แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 374

ตอนแรกที่ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินการเคลื่อนไหวยังไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่

"ใครสามารถช่วยนายหญิงของข้าได้?มีหมอหรือเปล่า มีหมอตำแยหรือเปล่า นายหญิงของข้าจะคลอดแล้ว"

เสียงนี้เข้าใกล้เรื่อยๆ

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินว่ามีคนจะคลอด ก็รู้ว่าเรื่องน่าจะเร่งด่วนมาก เลยโผล่หัวออกมาข้างนอก

เห็นแต่ข้างหลังมีคนแต่งกายสาวใช้คนหนึ่ง วิ่งไปข้างหน้าตลอด วิ่งไปด้วยตะโกนไปด้วย เหมือนรีบร้อนมาก

"ใครสามารถช่วยนายหญิงข้าได้?ขอร้องเถอะ!"

สาวใช้วิ่งไปด้วยตะโกนไปด้วย พอถึงที่ๆไม่ไกลจากรถม้าของลั่วเสี่ยวปิง เนื่องจากไม่ได้ดูใต้เท้าเลยทำให้หกล้ม แต่สาวใช้ก็ไม่สน ยังคงทนความเจ็บไว้แล้วลุกขึ้นมา หาคนต่อ

ชีวิตคนสำคัญดุจฟ้า แถมยังอาจจะเป็นสองชีวิตด้วย เป็นไปไม่ได้ที่ลั่วเสี่ยวปิงจะไม่สน ดังนั้นเลยสั่งอั้นหวู่และหนานซิงที่อยู่นอกรถม้า"พวกเจ้าดูแลเด็กๆให้ดี ข้ากับไป๋เสาจะไปดู"

ยังไงก็เป็นเรื่องคลอดลูกของผู้หญิง เด็กกับผู้ชายไม่สะดวกที่จะตามไปด้วย

ลั่วเสี่ยวปิงสั่งเสร็จถึงลงจากรถม้า สาวใช้คนนั้นมาถึงหน้ารถม้าของลั่วเสี่ยวปิง เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นแค่หญิงอายุน้อยคนหนึ่ง เลยจะวิ่งไปข้างหน้า

"รอก่อน!"ลั่วเสี่ยวปิงให้สาวใช้หยุดลง

ถึงแม้สาวใช้หยุดลง แต่ใบหน้ายังคงเป็นสีหน้าที่รีบร้อน

ลั่วเสี่ยวปิงพูดว่า"ข้าเป็นหมอ ข้าสามารถช่วยนายหญิงของเจ้าได้"

สาวใช้ได้ยินเช่นนี้ ก็เกิดความสงสัยบนใบหน้า

เพราะลั่วเสี่ยวปิงเป็นผู้หญิง แถมยังดูอายุน้อยอีกด้วย

ลั่วเสี่ยวปิงเข้าใจความคิดของสาวใช้ เลยพูดว่า"ข้ามีประสบการณ์ทำคลอด"

สาวใช้ได้ยินเช่นนี้ก็ตาสว่าง ถึงแม้ยังมีความกังวลอยู่ แต่การที่นางวิ่งไปด้วยตะโกนไปด้วยก็มีหลายๆคนได้ยินแล้ว แต่ไม่มีใครเสนอตัวออกมา และสถานการณ์ของนายหญิงก็อันตรายจริง มีแต่ต้องลองดู

คิดอยู่แบบนี้ สาวใช้ก็พูดว่า"เจ้าตามข้ามา"

ไม่นาน ลั่วเสี่ยวปิงก็เห็นรถม้าที่ดูหรูหราคันหนึ่งอยู่ข้างหลังของแถว

ข้างๆรถม้ามีองครักษ์หลายคนที่ร่างกายแข็งแรงยืนหันหลังให้รถม้าและเฝ้าดูอยู่ เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้

เห็นสาวใช้พาลั่วเสี่ยวปิงและไป๋เสามา สายตาขององครักษ์เต็มไปด้วยความสงสัย แต่ยังไม่ทันรอให้องครักษ์ถาม สาวใช้ก็รีบถามอย่างรีบร้อน"นายหญิงเป็นยังไงแล้ว?"

ในเวลานี้ มีเสียงร้องที่น่าสังเวชของหญิงสาวคนหนึ่งส่งมาจากรถม้า"ท่านแม่เจ้าคะ แม่อย่าทำให้ข้ากลัวเลย แม่รีบๆตื่น......"

ได้ยินเสียงนี้สาวใช้ก็รู้สึกอ่อนแรง

ลั่วเสี่ยวปิงรู้แก่ใจว่าสถานการณ์ไม่ดี เลยไม่มีเวลาไปสนใจอย่างอื่น วิ่งไปทางรถม้าทันที และกระโดดขึ้นไปบนรถม้าพร้อมเปิดผ้าม่านออก

บนรถม้านอกจากมีสตรีมีครรภ์อยู่แล้ว ยังมีหญิงสาวที่ใส่ชุดสีแดงกำลังร้องไห้อยู่

ไม่ทันได้สังเกตหญิงสาว ลั่วเสี่ยวปิงรีบมองไปที่สตรีมีความ

ตอนนี้สตรีมีครรภ์กำลังนอนอยู่ตอนกลางของรถม้า ผ้าห่มที่อยู่ข้างล่างของนางเปื้อนเลือดหมด ส่วนตอนนี้ใบหน้าของสตรีมีครรภ์ซีดเผือดมาก

เปิดกระโปรงของสตรีมีครรภ์ออกมา เห็นได้ว่าทารกในครรภ์มีขาตัวหนึ่งออกมาแล้ว

ทารกในครรภ์อยู่ในตำแหน่งที่ผิดปกติ คลอดลำบากและมีเลือดไหลออกด้วย สถานการณ์ก็อันตรายเช่นกัน

จีเหวินจุนเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงเข้ามาก็ตกใจ และลืมร้องไห้ต่อ

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงเปิดกระโปรงของแม่ตัวเอง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที"เจ้าเป็นใคร เจ้า......"

ลั่วเสี่ยวปิงโล่งใจออกมา หลังจากป้อนยาให้สตรีมีครรภ์แล้ว ก็ป้อนน้ำแร่วิญญาณด้วย

ทำถึงขั้นนี้ ชีวิตของสตรีมีครรภ์ก็ถือว่ารอดแล้ว แต่ทารกในครรภ์......

สีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงจริงจังมาก ในมือมีของเพิ่มขึ้นหลายอย่าง

เป็นมีดผ่าตัดที่หนานซิงทำให้นาง และเอ็นเย็บแผลที่นางทำเอง รวมไปถึงไข่มุกเรืองแสงที่ฉีเทียนเห้าเอาให้นางเพื่อนำมาส่องแสง

เนื่องจากไม่มีประสบการณ์ ดังนั้นถึงแม้นางเตรียมของเหล่านี้ไว้ แต่ไม่เคยได้คิดว่าจะมีสักวันหนึ่งจะใช้ได้ แค่ไว้ในสเพซเผื่อต้องใช้

แต่เร็วขนาดนี้ก็ต้องใช้ นางยังปรับตัวไม่ทัน

เพราะนางเป็นแค่เภสัชกร ถึงแม้ได้แพทย์แผนจีนด้วย แต่แพทย์แผนตะวันตกมีความร้ายแรงมาก จึงทำให้นางรู้สึกกลัว เมื่อนึกถึงฉากที่เคยประสบมาก่อน นางไม่อยากนึกถึงอีก......

หลับตาลง ตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง สายตาของลั่วเสี่ยวปิงก็มีความยืนหยัดเกิดขึ้น

ไม่ว่ายังไง นางล้วนต้องลองดู

ถึงแม้ช่วยทารกในครรภ์ไม่ได้ แต่ชีวิตของสตรีมีครรภ์ก็มีน้ำแร่วิญญาณช่วยอยู่ รอดแน่นอน แต่ถ้าไม่ช่วยทารกในครรภ์ ก็จะเสียชีวิตแน่นอน

ติดอยู่แบบนี้ ลั่วเสี่ยวปิงจึงหยิบมีดผ่าตัดขึ้นมา และหลับตาเริ่มนึกถึงฉากที่ตัวเองเคยไปดูเพื่อนทำการผ่าท้องทําคลอด ซึ่งฉากนั้นวงซ้ำแล้วซ้ำเล่าในสมองของนาง

ในวินาทีที่ตื่นเต้นนี้ ทุกรายละเอียดล้วนเกิดขึ้นอย่างชัดเจนในสมอง

แม้กระทั่งฉากที่นางไม่ยอมนึกขึ้นนั้น ก็ไม่ได้ดูร้ายแรงขนาดนั้นอีกในความทรงจำ

ในระหว่างที่นึกถึงเหตุการณ์ในอดีต มือของนางก็เหมือนแทนที่มือของเพื่อน และได้ทำการปฏิบัติครั้งแล้วครั้งเล่า

ต่อจากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ลืมตาขึ้น ไม่มีความท้อถอยปรากฏในสายตาอีก มีแต่ความมั่นใจในตัวเอง เหมือนกับว่าตอนนี้นางก็คือศัลยแพทย์......