แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 310

ตอนเห็นลั่วเสี่ยวปิงกับฉีเทียนเห้ายืนอยู่ในศาล กัวหงหยางไม่คาดฝันจริงๆ แต่ไม่นานสีหน้าก็กลับมาเป็นปกติ

กวาดสายตามองคนที่อยู่ในศาลแล้วกัวหงหยางก็สีหน้าจริงจัง

“ปัง!” เสียงค้อนทุบดังขึ้น “คนที่อยู่ในศาล จะฟ้องเรื่องอะไร”

จากนั้นกลุ่มผู้หญิงก็คุกเข่าลงกันทันที

“เราทุกคนล้วนเป็นเหยื่อของหอเหมยเซียง ที่มาครั้งนี้เพื่อฟ้องหอเหมยเซียงฐานไร้มโนสำนึก ขายผลิตภัณฑ์ดูแลผิวทำลายโฉมของเรา ได้โปรดใต้เท้าตัดสินให้พวกเราด้วย”

ทันทีที่กัวหงหยางได้ยินเช่นนี้ก็มองลั่วเสี่ยวปิงโดยอัตโนมัติ

หอเหมยเซียง นั่นไม่ใช่กิจการค้าของลั่วเสี่ยวปิงหรอกเหรอ หย่าเอ๋อร์ยังบอกกับเขาด้วยว่าจะร่วมการค้ากับลั่วเสี่ยวปิง และเปิดหอเหมยเซียงร้านหนึ่งขึ้นในเมือง

และหลังจากใช้ผลิตภัณฑ์ของหอเหมยเซียง ผิวของหย่าเอ๋อร์ดีขึ้นจริง แล้วทำไมกลายเป็นผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่ทำให้เสียโฉมไปได้

แม้ว่าในใจจะมีข้อสงสัย แต่กัวหงหยางเห็นท่าทีที่เปิดเผยตรงไปตรงมาของลั่วเสี่ยวปิง ก็รู้ว่าต้องมีความลับซ่อนอยู่ ดังนั้นจึงกวาดสายตาไปทางจูฉวนฝูที่ยืนอยู่ด้วย

จูฉวนฝูเห็นกัวหงหยางมองมาที่ตน จึงคุกเข่าและพูดว่า “ข้าน้อยจูฉวนฝูเป็นผู้จัดการร้านจูกี้ เนื่องจากครอบครัวหลักคุ้นเคยกับเถ้าแก่ของหอเหมยเซียง จึงสามารถขายสินค้าของหอเหมยเซียงได้ เพียงแต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นอันตรายต่อผู้หญิงเหล่านี้ ขอได้โปรดใต้เท้าลงโทษหอเหมยเซียงอย่างรุนแรงด้วย”

เมื่อจูฉวนฝูพูดประโยคนี้ ก็มีอาการวิงเวียนศีรษะ เม็ดเหงื่อสะสมบนหน้าผาก

เขาไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมเรื่องราวถึงเป็นไปในทิศทางนี้ ตั้งแต่เขาเข้ามาในที่ว่าการอำเภอ เขาก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก คิดไม่ออกเลยว่าสุดท้ายแล้วเขาควรจบเรื่องนี้ยังไง และจะอธิบายกับเจ้าของร้านยังไงดี

ตอนนี้เวลานี้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือให้หอเหมยเซียงเป็นแพะรับบาปไป สำหรับสูตรนั้น... จูฉวนฝูกำหมัดแน่นพลางจ้องลั่วเสี่ยวปิงด้วยสายตาชั่วร้าย

ถ้าไม่ใช่เพราะนางเข้ามาขวาง เขาอาจจะได้สูตรนั้นไปนานแล้ว

ขณะที่จูฉวนฝูเอาแต่จ้องลั่วเสี่ยวปิงเขม็ง ไม่ได้สังเกตว่าสายตาของกัวหงหยางเปลี่ยนเป็นซับซ้อนขึ้น

หากบอกว่าใบหน้าของผู้หญิงเหล่านั้นเน่าเพราะผลิตภัณฑ์ดูแลผิวของหอเหมยเซียงที่ไร้มโนสำนึก เขาก็จะยังงุนงงอยู่บ้าง แต่กับคำพูดนั้นของจูฉวนฝู มันทำให้เขาสามารถเดาเรื่องนี้ได้คร่าวๆ

ไม่กี่วันก่อนหวังเถาฮวาที่ถูกคุมตัวฐานโจรกรรมได้สารภาพทั้งหมดแล้ว ตอนนี้ยังอยู่ในคุกเพื่อรอการพิจารณาคดี

ว่ากันว่าตระกูลจูกับเสี่ยวปิงมีการขายสินค้าที่ทับซ้อนกัน?

มีการทับซ้อนกันหรือไม่เขาไม่รู้ แต่ที่รู้แน่นอนคือสินค้าเหล่านั้นไม่มีทางมาจากการร่วมมือทางการค้า แต่เป็นการโจรกรรม

ตามคำสารภาพของหวังเถาฮวา นางอาจขโมยไปมากกว่า 300 ชิ้น จูกี้ขายไปเท่าไร ตรวจสอบดูก็จะรู้

ดังนั้นกัวหงหยางจึงไม่พูดให้มากความ ส่งคนไปสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งไปที่เมืองซีเหอเพื่อส่งต่อไปทางผู้รับผิดชอบของหอเหมยเซียง โดยให้เก็บตัวอย่างมา และอีกกลุ่มไปที่จูกี้เพื่อค้นหาบัญชีแยกประเภทและตัวอย่าง

เดิมทีช่วงเก็บหลักฐานควรปิดศาล แต่เนื่องจากเหตุการณ์ครั้งนี้ร้ายแรงมาก ไม่เพียงแต่ผู้ที่มาจากถงเหรินถังเท่านั้นที่เฝ้าดู แต่คนจำนวนมากเริ่มทยอยกันมา คนที่มารออยู่มีมากเกินไป ดังนั้นกัวหงหยางจึงไม่สั่งเลิกศาล

และผู้ชมที่มาใหม่ส่วนใหญ่เป็นเหล่าครอบครัวของผู้หญิงที่ซื้อผลิตภัณฑ์หอเหมยเซียงจากจูกี้

ใบหน้าของผู้หญิงเหล่านี้ไม่ได้ดูแตกต่างกันเลย แต่หลังจากสอบถาม กัวหงหยางจึงได้รู้ว่าพวกนางซื้อในระยะเวลาที่ค่อนข้างช้าและใช้ไปน้อยมาก

และคนเหล่านี้ที่ไปซื้อผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่จูกี้ โดยพื้นฐานแล้วเป็นการบอกต่อกันปากต่อปากในหมู่เพื่อนสาว

กัวหงหยางสอบถามจูฉวนฝูว่าผลิตภัณฑ์ดูแลผิวของหอเหมยเซียงเป็นที่นิยมมาก ทำไมจูกี้มีวางขายกลับไม่ประชาสัมพันธ์ แต่เป็นการบอกกันลับๆ ปากต่อปาก

“เจ้า...เจ้าคือเถ้าแก่ของหอเหมยเซียงเหรอ”

ทุกคนต่างอยู่ที่นี่ ลั่วเสี่ยวปิงย่อมจะไม่ปิดบังตัวตนอีก ลั่วเสี่ยวปิงจึงพยักหน้าตรงๆ “ไม่ผิด ข้าเป็นเถ้าแก่ของหอเหมยเซียง”

ทันทีที่ได้ยินลั่วเสี่ยวปิงยอมรับ จูฉวนฝูก็รู้สึกว่าในหัวมีเสียงหึ่งๆ

สินค้าที่จูกี้ขายออกไปแล้วมันเป็นยังไง ใจเขารู้ดีกว่าใคร ตอนนี้ถูกจับได้แล้วว่าโกหก จูฉวนฝูไม่ตื่นตระหนกก็แปลกแล้ว

แต่ในเมื่อจูฉวนฝูสามารถเป็นผู้จัดการร้านจูกี้ได้ แน่นอนว่าย่อมไม่ใช่ว่าไม่มีเล่ห์กลหลายอย่าง ดังนั้นหลังจากตื่นตระหนกไปชั่วครู่ จูฉวนฝูก็ชี้ไปที่ลั่วเสี่ยวปิงอย่างโกรธจัดพร้อมกับพูดว่า “ข้าก็ว่าสาวน้อยอย่างเจ้าจะมีความสามารถมากขนาดนั้นได้ยังไง สามารถรักษาใบหน้าผู้หญิงคนนั้นได้ในเวลาอันสั้น ที่แท้ทุกอย่างเจ้าเป็นคนทำ เจ้าสามารถรักษาใบหน้าของนางได้ก็ไม่น่าแปลกใจ เจ้ามันจิตใจชั่วช้า เจ้ามันใช้วิธีการไม่ชอบเพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียง การรักษาใบหน้าของเจ้ามันเพื่อการโฆษณายาใช่ไหม”

ข้อกล่าวหาของจูฉวนฝู ทำให้สายตาของทุกคนตกไปที่ตัวลั่วเสี่ยวปิง

สาวน้อยแสนสวยคนนี้ทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไงกัน

นี่มันโหดร้ายเกินไป

แม้แต่ชิงเหนียงที่ถูกลั่วเสี่ยวปิงรักษาใบหน้าให้ ตอนนี้เวลานี้ยังใช้สายตาสงสัยมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง

ส่วนกลุ่มผู้ชมภายนอกยิ่งอึกทึก บรรดาผู้ที่ซื้อผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและครอบครัวของพวกนางต่างโกรธจัด

“รู้หน้าไม่รู้ใจ ใครจะคิดว่าผู้หญิงที่สวยขนาดนี้จะมีจิตใจที่ชั่วร้ายอย่างนั้นได้”

“เลวทรามเกินไป หาเงินด้วยความใจชั่วอย่างนี้ ช่างไร้ยางอายนัก”

“ใต้เท้า ข้าน้อยขอได้โปรดให้ลงโทษสาวน้อยที่น่ารังเกียจคนนั้นอย่างรุนแรงด้วย”