แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 278

ลั่วเสี่ยวปิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นภาพที่เถ้าแก่ออกจากหอว่านเซียงไปอย่างเร่งรับพอดี นางจึงบอกกับหนานซิงว่า " เจ้าตามเขาไป”

วันนี้นางมุ่งเป้าไปที่หอว่านเซียงแห่งเมืองซีเหอเท่านั้น นางยังไม่ได้ปล่อยให้เมนูใหม่ไปที่หอฝูหม่านสาขาอื่น ที่ทำเช่นนี้ก็เพื่อสองประการ

หนึ่ง นางต้องการแก้แค้นหอว่านเซียง ให้ฮัวเว่ยรู้ว่าตนนั้นไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่ายๆ

สอง นางต้องการช่วงเวลาเงียบๆจากการทำให้หอว่านเซียงล้มละลาย ทำมาหากินดีๆไม่ดีหรือ? เอาแต่เล่นเล่ห์เล่นกลซึ่งน่ารำคาญอย่างมาก

ดังนั้นในเกมวันนี้ นางต้องชนะ และนางอยากชนะ ไม่อยากให้มีเรื่องมาขัดระหว่างนี้

แม้ว่าหนานซิงจะรู้สึกว่าก็แค่เถ้าแก่ ตนไม่จำเป็นต้องไปจับตาดูเขา แต่ว่าท่านฮูหยินสั่ง เขาก็ทำตาม

...

หอฝูหม่านมีชีวิตชีวาขึ้นเรื่อยๆ

แม้ว่าลูกค้าที่มากินข้าวจะกลับไปแล้วกลับไปอีก แต่ว่าแถวหน้าร้านกลับยาวขึ้นเรื่อยๆ ส่วนหน้าหอว่านเซียงกลับมีแค่คนที่หิวจนรอไม่ไหวจึงเดินเข้าไป

เมื่อมองดูภาพที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงนี้ นายท่านสามฮัวหน้าเสียอย่างมาก

“นายท่านสาม เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?” คนสนิทของนายท่านสามฮัวอยู่ข้างๆเขาเสมอ และแน่นอนเขาเองก็สังเกตหอฝูหม่านอยู่เช่นกัน

ตามหลักแล้ว นายท่านสามให้ที่อู๋กังไปจัดการ เวลานี้หอฝูหม่านควรจะเงียบลงได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม หอฝูหม่านกลับยังเป็นเหมือนเดิมปกติ ไม่มีท่าทีว่าจะเกิดเรื่องอะไรเลย ซึ่งทำให้เขาสงสัยว่าอาจเกิดอุบัติเหตุกับอู๋กัง

เมื่อนายท่านาสามฮัวเห็นว่าผ่านไปนานยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เมื่อได้ยินคนสนิทพูดเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็ดูแย่ลงไปกว่าเดิม

เขารู้สึกว่าเมืองซีเหอคงจะชงกับเขา ไม่อย่างนั้นทำไมถึงมีเหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นที่นี่ และแม้แต่จดหมายที่ส่งไปยังเมืองหลวงก็ดูเหมือนจะหายไปแล้ว

ถ้าทำได้ เขาอยากจะออกจากสถานที่บ้าๆนี้ไปสักที

แต่ร้านอาหารกลายเป็นอย่างที่เห็นวันนี้ หากเขากลับไปเขาจะอธิบายยังไง?

ยิ่งคิดนายท่านสามฮัวก็ยิ่งโกรธ เขากำหมัดไว้แน่น ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวมากขึ้น

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ คนสนิทก็อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเงียบ ไม่กล้าที่จะหาเรื่องใส่ตัวในเวลาแบบนี้

ทันใดนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามา!"

คนที่เข้ามาคือเสี่ยวเอ้อที่ดูเป็นกังวลอย่างมาก "นายท่านสาม แย่แล้ว เถ้าแก่ถูกจับตัวไปแล้ว"

"ปั๊ง!"

นายท่านสามขว้างแก้วในมือแตกเป็นเสี่ยง ๆ “เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

เขาพูดประโยคนี้ออกมาพร้อมกัดฟัน

เขาสั่งให้ไปทำธุระ และตอนนี้กลับมาบอกว่าถูกจับ?

เสี่ยวเอ้อตื่นตระหนกอย่างมาก แต่ก็ต้องพูดว่า " เถ้า เถ้าแก่ชกต่อยกับคนอื่นกลางตลาด ฉะนั้นถูกมือปราบจับตัวไป.....”

ในเวลานี้มีความโกลาหลเกิดขึ้นที่ชั้นล่างอีกครั้ง

แขกมีเพียงไม่กี่โต๊ะ แล้วเสียงนี้มาจากไหน?

ระหว่างที่คิดเรื่องนี้ เสี่ยวเอ้ออีกคนวิ่งขึ้นมา "นายท่านสาม แย่แล้ว..."

"ปั๊ง...”

เสียงของเสี่ยวเอ้อสิ้นสุดลง เสียงแก้วแตกที่ริมเท้าของเขาหยุดลง

และคนสนิทของนายท่านสามฮัว รู้นิสัยของนายท่านตนมากที่สุด เขาจึงตะคอกหยุดด้วยเสียงดังว่า “นายท่านสามแย่แล้วกระไรกัน? เจ้าพูดจาอะไรของเจ้า?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเอ้อรู้ว่าตนพูดผิด เขาจึงคุกเข่าลงกับพื้นทันที "ขอโทษนายท่านสามขอรับ ข้าน้อยพูดตาผิดเพี้ยนไปเอว นายท่านสามโปรดอภัยให้ข้าด้วย”

หากคนเหล่านั้นทำสำเร็จ ชื่อเสียงของหอฝูหม่านก็จะพังทลาย และคงไม่มีแขกกล้าไปกินข้าวอย่างแน่นอน

เทียนซิงตามหลังคนเหล่านี้ และได้ยินทั้งหมด เขาจึงทุบตีพวกอันธพาล จากนั้นเขาก็สร้างเรื่องให้อู๋กังมีปัญหากับคนอื่น เพื่อป้องกันไม่ให้อู๋กังทำเรื่องเลวร้าย จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็มาจับตัวเขาไป ส่วนตนกลับมารายงานเรื่องเหล่านี้ให้ลั่วเสี่ยวปิงทราบ

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเรื่องนี้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงตัดสินใจที่จะเล่นงานเขาด้วยกลวิธีของอีกฝ่าย เขาให้เทียนซิงไปครอบครัวคนนอกเมืองที่ไม่มีเงินเดินทาง จึงต้องอยู่ที่เมืองซีเหอ จากนั้นก็ใช้วิธีการเดียวกันเพื่อจัดการกับหอว่านเซียง

แน่นอนว่าลั่วเสี่ยวปิงจะไม่เอาชีวิตของคนอื่นมาล้างแค้น แม้ว่าเขาจะซื้อมันด้วยเงินก็ตาม ดังนั้นคนที่เสียชีวิตในหอว่านเซียงที่จริงแล้วเขากินยาปลอม และหมอธรรมดาดูไม่ออก

เมื่อเรื่องคลี่คลายลง ครอบครัวนั้นก็สามารถออกจากเมืองซีเหอได้อย่างราบรื่น

เมื่อเห็นว่าหอว่านเซียงจบสิ้นแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ลุกขึ้น

“ท่านแม่ เราจะไปที่ร้านเมืองแห่งอาหารกันใช่หรือไม่?” นัยน์ตาเล็กๆ ของเล่อเล่อเป็นประกาย รออย่างคาดหวัง

แม้ว่าอานอานจะปกปิดความรู้สึกได้ดี แต่ดวงตาที่สดใสของเขาก็เผยความคิดที่แท้จริงของเขาออกมาเช่นกัน

ในห้องอาหารส่วนตัวของหอฝูหม่าน เถ้าแก่ฉินจะนำอาหารที่ดีที่สุดมาต้อนรับนางอยู่แล้ว

แต่เด็กสองคนที่คิดเรื่องกินของอร่อยที่ร้านเมืองแห่งอาหาร ฉะนั้นจึงไม่ได้กินเยอะเท่าไหร่

นี่เป็นเพราะว่าลั่วเสี่ยวปิงมักจะยุ่งมาก และเรื่องการทำอาหารทั้งหมดก็ให้เป็นหน้าที่ย่าเจียงและคนอื่นๆ ฉะนั้นเล่อเล่ออานอานไม่ได้กินหม้อไฟปิ้งย่างมานานมากแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากทำให้เด็กสองคนผิดหวัง ดังนั้นหลังจากออกจากหอฝูหม่านแล้ว นางก็พาเด็กทั้งสองไปที่ร้านเมืองแห่งอาหารของตน

เมื่อมาถึงร้านเมืองแห่งอาหาร เด็กทั้งสองคนเกมือนจะเพลิดเพลินอย่างมาก และในที่สุดแม้แต่เล่อเล่อเองก็ดูเป็นเด็ก สีหน้าของเล่อเล่อเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ซึ่งทำให้ลั่วเสี่ยวปิงนึกถึงชาติที่แล้วที่นางเดินตลาดกลางคืน พอเห็นอะไรนางก็อยากกินไปหมด

ในท้ายที่สุด ลั่วเสี่ยวซิงปล่อยให้ไป๋เสาและหนานซิงดูเด็กทั้งสอง จากนั้นเขาก็เข้าไปในร้านหม้อไฟปิ้งย่างเพียงลำพัง

ทันทีที่เข้าไป ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกชัดเจนว่ามีบางอย่างผิดปกติ

"เป็นอะไรไป?"