แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 279

ทำไมคนงานเห็นนางเข้ามา ก็เหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?

คนงานหลายคนมองหน้ากัน และในที่สุดชุนหยาก็ก้าวไปข้างหน้า " เจ้านาย ท่านมาดูจะเข้าใจเอง”

เมื่อพูดไปอย่างนั้น ชุนหยาก็พาลั่วเสี่ยวปิงไปที่ห้องชั้นสอง

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงไปถึง นางเห็นชุนวังยืนอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางแปลก ๆ ตรงประตูที่ปลายทางเดิน หลังจากเห็นนาง เขาก็โล่งใจราวกับว่าเขาได้เห็นผู้ช่วยชีวิตตน

นี่... มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพนักงานทุกคนถึงทำสีหน้าเช่นนี้

ลั่วเสี่ยวปิงเดินไปที่หน้าประตูห้องด้วยความสงสัย และเมื่อนางเห็นคนที่อยู่ข้างใน ลั่วเสี่ยวปิงก็ผงะเล็กน้อย

ในห้องนั้นมีเพียงลูกค้าสองคนเท่านั้น คือพระที่พนมมือเอาไว้มีท่าทีปลีกวิเวก แต่ไม่ได้นุ่งห่มจีวร

เมื่อพระเห็นลั่วเสี่ยวปิง ดวงตาของเขาดูเหมือนจะมองเห็นทะลุทุกสิ่ง แต่แล้วเขาก็หลับตาลงอีกครั้งและท่องอมิตาพุทธอย่างเงียบๆ

คนที่นั่งตรงข้ามพระภิกษุคือสาวชุดแดง

สองคนนี้เป็นพระอู่เจินก่อนศึกและซ่งหลิงหลิง

เดิมที เมื่อก่อนที่ฉีเทียนเห้าจะกลับมาแต่งงาน ซ่งหลิงหลิงได้ออกเดินทางไปพร้อมอู้เจินแล้ว แต่เพียงเพราะพวกเขาเดินทางไปเที่ยวเล่นไปตลอดทาง...... พูดให้ถูกก็คือซ่งหลิงหลิงเห็นอะไรก็รู้สึกว่าแปลกตาไปหมด นางจึงจะหยุดอยู่ที่แห่งที่ไปสักระยะหนึ่ง และอู้เจินก็อยู่เป็นเพื่อนซ่งหลิงหลิงอย่างเงียบๆ จนทำให้จะปีใหม่แล้ว ซ่งหลิงหลิงเพิ่งมาถึงเมืองซีเหอ

และเมื่อซ่งหลิงหลิงเห็นลั่วเสี่ยวปิง อาจเป็นเพราะรูปลักษณ์ของลั่วเสี่ยวปิง ทำให้นางตาเป็นประกาย จากนั้นก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ นางดูหม่นหมองลง และทรุดตัวลงเล็กน้อย

ในเวลานี้ โต๊ะด้านหน้าของอู้เจินและซ่งหลิงหลิงมีแต่จานที่กินอาหารจนหมดสิ้น ดูจากจำจวนจานแล้ว เหมือนจะกินไปไม่น้อย เหมือนว่าพวกเขายังสั่งอาหารเนื้อสัตว์ที่ไม่รวมอยู่ในบุฟเฟ่ต้องคิดเงินต่างหากมาด้วย

หญิงสาวชุดแดงที่ดูร่าเริง อ่อนหวาน และน่ารัก และพระที่รูปลักษณ์ดูดีไม่นุ่งห่มจีวร มากินข้าวที่ร้านเมืองแห่งอาหารพร้อมกัน และยังทำให้พนักงานในร้านตึงเครียดอย่างมากอีกด้วย ภาพที่แปลกตาเช่นนี้ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงสับสนเล็กน้อย

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” ลั่วเสี่ยวปิงมองไปที่ชุนหยาและชุนวังด้วยสีหน้ามึนงง

“เจ้านาย พวกเขากินแล้วชักดาบ” ชุนหยาชี้ไปที่ซ่งหลิงหลิงราวกับว่าโกรธและไม่พอใจ

ลั่วเสี่ยวปิง "......."

การที่ลูกค้ากินข้าวแต่ไม่จ่ายเงินเป็นเรื่องปกติที่ร้านอาหารจะต้องเจอ แต่ว่ามันถึงขั้นที่พนักงานทั้งร้านต้องมีสีหน้ามขมขื่นเกลียดชังเชียวหรือ?

ซ่งหลิงหลิงรู้สึกตะลึงเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินชุนหยาเรียนลั่วเสี่ยวปิงว่าเจ้านาย

พี่สาวที่สวยขนาดนี้ เป็นเจ้าของร้านเมืองแห่งอาหารที่อร่อยสุดยอดนี้หรือ?

แต่ กินแล้วชักดาบ?

เป็นไปได้อย่างไร

นางเป็นองค์หญิงผู้สง่า จะกินแล้วชักดาบได้อย่างไร ที่?

ยิ่งกว่านั้น นางถูกกล่าวหาว่ากินแล้วชักดาบต่อหน้าพี่สาวที่สวยและงดงามเช่นนี้ นางจะเสียหน้าอย่างมากเลยนะ

ซ่งหลิงหลิงชอบคนหน้าตาดีตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นนางจึงไม่กลัวที่เสด็จอาตั้งแต่เด็ก และเอาแต่เอาใจเสด็จถึงแม้ท่านจะไม่สนใจก็ตาม แม้กระทั่งตอนเจออู้เจิน นางก็อดที่จะพุ่งเข้าไปหาไม่ได้

ตอนนี้เมื่อนางเห็นลั่วเสี่ยวปิง ซ่งหลิงหลิงมีความรู้สึกอยากเข้าใกล้สนิทด้วยอย่างอธิบายไม่ถูก

แน่นอนว่าแม้ว่าลั่วเสี่ยวปิงจะสวย แต่นางก็ไม่ได้สวยจนทำให้ซ่งหลิงหลิงซึ่งเคยเห็นคนหน้าตาดีมานับไม่ถ้วนต้องตกใจ

แต่เมื่อเจอลั่วเสี่ยวปิง ซ่งหลิงหลิงกลับรู้สึกว่าอยากจะเข้าใกล้นางอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นนางจึงจัดให้ลั่วเสี่ยวปิงอยู่ในกลุ่มสาวสวยโดยธรรมชาติ

ถ้าคนอื่นกินแล้วชักดาบ สามารถสั่งให้คนมากระทืบหรือว่าแจ้งเจ้าหน้าที่ได้โดยตรง

แต่เมื่อเห็นว่าเป็นพระและเด็กหญิงตัวน้อยที่น่ารักยอมรับความผิดของตัวเองเช่นนี้ พนักงานไม่รู้จะทำอย่างไรดี

แต่อาหารที่ซ่งหลิงหลิงกินเป็นอาหารจำพวกราคาสูงที่พวกเขาเองก็จ่ายไม่ไหว ฉะนั้นทุกคนจึงกังวลใจอย่างมาก

แต่หลังจากที่ได้เห็นลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ทุกคนก็โล่งใจ

ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ที่มาที่ไป นางมองดูซ่งหลิงหลิงที่ดูเป็นเด็กสำนึกเวลาทำผิด เมื่อสักครู่นางยังพยายามที่จะอธิบาย แต่ตอนนี้กับโต้เถียงไม่ออก นางก็รู้สึกขบขันอย่างช่วยไม่ได้

จากนั้นแววตาของนางจับจ้องไปที่มือของซ่งหลิงหลิง เป็นมือที่ขาวเรียวและดูนุ่ม แค่ดูก็รู้แล้วว่าบำรุงมาอย่างดี ไม่เคยทำงานอะไร

เมื่อมองพระที่ไม่ได้พูดตั้งแต่ต้นจนจบไม่รู้ว่าพระจริงหรือปลอม ลั่วเสี่ยวปิงเผยแววตาที่ครุ่นคิดออกมา

หลังจากที่เห็นมือที่ประหม่าของซ่งหลิงหลิงกำหมัดแน่น ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็พูดว่า “มื้อนี้ถือว่าข้าเลี้ยงเอง.....”

แม้นางรู้เหตุผลที่พนักงานตึงเครียดกังวล แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่มีจิตใจเมตตา เมื่อเห็นซ่งหลิงหลิงที่ดูไม่มีประสบการณ์ทางสังคม และยังน่ารัก พวกเขาก็ทำอะไรไม่ดีกับนางไม่ลง

หลังจากที่ซ่งหลิงหลิงได้ยินที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดแล้ว นางเงยหน้าขึ้นทันทีและมองดูลั่วเสี่ยวปิงด้วยดวงตาที่สดใส “พี่สาว พี่เป็นคนดีจริงๆ”

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูซ่งหลิงหลิงเป็นเช่นนี้ รู้สึกเพียงแค่ว่าเหมือนนางมีร่างของเล่อเล่ออยู่ในนั้น สีหน้าของนางก็อ่อนโยนขึ้นอย่างมาก

เมื่อปัญหาได้รับการแก้ไขแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้จะอยู่ต่อนาน นางต้องลงไปดูเด็กทั้งสอง ปล่อยให้เด็กสองคนนั้นกินของพวกนั้นมากไปไม่ได้

เพียงแต่พอนางหันกลับไป ซ่งหลิงหลิงก็เรียกนางเอาไว้ “พี่สาว เดี๋ยวก่อน…”