แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 365

เรื่องของลั่วเหอซิ่ง ถูกเผยขึ้นมาพอดีกับช่วงที่ใช้แรงงานของลั่วต้าฝูและลั่วต้ากุ้ยสิ้นสุดลง

เรื่องนี้นับว่าทำให้เกิดข้อพิพาทและความวุ่นวายกับตระกูลลั่วเป็นอย่างมาก

เพราะแม้ว่าจะแยกครอบครัว แม้ว่าจะตัดขาดความสัมพันธ์กัน แต่อาศัยการพูดจาไพเราะของลั่วเหอซิ่ง ไม่ว่าอย่างไรก็ตามย่าลั่วกับจ้าวซื่อของบ้านสองก็ยังคงให้ความช่วยเหลือเขาอยู่ทั้งทางตรงและทางอ้อม

โดยเฉพาะย่าลั่ว ไม่ว่าอย่างไรก็ได้นำเงินทำศพของตนเองมอบให้แก่ลั่วเหอซิ่งแล้ว นางมีความปรารถนาว่าลั่วเหอซิ่งสอบได้จู่เหริน จากนั้นนางก็จะบรรลุความฝันเป้าหมายของการเป็นผู้ที่สูงส่งได้

แต่ความฝันนี้ ได้แตกสลายพังทลายในวันนี้เสียแล้ว

ไม่มีใครรู้ เหรียญเหล่านั้นที่ครอบครัวให้กับลั่วเหอซิ่ง ลั่วเหอซิ่งไม่ได้นำไปศึกษาเล่าเรียน แต่นำไปพนัน

เดิมคนของตระกูลลั่วยังไม่รู้เรื่องนี้ หรือต่อให้รู้คนของตระกูลลั่วรู้ แต่ก็เชื่อใจลั่วเหอซิ่งเป็นอย่างมาก

เพราะเมื่อไม่นานมานี้ มีชายหนุ่มในหมู่บ้านบอกกับคนของตระกูลลั่ว ว่าเห็นลั่วเหอซิ่งอยู่ในเมือง แต่คนของตระกูลลั่วไม่ยอมเชื่อ แถมยังตีขับไล่ชายหนุ่มคนนั้นออกไปด้วยซ้ำ

ครั้งนี้ คนในโรงเรียนของลั่วเหอซิ่งจึงมาเองเลย

พูดกันตามปกติ โรงเรียนไม่อาจที่จะไปเรือนของนักเรียนได้ แต่จะทำอย่างไรในเมื่อลั่วเหอซิ่งไม่ได้กลับไปเล่าเรียนที่โรงเรียนเป็นเวลานานแล้ว โรงเรียนอยากจะไล่ลั่วเหอซิ่งออกก็หาคนไม่เจอเลย

แท้จริงแล้ว ตั้งแต่ครั้งก่อนหลังจากที่โรงเรียนเกือบจะไล่ลั่วเหอซิ่งออก ลั่วเหอซิ่งพักการเรียนกลับมาที่เรือน ตัดขาดความสัมพันธ์กับครอบครัวทำให้กลับไปเรียนใหม่อีกครั้ง ลั่วเหอซิ่งก็รู้สึกว่าคนอื่นมักเจอจู้จี้จุกจิกเขา มักจะรู้สึกว่าเหล่าเพื่อนนักเรียนดูถูกตนเอง

บวกกับช่วงนั้น พอดีกับเขาเป็นพรรคพวกกับนายท่านสามฮัว เพราะฉะนั้นเรื่องของการไปโรงเรียน ก็เดี๋ยวทำเดี๋ยวเลิกไม่ได้จริงจังอะไรเอาเสียเลย

แต่ช่วงเวลาดีๆไม่ยาวนานนัก หลังจากก่อเรื่องทำงานล้มเหลวอยู่ทางฝั่งของนายท่านสามฮัวแล้ว ลั่วเหอซิ่งก็ไม่ได้รับความโปรดปรานอีกต่อไป

เมื่อไม่กล้าไปโรงเรียน และทางฝั่งของนายท่านสามฮัวก็ไม่มีลู่ทางอีก ลั่วเหอซิ่งเลยนำเหรียญไปถลุงดื่มเหล้าดื่มชาทั้งวัน เมื่อได้รู้จักคนเสเพลเกเร จากนั้นจึงได้เริ่มเล่นพนัน และยิ่งไม่ยอมไปโรงเรียนที่เลย

พนันชนะ ก็เชื้อเชิญเลี้ยงคน

แพ้พนัน ก็กลับเรือนมาพูดจาไพเราะออดอ้อนเอาเหรียญ

เป็นเวลานานมากที่ลั่วเหอซิ่งไม่กลับไปโรงเรียน เดิมโรงเรียนก็ไม่ได้อยากสนใจลั่วเหอซิ่งหรอก คิดว่ารอลั่วเหอซิ่งกลับมาที่โรงเรียนเมื่อไหร่ ค่อยไล่เขาออกเสียทีเดียวเลย

แต่ครั้งนี้ ลั่วเหอซิ่งซึ่งเป็นนักเรียน สวมใส่ชุดหญิงสาวคุยโม้โอ้อวดต่อหน้าคนมากมาย เพื่อชื่อเสียงของโรงเรียน โรงเรียนเลยต้องการตัดสัมพันธ์กับลั่วเหอซิ่งเสียเลย ด้วยเหตุนี้จึงได้ส่งคนมาแจ้งให้คนตระกูลลั่ว ทราบเรื่องลั่วเหอซิ่งถูกไล่ออก

เดิมคนของตระกูลลั่วยังคิดว่าคนผู้นั้นเป็นคนพูดปดหลอกลวง ยังสั่งให้คนขับไล่ออกไป ฟูจื่อที่มาก่อนหน้ากระหืดกระหอบ และยิ่งรู้สึกแย่กับลั่วเหอซิ่งเข้าไปอีก เลยมุ่งหน้าไปที่เรือนผู้ใหญ่บ้านเพื่อให้ผู้ใหญ่บ้านเป็นผู้ออกหน้าให้

มีผู้ใหญ่บ้านออกหน้าแล้ว คนของตระกูลลั่วถึงได้รู้เรื่องที่ลั่วเหอซิ่งไม่เข้าเรียน จากนั้นได้ส่งคนออกตามหา และไปเจอลั่วเหอซิ่งที่บ่อนพนัน

เวลานี้ลั่วเหอซิ่งผีพนันเข้าสิง อีกทั้งยังเป็นหนี้ก้อนโตที่บ่อนพนันถึงสองร้อยตำลึงเลยทีเดียว

พอได้ทราบข่าวนี้ คนตระกูลลั่วถึงกับตกตะลึงพรึงเพริดกันเลยทีเดียว

กล่าวโดยรวม คนตระกูลลั่วยังดูแลตนเองยังไม่ได้เลย ส่วนลั่วต้าฝูก็ไม่มีเวลาไปถามเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตลั่วเสี่ยวปิง บวกกับไม่มีเวลาไปก่อกวนลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงเลยสงบสุข

แต่อยู่อย่างสงบสุขได้ไม่กี่วัน ประตูใหญ่ของเรือนลั่วเสี่ยวปิงก็ถูกเคาะขึ้น อีกทั้งเสียงยังมีความร้อนใจด้วย

ครั้งนี้ยังคงเป็นฮันหลินที่เป็นผู้เปิดประตู

พอเปิดประตู ฮันหลินก็เห็นหญิงสาวผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าประตูด้วยแววตาที่สิ้นหวัง ข้างกายของหญิงสาวยังมีเด็กน้อยคนหนึ่งที่แววตาเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจด้วย

คนที่มาคือจางเสี่ยวหลิง

เขารู้สึกว่าท่าทางแบบนั้นของจางเสี่ยวหลิง มีความรู้สึกเด็ดเดี่ยว ราวกับว่าต้องการเดินทางสู่ความตายอย่างไรอย่างนั้น

อีกทั้งเห็นท่าทางคุณหนูเล่อเล่อ คนผู้นั้นจะต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนายหญิงอย่างแน่นอน

หลังจากคิดพิจารณาเช่นนี้แล้ว ฮันหลินเลยพยักหน้า กล่าวว่า “ขอรับ พวกคุณหนูรออยู่ที่เรือนนะขอรับ ส่วนข้าจะไปหานายหญิง”

พูดแล้ว ฮันหลินจึงรีบออกไป

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงออกไปที่โรงงานผลิตภัณฑ์บำรุงผิวก่อน จากนั้นก็ไปที่โรงงานเซรามิคของจางเสี่ยวจวน

ช่วงนี้เซรามิคของจางเสี่ยวจวนผลิตออกมายิ่งขายดีขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงระยะเวลาสั้นๆโรงงานเซรามิคก็มีความคิดที่จะขยายเพิ่มแล้ว

วันนี้ที่ลั่วเสี่ยวปิงมา ก็เพราะจางเสี่ยวจวนตัดสินใจไม่ได้ เลยต้องการปรึกษาหารือกับลั่วเสี่ยวปิงสักหน่อย

ทั้งสองเพิ่งจะคุยขอบเขตของการขยาย เกี่ยวกับปัญหาว่าจ้างคนอื่นและเรื่องเก็บเป็นความลับ ฮันหลินก็มาหาเสียแล้ว

พอลั่วเสี่ยวปิงได้ฟังสถานการณ์ นางรู้สึกไม่ชอบมาพากล และไม่ได้กล่าวอะไรกับจางเสี่ยวจวนมาก รีบเดินทางไปที่หมู่บ้านทันที

จางเสี่ยวจวนเห็นแบบนี้ ก็อยู่นิ่งเฉยไม่ได้ เขาเรียกคนงานที่ทำงานอยู่ในโรงงานเซรามิคมา และตามลั่วเสี่ยวปิงไป

และเวลานี้ จางเสี่ยวหลิงได้เคาะประตูเรือนของพี่ชายและพี่สะใภ้แล้ว

เมื่อหวังจินเสีย พี่สะใภ้ของจางเสี่ยวหลิงเห็นว่าเป็นจางเสี่ยวหลิง นางทำราวกับไม่เห็นสีหน้าท่าทางดุดันของจางเสี่ยวหลิง กล่าวอย่างแปลกประหลาดขึ้นว่า “ไอ๋หยา เจ้ารู้จักกลับมาแล้วหรือ? ข้านึกว่าเจ้าหารายได้ได้เพียงน้อยนิด แล้วก็จะไม่สนใจพวกเราที่เป็นพี่ชายพี่สะใภ้ของเจ้าเสียแล้ว”

จางเสี่ยวหลิงไม่ได้มองหวังจินเสียเลย นางกวาดสายตามองแล้วหนึ่งรอบ เห็นพี่ชายของตนเองจางต้าโถวนั่งอยู่ในเรือน และเห็นว่าจางต้าโถวผู้เป็นพี่ชายก็เห็นด้วยที่หวังจินเสียว่านาง นัยน์ตาไร้ซึ่งเยื่อใยของจางเสี่ยวหลิงก็เด่นชัดขึ้น นางเห็นว่าขวาน อยู่ไม่ไกล จึงถลาเข้าไปหยิบมันมาทันควัน