แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 303

หลี่ต้าได้ยินเช่นนี้ มองไปทางลูกสาวที่กำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้นอย่างลำบากใจ ใจสายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ

มีลูกสาวเพียงคนเดียว ลูกสาวตกกลายเป็นสภาพอย่างวันนี้ เขาจะไม่ปวดใจอย่างไรได้

แต่เรื่องนี้ลูกสาวของเขาทำผิดจริงๆ

ครั้งก่อนนายหญิงก็ให้โอกาสไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เขายังมีหน้าอะไรให้นายหญิงประทานโอกาสอีกครั้งล่ะ?

หลี่ต้ารู้ว่า นายหญิงจะไม่ให้โอกาสแก่ลูกสาวของตัวเองอีกแล้ว

ส่วนแม่นางจ้าวพอได้ยินลั่วเสี่ยวปิงบอกว่าให้หลี่ต้าพูดเองว่าจะจัดการลูกสาวยังไง ก็โล่งใจลงมาหน่อย นึกว่านี่เป็นโอกาสของลูกสาว เลยมองไปทางหลี่ต้า พูดว่า"คุณสามี เรามีเพียงลูกสาวคนเดียวเท่านั้นนะ"

สายตานั้นเห็นได้ชัดว่า คือจะให้หลี่ต้าช่วยขอร้องให้นายหญิงลงโทษหลี่อิงเบาๆ

ถึงแม่นางจ้าวทำตัวไม่รู้ถูกรู้ผิดเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดเลย เพราะหลี่อิงเป็นลูกสาวของนาง แต่สายตาที่ชั่วเสี่ยวปิงมองไปที่แม่นางจ้าวก็เย็นชากว่าเดิม

หลี่ต้าไม่ได้สนใจแม่นางจ้าว แค่กราบใส่ลั่วเสี่ยวปิง"บ่าวมีแค่ลูกสาวเดียวเท่านั้นขอรับ บ่าวทราบดีว่าลูกสาวกระทำผิดหลายครั้ง ให้อภัยไม่ได้ แต่ขอให้นายหญิงสามารถปล่อยชีวิตของลูกสาวก็พอ บ่าวก็สำนึกบุญคุณ จะใช้ทั้งชีวิตนี้ทำงานให้นายหญิงอย่างตั้งใจ เพื่อตอบแทนบุญคุณของนายหญิงขอรับ"

ลั่วเสี่ยวปิง"แล้วถ้าข้าขายลูกสาวเจ้าออกไปล่ะ เจ้ามีอะไรจะพูดไหม?"

หลี่ต้าไม่ลังเลสักนิด"บ่าวไม่มีอะไรจะพูดขอรับ มีชีวิตอยู่ได้ก็เป็นบุญของนางแล้วขอรับ"

ถึงแม้เชาไม่อยากให้ลูกสาวจะถูกขายออกไป แต่ก็ไม่มีปัญญาใดๆ

สิ่งที่โชคดีคือ นายหญิงเป็นคนดี จะไม่ขายลูกสาวของเขาไปที่ๆไม่ดีหรอก

แต่หลี่ต้าเพิ่งพูดจบ แม่นางจ้าวที่อยู่ข้างๆก็ขอร้องทันที"นายหญิงอย่าขายลูกสาวของข้าได้ไหมเจ้าคะ?"

หลี่ต้าเห็นภรรยาของตัวเองทำตัวเช่นนี้ โมโหนางว่าดูสถานการณ์ไม่เป็น เลยเตือนว่า"ต้านิวอย่าทำตัวแบบนี้ นายหญิงเมตตาแล้ว"

แต่จ้าวต้านิวไม่ฟังคำเตือน นางรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงถือว่าเมตตาแล้ว แต่นางมีเพียงลูกสาวคนเดียวเท่านั้น จะให้นางเห็นกับตาว่าต้องแยกกับลูกสาวอย่างไรได้ล่ะ?

นี่ไม่ต่างกับฆ่านางเลย

"นายหญิงเจ้าคะ ขอร้องอย่าขายเสี่ยวอิงเถอะเจ้าค่ะ"จ้าวต้านิวขอร้องและร้องไห้ไปด้วย ดูน่าสงสารมาก

"แม่......"หลี่อิงคลานขึ้นมาจากพื้น เนื่องจากอวัยวะภายในได้รับบาดเจ็บ ยังอาเจียนเลือดออกมาด้วย สีหน้ายิ่งซีดขาวกว่าเดิม

จ้าวต้านิวเห็นลูกสาวเป็นเช่นนี้ ก็รีบคลานไป กอดหลี่อิงเข้าในอ้อมอก ยังพึมพำในปากว่า'ลูกสาวของข้าช่างน่าสงสารหรือเกิน'

อย่าพูดถึงลั่วเสี่ยวปิง แม้กระทั่งย่าเจียงเมื่อเห็นฉากนี้ก็รู้สึกน่ารำคาญ อดไม่ได้ที่จะเถียงว่า"ลูกสาวของเจ้าน่าสงสาร แล้วนายหญิงล่ะ ไม่สงสารหรือไง?นายหญิงดีกับพวกเจ้ามาก พวกเจ้ากลับคิดจะแย่งสามีของนายหญิง ไม่เคยเห็นคนที่กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาอย่างพวกเจ้าเลยนะเนี่ย"

หากย่าเจียงสามารถไร้อารยะกว่านี้หน่อย เวลานี้ก็ถุยน้ำลายใส่แม่ลูกคู่นี้แล้ว

มือที่กอดหลี่อิงของจ้าวต้านิวหยุดไปสักพักหนึ่ง เสียงร้องก็หยุดไปสักครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มร้องต่อ

เวลานี้หลี่อิงก็หยุดไอแล้ว สายตาที่มองลั่วเสี่ยวปิงนั้นเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ แต่กลับพูดกับจ้าวต้านิวว่า"แม่ เราอย่าไปขอร้องนางเลย......อย่า"

ความอัปยศในวันนี้ นางจดจำไว้แล้ว

จะต้องมีสักวันหนึ่ง นางจะอยู่เหนือกว่าลั่วเสี่ยวปิง

ถูกขายออกไปก็อย่างไรล่ะ?ขอให้นางยอม นางก็สามารถกลายเป็นเจ้านายได้

สำหรับโทษที่ตัวเองควรได้รับนั้น หลี่อิงไม่เป็นห่วงเลย แม้กระทั่งถึงบัดนี้แล้ว นางยังคงฝันจะอยู่เหนือกว่าคนอื่น

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นและมองออกสายตาของหลี่อิง แต่นางไม่ใส่ใจเลย

หากหลี่อิงมีความสามารถอยู่ตำแหน่งที่เหนือกว่า นางยังจะนับถือนางว่าเป็นหญิงที่มีความสามารถ

ส่วนการขายสัญญาขายตัวของเมียลูกให้เขา ก็ถือว่าเป็นบุญคุณ

แสดงบุญคุณและอำนาจต่อคนพร้อมกัน ถือสามารถทำให้คนสำนึกบุญคุณได้มากขึ้น

อย่างที่คิด เมื่อได้ยินการตัดสินใจของลั่วเสี่ยวปิง หลี่ต้าก็ตกใจมาก

ถึงแม้เขาบอกให้ลั่วเสี่ยวปิงจัดการไปเลย แต่หากลูกสาวถูกขายไปจริงๆ เขาก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน

แต่ตอนนี้เขาแค่ติดเงินนายหญิงสิบตำลึงเท่านั้น ถือว่าเป็นบุญคุณอันใหญ่ยิ่งเลยทีเดียว

หลี่ต้าซาบซึ้งใจมาก กราบใส่ลั่วเสี่ยวปิงไปเรื่อย

ลั่วเสี่ยวปิงให้เขาลุกขึ้น เพียงพูดว่า"ต่อจากนี้ไปตั้งใจทำงาน รอเจ้าสะสมเงินได้ ก็สามารถไถ่ตัวให้ตัวเองได้"

แบบนี้ก็เป็นการไถ่ตัวอย่างหนึ่ง

เมื่อเห็นว่าหลี่ต้าจะขอบคุณอีก แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็เหนื่อยแล้ว ก็ไม่ได้ให้เขากล่าวต่อ เพียงพูดว่า"เจ้าพาพวกนางไปเก็บของเถอะ ข้าหวังว่าตอนที่ข้ากลับมาจะไม่เห็นพวกนางอีก"

ระหว่างพูด ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินไปข้างนอก

เรื่องจัดการเสร็จแล้ว นางไม่มีอะไรทำ เลยไปหาพ่อลูกสามคนนั้น

ซ่งหลิงหลิงบอกว่าสามคนได้ขึ้นไปบนภูเขา งั้นก็ต้องไปที่หุบเขาแน่นอน

ไม่ได้ไปซะนานเลย วันนี้จะได้ไปดูพอดีเลย

อย่างที่คิด พอลัางเสี่ยวปิงมาถึงหุบเขา ก็เห็นอานอานและเล่อเล่อกำลังวิ่งเล่นอยู่บนหญ้า มีความสุขมาก แต่ไม่เห็นฉีเทียนเห้าเลย

"พ่อของพวกเจ้าล่ะ?"