แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 296

ลั่วเสี่ยวปิงนึกว่าลั่วเสี่ยวอวี่จะวิ่งมาหาตนเอง แม้แต่ชาวบ้านที่มุงดูกันก็นึกดังนั้น

เพราะถึงแม้ทั้งคู่จะตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังคงเป็นเป็นลูกพี่ลูกน้องกันไม่ใช่หรือ? น้องสาวเกิดเรื่องขึ้นแล้วมาขอความช่วยเหลือจากพี่สาวที่มีความสามารถย่อมเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอย่างไม่ต้องสงสัย

ทว่า สิ่งที่ทำให้ทุกคนต่างคาดไม่ถึงคือ ลั่วเสี่ยวอวี่วิ่งไปตรงหน้าลั่วเสี่ยวปิง กลับไม่แม้แต่จะชายตามองลั่วเสี่ยวปิง แต่วิ่งเข้าไปกอดฉีเทียนเห้าในทันที

โชคดีที่ฉีเทียนเห้าฝีมือดี จึงลากลั่วเสี่ยวปิงหลบเล็บเขี้ยวของลั่วเสี่ยวอวี่ได้ทัน ไม่งั้นหากถูกลั่วเสี่ยวอวี่จับได้จริงๆ เกรงว่าคงจะเป็นเรื่องเป็นราวไม่จบสิ้นแน่ ๆ

เพราะไม่อาจเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของฉีเทียนเห้าได้ ลั่วเสี่ยวอวี่จึงล้มลงไปกับพื้นอย่างหมดสภาพ

แต่ลั่วเสี่ยวอวี่กลับเหมือนไม่รู้จักละอาย นางเงยหน้าขึ้นมองฉีเทียนเห้าด้วยสีหน้าน่าสงสาร “คุณชายฉี ได้โปรดช่วยข้าด้วย”

ลั่วเสี่ยวอวี่เองก็นับว่ามีหน้าตางดงามชวนมอง สีหน้าท่าทางเช่นนี้ ย่อมทำให้ผู้ชายในหมู่บ้านที่มามุงดูรู้สึกสงสาร

มีเพียงฉีเทียนเห้าที่เผยสีหน้าไร้ความรู้สึก แม้กระทั่งสายตาเองก็ไม่มองไปที่ลั่วเสี่ยวอวี่แม้เพียบแวบเดียว

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงที่เห็นท่าทางแบบนี้ของลั่วเสี่ยวอวี่ก็ขมวดคิ้วแน่น

“คุณชายเฉียว ข้าไม่อยากเป็นเมียน้อยของคนที่อายุเยอะกว่าปู่ข้าอีก ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถอะ” ลั่วเสี่ยวอวี่ไม่ตายใจ คุกเข่าคลานไปใกล้ฉีเทียนเห้าหนึ่งก้าว

ในที่สุดสายตาของฉีเทียนเห้าก็มองมาที่ลั่วเสี่ยวอวี่ ทว่ากลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึกว่า “แล้วเกี่ยวอะไรกับข้า?”

ลั่วเสี่ยวอวี่ที่คลานไปหาฉีเทียนเห้าชะงักกึก ก่อนจะเงยหน้ามองไปยังใบหน้าของฉีเทียนเห้าที่เผยแววเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ยิ่งขับเน้นให้บาดแผลนั่นดูน่ากลัว

ลั่วเสี่ยวอวี่ตัวสั่นสะท้านทีหนึ่งโดยอัตโนมัติ ไม่กล้าคลานไปข้างหน้าอีก

ทว่า แม้ชายผู้นี้จะดูอัปลักษณ์ไปหน่อย แต่กลับดีกับลั่วเสี่ยวปิงมากๆ ไม่เพียงเท่านี้ ซ้ำยังร่ำรวยมากอีกต่างหาก อีกทั้งยังสามารถทำให้พวกชาวบ้านยกย่องเชิดชูลั่วเสี่ยวปิงได้

หากว่านางเองก็สามารถ......ไม่ว่ายังไง ก็ดีกว่าเป็นเมียน้อยของไอ้แก่หงำเหงือกไม่ใช่หรือไง?

คิดได้ดังนั้น สีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงก็ยิ่งอยู่ยิ่งดูกระอักกระอ่วน พลางมองฉีเทียนเห้าอย่างน่าสงสาร “คุณชายฉี ข้ายอมเป็นเมียน้อยของท่าน ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถอะ”

ตราบใดที่นางได้เป็นภรรยาน้อยของเขา นางเชื่อว่าตนจะสามารถแทนที่ลั่วเสี่ยวปิงได้

อีกทั้งเสี่ยวจู๋เองก็บอกว่า หากมีคนคนหนึ่งที่สามารถช่วยนางได้ งั้นคนคนนั้นก็ต้องเป็นคุณชายฉี

แม้ที่ผ่านมานางจะดูแคลนล่อเสี่ยวจู๋มาก ทว่าวันนั้นตอนเกิดเรื่องขึ้น หากไม่ใช่เสี่ยวจู๋ งั้นตอนนี้นางก็ได้เป็นเมียน้อยของนายท่านจูนั่นไปแล้ว

ไม่รู้ว่าทำไมเสี่ยวจู๋ถึงต่างจากที่ผ่านมาเป็นอย่างมาก นางมักจะรู้สึกว่าเสี่ยวจู๋น่าจะรู้อะไรบางอย่าง ดังนั้นนางจึงเชื่อในคำพูดของเสี่ยวจู๋

คิดได้ดังนั้น สีหน้าของลั่วเสี่ยวอวี่ก็เผยแววร้อนรนขึ้นเล็กน้อย “คุณชายฉี ข้ายังเด็ก ต้องทำให้ท่านชื่นชอบได้มากกว่าพี่สาวแน่ ๆ”

แต่เดิมตอนที่ลั่วเสี่ยวอวี่บอกว่าจะเป็นเมียน้อยของฉีเทียนเห้า ผู้คนที่มามุงดูต่างตกตะลึงกันถ้วนหน้า

เพราะแม้จะเคยเห็นคนเสนอตัวเป็นเมียน้อย แต่ก็ไม่เคยเห็นใครที่วิ่งมาเสนอตัวจะเป็นเมียน้อยของพี่เขยตัวเองแบบนี้

ทว่าคำพูดต่อมาของลั่วเสี่ยวอวี่ กลับทำให้ทุกคนยิ่งตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

คำพูดนั้นของลั่วเสี่ยวอวี่ กำลังสื่อว่าลั่วเสี่ยวปิงแก่แล้ว ไม่อาจทำให้ผู้ชายชอบได้แล้วไม่ใช่หรือไง? จะแย่งผู้ชายก็แย่งได้หน้าด้านเกินไปหน่อยหรือเปล่า?

มิหนำซ้ำ คำพูดพวกนั้นยังออกมาจากปากของหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานอีก นี่มัน......อุจาดตาชะมัด

อืม แน่นอนว่าแม้ในใจจะคิดว่าอุจาดตา แต่สายตาของทุกคนก็ยังคงจับจ้องความเป็นไปของเรื่องราวอย่างตรงไปตรงมา ดูว่าฉีเทียนเห้าคิดจะรับภรรยาน้อยมาเพื่อเสวยสุขหรือไม่

อีกอย่าง มีจุดหนึ่งที่ลั่วเสี่ยวอวี่พูดถูก นางเด็กกว่าลั่วเสี่ยวปิงจริง

ยังแค่อายุสิบสี่ จะไม่เด็กได้ยังไง? ผู้ชายเองก็ชอบคนอายุน้อยๆแบบนี้ไม่ใช่หรือไง?

อืม แม้ที่จริงลั่วเสี่ยวปิงดูแล้วก็ยังอายุน้อยก็เถอะ

ความคิดของคนอื่นๆ ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ และก็ไม่อยากรู้ ตอนนี้นางทำเพียงมองลั่วเสี่ยวอวี่อย่างเยือกเย็น

ทีแรกยังคิดว่าลั่วเสี่ยวอวี่ดูน่าสงสาร ยังรู้สึกเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย

ลั่วเสี่ยวอวี่ยังไม่ทันเห็นลั่วเสี่ยวปิงตอบ ก็ถูกหญิงชราลากไปยังเกี้ยวเจ้าสาวสีชมพูนั่น

ลั่วเสี่ยวอวี่มองลั่วเสี่ยวปิงด้วยแววตาเคียดแค้นและอำมหิต “ลั่วเสี่ยวปิง เจ้าคนต่ำทราม ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่”

ลั่วเสี่ยวปิงมองตอบไปอย่างไม่เกรงกลัว แววตายังคงดูสงบราบเรียบ

คนอย่างลั่วเสี่ยวอวี่ เพียงเพราะนางไม่ได้ช่วยก็เกลียดแค้นนาง กลับไม่ไปเกลียดแค้นตัวต้นเรื่อง คนแบบนี้ ถึงแม้จะช่วยไปแล้ว ก็ใช่ว่าจะรู้สึกขอบคุณจริงๆหรอก

อีกทั้งคนแบบนาง แม้เจ้าจะช่วยนางไปเก้าครั้ง มีเพียงครั้งเดียวที่ไม่ได้ช่วย นางก็อาจจะเกลียดเจ้าได้

ดังนั้น คนแบบนี้ พยายามอยู่ให้ห่างๆจะดีกว่า

ก็เหมือนที่อยู่ให้ห่างจากคนของตระกูลลั่ว

เพียงแต่ลั่วเสี่ยวปิงคิดแบบนี้ แต่คนของตระกูลลั่วนั้นไม่ใช่

หลังจากที่เกี้ยวของลั่วเสี่ยวอวี่ถูกหามไป ก็ไม่มีอะไรให้น่าดูอีก ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะจากไป ทว่ากลับถูกย่าลั่วเรียกไว้

“ลั่วเสี่ยวปิง เจ้ากาลกิณี เห็นน้องสาวเจ้าไปลำบากที่หลุมไฟ เจ้ามีความสามารถกลับไม่ช่วย เจ้าเลือดเย็นขนาดนี้ ระวังจะถูกฟ้าลงทัณฑ์เอาได้”

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินดังนั้นก็ชะงักฝีเท้า ก่อนจะหันไปมองย่าลั่วอย่างเย็นชา “นางเป็นคนอะไรของข้า? ทำไมข้าต้องช่วยนาง?”

พูดเสร็จ ก็ยิ้มเย็นเอ่ยต่อว่า “คนที่ถูกฟ้าลงทัณฑ์น่าจะเป็นคนในครอบครัวแท้ๆที่ขายนางไปเป็นเมียน้อยคนอื่นมากกว่านะ?”

“เจ้า......” ย่าลั่วจ้องลั่วเสี่ยวปิงเขม็ง แววตาเต็มไปด้วยความดุร้าย

ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่สนใจ ทำเพียงเอ่ยเสียงเย็นว่า “ถ้าไม่มีเรื่องอะไร งั้นข้าก็ขอตัวไปก่อน”

“รอเดี๋ยว!”