แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 330

คนที่เรียกลั่วเสี่ยวปิงนั้นคือหยินฮูหยิน

หยินฮูหยินสั่งหยางซีและหยางฮูหยินซ้ำแล้วซ้ำอีก หลังจากบอกให้หยางซีห้ามกินเนื้อติดมันเด็ดขาดแล้ว ถึงมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง

"ตอนที่ข้าไปหาเจ้า เห็นว่าเจ้ากำลังจะออกจากบ้าน ข้าเสียเวลาเจ้ามานานเช่นนี้ ไม่งั้นให้ข้าพาเจ้าไปส่งไหม?"

ลั่วเสี่ยวปิงคิดแล้ว รู้สึกว่าจวนหยางกับจวนกัวไม่ใกล้เลยจริงๆ เลยไม่ได้ปฏิเสธ

ไม่นานลั่วเสี่ยวปิงก็มาถึงจวนกัว

หลังจากบอกเหตุที่มาให้หราวชิงหย่าแล้ว ถึงแม้หราวชิงหย่าจะลังเล แต่ในที่สุดก็ยอมรับ

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ปรึกษาแนวการตกแต่งและเรื่องภายหลังกับหราวชิงหย่าสักครู่หนึ่ง แล้วก็นำเรื่องในเมืองมอบให้หราวชิงหย่าจัดการ ส่วนนางก็พาเด็กๆกลับหมูบ้าน

แต่สิ่งที่ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้คือ ในตอนที่รถม้าของนางออกจากเมืองหลินอาน มีคนหนึ่งมองรถม้าของนางจากไป และปรากฏสีหน้าที่โล่งอกโล่งใจ......

ตอนกลับถึงหมู่บ้านต้าซิง ยังไม่ทันได้ลงรถม้า อยู่ที่ไกลก็เห็นมีคนหนึ่งรออยู่หน้าหมู่บ้าน

คนที่รออยู่นั้นเป็นจางเสี่ยวจวน ลูกชายคนเล็กของผู้ใหญ่บ้าน ตอนที่จางเสี่ยวจวนเห็นรถม้าของลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเห็นสีหน้าของจางเสี่ยวจวน ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร เลยลงรถม้าก่อน

"เสี่ยวปิง ข้าทำได้ ข้าทำได้จริงๆ"

อายุยี่สิบห้าแล้ว แต่กลับดีใจราวกับเด็กคนหนึ่ง

ลั่วเสี่ยวปิง"อืม ข้ารู้ว่าเจ้าทำได้แน่นอน"

คนที่ฉลาดและขยันทำงาน เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่สำเร็จหรอก

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะว่าโรงงานเซรามิคไม่ให้โอกาสเขาเท่านั้น

คำพูดของลั่วเสี่ยวปิงทำให้จางเสี่ยวจวนอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นสีหน้าก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย ความตื่นเต้นและความซาบซึ้งใจที่ปรากฏในสายตาปิดบังยังไงก็ปิดบังไม่ได้

ไม่นาน ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ไปโรงงานเซรามิคของจางเสี่ยวจวน

ตามจริงแล้วเป็นแค่เตาเล็กๆที่สร้างขึ้นใต้กระท่อมที่เรียบง่ายเท่านั้น

ถึงแม้สถานที่เรียบง่าย แต่สิ่งที่จางเสี่ยวจวนเผาออกมานั้นใสสะอาด เมื่อเทียบกับขวดชุดที่แล้วที่นางสั่งกับโรงงานเซรามิคแล้ว ยังดีกว่าเลย

และข้างๆก็มีเซรามิคที่ลายแตก สามารถเห็นชัดว่าข้างในมีสัญลักษณ์ของดอกกล้วยไม้อยู่ ข้างนอกและข้างในล้วนสมบูรณ์แบบมาก

ในเวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงสังเกตถึงขวดที่ถูกทิ้งอย่างไม่เป็นระเบียบข้างๆเตา พอเดินเข้าไปใกล้ ลั่วเสี่ยวปิงก็สว่างตา"สิ่งพวกนี้......"

จางเสี่ยวจวนมองไปตามสายตาของลั่วเสี่ยวปิง"อ้อ อันนั้นเผาเสีย จะเอาไปทิ้ง"

ลั่วเสี่ยวปิง"......"นั่นมันเสียตรงไหนเนี่ย?นั่นมันเป็นลายน้ำแข็งในตำนาน!

เป็นโอกาสธุรกิจที่เห็นชัดๆ!

ระงับความตื่นเต้นในใจ ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางจางเสี่ยวจวน"ลุงเสี่ยวจวน เรามาคุยเรื่องร่วมมือกันเถอะ?"

จางเสี่ยวจวนได้ยินเช่นนี้ มองไปทางลั่วเสี่ยวปิงอย่างตื่นเต้น"เจ้าว่ามา"

ลั่วเสี่ยวปิง"ข้าออกเงินสร้างโรงงานเซรามิคให้เจ้าบริหาร ข้ารับผิดชอบเรื่องขาย กำไรที่ได้แบ่งกันครึ่งๆดีไหม?"

จางเสี่ยวจวนอึ้งไปเลย จ้องไปที่ลั่วเสี่ยวปิงอย่างมึนงง เหมือนสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไป

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้อธิบาย เพียงพูดต่อว่า"แต่ข้ามีเงื่อนไขอย่างหนึ่ง"

จางเสี่ยวจวนกลืนน้ำลาย"เจ้าว่ามา"

ลั่วเสี่ยวปิงชี้ไปกองที่'ถูกเผาเสีย' ซึ่งเป็นลายน้ำแข็งแตกที่แท้จริง"สามเดือนนี้เจ้าควรเผาเซรามิคแบบนั้นออกมาร้อยละสามสิบ"

ดังนั้นส่วนแบ่งครึ่งๆดูเหมือนเยอะ แต่ในที่สุดนางก็สามารถได้กำไรมากมาย

จางเสี่ยวจวนยังมีความลังเล

เวลานี้ เสียงของผู้ใหญ่บ้านจางเต๋อหวั่งส่งมา"อย่างนี้ละกันเสี่ยวปิง สร้างโรงงานเซรามิคต้องใช้เงินเท่าไหร่ บ้านเราออกครึ่งหนึ่ง เจ้าว่าดีไหม?'

จางเสี่ยวจวนมองไปตามต้นกำเนิดเสียง เห็นพ่อของตัวเอง ดูค่อนข้างลังเล"พ่อ บ้านเรา......"

"เงินแค่นี้บ้านเรายังพอมีอยู่"จางเต๋อหวั่งพูด"แต่ว่าเสี่ยวจวน ใช้เงินที่บ้านสร้างโรงงานเซรามิค พี่และพี่สะใภ้ของเจ้าถือว่าได้ออกแรง ถือเป็นการลงทุนของพี่และพี่สะใภ้ของเจ้า ข้าเลยอยากแบ่งส่วนแบ่งของเจ้าให้พี่ชายสองคนคนละหนึ่งส่วน เจ้ายอมไหม?"

จางเต๋อหวั่งอยากออกเงินทุนครึ่งหนึ่ง เพราะไม่อยากเอาเปรียบลั่วเสี่ยวปิงไปมาก

และจางเต๋อหวั่งก็รู้สึกว่า มีแต่ตัวเองทุ่มเท ถึงรู้ว่าต้องรักษาไว้ให้ดี เขาไม่อยากให้อนาคตลูกชายคนเล็กประสบความสำเร็จก็ลืมตัวไปเลย

ส่วนหนึ่งส่วนที่แบ่งให้ลูกชายสองคนที่เหลือ ก็ไม่ได้หมายความว่าแบ่งจากกำไรทั้งหมด คือแบ่งจากหนึ่งส่วนในห้าส่วนที่จางเสี่ยวจวนได้รับ

มีเพียงเช่นนี้ ตอนที่เอาเงินกับลูกชายสองคน สะใภ้สองคนถึงจะไม่รู้สึกไม่ยุติธรรม และหลีกเลี่ยงเรื่องการแย่งชิงในอนาคต

จางเต๋อหวั่งคิดแบบนี้ คืออยากรักษาความสมดุลในบ้าน

ส่วนโรงงานเซรามิคจะได้กำไรหรือเปล่านั้น จางเต๋อหวั่งไม่ได้คิดอะไรเลย เพราะนางเชื่อถือลั่วเสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวปิงเป็นโชคของหมู่บ้านต้าซิง จะไม่เกิดข้อผิดพลาดหรอก

ลั่วเสี่ยวปิง"ขอให้พวกเจ้าไม่มีปัญหา ข้าก็ไม่มีปัญหา"เพราะยังไงก็เป็นธุรกิจที่ได้กำไรแน่นอน

จางเสี่ยวจวนเห็นพ่อตัวเองและลั่วเสี่ยวปิงล้วนพูดแบบนี้ ในที่สุดก็พยักหน้า

สำหรับเรื่องสร้างโรงงานเซรามิค ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้เท่าทันจางเสี่ยวจวน เลยออกเงินให้จางเสี่ยวจวน ให้เขาไปคิดเอาเอง จากนั้นนางก็นำลายน้ำแข็งแตกเหล่านั้นกลับบ้านไป

แต่สิ่งที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงคิดไม่ถึงคือ เพิ่งถึงบ้าน ก็เห็นหลายคนที่นางไม่รู้จักยืนอยู่หน้าบ้าน......