แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 323

เมื่อเห็นจูเหวินรุ่ยทำหน้าอย่างกับไม่ทราบเรื่อง'ชดเชย' ลั่วเสี่ยวปิงจึงเตือนด้วยความหวังดี"คุณชายจูสั่งคนไปขโมยของที่โกดังข้า ได้กำไรมากมายจากของๆข้า แล้วไม่ควรชดเชยความเสียหายของข้าหรือ หรือคุณชายจูลืมเรื่องนี้ไปแล้ว จะหนีหนี้หรือ?"

จูเหวินรุ่ย"ข้าไม่ได้จะหนีหนี้เลย......เอ๊ะ ไม่ใช่แล้ว!"

จูเหวินรุ่ยนวดขมับ เขาเกือบจะโกรธจนสลบเพราะไอ้หญิงคนนี้

"เจ้าได้ร้านไปร้านหนึ่งไม่ใช่หรือ?"จูเหวินรุ่ยพูดแบบคดเคี้ยวฟัน"ร้านหนึ่งร้านยังชดเชยค่าเสียหายของเจ้าไม่ได้หรือไง?ลั่วเสี่ยวปิง อย่าโลภเกินไปนะเนี่ย"

เมื่อนึกถึงร้านนั้น เขาก็รู้สึกโกรธมาก

และอะไรคือเขาใช้ของเหล่านั้นได้กำไรมามากมาย?

เขาได้กำไรตรงไหนเนี่ย?

ก่อนหน้านี้ได้กำไรจริงๆ และไม่น้อยด้วย

แต่ครั้งนี้ที่ชดเชยออกไป เยอะกว่ากำไรที่ได้มาด้วยซ้ำไป ในที่สุดขาดทุนไปมากมายเลย

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย"ถูกต้อง คนเราจะโลภเกินก็ไม่ดี แต่......"

ลั่วเสี่ยวปิงยิ้มมุมปากและมองไปทางจูเหวินรุ่ย"คุณชายจูควรเข้าใจเรื่องอย่างหนึ่ง"

"ร้านเครื่องสำอางร้านนั้น คุณชายจูไม่ใช่คนให้ข้าเลย มันเป็นค่ารักษาของผู้หญิงที่ถูกคุณชายจูทำร้ายเหล่านั้นจ่ายมา สิ่งนี้คุณชายจูลืมไปแล้วหรือ?"

จูเหวินรุ่ย"......"เขาน่าจะลืมอะไรไปจริงๆ

"ไม่ว่าได้มาอย่างไร สุดท้ายก็เป็นของเจ้าแล้ว?เจ้าก็ไม่ได้เสียหายอะไรเลย"จูเหวินรุ่ยเถียง

ส่วนเขา ขาดทุนเงินไปตั้งหนึ่งเท่า ตอนนี้หญิงคนนี้ยังมีหน้ามาเอาค่าชดเชยกับเขาอีก?เอาหน้ามาจากไหน?

"เชอะ"ลั่วเสี่ยวปิงหัวเราะเย็นชาออกมา"นั่นเป็นของที่พวกนางให้ข้ามา เจ้าไม่ใช่คนให้มาเลย มันไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า"

"แล้วคนอื่นกินข้าวแทนเจ้าแล้ว ทำไมเจ้ายังกินข้าวอีก ทั้งๆที่คนอื่นก็กินให้แล้วไง เจ้ายังกินอีกก็ถือว่าสิ้นเปลืองอาหารสิ?"

จูเหวินรุ่ย"......จะนำมาเปรียบเทียบกันได้อย่างไร?"

ลั่วเสี่ยวปิง"แล้วนี่จะนำมาเปรียบเทียบกันได้อย่างไรล่ะ?"

จูเหวินรุ่ยจนคำพูด

ในที่สุดมีแต่ต้องพูดอย่างตะลีตะลาน"ข้าไม่ได้กำไรเลย เรื่องครั้งนี้เจ้าก็ทราบดี ข้าขายของๆเจ้ายังเสียหายไปเยอะเลย"

ลั่วเสี่ยวปิง"เจ้าเสียหายเพราะขายของปลอม ไม่เกี่ยวกับของๆข้า ข้ารู้แต่ว่าเจ้าได้กำไรมากมายจากการขายของๆข้าจริงๆ สิ่งนี้เจ้าจะปฏิเสธไม่ได้"

จูเหวินรุ่ย"......"เขาปฏิเสธไม่ได้จริงๆ เพราะที่เขาจ่ายชดเชยสองเท่าไปนั้นคือจ่ายให้กับคนที่ซื้อของปลอมไป

แต่ คนที่ซื้อของปลอมมากกว่าซื้อของแท้ ทำให้การเสียหายของเขามันเยอะมากแล้ว ถ้าจะชดเชยให้ลั่วเสี่ยวปิงอีก หลังจากกลับไปแล้วเขาจะเผชิญหน้ากับคนในตระกูลจูอย่างไร?

จูเหวินรุ่ยคิดอยู่แบบนี้ ก็เลยนั่งลงมาทีเดียว ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก ยังไงก็ไม่มีเงินให้อยู่แล้ว

ถึงแม้มี เขาก็ไม่อยากชดเชยให้ผู้หญิงอย่างลั่วเสี่ยวปิง

เนื่องจากความโกรธ ตอนนี้จูเหวินรุ่ยก็ลืมฉีเทียนเห้าที่น่ากลัวไปซะแล้ว

พฤติกรรมของจูเหวินรุ่ยอยู่ในการคาดเดาของลั่วเสี่ยวปิง

หากจูเหวินรุ่ยเป็นคนคุยได้ง่ายๆ หยิบเงินมาให้นางอย่างง่ายดาย งั้นเขาก็ไม่ใช่จูเหวินรุ่ยอย่างแท้จริงแล้ว

"คุณชายจูไม่คิดจะจ่ายค่าชดเชยใช่ไหม?"ลั่วเสี่ยวปิงค่อยๆถาม

จูเหวินรุ่ยไม่ตอบ เงียบขรึมไปโดยตรง

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางฉีเทียนเห้า"คุณสามีเจ้าคะ เขาติดหนี้แต่ไม่คืน เจ้าว่าควรทำอย่างไรดีเจ้าค่ะ?"

ฉีเทียนเห้ามองลั่วเสี่ยวปิงด้วยรอยยิ้ม

ลั่วเสี่ยวปิงในตอนนี้ น่ารักมากจริงๆ

โดยเฉพาะคำว่า'คุณสามี' ทำให้เขาอยากจะอุ้มนางกลับไปตอนนี้และรักนางแรงๆเลย

แต่ภรรยามีคำขอ เขาในฐานะที่เป็นสามีก็ต้องตอบกลับ ดังนั้นฉีเทียนเห้าพูดอย่างร่วมมือ"ภรรยาจะทำอย่างไร?"

ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงเรียกฉีเทียนเห้า หลังของจูเหวินรุ่ยก็ยืดตรงโดยจิตสำนึก เพราะตอนนี้เขาถึงจำฉีเทียนเห้าขึ้นมาได้

ถึงแม้ผู้อารักขาในที่ไกลได้ยิน แต่ก็ล้วนไม่กล้าเข้าใกล้

เพื่อนเมื่อกี้นี้ล้วนบาดเจ็บอย่างหนักจนลงเตียงไม่ได้ ที่สำคัญคือเขาคนนั้นไม่ได้ขยับอะไรเลย พวกเขาก็ไม่อยากเป็นขยะที่นอนอยู่บนเตียงเท่านั้น

และตอนนี้ถึงแม้จูเหวินรุ่ยคิดจะสลบไป แต่ไม่ว่ายังไงก็สลบไปไม่ได้ เพียงรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปช้ามาก ไม่รู้จะจบสิ้นเมื่อไหร่

"คุณสามีเหนื่อยแน่เลย มาพักผ่อนสักครู่หนึ่ง!"

ในที่สุด เสียงของลั่วเสี่ยวปิงส่งมา

นี่เป็นครั้งแรกที่จูเหวินรุ่ยรู้สึกว่าเสียงของลั่วเสี่ยวปิงน่าฟังขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเสียงของลั่วเสี่ยวปิงเป็นความหวังอย่างหนึ่ง

ฉีเทียนเห้าเก็บมือกลับมา กลับมาถึงข้างลั่วเสี่ยวปิง

จูเหวินรุ่ยนอนหอบอยู่บนพื้น ในดวงตามีน้ำตา มีความเจ็บปวด แต่สิ่งที่มีมากนั้นคือความอัปยศและความแค้น

แต่ความเจ็บปวดบนร่างกายเตือนเขาว่าห้ามเปิดเผยสิ่งเหล่านี้ออกมา ดังนั้นความอัปยศและความหดหู่จึงได้เก็บไว้ในใจ

จูเหวินรุ่ยนั่งขึ้นมาจากพื้น หันหลังลั่วเสี่ยวปิงสองคนและจัดระเบียบตัวเอง"เจ้า ตกลงคิดจะทำอะไร?"

จูเหวินรุ่ยถามลั่วเสี่ยวปิงอย่างคดเคี้ยวฟัน และมีความรู้สึกหมดหนทาง

วันนี้เขามีแต่ต้องยอมแพ้

ถ้ามีวันข้างหน้า เขาจะแก้แค้นให้ได้

แน่นอน!

เห็นจูเหวินรุ่ยซื่อๆขึ้นมา ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกเห็นด้วยในฝีมือการต่อสู้ของฉีเทียนเห้า

ถึงแม้ตัวเองก็มีวิธีที่สามารถทำให้จูเหวินรุ่ยประนีประนอม แต่ให้ฉีเทียนเห้าลงมือโดยตรงจะเร็วกว่าเยอะเลย

เมื่อนึกถึงที่นี่ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกอารมณ์ดี"เจ้าไม่ต้องชดเชยในราคาสิบตำลึง ข้าขายขวดละห้าตำลึง เจ้าชดเชยตามราคาก็พอ"

สิบตำลึงกลายเป็นห้าตำลึง ผู้หญิงอย่างลั่วเสี่ยวปิงจะใจดีเช่นนี้หรือ?