แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 373

ตอนที่จางเสี่ยวเหม่ยเงยหน้า ก็เห็นว่าพานหยิงหยิงเข้าใกล้ตัวเอง จึงถอยหลังด้วยจิตสำนึก อยากจะซ่อนอยู่หลังท่านย่าของตัวเอง

แต่ยังไม่ทันรอนางมีการเคลื่อนไหว พานหยิงหยิงก็มาถึงหน้าจางเสี่ยวเหม่ย และมองไปทางจางเสี่ยวเหม่ย

คนในนี้ล้วนกลั้นหายใจมองฉากนี้ คนในหมู่บ้านล้วนคิดอยู่ว่า พานหยิงหยิงไม่ชอบจางเสี่ยวเหม่ยในฐานะที่เป็นลูกของเมียก่อน จึงคิดจะสั่งสอนเด็กคนนี้สักหน่อยหรือ?

จางต้าฉวนสองผัวเมียกังวลมาก กลัวจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไร ต่างมองไปที่พานหยิงหยิงอย่างตื่นเต้น จางเฉินซื่อคิดจะกอดจางเสี่ยวเหม่ยเข้าอ้อมอก แต่ความมีสติทำให้นางนิ่งเอาไว้

ถึงแม้จางต้าหลางไม่รู้ว่าพานหยิงหยิงจะทำอะไร แต่ก็เดินตามหลังพานหยิงหยิงด้วยความกังวล ไม่กล้าเอ่ยเสียงใดๆ

ภายใต้การสังเกตของทุกคน พานหยิงหยิงนั่งยองต่อหน้าจางเสี่ยวเหม่ย สบตาจางเสี่ยวเหม่ยด้วยความอ่อนโยน

"ข้าอยากจะเชิญเจ้าอยู่อาศัยกับข้าและพ่อของข้า เจ้ายอมหรือไม่?"

จางเสี่ยวเหม่ยอึ้งเล็กน้อย ปรับตัวไม่ค่อยทัน

คนในบ้านจางเห็นว่าจางเสี่ยวเหม่ยเป็นแบบนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแปลก เพราะพวกเขารู้แต่แรกว่านางสามารถได้ยินเสียง

ทีแรกเป็นแค่การคาดเดา แต่หลังๆก็พิสูจน์การคาดเดานี้ แค่ว่าเสี่ยวเหม่ยไม่ยอมบอกทุกคน ทุกคนเลยแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้

แต่คนบ้านจางรวมไปถึงจางต้าหลาง ไม่มีใครคิดได้ว่าพานหยิงหยิงจะพูดแบบนี้ ล้วนมองพานหยิงหยิงอย่างประหลาดใจ

เพราะทุกคนคิดไว้ตั้งนานแล้ว หลังจากสองคนแต่งงานแล้ว ก็ให้จางเฉินซื่อเลี้ยงจางเสี่ยวเหม่ย

พานหยิงหยิงเห็นว่าจางเสี่ยวเหม่ยไม่พูดอะไร เลยพูดต่อ"ข้าไม่เคยมีลูก แต่ยอมลองเป็นแม่ที่ดี ให้โอกาสข้าหน่อย ได้ไหม?"

ใบหน้าของจางเสี่ยวเหม่ย เหมือนมีความซาบซึ้งใจปรากฏ

แม่คนใหม่ที่เพิ่งแต่งงานกับพ่อเหมือนก็อ่อนโยนอยู่ ความรู้สึกเหมือนป้าเสี่ยวปิงเลย

นางอยากจะบอกว่าได้

แต่ในหนึ่งเดือนนี้ นางก็เคยได้ยินคนในหมู่บ้านบอกว่าแม่เลี้ยงล้วนไม่ชอบลูกของเมียคนก่อน

ยังมีอีกแบบหนึ่ง ถึงแม้แม่เลี้ยงเป็นคนดี แต่พอมีลูกของตัวเองแล้ว ก็ไม่สนใจลูกของเมียคนก่อน

นางไม่อยากเป็นเช่นนี้

คิดอยู่แบบนี้ จางเสี่ยวเหม่ยก็คิดจะหลบหลีก

เห็นว่าจางเสี่ยวเหม่ยเกือบจะยอมรับแล้ว แต่อยู่ๆก็หดตัวลง พานหยิงหยิงรู้สึกรีบร้อนมาก แต่ไม่กล้าแสดงออกมาทำให้เด็กกลัว

ก่อนที่จะแต่งงาน นางก็บอกกับคนในครอบครัวแล้ว อนาคตไม่ว่าจะมีลูกหรือเปล่า นางล้วนจะมองจางเสี่ยวเหม่ยเป็นลูกของตัวเอง

เพราะเด็กคนนี้ลำบากมาก นางอยากจะทดแทนนาง

และถ้าตอนนั้นตัวเองคลอดลูกได้ ลูกก็คงโตเหมือนจางเสี่ยวเหม่ยแล้ว ใจเขาใจเรา หากเป็นลูกของนางเอง นางก็ไม่อยากให้ลูกถูกทิ้งให้ท่านปู่ท่านย่าเลี้ยงดู ในขณะที่นางสูญเสียแม่ไป ก็สูญเสียพ่อไปด้วย

คนบ้านจางเป็นครอบครัวที่มีน้ำใจ ดังนั้นนางยิ่งต้องรักษาเอาไว้ จะไม่ทำให้บ้านจางแตกสลายเพราะนาง

ดังนั้น พานหยิงหยิงระงับความรีบร้อนในใจลงไป พูดคำมั่นสัญญาต่อหน้าจางเสี่ยวเหม่ย

"โปรดให้โอกาสข้าเป็นแม่ของเจ้าเถอะ ข้าจะสัญญาว่า ก่อนที่เจ้าจะยินยอม ข้าจะไม่มีลูกคนอื่นกับพ่อของเจ้าโดยเด็ดขาด ได้ไหม?"

ตอนที่พานหยิงหยิงพูดสีหน้าจริงจังมาก ส่วนคนในนี้ล้วนอึ้งไปหมด ไม่มีใครคิดได้ว่าพานหยิงหยิงจะพูดแบบนี้ แม้กระทั่งลั่วเสี่ยวปิงก็คิดไม่ถึง

อย่าว่าแต่ในสมัยโบราณ แม้กระทั่งในสมัยปัจจุบัน ก็น้อยมากที่จะมีแม่เลี้ยงพูดแบบนี้ออกมาได้ ถึงแม้มีคนพูดออกมา ก็ไม่น่าจะทำได้

สาเหตุที่คนในตระกูลพานทำเช่นนี้ ก็เพราะว่าได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นในงานแต่ง เลยคิดจะช่วยพานหยิงหยิงตีความสัมพันธ์ที่ดีกับจางเสี่ยวเหม่ย

แน่นอนว่า คนตระกูลจางก็เป็นคนเมตตาใจดีอยู่แล้ว

จางเสี่ยวเหม่ยได้รับความอบอุ่นที่ไม่้คยมีมาก่อนในตระกูลพาน เลยโล่งอกโล่งใจ และเริ่มร่าเริงขึ้นมา

ตอนที่จางเฉินซื่อเจอหลานสาวอีกครั้งหนึ่ง ก็ดีใจมาก รู้สึกว่าลูกสะใภ้ดีจริงๆ

ส่วนปัญหาการมีลูกนั้น ตอนแรกจางเฉินซื่อก็กังวลเล็กน้อย แต่คิดแล้วยังมีจางเอ้อหลาง ก็เลยไม่ซีเรียสแล้ว

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกครึ่งเดือนผ่านไป

ภายในเวลาครึ่งเดือนนี้ โอหยางฉี่หยู่ได้จัดการแข่งขันยอดเชฟที่เหลียงโจว

ตอนแรกๆยังไม่ค่อยมีคนรู้ข่าวมากนัก แต่ใช้เพียงเวลาครึ่งเดือน ก็รู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองว่าจะจัดจัดการแข่งขันยอดเชฟรอบชิงชนะเลิศที่เมืองหลัวซึ่งเป็นอำเภอเมือง

และในเดือนนี้ นักธุรกิจและนักกินมีการเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

และในวันนี้ ลั่วเสี่ยวปิงพาเล่อเล่อและสาวใช้สองคนของเล่อเล่อและคนพวกไป๋เสานั่งรถม้าไปที่เมืองหลัว เพราะโอหยางฉี่หยู่เชิญนางไปชมการแข่งขันยอดเชฟรอบชิงชนะเลิศของครั้งนี้

การชิงชนะเลิศครั้งนี้ จะเลือกคนที่มีฝีมือการทำอาหารที่เลิศสุดในเหลียงโจว ดังนั้นจึงดึงดูดหลายคนมาชม

ส่งผลให้ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงมาถึงหน้าประตูเมืองหลัว ไม่ว่าจะเป็นรถม้าหรือคนเดินล้วนต่อแถวยาว

ตอนที่รถม้าของลั่วเสี่ยวปิงกำลังรอเข้าเมืองอยู่ อยู่ๆก็มีเสียงวุ่นวายส่งมา

"ช่วยด้วย ช่วยนายหญิงของข้าด้วย!"