แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 338

"ขอตัวก่อน"

พานฮูหยินไม่ได้หาเรื่องลั่วเสี่ยวปิง แค่ทิ้งคำพูดนี้ไว้ แล้วก็จากไปอย่างรีบร้อน

ลั่วเสี่ยวปิงโล่งใจลง กลัวว่าตัวเองจะถูกไล่ออกไปโดยตรง

พานฮูหยินจากไป แต่ลูกสะใภ้สองคนของนางไม่ได้จากไปตาม

จูซื่อลูกสะใภ้คนโตแต่งเข้าตระกูลพานประมาณสิบห้าปี ตอนแต่งเข้ามาพานหยิงหยิงอายุแค่ห้าหกขวบ นางถือได้ว่าดูพานหยิงหยิงเติบโตมากับตา ในใจของนางพานหยิงหยิงพอๆกับลูกสาวของตนเอง

ดังนั้นตอนนี้สายตาที่จูซื่อมองลั่วเสี่ยวปิงนั้นเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ส่วนอวี้ซื่อ พี่สะใภ้คนที่สองมองไปทางลั่วเสี่ยวปิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูด

ลั่วเสี่ยวปิงเห็น แต่ไม่ได้ถามก่อน

ในที่สุด อวี้ซื่อก็ทนไม่ไหว ถามลั่วเสี่ยวปิง"ชายหนุ่มที่เจ้าว่านั้นเหตุใดถึงหย่ากับภรรยา?"

"น้องสะใภ้!"จูซื่อตะโกนเรียกอย่างไม่พอใจ

อวี้ซื่อรู้สึกเขินอาย แต่สายตายังคงมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงก็เล่าเรื่องเมี่ยวชุ่ยหลานให้ฟังรอบหนึ่ง อวี้ซื่อฟังแล้วก็มีความรู้สึกคล้อยตาม"ผู้หญิงแบบนี้เอาไม่ได้จริงๆ แม้กระทั่งลูกสาวตัวเองยังทำร้ายได้เลย!"

จากนั้น ภายใต้สายตาของจูซื่อ อวี้ซื่อก็ไม่ได้พูดต่ออีก

แต่อวี้ซื่อรู้สึกว่าชายหนุ่มที่ลั่วเสี่ยวปิงกล่าวมานั้นก็ดีอยู่ ถึงแม้มีลูกแถมยังเคยแต่งงานมาก่อน แต่ดีที่เป็นคนดี ฐานะทางครอบครัวก็ใช้ได้

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง พานฮูหยินมาถึงห้องนอนของลูกสาว แต่เห็นลูกสาวกำลังใจลอยอยู่ ชุดเย็บปักในมือไม่ได้ขยับเลย

ก่อนหน้านี้ไม่ได้คิดลึก แต่ดูจากตอนนี้แล้ว มันก็คือลักษณะที่เกิดอารมณ์รักของหญิงสาวนั่นแหละ

ใจกระตุกทีหนึ่ง พานฮูหยินเคาะประตูห้อง เพื่อเตือนให้ลูกสาวรู้ว่านางมาถึง

"หยิงหยิง แม่อยากจะคุยกับเจ้าหน่อย"

พานหยิงหยิงวางชุดเย็บปักในมือลง ฝืนยิ้มไปทางพานฮูหยิน"แม่อยากจะคุยอะไรเจ้าคะ?"

"เกี่ยวกับเรื่องแต่งงาน"

"สิ่งนี้ท่านพ่อท่านแม่และพี่ชายพี่สะใภ้ตัดสินก็พอเจ้าค่ะ"ไม่ทันรอพานฮูหยินพูดจบ พานหยิงหยิงก็พูดอย่างไร้ซึ่งอารมณ์

พานฮูหยินเห็นลักษณะนี้ของลูกสาว รู้สึกปวดใจเล็กน้อย

นางมีความคิดของตัวเองตั้งแต่เด็ก หวังจะได้หาสามีด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้กลับทำตัวแบบนี้ อย่าบอกนะว่า......

"ชายหนุ่มคนนั้นไม่ดีต่อเจ้าใช่ไหม?"พานฮูหยินถามความสงสัยของตัวเองออกมา

พานหยิงหยิงฟังเช่นนี้ ก็เถียงทันที"ไม่ เขาดีมาก......"

หลังจากพูดจบ พานหยิงหยิงถึงสังเกตถึงความผิดปกติ เลยมองไปที่แม่ของตัวเอง"แม่......เจ้าล้วนรู้แล้วหรือ?'

พานหยิงหยิงก้มหน้าด้วยความเขินอาย

เมื่อเห็นลักษณะเช่นนี้ของพานหยิงหยิง สีหน้าของพานฮูหยินก็จริงจังขึ้นเรื่อยๆ"เจ้าบอกแม่มา ตกลงเกิดอะไรขึ้น?"

พานหยิงหยิงโดนถาม ยังไม่ทันได้พูด ก็ร้องไห้ออกมาเสียก่อน คงเก็บไว้ในใจเป็นเวลานานแล้ว

……

ลั่วเสี่ยวปิงรอไปครึ่งชั่วโมงเต็มๆ พานฮูหยินถึงกลับมา

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าของพานฮูหยินก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นแล้ว

"ลูกสาวขอพบกับหมอเทวดาลั่ว"พานฮูหยินพูดเพียงประโยคนี้ แต่สีหน้ากลับปรากฏความเหน็บเหนื่อย

ลั่วเสี่ยวปิงถอนหายใจออกมา เจอกับพานหยิงหยิงหน่อยก็ดี

นางไม่อยากให้ลูกสาวแต่งงานอย่างรีบร้อน นางอยากให้ลูกสาวมีความสุขมากกว่า

หลายปีก่อนลูกสาวลำบากมากพอแล้ว ต่อจากนี้ไปนางไม่อยากให้ลูกสาวต้องลำบากอีกแล้ว

เพราะนางก็เคยผ่านมาจากอายุนี้ รู้ว่าการที่ผู้หญิงได้เจอสามีที่ต่างคนต่างรักกันมันสำคัญขนาดไหน

"ข้าไม่ได้ไม่อยากแต่งงานกับเขา เพียงแค่ว่าพวกเราสองคนไม่เหมาะสมกัน"หลังจากเงียบขรึมไปนาน พานหยิงหยิงก็พูด

เสียงเบามาก แต่ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินว่าเสียงของนางสั่นอยู่

"วันนี้เขาไม่ได้ไปร้านเมืองแห่งอาหาร ได้ข่าวว่าป่วย หลายวันก่อนเขาให้ข้ามาถามว่าเหตุใดเจ้าถึงไม่ยอมแต่งงานกับเขา เขาอยากให้เจ้าระบุเหตุผลที่ทำให้เขายอมแพ้ได้

จางต้าหลางไม่ได้ป่วย ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เพียงพูดโกหกนาง แต่พอเห็นสีหน้าที่กังวลของพานหยิงหยิง ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ว่า พานหยิงหยิงก็รักจานต้าหลางมากๆเช่นกัน

แต่พอได้ยินลั่วเสี่ยวปิงมาขอเหตุผลให้จางต้าหลาง พานหยิงหยิงก็ไม่ได้พูดเป็นเวลานาน

"เจ้าบอกเขาว่า ข้าไม่อยากเป็นชาวนา อยากเป็นคุณหญิงของตระกูลสูงศักดิ์ก็พอ"พูดเสร็จ พานหยิงหยิงก็เอียงตัวไปทางอื่น เพื่อปิดบังอารมณ์ของตัวเอง

ถ้าเป็นคนอื่นได้คำตอบแบบนี้มา ก็จะไม่ถามต่อ และจะขอตัวลาไปก่อนอย่างแน่นอน

แต่ลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้ เพราะลางสังหรณ์ในใจบอกกับนางว่า ถ้ายอมแพ้แบบนี้ จะไม่มีวันได้คำตอบที่แน่นอน และจางต้าหลางกับพานหยิงหยิงชีวิตนี้ก็ไม่มีวันอยู่กันได้

เมื่อนึกถึงที่นี่ ลั่วเสี่ยวปิงถามเจาะจงว่า"ตกลงเจ้ากลัวอะไร?"

เมื่อเห็นหลังของพานหยิงหยิงแข็งตัวขึ้นมา ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ว่าตัวเองเดาถูก"เจ้าว่ามา เรามาแจกแจงวิเคราะห์กันได้ หากในที่สุดความเป็นห่วงของเจ้ายังมีอยู่ งั้นเรื่องครั้งนี้ก็ให้มันผ่านไปเถอะ"

หยุดไปสักครู่หนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงพูดต่อ"ก็ถือว่าเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายแก่ตัวเอง เจ้าว่าได้ไหม?"

พอลั่วเสี่ยวปิงพูดออกมา ไม่เพียงแต่ลั่วเสี่ยวปิงอยู่ แม้กระทั่งแม่สามีและลูกสะใภ้สามคนล้วนกลั้นหายใจรอคำตอบอยู่

คำพูดบางอย่างถ้าไม่พูด กลั้นไว้ในใจอย่างเดียว จะป่วยเป็นโรค