แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 384

คนตระกูลจูแทบจะเชิญหมอจากทั่วเมืองหลัวมาดูอาการของนายท่านใหญ่จู แต่หมอทุกคนก็หาสาเหตุไม่เจอ

ผลการวินิจฉัยของหมอทุกคนต่างก็บอกว่ามีชีพจรปกติ ไม่ได้เป็นอะไรมาก

แต่เมื่อถามว่าเหตุใดร่างกายของนายท่านใหญ่จึงไม่สามารถขยับได้ หมอเหล่านี้ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเพราะเหตุใด บ้างก็กล่าวว่านายท่านใหญ่จูมีอายุมากแล้ว เป็นอัมพาต ทำเอานายท่านใหญ่จูโมโหจนตะโกนด่า

คนตระกูลจูต่างก็สงสัยว่าลั่วเสี่ยวปิงวางยาพิษ แต่เมื่อให้หมอตรวจดูตามแนวความคิดนี้ สิ่งที่ได้กลับมายังคงเป็นการส่ายหน้าของหมอ เพราะ ไม่มีใครรู้ว่ามันคือยาพิษอะไรที่ไม่สามารถทำให้คนขยับร่างกายได้แต่ยังคงมีความรู้สึกอยู่

หลังจากนั้นเมื่อไม่มีหนทาง คนตระกูลจูจึงสั่งให้หยุดดูอาการของนายท่านใหญ่ แล้วให้หมอไปดูอาการให้กับคนคุ้มกันแทน

น่าเสียดาย บนตัวของคนคุ้มกัน ผลการวินิจฉัยของหมอเหล่านี้ก็ยิ่งทำให้คนตระกูลจูหมดคำจะพูดเข้าไปใหญ่

ไม่ใช่เพียงแค่หมอคนเดียว แต่หมอทุกคนต่างก็รู้สึกว่าอาการของคนคุ้มกันเหล่านี้เป็นเพราะมีเพศสัมพันธ์บ่อยมากเกินไป

เพศสัมพันธ์บ้าอะไร!

เห็นๆกันอยู่ว่าพวกเขาถูกลั่วเสี่ยวปิงทำให้ล้มลง

แต่หมอเหล่านั้นกล่าวอย่างจริงจังมาก ว่าร่างกายของคนคุ้มกันเหล่านี้ไม่ได้เป็นอะไร เพียงแค่อ่อนแรง ดังนั้นจึงได้ไม่มีแรง นั่นมันเป็นผลของการมีเพศสัมพันธ์เท่านั้นถึงจะมีได้

ใช่แล้ว ตอนนี้เหล่าคนคุ้มกันได้กลายเป็นกุ้งเท้าอ่อนแล้วจริงๆ มันไม่เหมือนกับอาการของนายท่านใหญ่ที่อ่อนแรงไม่สามารถขยับตัวอยู่บนพื้น มันสามารถเดินได้ แต่ทั้งตัวไม่มีแรง ดวงตาหม่นหมอง ตาทั้งสองข้างเขียวคล้ำ ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนกับอาการของการมีเพศสัมพันธ์มากเกินไป!

เมื่อคิดได้ถึงจุดนี้ สีหน้าของคนตระกูลจูก็เขียวคล้ำขึ้นมา แต่เพียงไม่นานคนตระกูลจูก็รู้สึกถึงความน่ากลัวของลั่วเสี่ยวปิง

“พี่ใหญ่ เรื่องนี้จะทำอย่างไรกันดี? หญิงผู้นั้นดูชั่วร้ายมากจริงๆ......” นายสามจูซิ่วหยวนเอ่ยขึ้น

คำพูดและปฏิกิริยาของเขา เหลือเพียงแค่พูดออกมาว่าให้ไล่ลั่วเสี่ยวปิงออกจากตระกูลจูก็เท่านั้น

เพราะเขาเองก็กลัวว่าตัวเองจะถูกกล่าวหาว่ามีอาการของคนมีเพศสัมพันธ์บ่อยมากเกินไปขึ้นมาอีกคนหนึ่ง

สีหน้าของจูซิ่วเต๋อนิ่งลง เพราะในวินาทีนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

หากเขาเอ่ยปากขับไล่ลั่วเสี่ยวปิงออกไป เกิดนายท่านใหญ่กล่าวโทษขึ้นมา นั่นจะไม่กลายเป็นความผิดของเขาหรือ?

อย่างไรเสียตอนนี้อาการของนายท่านใหญ่ นอกจากลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ก็เกรงว่าคงไม่มีใครสามารถรักษาได้

แต่ถ้าหากไม่ขับไล่ลั่วเสี่ยวปิงออกจากตระกูลจู เช่นนั้นพวกเขาทั้งหมดจะต้องถูกควบคุมโดยผู้อื่น

จูซิ่วเต๋อไม่ได้กล่าวอะไรจูซิ่วจื้อมองไปทางจูซิ่วหยวน แล้วหันไปมองทางจูซิ่วเต๋ออีกครั้ง เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนต่างก็ตัดสินใจกันไม่ได้ เขาจึงไม่ได้พูดอะไร

ทันใดนั้น ตระกูลจูก็ตกอยู่ในภาวะชะงักงัน

ส่วนลั่วเสี่ยวปิง ณ ตอนนี้กำลังให้คนใช้ของตระกูลจูพานางไปที่เรือนของลั่วเสี่ยวอวี่

เมื่อมาถึงเรือนของลั่วเสี่ยวอวี่ ลั่วเสี่ยวอวี่เพิ่งจะจัดการตัวเองเสร็จ นางสวมชุดตัวที่ตัวเองชอบมากที่สุด แล้วนั่งกินของว่างอย่างสบายใจในเรือน ดวงตามองออกไปข้างนอกอย่างเฝ้ารอ

ณ เวลานี้ ลั่วเสี่ยวอวี่มีความหวังอย่างมากว่าจะมีข่าวดี

แต่นางเองก็รู้ ว่าเวลายังคงเช้าอยู่ กระทั่งคิดว่าวันนี้คงจะไม่มีข่าวของลั่วเสี่ยวปิงมาแล้ว แต่นางก็อยากรอ ราวกับว่าการนั่งรอเช่นนี้ ทำให้นางพอใจเป็นอย่างมาก

และในเวลาที่ลั่วเสี่ยวอวี่กำลังอารมณ์ดีอยู่ ทันใดนั้นทางประตูก็มีการเคลื่อนไหว ลั่วเสี่ยวอวี่มองไปทางประตูโดยไม่รู้ตัว แต่กลับเบิกตากว้างขึ้นมาทันที สีหน้าดูไม่คาดคิด

“เจ้า......เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

ลั่วเสี่ยวปิง เหตุใดนางถึงได้ปรากฏตัว?

ลั่วเสี่ยวอวี่ลุกขึ้นยืนอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ต่อมาลั่วเสี่ยวอวี่ก็ผ่อนคลายอารมณ์ลง กระตุกยิ้มมุมปาก

ลั่วเสี่ยวปิงจะต้องเป็นเหมือนนางอย่างแน่นอน จำต้องสมยอมต่อนายท่านใหญ่

นางก็ว่าอยู่แล้ว จะมีผู้ใดสามารถหลุดรอดไปจากเงื้อมมือของนายท่านใหญ่ได้หรือ?

ลั่วเสี่ยวปิงแต่งได้ดีแล้วมันจะทำไม? ตอนนี้ก็ได้กลายเป็นของเล่นของนายท่านใหญ่เหมือนนางอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

ทั้งหมดนี้หากจะโทษก็ต้องโทษตัวของลั่วเสี่ยวปิงที่ตอนนั้นหล่อนไม่ยอมให้นางไปเป็นสนมของฉีเทียนเห้า นี่นางทำตัวเองทั้งนั้น

ยิ่งคิดลั่วเสี่ยวอวี่ก็ยิ่งได้ใจ นางไม่ได้สนใจสีหน้าที่ดูน่ากลัวของคนใช้ที่ติดตามลั่วเสี่ยวปิงมาเลย

“พี่สอง ต่อไปพวกเราก็เป็นพี่น้องกันอีกแล้ว......”ลั่วเสี่ยวอวี่มองดูลั่วเสี่ยวปิง ความโค้งของมุมปากค่อยๆลึกมากขึ้นเรื่อยๆ ความสุขที่ได้อยู่ในความทุกข์ของผู้อื่นที่อยู่ในสายตานั้นถึงอยากจะซ่อนก็ซ่อนมันไว้ไม่อยู่

ลั่วเสี่ยวอวี่มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงอย่างไม่พอใจ กล่าวอย่างได้ใจว่า“ทำไม รับรู้ถึงความดีของตระกูลจูแล้วหรือ?”

สีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงไม่แสดงอาการใดๆ“มันก็......”

สกปรกจริงๆ

ตั้งแต่คนแก่จนกระทั่งเด็กเล็ก ถึงจะไม่ได้เห็นด้วยตาของตัวเอง แต่มองเผินๆก็มองออกได้ว่า ไม่มีคนดีเลยสักคน มันเน่ามาจากราก

ลั่วเสี่ยวอวี่：“เหอะ ท่านพี่เจ้านี่ช่าง......”

ลั่วเสี่ยวปิง：“ข้าจะต้องขอบคุณเจ้าดีๆสักหน่อยแล้ว”

พูดไปด้วย ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินมาใกล้ลั่วเสี่ยวอวี่

ลั่วเสี่ยวอวี่เห็นลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้ามาใกล้ ก็ก้าวถอยไปหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว แต่หลังจากที่ลั่วเสี่ยวอวี่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไปแล้วนั้น สีหน้าก็นิ่งลงทันที

นี่นางกำลังทำอะไรอยู่?

นางกลัวลั่วเสี่ยวปิงหรือ?

ตลกหรืออย่างไร?

ในตระกูลจู นางเป็นถึง‘คนเก่า’ เท้ายืนได้อย่างมั่นคงแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปกลัวคนใหม่อย่างลั่วเสี่ยวปิง?

มันควรจะเป็นลั่วเสี่ยวปิงที่ต้องกลัวนาง พึ่งพานางถึงจะถูก

คิดแล้ว ลั่วเสี่ยวอวี่ก็เกยคางขึ้น“เจ้าควรจะต้องขอบคุณข้าจริงๆ”

ครั้งนี้ลั่วเสี่ยวปิงใจดีหน่อย รอให้ลั่วเสี่ยวอวี่พูดจนจบ

ส่วนตัวของนางเองก็หยุดอยู่ในระยะที่ห่างจากลั่วเสี่ยวอวี่หนึ่งเมตร จากนั้น สายตาเย็นชา ยกยิ้มมุมปาก

ลั่วเสี่ยวอวี่มองดูท่าทางของลั่วเสี่ยวปิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้นในใจ ยังไม่ทันได้เคลื่อนไหวใดๆ ก็เห็นลั่วเสี่ยวปิงขยับแล้ว......