แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 284

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ตักกับข้าวในหม้อออกมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน ให้หญิงชราซูทำต่อก่อนจะกล่าวกับหลี่อิง “ข้ารู้ว่าเจ้าอยากเรียนด้วยใจจริง”

หลี่อิงได้ยินก็ดีใจ นึกว่าลั่วเสี่ยวปิงจะรับปากแล้ว

กลับได้ยินลั่วเสี่ยวปิงกล่าวอีก “แต่ ข้าไม่อยากสอน”

“ทำไมล่ะ?” หลี่อิงไม่อยากจะเชื่อ ลืมอารมณ์ที่ปกปิดสิ้นเชิง

“เสี่ยวอิง!” แม่นางจ้าวทั้งร้อนรนทั้งกลัว ตวาดเรียกหลี่อิงเสียงหนึ่ง

หลี่อิงถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมา แม้เจ็บใจ แต่กลับก้มหน้างุด “ขอโทษเจ้าค่ะ นายหญิง ข้า...”

“งั้นข้าจะบอกเจ้าว่าทำไม” ลั่วเสี่ยวปิงไม่รอให้หลี่อิงกล่าวจบก็พูดขึ้นอย่างชืดๆ “วิชาของข้า ข้าอยากสอนใครก็สอนคนนั้น และข้าแค่อยากสอนคนที่รู้หน้าที่ตัวเองและซื่อสัตย์เท่านั้น ส่วนเจ้า เป็นเช่นนั้นหรือไม่?”

หลี่อิงเงยหน้า อยากบอกมากว่าตนใช่ แต่เมื่อสบกับนัยน์ตาเย็นชาของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ถ้อยคำที่จะเอ่ยออกกลับกลืนกลับลงไปดื้อๆ

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่อยากพูดมากอีก เพียงเดินออกไปข้างนอกพลางกล่าวกับแม่นางจ้าว “เจ้าไปเรียกสามีเจ้ามา”

แม่นางจ้าวสีหน้ากระวนกระวาย แต่ก็ยังไปตามหลี่ต้าจากด้านหลัง

ก่อนหลี่ต้าจะมา แม่นางจ้าวบอกเล่าเรื่องที่เกิดทางนี้ให้เขาฟังแล้วรอบหนึ่ง

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง หลี่ต้าก็คุกเข่าลงด้วยความระวังจนไม่สงบ “ข้าน้อยอบรมไม่ดีเอง นายหญิงโปรดลงโทษด้วยขอรับ”

ลั่วเสี่ยวปิงมองหลี่ต้า ภาพพจน์ชายชาวสวนซื่อสัตย์ในหน้าที่ผิวดำเมี่ยมคนหนึ่ง

เขาไม่เหมือนกับผู้ดูแลคนอื่นที่หนานซิงหามา ไม่ใช่คนที่บ่มเพาะมาจากกิจการของฉีเทียนเห้า แต่เขาหามาเพื่อนางโดยเฉพาะ เป็นผู้ช่วยดูแลร้านค้า

ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่คิดทำให้เด็ดขาด เพียงแต่พูดด้วยเสียงหนัก “ตอนนี้ก็ไม่ได้ทำให้ข้าเสียอะไร แต่บ้านพวกเจ้าทำสัญญากับข้าแล้ว ครั้งนี้ถือเป็นการตักเตือน หากเที่ยวหน้ายังมีอีก ที่นี่จะไม่เก็บนางไว้แล้วนะ”

หลี่อิงผู้นั้น โดยแท้ไม่มีข้อเสียอะไร แต่กลับมักใหญ่ใฝ่สูงนัก ในสถานการณ์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจะเจียมตัวในฐานะ พอเจ้าดีด้วยหน่อยก็ยิ่งได้คืบเอาศอก ครองตนอยู่ในหน้าที่ไม่ได้

คนเยี่ยงนี้ นางไม่ยินดีเก็บไว้และไม่อยากเก็บไว้ด้วย เก็บไว้รังแต่จะเป็นภัยในภายภาคหน้า เพราะเจ้าไม่รู้ว่านางจะก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นเมื่อไร

ให้โอกาสนางครั้งนี้เพราะเห็นแก่หลี่ต้า

อยู่ที่นี่ ขอเพียงมีทักษะดีด้านหนึ่งก็จะได้โอกาสการถูกปฏิบัติอย่างดีด้วย

แน่นอน โอกาสนี้ใช่จะไร้ขอบเขต แต่อยู่ที่หลี่ต้าจะเลือกอย่างไร

ครั้นหลี่ต้าได้ยินดังนั้นจิตใจก็ตึงเครียด นึกถึงอดีต

เดิมเขาเป็นผู้ดูแลร้านค้าของครอบครัวเศรษฐที่ดินหนึ่งในละแวกนี้ เพราะรู้แต่การจัดการข้าวของประจบไม่เป็น จึงถูกใส่ความขายไป

เดิมทีการถูกขายไปโดยกระทำผิดเช่นเขาอย่างนี้ จะไม่ได้ไปในที่ดีๆ กระทั่งถูกขายไปแล้วยังเป็นสัญญาผูกขาดไปเลยก็ได้

แต่นายหญิงกลับมีเมตตาเป็นพิเศษ ให้ครอบครัวเขาสามคนลงชื่อเป็นสัญญาชั่วคราว ชี้ว่าสิบปีให้หลังหากมีเงินไถ่ถอนสัญญาของตัวเองได้ก็สามารถไถ่ถอนได้

บุญคุณเช่นนี้ เขาไม่มีอะไรตอบแทน เดิมคิดช่วยนายหญิงทำงาน ดูแลของให้ดีก็พอ แต่คิดไม่ถึงว่าลูกสาวเพียงคนเดียวของตัวเองกลับไม่รู้ฐานะตัวเอง

ทันใดนั้นหลี่ต้าก็นึกขึ้นมาได้ ขณะที่เขาเกิดเรื่อง ลูกสาวเคยบอกว่าจะไปเป็นอนุของนายท่าน เช่นนี้เขาก็จะมีทางรอดแล้ว ทว่าเขาคิดเพียงยอมเป็นภรรยาคนจน จะไม่ขอเป็นอนุคนรวย จึงบอกปฏิเสธไป

ขณะนั้นเขาคิดแต่ว่าลูกสาวทำเพื่อตัวเอง ดังนั้นจึงไม่คิดมาก บัดนี้ดูแล้ว เกรงแต่ความคิดลูกสาวคนนี้จะเก็บงำลึกมากมาตลอด ลึกจนเขาแทบไม่รู้จักแล้ว

ดีชั่วตัวเองก็เป็นลูกสาวผู้ดูแลร้านค้า หญิงบ้านนอกคนหนึ่งอยู่ต่อหน้าตนเองนับเป็นอะไร?

หลี่ต้ามองลูกสาวตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา ประหนึ่งไม่เชื่อว่าถ้อยคำเหล่านี้ออกมาจากปากของนาง

“ก็จริงนี่ หญิงบ้านนอกที่ท้องก่อนแต่งคนหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ว่าแต่งกับผู้ชายดีๆ ไหนเลยจะวางก้ามต่อหน้าข้าได้? ข้าก็แค่ให้นางสอนข้าทำกับข้าวเท่านั้น เรื่องง่ายๆ แค่นี้นางก็ไม่รับปาก ไม่ใช่ขี้เหนียวแล้วคืออะไร ท่านพ่อ ข้า...”

“หุบปาก!” หลี่ต้าตวาด มือที่ชี้หลี่อิงสั่นเทา “เจ้านึกว่าเจ้าเป็นใคร? เจ้ามีฐานะอะไร? ถึงข้าไม่ถูกขับไล่ออกมา เจ้านึกว่าเจ้ายังเป็นคุณหนูใหญ่อย่างนั้นหรือ? เจ้าก็แค่คนใช้คนหนึ่งเท่านั้น!”

เห็นใบหน้าหลี่อิงซีดขาวเพราะคำพูดของตัวเอง หลี่ต้ามีลูกสาวเพียงคนเดียว อย่างไรก็ทำใจไม่ได้เล็กน้อย สูดลมหายใจแล้วกล่าวด้วยความอัดแน่น “เสี่ยวอิง ฟังข้า ทำงานของตัวเองให้ดี ทำหน้าที่ของตัวเองเป็นสาวใช้ที่ดีคนหนึ่ง เอาไว้อีกสองสามปีข้าหาเงินมากพอแล้วจะไถ่ตัวเจ้า ไม่อย่างนั้นเจ้ายโสเพียงนี้ ช้าเร็วต้องทำร้ายตัวเองแน่”

หลี่อิงได้ฟัง มือกำหมัดแน่น

อีกสองสามปี?

รออีกสองสามปีนางก็กลายเป็นสาวแก่แล้ว ยังมีอนาคตอะไรให้พูดอีก?

เห็นหลี่อิงเงียบ หลี่ต้าจึงขมวดคิ้ว กล่าวสืบต่อ “เดี๋ยวเจ้าเข้าไปขอขมากับนายหญิง รู้ไหม?” ว่าแล้วหลี่ต้าก็กล่าวอีก “ถ้าเจ้าไม่รับปาก ต่อไปข้าจะถือเสียว่าไม่มีลูกสาวอย่างเจ้า”

หลี่อิงได้ฟัง แม้ไม่สมัครใจแต่ก็ยังผงกศีรษะ “ได้ ข้ารู้แล้ว” แต่ไม่เงยหน้าสบเส้นสายตากับหลี่ต้า

ถึงหลี่ต้าจะกังวล แต่อย่างไรหลี่อิงก็รับปากแล้วจึงไม่ได้กล่าวอะไรมากอีก แค่มองหลี่อิงอีกครั้ง พูดอีกคำก่อนจะให้นางปรับอารมณ์เข้าไปก่อน เพียงแต่แผ่นหลังที่แจ่มชัดดูห่อไปหลายส่วนชัดเจน

เหล่านี้หลี่อิงไม่เห็นเลย นางเพียงกำมือเป็นหมัดแน่น ความคับแค้นเต็มดวงตา

และภาพนี้ กลับถูกลั่วเสี่ยวจู๋ที่อยู่ในกระท่อมด้านหน้าเห็นทั้งหมด...