แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 331

ลั่วเสี่ยวปิงค้นหาในความทรงจำเป็นเวลานาน ก็คิดไม่ออกว่าคนที่บังอยู่หน้าบ้านนางเป็นใคร

ในเวลานี้ เด็กผู้หญิงที่อายุประมาณเจ็ดแปดขวบมองมาทางลั่วเสี่ยวปิง

สบตากัน ไม่มีความแปรปรวนใดๆ

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็เห็นหญิงน้อยนั้นดึงหญิงแก่และหญิงสาวที่ใส่ชุดลายดอกไม้ กับชายน้อยคนหนึ่งข้างตัวเอง สองคนมองมาทางลั่วเสี่ยวปิงพร้อมกัน

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่า หญิงแก่คนนั้นมองตัวเองด้วยความรังเกียจ จากนั้นก็ย้ายสายตาออกไป

เอ๊ะ?

ไม่รู้จักตัวเอง?

แล้วมาหาใคร?

เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินไปประตูหลังด้วยความสงสัย

หลังจากเคาะประตูหลังแล้ว เสียงของเว่ยหยางก็ส่งมา"ใคร?"

"ท่านเว่ย ข้าเอง"ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ย

ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกจากข้างใน ลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าไป

ลั่วเสี่ยวปิงไม่เห็นคนอื่น เลยถามท่านเว่ยว่า"คนที่อยู่ข้างนอกมาหาใครหรือ?"

เว่ยหยางมองหน้าลั่วเสี่ยวปิง จากนั้นย้ายสายตาออกไป"หาเจ้า"

ลั่วเสี่ยวปิง"......ข้า?"

นางไม่รู้จักคนนั้น คนนั้นก็ไม่รู้จักนาง ก็มาหานาง?

คนอะไรเนี่ย?

เว่ยหยางเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงกำลังงงๆอยู่ เลยเดินหน้าไปพร้อมอธิบายว่า"พวกนางบอกว่าเป็นคุณยายและลูกพี่ลูกน้องของเจ้า'

ตอนที่พูดคำพูดนี้ สีหน้าของเว่ยหยางดูสงบ แต่ในสายตากลับปรากฏความดูถูก

ลั่วเสี่ยวปิง"......"

เรื่องนี้นางลืมแล้วจริงๆ

หลี่ชุยหวน แม่ของเจ้าของร่างเดิม เป็นคนในหุบเหวของเมืองติ้ง ห่างจากหมู่บ้านต้าซิงค่อนข้างไกล ทั้งสองครอบครัวไม่ค่อยจะติดต่อกัน

แล้วเหตุใดถึงหามาในเวลานี้?

ลั่วเสี่ยวปิงนวดขมับอย่างปวดหัว เวลานี้อานอานและเล่อเล่อได้ยินเสียง เลยเดินออกมาจากห้อง ส่วนสี่เป่าและชุยเหวินเฉิงก็ตามอยู่ข้างๆ

"แม่เจ้าคะ คนที่อยู่ข้างนอกเป็นยายทวดของเราจริงด้วยหรือ?"เล่อเล่อถามด้วยความสงสัย แต่กลับขมวดคิ้ว

รู้สึกว่ายายทวดเหมือนเข้ากันได้ยาก

ได้ยินเช่นนี้ลั่วเสี่ยวปิงท้อแท้เล็กน้อย"ข้าก็ไม่รู้......"

จริงหรือปลอมนางไม่รู้จริงๆ

สิ่งที่อานอานเป็นห่วงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง"ท่านแม่ขอรับ หากพวกเขาเป็นญาติของแม่จริงๆ เราควรให้พวกเขาเข้ามาใช่ไหมขอรับ?"

ลั่วเสี่ยวปิงมองลูกชายตัวเองอย่างจนปัญญา

ลูกชายคนนี้จี้ถูกจุดสำคัญซะหรือเกิน

หลายคนนั้นดูก็ไม่ใช่คนดี หากรับเข้าบ้าน จะต้องก่อปัญหาออกมามากมายแน่นอน

ถ้าไม่รับเข้ามา บ้านนางก็จะถูกคนอื่นนินทา

อย่างอื่นไม่กลัว แต่อานอานชอบอ่านหนังสือ ชื่อเสียงก็ต้องคำนึงถึงด้วย

ถึงแม้บ้านนางมีคนหนุนหลัง ถ้าชื่อเสียงของอานอานไม่ค่อยดี ก็ไม่ส่งผลกระทบต่ออนาคตของเขา แต่สุดท้ายก็ต้องมีปัญหาอะไรตามมาอยู่แล้ว

ปวดหัวมากจริงๆ

"หากเจ้าไม่อยาก ก็ไม่ต้องไปสนใจคนข้างนอก"

เวลานี้ ท่านเว่ยเอ่ยเสียง

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางท่านเว่ยด้วยจิตสำนึก แต่กลับสังเกตว่าใบหน้าของท่านเว่ยในตอนนี้กำลังเอียงไปข้างนอก

"พวกเจ้าเป็นใคร?"ลั่วเสี่ยวปิงอ้าปากในเวลาที่เหมาะสม

จากนั้น สายตาของสามคนนั้นล้วนมองมาที่นาง

"เจ้านี่เอง!"หญิงสาวได้เห็นลั่วเสี่ยวปิง ก็กรีดออกมา

พอสังเกตเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงเดินออกมาจากจวน หญิงสาวก็ปรากฏสีหน้าความเป็นศัตรู"เหตุใดเจ้าถึงอยู่บ้านพี่เขยของข้า?"

ดูท่าทางนั้น ราวกับว่านางถึงเป็นนายหญิงของที่นี่

ส่วนหญิงแก่คนนั้นก็มองลั่วเสี่ยวปิงดเวยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเช่นกัน เหมือนลั่วเสี่ยวปิงขวางทางอะไรนาง

นางไม่ได้พูดอะไรต่อลั่วเสี่ยวปิง แต่กลับสังเกตนางตั้งแต่หัวจรดเท้า"แขนขาบางเล็ก ก้นก็ไม่กลมพอ หน้าอกก็แค่นั้นเอง ยกของหนักก็ยกไม่ไหว ท่าทางกระเปิ๊บกระป๊าบ......"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนั้นก็บึ้งตึงขึ้นมา เห็นสายตาที่รังเกียจตัวเองของหญิงแก่นั้น คือรู้สึกว่านางมีหน้าตาที่ไม่ค่อยมีโชคลาภหรือ?

ถ้าตามหลัก'โชคลาภ'ในภูเขา นางไม่ถึงเกณฑ์จริงๆ

หลังจากหญิงแก่ตำหนิหุ่นของลั้วเสี่ยวปิงเสร็จ ก็พูดกับฮันหลินว่า"หลายเขย ถึงแม้เจ้าจะรับเมียน้อย ก็ต้องหาคนที่คลอดได้เยอะนะเนี่ย อย่าหาคนที่หน้าตาดีแต่ไม่มีประโยชน์ใดๆเลย เสียอาหารข้าวสารอย่างเดียวเท่านั้น ใครจะไปรู้ล่ะว่าไอ้หญิงคนนี้มีความคิดที่โหดเหี้ยมอยู่หรือเปล่า?"

ลั่วเสี่ยวปิงโมโหจนเกือบจะหัวเราะออกมา

ดูสิ นี่มันคนอะไรเนี่ย?

ไม่มีญาติยังดีกว่ามีญาติแบบนี้เลย มาหาเรื่องล้วนๆ

สีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงแย่มาก สีหน้าของฮันหลินที่ถูกจำผิดก็ไม่ได้ดีถึงไหน

เขาต่างกับคนอื่น เขาเป็นผู้วางแผนภายใต้ของท่านอ๋อง ท่านอ๋องย้ายเขามาช่วยพระชายาที่นี่โดยตรง

คนเหล่านี้ดูถูกเหยียดหยามพระชายาขนาดนี้ ก็เท่ากับว่าดูถูกเหยียดหยามท่านอ๋อง นี่ทำให้เขาโมโหมากจนอยากจะไล่คนเหล่านี้ออกไป

แต่ก่อนที่จะตัดสินใจ ฮันหลินมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้าต่อเขา ฮันหลินถึงเลิกคิด

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปที่หลายคนนั้น ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย และแสยะยิ้ม

"ไม่ทราบว่าพวกเจ้าเป็นใคร?"