แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 325

อีกด้าน เมื่อเว่ยเจ๋อฉีกลับมาบ้าน ฉวี่ซื่อซึ่งหญิงชราตระกูลเว่ยก็รออยู่หน้าประตูแล้ว

เห็นเว่ยเจ๋อฉียังคงสวมชุดเมื่อวาน เสื้อผ้าสกปรกและใบหน้าช้ำเล็กน้อยด้วย จึงอดไม่ได้ที่จะก้าวไปหาด้วยความกังวล

“ฉีเอ๋อร์ เจ้ามีเรื่องอะไร รีบมาให้ย่าดูหน่อย”

เว่ยเจ๋อฉีเห็นว่าท่านย่าเป็นห่วงจริงๆ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด “ท่านย่าไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้เป็นอะไร...”

ฉวี่ซื่อ “ได้ยินมาว่าเจ้าถูกซ้อมจนอาเจียนเป็นเลือด จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง ย่าเรียกหมอจวนมาดูแล้ว เจ้ารีบให้หมอจวนดูหน่อย”

เว่ยเจ๋อฉีรู้ว่าถ้าตนไม่ให้หมอจวนดูท่านย่าจะเป็นกังวล จึงพยักหน้า

เมื่อเว่ยเจ๋อฉีมาถึงห้องโถงด้านหน้า เห็นว่าห้องโถงด้านหน้าไม่เพียงแต่มีหมอจวนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงท่านปู่และพี่ใหญ่เว่ยเจ๋อเหวินก็อยู่ด้วย

หลังจากเว่ยเจ๋อฉีคารวะท่านปู่กับพี่ใหญ่แล้วจึงนั่งลงอย่างเชื่อฟังให้หมอจวนตรวจชีพจร

หมอจวนตรวจชีพจรครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตรวจร่างกายให้เว่ยเจ๋อฉี “ฮูหยินใหญ่ นายท่านใหญ่ คุณชายห้าไม่มีอะไรร้ายแรง”

เมื่อเว่ยเจ๋อฉีได้ยินก็มองไปยังท่านย่าด้วยรอยยิ้มขี้เล่นทันที “เห็นไหมท่านย่า ข้าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”

เวลานี้หมอจวนพูดต่อ “แต่ซี่โครงของคุณชายห้าหัก จึงต้องดูแลฟื้นฟูให้ดี”

เว่ยเจ๋อฉีถลึงตาใส่หมอจวน ช่างพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดจริงๆ

แน่นอนว่าเว่ยเจ๋อฉีมองไปยังท่านย่าอีกครั้ง เห็นท่านย่าดวงตาแดงก่ำจึงเข้าไปหาทันที “ท่านย่าสูงอายุแล้วอย่าร้องไห้ ร้องไห้แล้วไม่สวยนะ”

ถูกเว่ยเจ๋อฉีพูดแบบนี้ใส่ ฉวี่ซื่อก็ทั้งโกรธทั้งขำ “ข้าอายุตั้งเท่าไรแล้ว ยังจะสวยอะไรอีก”

เว่ยเจ๋อฉี “ท่านย่าจะอายุเท่าไรก็สวยทั้งนั้น”

พูดอย่างนั้นแล้วเว่ยเจ๋อฉีก็มองไปที่ท่านปู่ของตัวเอง “ท่านปู่ว่าใช่ไหม ท่านย่าสวยใช่ไหม”

เว่ยหยวนหมิงลูบคิ้ว รู้สึกอ่อนใจกับหลานชายคนนี้

อายุตั้งเท่าไรมาถามคำถามแบบนี้ เขาไม่อายก็ต้องอาย

เพียงแต่เพิ่งคิดว่าจะตักเตือนสักสองสามคำ เว่ยหยวนหมิงก็เห็นภรรยาเฒ่ามองมาที่ตัวเองอย่างกระตือรือร้น

เว่ยหยวนหมิง “………..”

แค่กแค่ก——

“แน่นอนว่าท่านย่าของเจ้าสวยที่สุด!”

ไม่มีทางเลือก ภรรยาเฒ่าชอบฟัง ดังนั้นการพูดอะไรที่หน้าด้านสักคำก็ไม่เสียหาย

เพื่อกลบเกลื่อนความอับอายของตัวเอง หลังจากพูดจบ เว่ยหยวนหมิงจึงถลึงตาใส่เว่ยเจ๋อฉี “เจ้าพูดมา ทำไมครั้งนี้ถูกซ้อม”

ดังนั้นเว่ยเจ๋อฉีจึงจำต้องอธิบายที่มาที่ไปอย่างละเอียด

ที่แท้ตอนกำลังดูโคมไฟ เว่ยเจ๋อฉีเห็นอู๋เทียนป้ากำลังนัวเนียกับผู้หญิงไปทั่ว ตอนที่อู๋เทียนป้ากำลังจะไปนัวเนียกับผู้หญิงคนใหม่ เว่ยเจ๋อฉีได้ส่งเสียงตักเตือน จากนั้นจึงถูกซ้อม

เรื่องราวมันก็ง่ายๆ แค่นี้

ฟังจบ เว่ยเจ๋อเหวินก็ค่อนข้างหมดหนทาง “น้องห้า คราวหน้าจะใจดี ก็ต้องมั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองด้วย ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป ท่านปู่ท่านย่าจะเสียใจกับเจ้าแค่ไหน”

เว่ยเจ๋อฉีได้ยินคำพูดนี้ก็พลันห่อเหี่ยวไป

ทันใดนั้นเว่ยเจ๋อฉีก็นึกถึงภาพก่อนที่เขาจะหมดสติ และเล่าเรื่องที่คิดว่าแปลกให้ท่านปู่กับท่านย่าฟัง

“ท่านปู่ท่านย่า พวกท่านรู้ไหม เมื่อวานหลังจากข้าถูกซ้อม คิดว่าตัวเองกำลังจะตาย ก่อนหมดสติข้าเห็นคนที่หน้าเหมือนท่านอาหญิง ข้าคิดว่าตัวเองคงคิดถึงท่านอาหญิงมากเกินไปก็เลยเห็นท่านอาหญิงก่อนตาย”

ถ้าปกติเว่ยเจ๋อฉีพูดเรื่องตายขึ้นมา จะต้องถูกครอบครัวตำหนิอย่างแน่นอน

แต่คราวนี้คำพูดของเว่ยเจ๋อฉี กลับทำให้เว่ยหยวนหมิงและฉวี่ซื่อต่างไม่สงบ แม้แต่เว่ยเจ๋อเหวินก็มองไปที่เว่ยเจ๋อฉี

เว่ยเจ๋อฉี “…...พวกท่านเป็นอะไรไปเหรอ”

ทำไมมองเขาแบบนี้ มันน่ากลัวแปลกๆ นะ

เว่ยหยวนหมิงและภรรยาเฒ่ามองหน้ากัน จากนั้นจึงพูดอย่างจริงจังกับเว่ยเจ๋อฉี “แม่นางที่เจ้าเห็นอายุประมาณเท่าไร”

นี่คือสาเหตุที่เขามาเมืองหลินอานในครั้งนี้ อยากมาตามหาดูว่าจะหาหลานสาวที่แท้จริงของเขาได้หรือไม่

เว่ยเจ๋อฉีได้ยินแล้วรู้สึกทั้งยินดีและเป็นกังวล

ที่ยินดีก็คือ ตนไม่มีความเกี่ยวข้องกับคนน่ารังเกียจอย่างซ่งหลินหลาง

ที่เป็นกังวลก็คือ ถ้าซ่งหลินหลางไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องของตน แล้วลูกพี่ลูกน้องของตนอยู่ที่ไหน

เว่ยหยวนหมิง “ฉีเอ๋อร์ ปู่จะมอบหมายหนึ่งภารกิจให้เจ้า”

เว่ยเจ๋อฉี “ท่านว่ามาเลย!”

เว่ยหยวนหมิง “เจ้าต้องสืบหาตัวตนของผู้หญิงที่เจ้าเห็นเมื่อคืนนี้”

เว่ยเจ๋อฉี “………..”

นี่เป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับเขา เขาเห็นหน้าแค่ครั้งเดียว จะไปหาที่ไหนได้

“ท่านปู่ ท่านแน่ใจเหรอว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้อง” เวลานี้เว่ยเจ๋อเหวินพูดขึ้น

เว่ยหยวนหมิงส่ายหน้า “หลายปีผ่านไป ปู่ไม่พบเบาะแสใดๆ ในเมื่อน้องห้าของเจ้าได้เห็นผู้หญิงที่ดูเหมือนท่านอาหญิงของเจ้า ไม่แน่ว่าอาจมีจุดเปลี่ยน”

พูดอย่างนั้นแล้วเว่ยหยวนหมิงก็ถอนหายใจ จากนั้นจ้องไปที่หลานชายทั้งสองอย่างเคร่งขรึม “คนแก่อย่างข้ารอคอยจะได้กอดหลานสาวมาหลายปี และก็ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้เห็นพวกเจ้าเด็กเหลือขอ ปู่ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกกี่ปี ถ้าหาไม่เจอ...”

เว่ยหยวนหมิงพูดไม่จบ แต่แววตาหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

ฉวี่ซื่อเองก็ถอนหายใจเล็กน้อย เดิมทีก็อยากรักใคร่เอ็นดูหลินหลางเด็กคนนั้นในฐานะหลานสาว แต่ความจริงไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างย่าหลาน จึงเข้ากันไม่ได้

เว่ยเจ๋อฉีมองท่านปู่และท่านย่า แล้วนึกถึงซ่งหลินหลางในที่สุดก็ตัดสินใจ

“ท่านปู่วางใจ ข้าต้องหาลูกพี่ลูกน้องให้พบให้ได้”

……

อีกด้าน ลั่วเสี่ยวปิงกับฉีเทียนเห้ากำลังจะเผชิญกับการจากลารอบใหม่…