แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 372

คนบ้านสี่ทั้งหลายไม่ได้กินจริง ตอนนี้ก็หิวแล้ว จึงไม่ได้ปฏิเสธ ตามฮันหลินไปห้องครัวอย่างกล้าๆกลัวๆ

พอเห็นอาหารเช้าที่หลากหลายครบครันแล้ว พวกเขาทั้งหลายต่างก็น้ำตาคลอ

หลังจากแยกบ้านออกมาแล้ว ถึงแม้ว่าลั่วเสี่ยวจู๋จะอุทิศให้ครอบครัวมากมาย ซื้อข้าวของกลับบ้านอยู่เสมอ ซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่ แม้กระทั่งสร้างบ้านหลังคากระเบื้อง

แต่ว่าลั่วเสี่ยวจู๋ไม่เคยให้เงินที่บ้านเลย ยิ่งเอาแต่ใจไม่ยอมให้คนที่บ้านช่วยลั่วเสี่ยวปิงทำงาน

เพราะฉะนั้นหลังจากลั่วเสี่ยวจู๋จากไปแล้ว ที่บ้านก็เหลือแค่คำว่าจนแล้ว เหลือเพียงอาหารอันน้อยนิด

บวกกับที่บ้านไม่ได้ส่วนแบ่งที่นา ถึงแม้ว่าลั่วต้าโซ่วจะไปหางานทำในเมือง แต่ว่าหางานมันง่ายสักที่ไหน?

หวางซื่อกลัวว่าจะขาดอาหาร เพราะฉะนั้นกินแค่วันละสองมื้อ ทุกมื้อล้วนน้ำเยอะข้าวน้อย น้ำในถ้วยใสจนสามารถเป็นกระจกได้แล้ว

เพราะฉะนั้นคนพวกนี้ของบ้านสี่ ความจริงแล้วเท่ากับว่าหิวมาหลายวันแล้ว

วันนี้เห็นอาหารเช้ามากมายเต็มโต๊ะแบบนี้ จะไม่น้ำตาคลอได้อย่างไร?

ทุกวันนี้ในครัวส่วนมากดูแลโดยย่าเจียง เห็นสภาพของพวกเขาแล้ว ก็รู้ว่าพวกเขาหิวจัดแล้ว กลัวพวกเขาไม่กล้ากิน ดังนั้นจึงตักข้าวต้มถ้วยใหญ่ให้ทุกคน แล้วแบ่งหมั่นโถวหนึ่งชิ้นซาลาเปาหนึ่งชิ้นและปาท่องโก๋หนึ่งชิ้นให้ทุกคน

“พวกเจ้ากินก่อน ไม่พอก็หยิบเอง”

ย่าเจียงพูดจบ ก็ยกถ้วยพร้อมแม่ครัวใหม่ออกไปจากห้องครัว

คนของบ้านสี่ทั้งหลายกินมื้อนี้หมดยังไงก็ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว หลังจากกินมื้อนี้เสร็จแล้ว ในใจของคนบ้านสี่เหล่านี้เหลือเพียงความซาบซึ้งขอบคุณต่อลั่วเสี่ยวปิงเท่านั้นแล้ว สาบานในใจว่าจากนี้ไปจะเพาะปลูกเห็ดอย่างดี ไม่ทำลายความหวังดีของลั่วเสี่ยวปิง

หลังจากนั้น คนบ้านสี่พบลั่วเสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวปิงเข้าใจสถานการณ์ข้างต้นของบ้านสี่แล้ว ก็ให้คนงานระยะยาวที่รับผิดชอบในส่วนของเห็ดไปช่วยบ้านสี่

หน้าที่หลักของคนงานระยะยาวก็คือช่วยเหลือบ้านสี่ก่อสร้างชั้นเพาะเห็ด จากนั้นก็สอนวิธีการเพาะปลูกให้พวกเขา รอจนทำเรื่องพวกนี้เสร็จแล้ว ถึงนำถุงเชื้อเห็ดให้พวกเขา เรื่องนี้ก็ถือว่าจบสิ้นแล้ว

ผู้ใหญ่บ้านจางเต๋อหวั่งและผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านเฉินเจียต่างก็ยินยอมนำที่ดินเพื่อมาสร้างโรงเรียน ดังนั้นเรื่องการสร้างโรงเรียนก็เป็นอันตกลง เรื่องการก่อสร้างโรงเรียนก็เริ่มขึ้นแล้ว และสวัสดิการของโรงเรียนก็แพร่กระจายออกไปแล้ว

แน่นอนว่าคนในหมู่บ้านต้าซิงและหมู่บ้านเฉินเจียต่างขอบคุณลั่วเสี่ยวปิง ส่วนคนที่ทำงานเหล่านั้นก็ยิ่งตั้งใจทำงาน ไม่อยากทำให้ผิดหวังต่อบุญคุณของลั่วเสี่ยวปิง

ก็เพราะสาเหตุของโรงเรียน จากนั้นเป็นต้นมาก็ทำให้หายกังวลจากการรับคนงานในโรงงานของลั่วเสี่ยวปิง หมู่บ้านทุกสารทิศล้วนภูมิใจที่ได้ทำงานในโรงงานลั่วเสี่ยวปิง......แน่นอน นี่เป็นคำพูดภายหลัง

......

เวลาผ่านไปรวดเร็ว แค่พริบตาก็ถึงวันที่ยี่สิบแปดเดือนสามแล้ว วันแต่งงานของจางต้าหลาง

เพราะเรือนหอที่จางต้าหลางแต่งงานครั้งนี้อยู่ในเมือง บวกกับจางต้าหลางและคนตระกูลจางไม่อยากแต่งงานกันในหมู่บ้าน เพราะว่าเช่นนี้แล้วจะคิดถึงภาพเหตุการณ์ตอนแต่งเมี่ยวชุ่ยหลาน เพราะฉะนั้นจางต้าหลางแต่งงาน จึงซื้อบ้านใหม่ในเมือง

ดีที่บ้านที่ซื้อใหม่ใหญ่พอ สามารถจัดเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านได้

เช้าวันนี้ ลั่วเสี่ยวปิงพาเล่อเล่อและอานอานที่หยุดพักพอดีมาถึงบ้านใหม่ของจางต้าหลางก็เริ่มช่วยงาน

พูดว่าช่วยงาน ความจริงตระกูลจางก็ไม่มีอะไรให้ลั่วเสี่ยวปิงช่วย

ถ้าจะบอกว่าให้ลั่วเสี่ยวปิงทำอะไร นั่นก็คือให้นางเป็นผู้มีบุญ

แน่นอน ในประเพณีผู้มีบุญต้องมีลูกชายลูกสาวครบ สามีภรรยารักใคร่ ยังต้องพ่อแม่อยู่ครบ แน่นอนว่าลั่วเสี่ยวปิงคุณสมบัติไม่ผ่าน

แต่ว่าตระกูลจาง รวมถึงตระกูลพาน ล้วนคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นคนมีบุญ มีพรสวรรค์ มีโชคลาภ ล้วนยินยอมให้ลั่วเสี่ยวปิงเป็นผู้มีบุญ สุดท้ายลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ท่ามกลางความไม่สบายใจของจางเสี่ยวเหม่ย จางต้าหลังออกไปรับเจ้าสาวแล้ว

เพราะว่าทั้งสองบ้านใกล้กันมาก เพราะฉะนั้นตามการวางแผนแล้ว จางต้าหลางไปรับเจ้าสาวที่ตระกูลพาน จะขี่ม้า นำขบวนเกี้ยวเจ้าสาวเดินรอบเมืองหนึ่งรอบ แล้วค่อยกลับบ้าน

ตระกูลพานแต่งลูกสาวอีกรอบ ก็จัดได้ครึกครื้นมาก ก็เหมือนดั่งแต่งลูกสาวครั้งแรก

ประเพณีต่างๆล้วนทำตามการแต่งลูกสาวครั้งแรก เพราะฉะนั้นตอนที่จางต้าหลางรับตัวพานหยิงหยิง พูดได้ว่าเหงื่อเต็มหัวแล้ว

เพราะว่าเหล่าพี่ชายของภรรยาจัดด่านไว้หลายด่าน เขาเป็นคนโตในหมู่บ้าน ความรู้น้อย มีจางเอ้อหลางอยู่ จางต้าหลางถึงฝืนผ่านด่านไปได้

แต่ก็ยังดี เมื่อจางต้าหลางพาเกี้ยวเจ้าสาวของพานหยิงหยิงกลับไปถึง เป็นเวลาฤกษ์ดีพอดี

เมื่อสองสามีภรรยาไหว้ให้กัน จางต้าฉวนสองผัวเมียต่างก็ตาแดง ในใจของพวกเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าครั้งนี้ลูกชายคนโตจะใช้ชีวิตที่ดีกับภรรยาคนใหม่ หวังว่าครอบครัวร่มรื่นมีความสุข

แต่ว่า ขณะที่เจ้าพิธีพูดว่า “ส่งเข้าห้องหอ” ก็เกิดเรื่องที่ใครก็คิดไม่ถึง

พานหยิงหยิง นางเปิดผ้าแดงคลุมหัวของตัวเองออก ต่อหน้าแขกทั้งหมด

ทุกคนยังไม่ทันวิจารณ์ว่าพฤติกรรมของพานหยิงหยิงถูกประเพณีหรือไม่ และไม่ทันที่จะตะลึงต่อลูกสาวตระกูลใหญ่อย่างพานหยิงหยิงจะมีบุคลิกเช่นนี้ ก็เห็นพานหยิงหยิงเริ่มมองหาท่ามกลางผู้คน

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูพฤติกรรมของพานหยิงหยิง ในใจเหมือนเข้าใจอะไรแล้ว มองไปทางด้านของจางเสี่ยวเหม่ย

เวลานี้จางเสี่ยวเหม่ยกำลังก้มหน้า ดูแล้วค่อนข้างหดหู่

ส่วนพานหยิงหยิงสุดท้ายสายตาก็หยุดบนร่างของเด็กผู้หญิงที่ก้มหน้าคนนั้น หลังจากพูดกับจางต้าหลางด้วยเสียงเบาไปประโยคหนึ่ง ได้รับคำตอบยืนยันแล้ว พานหยิงหยิงก็เดินไปทางจางเสี่ยวเหม่ยท่ามกลางสายตาอันตะลึงของผู้คน......