แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 324

จูเหวินรุ่ยได้เสียเปรียบกับลั่วเสี่ยวปิงมาหลายเรื่อง เลยไม่เชื่อว่าลั่วเสี่ยวปิงจะใจดีขนาดนี้

ลั่วเสี่ยวปิงจะใจดีขนาดนี้หรือ?

ไม่แน่นอน

ตอนที่จูเหวินรุ่ยมองมาอย่างสงสัยและระมัดระวัง ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดต่อ"แต่อาชีพนี้มีกฎเกณฑ์ ขโมยหนึ่งจ่ายสิบ เจ้าก็ชดเชยมาตามสิบเท่าเลย"

จูเหวินรุ่ย"……"

เขาอยากพูดว่า เหตุใดเจ้าถึงไม่ไปแย่งล่ะ?

แต่ฉีเทียนเห้าอยู่ในนี้ เขาไม่กล้า

แต่ค่าชดเชยสิบเท่า ไอ้ลั่วเสี่ยวปิงพูดออกมาได้อย่างไร?

และ อาชีพไหนมีกฎเกณฑ์แบบนี้?เหตุใดเขาถึงไม่รู้?

ค่าชดเชยสิบเท่า สามร้อยชุด ชุดละห้าตำลึง สิบเท่าก็คือหนึ่งหมื่นห้าร้อยตำลึง จะให้เขาไปหาเงินมากเช่นนี้จากไหนได้?

"ไม่อยากจ่ายชดเชย?ก็ได้"ลั่วเสี่ยวปิงทำท่าเหมือนเป็นคนที่คุยดี จากนั้นสายตามองไปทางฉีเทียนเห้าอีกที"คุณสามี......"

"ข้าจ่าย!'ยังไม่ทันรอลั่วเสี่ยวปิงอ้าปาก จูเหวินรุ่ยก็รีบพูด

แต่ตอนนี้สายตาที่จูเหวินรุ่ยมองลั่วเสี่ยวปิง เหมือนจะสื่อว่าลั่วเสี่ยวปิง'เจ้าเล่ห์ เลวทราม หน้าด้าน'

สิ่งเหล่านี้ลั่วเสี่ยวปิงไม่สนใจเลย

ก็คือเวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกว่า ผู้ชายยังมีประโยชน์แบบนี้ด้วย รู้สึกดีอยู่นะ

ในที่สุด จูเหวินรุ่ยให้เงินห้าพันตำลึงแก่ลั่วเสี่ยวปิง ส่วนหนึ่งหมื่นตำลึงที่เหลือ ตอนนี้จูเหวินรุ่ยก็ไม่มี คงไม่มีพกเงินมากขนาดนี้ติดตัวหรอก

ดังนั้นหนึ่งหมื่นที่เหลือ ลั่วเสี่ยวปิงให้จูเหวินรุ่ยเขียนเป็นลายลักษณ์อักษร

ก่อนจะไป ลั่วเสี่ยวปิงยังเตือนว่า"ข้าไม่ชอบคนติดเงินข้า ยิ่งไม่ชอบต้องไปทวนเงินเอง ดังนั้นคุณชายจูอย่าลืมให้คนนำเงินมาให้ด้วย"

"หากคุณชายใหญ่จูไม่สบายใจ สามารถมาแก้แค้นข้า แต่สามารถแก้แค้นได้หรือเปล่านั้น คุณชายจูคำนวณเอาเอง แต่ถ้าคุณชายจูเกิดความคิดอะไรที่ไม่ควรมี ข้าเชื่อว่าวันนี้เจ้าจะยังไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ต้องโดนแบบนี้"

จากนั้น ฉีเทียนเห้าพาลั่วเสี่ยวปิงหายไปในสายตาของจูเหวินรุ่ย

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงหายไป จูเหวินรุ่ยก็โมโหจนทุบของทุกอย่างในห้องหนังสือ

ไอ้แม่งลั่วเสี่ยวปิง ไปตายซะ!

กล้ามาต่อต้านเขา รอเขากลับไปอำเภอเมือง รวบรวมกำลังคน จะฆ่านางให้ได้

หลังจากระบายออกมาเสร็จ จูเหวินรุ่ยถึงสงบลงไป

จากนั้นเขาบอกว่า ตัวเองเป็นหาคนที่ตระกูลจูมันเป็นไปได้ยากหรอก

เพราะเรื่องขายหน้าอย่างวันนี้เขาไม่อยากให้คนที่สองทราบแล้ว......

วันรุ่งขึ้น ยามเข้า

เว่ยเจ๋อฉีในถงเหรินถังอึ้งไปก่อน จากนั้นก็รู้สึกสงสัย

เขาตายแล้วไม่ใช่หรือ?เหตุใดยังลืมตาได้ล่ะ?

และเขาจำได้ว่าตัวเองบาดเจ็บอย่างหนัก แต่ตอนนี้นอกจากซี่โครงเจ็บเล็กน้อย อย่างอื่นเหมือนไม่เป็นไรแล้ว

หรือว่าเขาสลบมานานแล้ว?

กำลังคิดอยู่แบบนี้ หมออู๋ก็เดินเข้ามาจากข้างนอกด้วยสีหน้าที่ใจดี

ได้ดมกลิ่นยาบนร่างกายของหมออู๋ เว่ยเจ๋อฉีถามว่า"เจ้าเป็นคนช่วยข้าหรือ?"

หมออู๋ได้ยินเช่นนี้ เพียงพูดว่า"มีหนุ่มสามสองคนพาเจ้าส่งมาที่นี่"

เมื่อคืนไม่ได้กลับไป ท่านปู่ท่านย่าจะต้องเป็นห่วงมากเลย

คนใช้เดินเข้ามา เห็นว่าเว่ยเจ๋อฉีสกปรกมาก ถึงแม้ไม่ได้พูดอะไร แต่ในสายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"พวกเจ้าได้เอาเงินมาด้วยหรือเปล่า ท่านหมอคนนี้ช้วยข้าไว้"เว่ยเจ๋อฉีชี้ไปที่หมออู๋

คนใช้ได้ฟังเช่นนี้ รีบเอาธนบัตรสองใบออกมาจากอ้อมอก ทั้งสองสองร้อยตำลึง

เว่ยเจ๋อฉีรับมา ยื่นให้ท่านหมอเอง"รู้ว่าสิ่งนี้เหล่าข

จะทดแทนบุญคุณของท่านหมอไม่ได้ แต่ข้าเห็นท่านหมอเป็นคนเป็นหมอที่ดี มีความเมตตา เพราะฉะนั้นโปรดรับสิ่งพวกนี้ไว้เถอะ ให้ข้าได้แสดงความขอบคุณ"

ท่านหมอนี้มองแล้วก็เป็นคนเมตตา น่าจะเป็นคนที่ชอบทำความดี ดังนั้นเขาเลยให้เงินเขา เพื่อให้ท่านหมอจะได้ไปทำความดีมากกว่านี้

ทีแรกหมออู๋เห็นเว่ยเจ๋อฉียื่นเงินมา ก็ไม่ได้คิดจะรับ แต่เว่ยเจ๋อฉีพูดแบบนี้ ในที่สุดหมออู๋ก็ได้รับ

"ข้าชื่อเว่ยเจ๋อฉี ถ้าอนาคตท่านหมอมีความลำบากตรงไหน สามารถไปหาข้าที่ตระกูลเว่ย"

หมออู๋ได้ยินชื่อของเว่ยเจ๋อฉี อยู่ๆดวงตาคู่ที่ดูเมตตาก็มีแสงบางอย่างพาดผ่าน จากนั้นก็กล่าวขอบคุณเว่ยเจ๋อฉี

แต่ก่อนที่เว่ยเจ๋อฉีจะจากไป หมออู๋บอกว่ายังมียาชุดสุดท้ายที่ต้องดื่มลงไป เลยออกไปเอายามา

ด้วยเหตุนี้เว่ยเจ๋อฉีจึงอยู่อีกสิบห้านาที เพื่อรอหมออู๋ยกยามาให้ เว่ยเจ๋อฉีได้ดมกลิ่นนั้นก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรดื่มเข้ามาอย่างเดียว

เพราะในใจของเว่ยเจ๋อฉี ฝีมือทางการแพทย์ของท่านหมอดีขนาดนั้น รสชาติของยามันแปลกหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ

เว่ยเจ๋อฉีจากไปได้ไม่นาน ฟ้าก็สว่างจ้า พวกหญิงที่เสียโฉมและหญิงที่ใช้ของปลอมไป ล้วนอัดแน่นอยู่ที่หน้าถงเหรินถัง

ถึงแม้หมอและพนักงานของถงเหรินถังบอกว่าลั่วเสี่ยวปิงยังไงมา แต่คนเหล่านี้ก็ไม่ได้ลดความมีชีวิตชีวาลงแต่น้อยแต่ใดเลย

จนกว่าสิบเอ็ดโมงเช้า ลั่วเสี่ยวปิงกว่าจะมาถึง

แน่นอนว่า เวลาที่นางนัดนั้นเป็นหลังเที่ยง แต่วันนี้จะเป็นสถานการณ์ยังไงนางรู้อยู่แก่ใจ ดังนั้นเดิมทีคิดจะมาเร็วหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อวานพอกลับไปแล้วฉีเทียนเห้าก็ทรมานนางไปนานมาก และไม่ทราบว่าได้เกิดความชอบมาจากไหน ให้นางเรียกแต่คุณสามี ทำให้นางได้หลับตอนตีสี่......