แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 339

หลังจากพานหยิงหยิงฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ก็เงียบขรึมมานาน

จากนั้นอยู่ๆก็ร้องไห้ออกมา เสียงร้องไห้ดูหดหู่มาก

ถ้าพานฮูหยินที่อยู่นอกประตูไม่ได้ถูกห้ามโดยลูกสะใภ้สองคน บัดนี้คงวิ่งเข้าไปปลอบใจลูกสาวแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงอยู่กับพานหยิงหยิงอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นพานหยิงหยิงร้องไห้ ก็ไม่ได้พูดอีก และก็ไม่ได้ปลอบใจใดๆ

บางทีการอยู่เคียงข้างกันอย่างเงียบๆมีประโยชน์กว่าพูดปลอบใจ อยู่ข้างนาง ให้นางร้องไห้ออกมาเลย ให้นางระบายความหงุดหงิดในใจออกมาถือเป็นวิธีที่เหมาะสมที่สุด

อย่างที่คิด หลังจากพานหยิงหยิงร้องไห้ออกมาแล้ว ก็ผ่อนคลายออกมาเยอะเลย ไม่ได้ให้ความรู้สึกตึงเครียดกับคนอื่นอย่างเช่นเคย

"ข้าไม่ใช่ว่าไม่กล้าให้โอกาสตัวเอง เป็นเพราะว่าข้ากลัว......"

พานหยิงหยิงค่อยๆพูดออกมา แต่พูดถึงตรงนี้อยู่ๆก็เงียบขรึมลง

ลั่วเสี่ยวปิงมองพานหยิงหยิงอย่างเงียบๆ ไม่ได้รีบพูดอะไร

เพราะนางรู้ว่า ในเมื่อพานหยิงหยิงยอมพูดแล้ว งั้นก็จะพูดทุกอย่างออกมา เป็นไปไม่ได้ว่าจะพูดแค่ครึ่งหนึ่ง

อย่างที่คิด ไม่นานก็ได้ยินพานหยิงหยิงพูดต่อ

"ข้าสูบดอกคำฝอยไปมากขนาดนั้น ข้ากลัวว่าไม่สามารถคลอดลูกให้เขาได้ เขามีแค่ลูกสาวคนเดียว หากข้าไม่สามารถ......ข้ายังหนุ่มอยู่ ฐานะทางครอบครัวก็ใช้ได้ สามารถหาคนที่ดีกว่าได้เลย แม้กระทั่งหาหญิงสาวที่ไม่เคยแต่งงานมาก่อนก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเลย"

พานหยิงหยิงพูดแบบนี้ ทำให้อารมณ์ของพานฮูหยินและลูกสะใภ้สองคนที่อยู่นอกประตูล้วนไปตาม

พวกนางไม่รู้เลยว่า หยิงหยิงยังเครียดกับเรื่องที่เคยแต่งงานและไม่สามารถตั้งครรภ์ได้

ก็ใช่ด้วย สมัยนี้มีหญิงสาวคนไหนที่ไม่เน้นความบริสุทธิ์ของตัวเองล่ะ

แต่เช่นนี้พวกนางก็ยิ่งรู้สึกว่าสงสารหยิงหยิง

หากไม่ใช่ว่าเจอกับคนที่เลวร้ายเช่นนั้น หากไม่ใช่ว่าโดนเขาหลอก หยิงหยิงจะไม่เป็นเช่นนี้หรอก

ลั่วเสี่ยวปิง"สูตรยาที่ข้าออกให้นั้น ขอให้เจ้ากินติดต่อกันหนึ่งเดือน อยากมีลูกไม่เป็นปัญหาหรอก"

พานหยิงหยิงได้ยินเช่นนี้กลับก้มหน้า ไม่ได้สบตาลั่วเสี่ยวปิง พูดต่อ"แต่ข้าไม่เชื่อตัวเอง"

"ตั้งแต่เด็กข้าก็บอกพ่อแม่ว่า ข้าจะเลือกสามีเอง ก่อนหน้านี้ข้านึกว่าข้าได้เลือกคนที่ดี แต่คิดไม่ถึง......ข้าไม่อยากให้พ่อแม่และพี่ชายพี่สะใภ้เป็นห่วงข้าอีก"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ ก็เข้าใจบ้างแล้ว"เข้าไม่เชื่อว่าจางต้าหลางจะดีต่อเจ้าหรือ?"

พานหยิงหยิงรีบเงยหน้าขึ้นมา"ไม่ ไม่ใช่"

จากนั้นย้ายสายตาออกไปอีก"ข้า......ข้าแค่ไม่เชื่อตัวเอง"

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นลักษณะของพานหยิงหยิง รู้สึกว่ามีตรงไหนผิดปกติ

ไม่ว่าจะเป็นการกังวลว่าไม่สามารถมีลูกได้ หรือกังวลว่าจางต้าหลางจะดีต่อนางจริงๆหรือเปล่านั้น ล้วนดูเหมือนจะสมเหตุสมผล เพราะถูกงูกัดครั้งเดียว กลัวเชือกไปสิบปี ทุกคนล้วนเป็นแบบนี้

แต่สิ่งที่พานหยิงหยิงพูดและแสดงออกมานั้น เหมือนไม่ใช่แบบนี้

และถ้าหากกลัวปัญหาที่กล่าวในขั้นต้นนี้จริงๆ ก่อนหน้านี้เหตุใดพานหยิงหยิงถึงรักกันกับจางต้าหลางล่ะ?

ในเมื่อทั้งสองคนล้วนรักกัน งั้นในระหว่างนี้พานหยิงหยิงก็ต้องคิดสิ่งเหล่านี้อย่างชัดเจนแล้ว

ตอนแรกที่เริ่มคบกันกับจางต้าหลาง พานหยิงหยิงก็ไม่ได้พูดอะไร เป็นไปไม่ได้ที่มากลัวตอนจะแต่งงาน

กลัวการแต่งงานก็ไม่ใช่แบบนี้

พอพานฮูหยินและลูกสะใภ้สองคนฟังถึงตรงนี้ ก็ไม่มีเวลาคำนึงถึงอย่างอื่น รีบวิ่งขึ้นมา และกอดพานหยิงหยิงที่กำลังร้องไห้อยู่เอาไว้ ใบหน้าของแต่ละคนล้วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ

อวี้ซื่อจ้องไปที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยความโกรธ"ข้ายังนึกว่าชายหนุ่มที่เจ้าว่ามานั้นเป็นคนดี ที่แท้แล้วเป็นคนที่ประพฤติตนเลวร้ายต่อน้องสาวของข้านี่เอง"

"หมอเทวดาลั่ว บ้านเราล้วนซาบซึ้งใจที่เจ้าได้ช่วยเหลือน้องสาวในก่อนหน้านี้ แต่เจ้าทำแบบนี้มันโหดเกินไป บ้านเราไม่ต้อนรับเจ้าอีก"

ก่อนหน้านี้อวี้ซื่อเป็นคนเดียวที่ยอมปฏิบัติต่อลั่วเสี่ยวปิงอย่างเป็นมิตรในฐานะที่เป็นตัวแทนมาขอแต่งงาน แต่ตอนนี้กลับใช้สายตาที่มองศัตรูมองมาทางลั่วเสี่ยวปิง

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงได้ยินพานหยิงหยิงพูดความลับนี้ออกมา ก็อึ้งไปเช่นกัน

เมี่ยวชุ่ยหลานกลับมาแล้วหรือ?

แถมยังมีลูกของจางต้าหลางอยู่ในครรภ์?

ทำไมฟังดูแล้วรู้สึกเว่อร์มาก?เพราะเมี่ยวชุ่ยหลาน......

แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ว่า ความเสียใจและความดิ้นรนของพานหยิงหยิงเป็นเรื่องจริง ดังนั้นต้องเป็นเพราะว่าฝั่งเมี่ยวชุ่ยหลานเกิดข้อผิดพลาดอะไร และเมี่ยวชุ่ยหลานยังได้มาหาพานหยิงหยิง พูดคำพูดที่ไม่สมควรพูดใส่พานหยิงหนิง

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็อยู่นิ่งไม่ได้ ลุกขึ้นมาทันที และพูดกับพานหยิงหยิงที่ยังคงร้องไห้อย่างหนักอยู่"คุณหนูพาน จางต้าหลางเป็นคนยังไง เจ้าคงรู้อยู่แก่ใจ เรื่องของเมี่ยวชุ่ยหลาน เชื่อว่าเจ้าก็ได้ยินอะไรมาบ้าง ตอนนี้ข้าก็ไม่รู้ความจริงของเรื่องเป็นยังไง แต่โปรดให้เวลาตัวเองและจางต้าหลางสามวัน ภายในสามวัน หวังว่าเจ้าอย่ายอมรับกับคนที่มาขอแต่ง สามวันผ่านไป ข้าจะพาความจริงมาแน่นอน"

หลังจากพูดคำพูดเหล่านี้เสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่รอพานหยิงหยิงตอบกลับ หรือรอแม่สามีและลูกสะใภ้สามคนนั้นไล่ เดินออกไปเองเสียก่อน

และตอนนี้ ณ บ้านจางหมู่บ้านต้าซิง

หลังจากจางต้าหลางมีธุรกิจในเมืองแล้ว ก็พักอยู่ในเมืองตลอด แต่เมื่อวานกลับได้กลับหมู่บ้าน และพอกลับมาก็ป่วยหนักอย่างที่ลั่วเสี่ยวปิงว่านั้น

ป่วยอย่างกะทันหันมาก หลังจากหมอสูตรวจแล้ว เพียงบอกว่าเป็นไข้ใจ ต้องใช้ยาใจรักษา

เมื่อจางเฉินซื่อกำลังเป็นห่วงร่างกายของต้าหลางอยู่ กลับมีแขกที่ไม่ควรมานั้นมาถึงหน้าบ้าน