แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 295

เป็นเด็กฝึกงานมาหลายปี เขาก็เคยดูภาพออกแบบอยู่แล้ว

แต่ภาพออกแบบที่ลั่วเสี่ยวปิงวาดนั้น แตกต่างมาก เป็นรูปแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

โดยเฉพาะลวดลายด้านในของเครื่องลายครามนั้นละเอียดมาก ถ้าจะเผาออกมาตามรูปในนั้นถ้าไม่ใช้กำลังเต็มที่จะยากมาก

ว่าแต่เสี่ยวปิงเอาภาพออกแบบนี้ให้เขาหมายความว่าอย่างไร?

จางเสี่ยวจวนมองไปทางลั่วเสี่ยวปิงด้วยความสงสัย สายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้

"หากข้าอยากให้ลุงเสี่ยวจวนเผาสิ่งเหล่านี้ เจ้าจะเผาออกมาได้หรือเปล่า?"

ก่อนหน้านี้ขวดใส่ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวของนางล้วนได้ร่วมมือกับโรงงานเครื่องลายครามในเมือง ผ่านการตรวจสอบพบว่า ขวดที่ร้านขายเครื่องสำอางตระกูลจูใช้ในครั้งนี้เหมือนกันกับของนาง น่าจะเป็นเพราะว่าโรงงานเครื่องลายครามงั้นรับงานทั้งสองที่

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ไม่จำเป็นต้องร่วมมือกับโรงงานเครื่องลายครามนั้นแล้ว มิฉะนั้นอาจจะรั่วไหลความลับออกไปอีกได้

ถึงแม้นางสามารถไปหาโรงงานเครื่องลายครามที่เมืองอื่น แต่มันยุ่งยากไป และก็เสี่ยงที่ถูกรั่วไหลเช่นกัน ดังนั้นถ้าจางเสี่ยวจวนเผาออกมาได้ ก็จะง่ายขึ้นเยอะเลย

นางเชื่อถือในตัวจางเสี่ยวจวน

จางเสี่ยวจวนได้ยินคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง เอ่ยเสียง"ห๊ะ"อย่างตกใจก่อน จากนั้นก็เป็นลักษณะที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

อ้าปากคิดจะปฏิเสธ แต่ในสายตาก็เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

เหมือนสร้างจิตให้แน่วแน่สักครู่หนึ่งก่อน ในที่สุดจางเสี่ยวจวนก็พยักหน้า"ข้าทำได้"

หยุดพูดไปสักพักหนึ่ง แล้วพูดต่อ"เพียงแต่ต้องใช้เวลาหน่อย"

ลั่วเสี่ยวปิง"กี่วัน?"

จางเสี่ยวจวนคิดสักครู่หนึ่ง ถึงพูดตัวเลขหนึ่งออกมา"สิบวัน"

สิบวันนี้ เขาต้องเตรียมสถานที่เผาขนาดเล็ก ยังต้องเตรียมวัสดุ ต้องทำโคลน เคลือบสีอีก สิบวันก็รีบมากเช่นกัน

แต่ เขาไม่อยากพลาดโอกาสนี้

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า หยิบเงินก้อนหนึ่งออกมาจากอ้อมอก"เงินสิบตำลึงนี้ลุงเสี่ยวจวนเก็บเอาไว้เลย หากเผาสำเร็จ อนาคตก็จะต้องร่วมมือกับลุงเสี่ยวจวนไปนานๆ แต่ถ้าไม่สำเร็จ สิบตำลึงนี้ก็ถือว่าเป็นค่าเสียหายให้ลุงเสี่ยวจวน"

เครื่องลายครามที่นางต้องใช้นั้น รูปร่างภายนอกวิจิตรงดงามขึ้น ข้างในมีโลโก้ที่นางออกแบบเอง โลโก้นี้เป็นรูปกล้วยไม้นามธรรม ซึ่งเลียนแบบยากมาก

และสิ่งที่ยากที่สุดคือการเผาลายโลโก้ที่นูนขึ้นในขวดโดยตรง รูปนี้เทียบเท่ากับว่าเป็นสิ่งป้องกันการปลอมแปลง เนื่องจากเลียนแบบได้ยากและซ่อนอยู่ที่ลึกลับ ดังนั้นถึงต้องรักษาความลับให้ดี

จางเสี่ยวจวนอยากร่วมมือกับลั่วเสี่ยวปิงเป็นระยะยาว อยากจะเผาเครื่องลายครามเอง ดังนั้นเลยไม่ได้ปฏิเสธเงินที่ลั่วเสี่ยวปิงยื่นมา

พอเรื่องคุยกันเสร็จขั้นต้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้อยู่ต่อ

ตอนที่ออกจากบ้านผู้ใหญ่บ้าน ก็เห็นฉีเทียนเห้าที่มารับนางพอดี

ตอนเห็นฉีเทียนเห้า อารมณ์ที่หดหู่ในวันนี้ของลั่วเสี่ยวปิงก็ดีขึ้นมาเยอะเลย

ตั้งแต่วันที่ผู้ชายคนนี้กลับมา ได้ดูแลและเอาใจใส่นางอย่างเต็มที่ ถึงแม้ไม่พูดอะไร แต่ทำให้นางรู้สึกสบายใจมาก

ลั่วเสี่ยวปิงเดินไปจับมือของฉีเทียนเห้าขึ้นมา

ฉีเทียนเห้าเห็นมือที่จับอยู่ด้วยกันของทั้งสองคน ก็เลิกคิ้ว อารมณ์ดีมาก

"เรื่องจัดการเสร็จหมดแล้วหรือ?"ฉีเทียนเห้าถาม

ลั่วเสี่ยวปิง"ฝั่งโกดังถูกคนขโมยผลิตภัณฑ์บำรุงผิวไปสามร้อยชุด ข้าให้หญิงชราซูไปตรวจแล้ว"

ลั่วเสี่ยวอวี่ได้หมั้นกับหูชุนเซิงที่เป็นซิ่วฉายของหมู่บ้านหูเจียไม่ใช่หรือ?ก่อนปีใหม่ยังอวดว่าแย่งคู่หมั้นของลั่วเสี่ยวจู๋มาได้ นี่มันแค่ผ่านปีใหม่ไปเท่านั้น ก็จะไปเป็นเมียน้อยของคนแก่หรือ?

"ลั่วเสี่ยวอวี่ เจ้าอย่าไม่รู้จักชั่วดี อย่าดูถูกนายท่านของพวกเรา สามารถเป็นเมียน้อยให้นายท่านได้เป็นบุญคุณวาสนาของข้าแต่ชาติก่อน ถ้าเจ้ายอมไปกับพวกเราจะไม่ว่าอะไร แต่ถ้าจะทำแบบนี้อีกต่อไปก็อย่าโทษพวกบ่าวเลยนะ"หญิงชราคนหนึ่งในนั้นเตือน

ลั่วเสี่ยวอวี่ฟังไม่ลงเลย ตะโกนเรียกแม่อย่างไม่หยุด

ในที่สุด จ้าวซื่อเดินออกมา

เมื่อเทียบกับลั่วเสี่ยวอวี่ จ้าวซื่อดูสดชื่นกว่าเดิมหน่อย แต่ยังไงก็มีคนจำนวนมากล้อมรอบอยู่ จ้าวซื่อก็ไม่ได้ทำตัวเกินไป พูดขอร้องลั่วเสี่ยวอวี่ว่า"เสี่ยวอวี่ ไปกับพวกเขาเถอะ ฟังตามแม่นะลูก"

แต่ตอนที่พูดคำพูดนี้ จ้าวซื่อไม่กล้ามองลั่วเสี่ยวอวี่ แค่พูดต่อว่า"นายท่านของตระกูลจูเมืองอำเภอถึงแม้อายุมากไปหน่อย แต่ตระกูลจูมีอำนาจอิทธิพลมากขนาดนั้น ถึงแม้แม่จะให้เจ้าอยู่ แต่แม่ก็ไม่มีความสามารถอย่างนั้นเลย แถมแม่ยังได้รับเงินขายตัวของตระกูลจูแล้ว......แม่ก็หวังดีกับเจ้า ถ้าเจ้าเข้าไปจะได้กินดีอยู่ดี นี่เป็นสิ่งที่หลายๆคนล้วนอิจฉากันเลยนะ?"

คำพูดนี้เป็นการพูดทางอ้อมว่าลั่วเสี่ยวอวี่ไม่รู้จักชั่วดี

และในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินตระกูลจู ก็ขมวดคิ้ว

ทำไมมีตระกูลจูอยู่ทุกที่เนี่ย?

และนายท่านของตระกูลจูในเมืองอำเภอ......หากจำไม่ได้ อายุน่าจะถึงเจ็ดสิบแล้วนะ?

จ้าวซื่อเพื่อเงินทอง จะนำลูกสาวแท้ๆของตัวเองส่งไปเป็นเมียน้อยให้คนแบบนี้?

พอติดอยู่แบบนี้ สายตาที่ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางจ้าวซื่อนั้นก็เกิดความรังเกียจมากขึ้น

ลั่วเสี่ยวอวี่ได้ยินแม่ตัวเองพูดแบบนี้ ในสายตาเต็มไปด้วยความหมดหวัง

ตอนที่หญิงชรากำลังจะกระชากลั่วเสี่ยวอวี่ขึ้นเกี้ยวสีชมพู อยู่ๆลั่วเสี่ยวอวี่ก็เหลือบตามองเห็นลั่วเสี่ยวปิง

ไม่ทราบว่าลั่วเสี่ยวอวี่มีแรงมาจากไหน ได้ผลักหญิงชราสองคนที่จับนางเอาไว้นั้นออกไป และวิ่งมาทางลั่วเสี่ยวปิง......