แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 36

ฉีเทียนเห้ามองดูผู้หญิงที่เห็นความตายแล้วไม่ช่วยเดินไปไกลขึ้นเรื่อยๆ สายตาก็ยิ่งเลือนรางขึ้นเรื่อย ๆ

หรือว่า เขาจะตายที่นี่จริงๆเหรอ? ฉีเทียนเห้าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง

แต่ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะอยู่รอด ทำให้ฉีเทียนเห้าพยายามเปิดตาอีกครั้งอย่างสุดกำลัง

“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย........ข้า ให้ค่าตอบแทนเจ้า”

ฉีเทียนเห้าเกือบจะใช้พลังทั้งตัวเพื่อตะโกนคำเหล่านี้ หลังจากตะโกนแล้วก็หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า นอนอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติงแล้ว

เมื่อได้ยินคำว่าค่าตอบแทนสองคำนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็หยุดเท้าลงทันที

ยืนอยู่กับที่สามวินาที เหมือนยังคงลังเล แต่ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็ยังคงหันกลับ เดินไปเบื้องหน้าของฉีเทียนเห้า

“เจ้าบอกข้าดูก่อนสิว่า สามารถให้ค่าตอบแทนอะไรกับข้าได้บ้าง?”

หากว่าเป็นคนอื่น จะต้องคิดว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าตายหรือเป็นลมไปแล้วเป็นแน่ แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับรู้ว่า เขายังมีสติอยู่

และนางลั่วเสี่ยวปิงชอบเงินเป็นอย่างมาก ตอนนั้นเหตุผลที่นางมีความสามารถรอบตัวสิบอย่างได้นั้นก็เพราะ‘มีเงินได้’

โดยสรุป นางในเวลานั้นก็คืออะไรที่หาเงินได้ นางก็ทำอย่างนั้น หาเงินแต่ละสาขาแต่อาชีพล้วนมีความรู้ผ่านๆเล็กๆน้อยๆ

หากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสามารถให้ค่าตอบแทนที่ไม่เลวกับตัวเองได้จริง เห็นแก่เงินแล้ว นางก็ยังคงเต็มใจที่จะพาปัญหาใหญ่นี้ไปด้วย

ใครใช้ให้นางรักเงินเป็นอย่างมากล่ะ?

เดิมทีฉีเทียนเห้าไม่ได้มีความหวังแล้ว แต่เขาคาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นจะกลับมาจริงๆ

ในเวลาเดียวกันที่การเยาะเย้ยแฉลบผ่านในใจ ก็โล่งใจอย่างมาก

เงินสามารถแก้ไขปัญหาได้ แต่ไหนแต่ไรล้วนไม่ใช่ปัญหา

คิดพลาง ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้เปิดตา เพียงแต่พยายามยกมือของตัวเองขึ้นคลำในแขนเสื้อ

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าการเคลื่อนไหวของฉีเทียนเห้านั้นลำบากมาก ตัดสินใจทำความดีสักรอบ ดังนั้นจึงนั่งยองลง เอื้อมมือไปสำรวจบนตัวของฉีเทียนเห้าอย่างไม่เกรงใจ

ร่างกายของฉีเทียนเห้าแข็งทื่อแล้ว

เดิมทีไม่มีแรงจะลืมตา เพราะว่าตกใจและขุ่นเคืองในเวลานี้จึงได้ลืมตาแล้ว

สีหน้าซีดขาวยิ่งขึ้น แต่ใบหูทั้งสองข้างกลับแดงเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ทำอะไร?

ฉีเทียนเห้าเพ่งมองหญิงอัปลักษณ์ตรงหน้าที่เอามือลูบตัวขึ้นบนทีลงล่างทีเอาเปรียบตัวเอง ในใจโกรธเคืองไร้ที่เปรียบ มีความรู้สึกชนิดที่เหมือนเสือที่ลำบากแล้วถูกหมารังแกเช่นนั้น

ขณะที่ฉีเทียนเห้ากำลังจะออกอาการ ลั่วเสี่ยวปิงก็เก็บมือของตัวเองกลับไป

ในเวลานี้ในมือของลั่วเสี่ยวปิงถือจี้หยกสีเขียวทั้งอันที่แกะสลักลวดลายแปลกๆอันหนึ่ง ลวดลายบนจี้หยกนั่นนางชื่นชมไม่เป็น แต่ดูระดับความแตกต่างเนื้อจี้หยก คิดว่าจะต้องคุ้มค่ากับเงินจำนวนมากเป็นแน่

“บนตัวของเจ้ามีแต่จี้หยกนี่ เจ้าต้องการแลกจี้หยกนี้กับชีวิตหรือ?” อย่างไรเสียนางก็คลำทั้งตัวของเขาแล้ว นอกจากจี้หยกนี้ อะไรอย่างอื่นนางก็คลำไม่เจอ

เห็นแก่ที่จี้หยกนี้มีราคาเป็นเงินหน่อย นางก็ยังสามารถยอมรับไว้อย่างไม่เต็มใจได้

ฉีเทียนเห้าเห็นลั่วเสี่ยวปิงถือจี้หยกอยู่ในมือ สายตาซับซ้อน เมื่อรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้เอาเปรียบตัวเองแต่แค่หาสิ่งของบนตัวของเขา ความโกรธนั้นก็ค่อยๆลดลงไปอย่างเงียบๆแล้ว

“นี่คือจี้หยกที่เป็นมรดกตกทอดของตระกูลข้า สืบทอดให้ลูกสะใภ้.......” ฉีเทียนเห้าอธิบายอย่างเปลืองแรงมาก

เมื่อได้ยินว่าสืบทอดให้ลูกสะใภ้ ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกจี้หยกในมือร้อน กำลังต้องการจะคืนให้ฉีเทียนเห้า ก็ได้ยินฉีเทียนเห้ากล่าว “หากว่าแม่นางช่วยข้า จี้หยกนี้ให้เจ้าไว้ก่อน วันหน้าใช้จี้หยกนี้ จะมีการขอบคุณอย่างหนักแลกจี้หยกนี้คืน”

ยังไงซะ หากเขาไม่มีชีวิตแล้ว จี้หยกนี้ก็ไร้ความหมาย ก็ทำเหมือนว่าให้ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าจี้หยกสืบทอดให้ลูกสะใภ้นี้เป็นหยกที่มีราคาซะดีกว่า

ฉับพลันนั้น จางเฉินซื่อก็เห็นลั่วเสี่ยวปิงพยุงชายที่มีเลือดเต็มตัวผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นในสายตา สีหน้าตะลึงงัน

“ต้าหลางเอ้อหลาง พวกเจ้ารีบเข้าไปช่วย” จางเฉินซื่อออกคำสั่งกับลูกชายทั้งสอง

เวลานี้จางต้าหลางและจางเอ๋อหลางก็เห็นลั่วเสี่ยวปิงพยายามออกแรงพยุงชายที่เลือดเต็มตัวผู้หนึ่ง แม้ว่าจะกลัวเล็กน้อย แต่ก็ยังทำตามคำพูดของท่านแม่ตัวเอง วิ่งเหยาะๆเข้าไปทางลั่วเสี่ยวปิง

ต้าหลางเดินเข้าใกล้ลั่วเสี่ยวปิง มองดูสภาพของผู้ชายที่ลั่วเสี่ยวปิงพยุงอย่างชัดเจนในระยะใกล้ก็ตกใจอีกครั้ง

“น้อง น้องเสี่ยวปิง นี่.......คนผู้นี้ยังมีชีวิตอยู่หรือ?”

เลือดเต็มตัวเช่นนี้ บาดแผลบนใบหน้ายังจะน่ากลัวขนาดนั้นอีก น้องเสี่ยวปิงเก็บผู้ชายผู้หนึ่งที่น่ากลัวขนาดนี้กลับมาได้อย่างไร?

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นต้าหลางเอ้อหลางตกใจกลัวเล็กน้อย และจางเฉินซื่อที่เดินใกล้เข้ามาหาตัวเองก็มีสีหน้าหวาดกลัว คิดว่าถ้าตัวเองไม่อธิบายเหตุผลที่สมเหตุสมผล เกรงว่าจะทำให้พวกเขาเกิดความสงสัยขึ้น

ยังดีที่ระหว่างทางที่กลับมานางก็คิดความเป็นไปได้ทุกอย่าง เวลานี้ก็ไม่ถึงกับทำอะไรไม่ถูก

กำลังต้องการพูดข้อแก้ต่างที่ก่อนหน้านี้ตัวเองคิดไว้ดีแล้ว จางเฉินซื่อก็เข้ามาอยู่ด้านหน้าใกล้ๆลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าเป็นห่วง “นี่เสี่ยวปิง เจ้าไปเก็บผู้ชายมาจากที่ไหน? อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหาอะไรเข้าอีกก็ดี”

ผู้ชายคนนี้ทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือด ดูแล้วก็ไม่เหมือนถูกสัตว์ป่าทำร้าย คิดว่าเป็นความลำบากอย่างหนึ่ง

พวกเขาเป็นแค่เกษตรกรธรรมดา ทนความลำบากไม่ไหวจริงๆ

คิดเช่นนี้ จางเฉินซื่อจึงได้กล่าวตักเตือนปากเปียกปากแฉะอีกครั้ง

ลั่วเสี่ยวปิงมองออกว่าจางเฉินซื่อไม่สบายใจ รีบเปิดปาก “ป้า คนผู้นี้ข้ารู้จัก ข้าจำเป็นต้องช่วยเขา”

แม้ว่าจะไม่รู้จัก ตอนนี้ก็ทำได้เพียงรู้จักแล้ว

“.......อะไร?”