมาเอาชีวิตของตัวเองแลกกับชีวิตของเขา

แต่สถานการณ์ตอนนั้นมันร้ายแรงมาก ดังนั้นจางเอ้อเหมาไม่ได้ปกปิดจางเอ้อหู่ที่อายุแปดขวบไว้อย่างทั่วถึง นี่ถึงทำให้จางเอ้อหู่ได้รับบาดเจ็บบริเวณเขา

แต่คนยังมีชีวิตอยู่ นี่ก็ถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายแล้ว

"ข้านึกได้แล้ว เมื่อคืนตอนที่หลับอยู่ อยู่ๆข้าก็ได้ยินเก่าเซิ่งร้องไห้อย่างเสียงดัง"เวลานี้ อยู่ๆเพื่อนบ้านของบ้านจางเอ้อเหมาก็พูดขึ้นมา"ข้าเดาว่าเด็กคนนี้น่าจะมีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดอันตราย ดังนั้นเลยร้องไห้เสียงดัง ปลุกจนเอ้อเหมาสองผัวเมียตื่นมา ถึงทำให้พวกเขาสองคนรับมือได้ทัน ปกป้องเด็กสองคนเอาไว้"

และคำกล่าวนี้ก็ได้รับการเห็นด้วยจากคนส่วนใหญ่ ทุกคนร้องร้องไห้กัน

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้อยู่ตอนกลางของผู้หญิงเหล่านี้แล้ว นางไปดูจางเอ้อหู่กับหมอสูพร้อมกัน

สำหรับบาดแผลของจางเอ้อหู่ หมอสูก็ไร้ความสามารถ ดังนั้นความหวังทั้งหมดล้วนอยู่ที่ลั่วเสี่ยวปิงคนเดียว

เด็กคนนี้รอดพ้นจากความตาย ทุกคนล้วนไม่อยากให้เขาต้องพิการ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่อยากเช่นกัน

แต่ขาของจางเอ้อหู่มีเนื้อเน่าและเลือดก็ไหลออกมาเต็มเลย ข้างในยังมีเศษไม้สักและดินอยู่ด้วย ไม่ใช่แค่ราดด้วยน้ำแร่วิญญาณก็จะหายดี

ดังนั้น สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการเล็มแผล

สิ่งที่ลั่วเสี่ยวปิงเรียนนั้นคือการทำยา ส่วนแพทย์แผนจีนก็ได้เรียนรู้จากคุณปู่ ไม่ค่อยได้ปฏิบัติ ส่วนการเล็มแผลมันเกี่ยวข้องกับแพทย์แผนตะวันตก สำหรับลั่วเสี่ยวปิงนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

แต่ยังไงก็ต้องไปทำ

ลั่วเสี่ยวปิงป้อนยาลดไข้เม็ดหนึ่งให้จางเอ้อหู่ แล้วฝากจางเอ้อหู่ให้หมอฉูดูแล จากนั้นก็รีบกลับบ้านโดยใช้ข้ออ้างว่าจะกลับไปหยิบยา

ยังไม่ทันคุยกับเด็กสองคน ลั่วเสี่ยวปิงก็เข้าไปในห้องนอนของตัวเองโดยตรง แล้วเข้าไปในสเพซ

ตอนที่ออกมา มือของลั่วเสี่ยวปิงก็มีของเพิ่มขึ้นมาในมือ จากนั้นก็รีบวิ่งไปในหมู่บ้าน