แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 312

“ไม่ มันไม่เหมือนกัน!” มีคนอุทาน

“ทำไมของในสองขวดถึงต่างกัน ทั้งทั้งที่ซื้อมาจากร้านเดียวกัน” มีคนตั้งคำถาม

“ไม่ผิด สิ่งที่อยู่ในมือของมือปราบหน้ากลมนั้นมีเนื้อสัมผัสที่เนียนเป็นเนื้อเดียว มีกลิ่นอ่อนๆ และค่อนข้างหนืด ขณะที่ในมือของมือปราบหน้ายาวมีตะกอน ค่อนข้างเจือจางและมีกลิ่นฉุนกว่า”

“……….”

กระทั่งมือปราบทั้งสองเดินผ่านฝูงชนจนครบรอบ คนจำนวนมากก็ต่างเงียบ

บรรจุภัณฑ์ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวเหมือนกัน แต่กลับมีพื้นผิวคนละแบบ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าในนั้นมีของปลอม

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงเริ่มอธิบายข้อสงสัยของทุกคน “ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยไปซื้อผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่จูกี้มาหนึ่งชุด ซึ่งกลิ่นของผลิตภัณฑ์เหล่านั้นค่อนข้างฉุน แต่ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่จูกี้มอบให้กับฮูหยินนายอำเภอกลับเป็นของจริง”

พูดแล้วหยุดไปครู่หนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงมองไปยังฮูหยินที่แต่งตัวหรูหราก่อน “ส่วนผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่ข้าเพิ่งเอามาจากฮูหยินที่ดูร่ำรวยเพียงมองแวบแรกท่านนั้นคือของจริงจากโรงงานหอเหมยเซียงของเรา ส่วนของที่อยู่ในมือแม่นางอีกท่านเป็นของปลอม ดังนั้นข้าเลยสงสัยว่าจูกี้คงจะฉวยโอกาสจากผู้คนที่ฐานะแตกต่างกัน สำหรับคนที่มีกำลังซื้อ จูกี้จัดเตรียมสินค้าของแท้ที่ขโมยจากโรงงานหอเหมยเซียงของเรา ส่วนผู้ที่ไม่มีกำลังซื้อหรือใครที่จูกี้ไม่กลัวการที่จะถูกกล่าวโทษ จูกี้จะให้ของปลอม หากทุกคนไม่เชื่อ สามารถตรวจสอบได้ด้วยตัวเอง”

คำพูดนี้ ความจริงเป็นการคาดเดาของลั่วเสี่ยวปิง

แต่การคาดเดานี้สมเหตุสมผล ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงเชื่อว่าการคาดเดาของตัวเองเป็นความจริง

ส่วนฮูหยินที่ได้รับคำชมโดยไม่ตั้งใจจากลั่วเสี่ยวปิง หลังจากฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง สายตาที่มองลั่วเสี่ยวปิงจึงสงบลงมาก

เหล่านี้ลั่วเสี่ยวปิงเห็นจากหางตา แต่เพียงแสร้งทำเป็นไม่เห็น แค่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบรอฝูงชนตรวจสอบด้วยตัวเอง

และทางจูฉวนฝู ในเวลานี้ในที่สุดก็นึกได้ว่าเคยเห็นลั่วเสี่ยวปิงที่ไหน ไม่ใช่ว่าเคยเห็นในจูกี้หรอกเหรอ แต่เพิ่งนึกได้ตอนนี้ ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว

สำหรับผู้ชมหลังจากฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวปิงก็เริ่มตรวจสอบสิ่งที่อยู่ในมือตัวเอง แน่นอนว่าคนที่พอมีฐานะ ของที่อยู่ในมือของพวกเขามีกลิ่นอ่อนและเนื้อเนียน

ส่วนคนฐานะธรรมดาที่ซื้อมาล้วนเป็นของปลอม มีกลิ่นแรงและเนื้อสัมผัสหยาบ

ฉับพลันผู้ซื้อและผู้หญิงที่เสียโฉมต่างพากันมองจูฉวนฝูอย่างโกรธจัด

วินาทีนี้พวกนางแทบจะเชื่อแล้วว่าเหตุผลที่ใบหน้าของพวกนางเน่าก็เพราะจูฉวนฝูใจชั่วขายสินค้าปลอมให้พวกนาง

จูฉวนฝูถูกจ้องมองด้วยสายตาจำนวนมาก ไม่มีความกล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการแก้ตัว

เวลานี้แล้วจะแก้ตัวอะไรได้

กัวหงหยางเห็นสิ่งนี้ เฉพาะกรณีนี้เท่านั้นที่สามารถแก้ไขได้ ดังนั้นเขาจึงทุบค้อนและประกาศว่า “ตอนนี้เรื่องราวนับว่าชัดเจนแล้ว ข้าจะตัดสินโทษเดี๋ยวนี้...”

“ช้าก่อน” ขณะนี้มีเสียงมาจากด้านหลังฝูงชนหยุดการตัดสินของกัวหงหยาง

จากนั้นชายวัยประมาณสามสิบก็เดินเข้าประตูมา

เมื่อมองดูเสื้อผ้าบนตัวชายคนนั้นและนัยน์ตาคมกริบ ก็รู้ได้ว่าคนผู้นี้มีฐานะร่ำรวย

เมื่อเขาเข้ามาก็มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยสายตาโหดเหี้ยม แต่ก็ละสายตาออกไปในทันที

“คุณชายรอง!” จูฉวนฝูเห็นคนที่มาแล้วประหลาดใจทันที

ลั่วเสี่ยวปิงหรี่ตาเล็กน้อย คุณชายรอง?

นางเคยได้ยินว่าจูฉวนฝูเป็นคนของตระกูลจูในเมืองอำเภอ

คนของตระกูลจูในเมืองซีเหอเป็นเพียงตระกูลสายแยกของตระกูลจู ตระกูลจูในเมืองอำเภอย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นคนของตระกูลจูในเมืองซีเหอแล้วตื่นเต้นขนาดนี้

ลั่วเสี่ยวปิง “……..” อยากหนี ทำยังไงดี (รอออนไลน์ให้คนมาตอบ เร่งด่วนมาก)

เพราะเวลาผู้ชายหึง บางครั้งมันก็น่ากลัวจริงๆ

เพื่อบรรเทาความโกรธของฉีเทียนเห้า และเพื่อให้หลังจากคืนนี้ตนสามารถลุกจากเตียงได้ ลั่วเสี่ยวปิงใช้ความเร็วในการตัดสินใจอย่างว่องไว ตอบกลับคำพูดของจูเหวินรุ่ยอย่างตรงไปตรงมาเป็นการแก้แค้น

“ข้ารู้ว่าตระกูลจูเป็นตระกูลใหญ่ คิดอยากจะหาข้อมูลของข้าน่ะมันง่ายมาก คุณชายรองจูคงจะไม่คิดว่าแค่เจ้ารู้เรื่องราวในอดีตของข้า และสร้างเรื่องให้ดูเหมือนว่ามีอะไรทั้งที่มันไม่มี แล้วจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าระหว่างเรามีการร่วมการค้ากันหรอกนะ”

จูเหวินรุ่ย “ข้าแค่อยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเจ้ากับข้ารู้จักกัน และของเหล่านั้นความจริงแล้วเป็นสิ่งที่ได้รับอนุมัติจากเจ้าเองในการร่วมการค้ากับตระกูลจูของเรา”

พูดถึงตรงนี้แล้วจูเหวินรุ่ยก็หยุดชั่วคราว “ถ้าไม่ใช่แบบนี้ เจ้าจะอธิบายยังไงที่ขวดเหล่านี้เหมือนกันหมด”

เหตุผลที่จูเหวินรุ่ยถามเช่นนี้ เพราะว่าโดยปกติสินค้าของร้านทั่วไปจะมีบรรจุภัณฑ์ที่มีความพิเศษ แม้ว่าจะมีของเลียนแบบ ก็เป็นการยากที่จะทำของออกมาเป็นแบบเดียวกันทุกประการ

แน่นอนว่าโรงงานที่ผลิตของเหล่านี้มีข้อเสนอว่าสามารถรักษาคำพูดไม่ให้รั่วไหลได้

“ตอนที่เจ้าร่วมการค้าบอกว่าของจริงมีราคาสูงเกินไป ถ้าไม่ทำของปลอม เจ้าไม่สามารถทำของจริงออกมาขายได้มากมาย ไม่อย่างนั้น เจ้าก็คงจะไม่จำกัดการซื้อประจำวัน”

เหอะ นี่ยังพยายามใส่ร้ายนางว่าปลอมแปลงสินค้าด้วยงั้นเหรอ

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้รีบร้อน เพียงมองไปที่กัวหงหยาง “ใต้เท้า ทำไมขวดถึงเหมือนกัน ถามเถ้าแก่โรงเตาเผาก็จะรู้เอง”

สำหรับใครทำของปลอม แน่นอนว่านางก็มีหลักฐานโดยตรงที่สุด เพียงแต่หลักฐานแบบนี้ออกมาตอนท้ายเลยมันสนุกกว่าไม่ใช่เหรอ

กัวหงหยาง “เบิกตัวเถ้าแก่โรงเต้าเผาเข้ามา”