แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 340

จางเฉินซื่อมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูที่ไม่ได้เจอมานานแล้ว สีหน้าแย่มาก และคิดจะปิดประตูทันที

"แม่เจ้าคะ รอก่อน อย่าเพิ่งปิดประตูเจ้าค่ะ"

เมี่ยวชุ่ยหลานตาไวมือเร็ว ใช้มือไปขวางประตู

แต่ว่าจางเฉินซื่อเกลียดเมี่ยวชุ่ยหลานจนเข้าไส้ ไม่อยากให้โอกาสใดๆแก่เมี่ยวชุ่ยหลาน ดังนั้นเลยไม่ได้หยุดปิดประตูเพราะท่าทางของเมี่ยวชุ่ยหลาน

"โอ๊ย"

เสียงกรีดร้องส่งมา มือของเมี่ยวชุ่ยหลานถูกประตูหนีบ

จางเฉินซื่อใจกระตุก แต่ยังไงก็เป็นคนเมตตา มือเลยเบาลงหน่อย พูดกับเมี่ยวชุ่ยหลานด้วยเสียงเย็นชา"เจ้าเก็บมือกลับไป ทีหลังอย่ามาบ้านข้าอีก"

แต่เมี่ยวชุ่ยหลานไม่ได้เก็บมือกลับไป ตะโกนอย่างน่าสงสารอยู่นอกประตู"แม่เจ้าคะ ข้าสำนึกผิดแล้ว โปรดให้อภัยข้าเถอะ"

จางเฉินซื่อได้ยินคำเรียกของเมี่ยวชุ่ยหลาน สีหน้าบึ้งตึง"เจ้าไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับบ้านข้าแล้ว อย่าเรียกข้าว่าแม่"

เมี่ยวชุ่ยหลานไม่ได้พูดตามคำพูดของจางเฉินซื่อ แต่กลับตะโกนร้องต่อ"แม่เจ้าคะ ข้าสำนึกผิดแล้ว โปรดเห็นแก่หน้าลูกสาวและลูกในท้องของข้า ให้ข้าอยู่ต่อเถอะเจ้าค่ะ!"

จางเฉินซื่อได้ยินคำพูดของเมี่ยวชุ่ยหลาน ก็กระตุกใจทีหนึ่ง

เดิมทีบ้านของจางเฉินซื่อก็อยู่ในหมู่บ้าน แต่ละบ้านล้วนห่างกันไม่ไกล เว้นแต่คนที่ไปทำงาน จริงๆแล้วคนที่อยู่ในบ้านเยอะกว่า

ส่วนเมี่ยวชุ่ยหลานเจตนาตะโกนร้อง เลยดึงดูดหลายๆคนมสดูสนุกกัน

ส่วนเมี่ยวชุ่ยหลานร้องไปร้องมา มือก็เก็บกลับมาจากช่องประตู และคุกเข่าอยู่หน้าประตูบ้านจาง

"แม่เจ้าคะ เรื่องทุกอย่างเป็นความผิดของชุ่ยหลานทั้งสิ้นเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าสำนึกผิดจริงๆ ถ้าพวกเจ้าไม่ให้ข้าอยู่ต่อ ข้าก็ไม่มีที่ไปอีก มีแต่ต้องพาเด็กในครรภ์ไปตายด้วยกันเจ้าค่ะ"

ระหว่างพูด เมี่ยวชุ่ยหลานก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมา

มีคนได้ยินคำพูดนี้ อดไม่ได้ที่จะถาม"แล้วครอบครัวฝั่งพ่อแม่ของเจ้าล่ะ คงไม่ทิ้งเจ้าไปอย่างนั้นหรอก?"

เมี่ยวชุ่ยหลานได้ยินคำพูดนี้ ก็ร้องไห้อย่างเสียใจกว่าเดิม

"ข้า......ข้าก็ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ไหน ที่บ้านไม่เหลือสักคนแล้ว ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเหตุนี้ ก่อนหน้านี้ข้ากระทำผิดอย่างหนักเช่นนั้น เหตุใดข้าถึงกล้าพาทารกในครรภ์กลับมาอีกล่ะ?หากไม่ใช่ว่าไม่มีหนทางใดๆ ข้า......ข้าก็ไม่มีหน้าจะกลับมา"

เมี่ยวชุ่ยหลานพูดถึงตรงนี้ ก็ร้องอย่างน่าสงสารกว่าเดิม

มีคนถามว่า"เด็กในครรภ์ของเจ้า เป็นของต้าหลางจริงหรือ?เหตุใดข้าถึงได้ข่าวมาว่าเจ้าได้แต่งงานใหม่?"

จริงๆในเวลานี้ หลายคนล้วนเห็นใจเมี่ยวชุ่ยหลาน เพราะทุกคนล้วนเห็นใจคนที่อ่อนแอกว่า รวมไปถึงเรื่องโหดร้ายที่เมี่ยวชุ่ยหลานเคยกระทำมาก่อนนั้น บ้านจางก็ไม่ได้เปิดเผยออกมาเพราะความเมตตา ดังนั้นเลยทำให้ทุกคนไม่มีความทรงจำที่เลวร้ายต่อเมี่ยวชุ่ยหลาน

และหมู่บ้านเมี่ยวเจียก็ไกลจากหมู่บ้านต้าซิงหน่อยนึง แถมยังเป็นฤดูหนาว ทุกคนต่างอยู่บ้านกัน เลยไม่ค่อยรู้เรื่องข้างนอกเท่าไหร่ เรื่องที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านเมี่ยวเจียทุกคนล้วนรู้กันค่อนข้างน้อย

แต่เรื่องที่หมู่บ้านเมี่ยวเจียเคยแต่งงานกับคนอื่นมาก่อนนั้น ทุกคนล้วนรู้

เมี่ยวชุ่ยหลานได้ยินทุกคนพูดถึงหลี่เกินจื่อ สีหน้าค่อนข้างแย่ แต่กลับปิดหน้าร้องไห้"ข้า......ถึงแม้ข้าแต่งงานกับหลี่เกินจื่อตามคำสั่งของพ่อแม่ แต่ใจข้าคิดถึงต้าหลางอยู่ตลอด เลยไม่ได้ทำเรื่องนั้นกับเขา......และไม่นานเขาก็เกิดเหตุขึ้น"

ตอนที่พูดคำพูดนี้ มือของเมี่ยวชุ่ยหลานเต็มไปด้วยเหงื่อ

บัดนี้ นางแค่หวังว่าไม่มีใครรู้เรื่องที่ตัวเองถูกพ่อแม่ขายให้นักล่า ไม่อย่างงั้นแผนของนางก็สูญเปล่าหมด

เห็นหลานสาวที่กำลังยิ้มให้ตัวเองในที่ๆไม่ไกล จางเฉินซื่อก็รู้สึกเจ็บปวดใจ

คนอื่นไม่รู้สถานการณ์ของหลานสาว นึกว่าหลานสาวกลายเป็นเช่ยนี้เพราะเหตุของเมี่ยวชุ่ยหลาน

แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า ไอ้เมี่ยวชุ่ยหลานทำอะไรต่อหลานสาวของนาง

ดีที่ตอนนี้หลานสาวไม่ได้ยิน ไม่อย่างงั้นถ้าได้ยินเสียงของเมี่ยวชุ่ยหลาน เป็นไปไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาได้หรอก

ล็อคประตูเสร็จ จางเฉินซื่อทนน้ำตาเอาไว้ เดินไปถึงหน้าจางเสี่ยวเหม่ย และจับมือของจางเสี่ยวเหม่ยเดินเข้าห้องไป

หลังจากสะกิดให้จางเสี่ยวเหม่ยนอนก่อน แล้วจางเฉินซื่อถึงไปห้องนอนของจางต้าหลาง

ถึงแม้ตอนนี้จางต้าหลางป่วยอยู่ แต่ก็ยังมีสติอยู่ น่าจะเป็นเพราะว่าได้ยินการเคลื่อนไหวของข้างนอก ดังนั้นทำให้จางต้าหลางดูตกตะลึงเล็กน้อย

จางเฉินซื่อเห็นลักษณะเช่นนี้ของลูกชายคนโต แม้รู้สึกสงสารเขา แต่ในที่สุดก็ถามว่า"เรื่องนี้เจ้าว่าต้องจัดการยังไง?"

ลูกชายคนโตเสียใจอย่างมากเพราะเมี่ยวชุ่ยหลาน ตอนนี้มาถามคำถามนี้ ถือเป็นการซ้ำเติมความเจ็บปวดของเขา

แต่คนอยู่ข้างนอก ยังไงก็ต้องจัดการ

จางต้าหลางฟื้นสติกลับมา มองไปที่แม่ของตัวเอง

ตอนนี้ริมฝีปากของเขาซีดขาวมาก เหมือนป่วยหนัก แต่ในสายตากลับเต็มไปด้วยความตกใจและมึนงง

พยายามอ้าปากให้ได้ ในที่สุดจางต้าหลางก็พูดว่า"แม่ ข้า......"