แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 389

เขาคืออู๋เทียนป้านักเลงที่เกือบจะฆ่าเด็กหนุ่มคนนั้นในช่วงเทศกาลโคมไฟ

เมื่อนึกถึงตัวตนของอู๋เทียนป้าที่นางได้รู้ในภายหลัง ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้แปลกใจที่อู๋เทียนป้าจะปรากฏตัวอยู่ที่นี่

เพียงแต่เหตุใดเขาจึงต้องรั้งนางไว้? ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ตอนนี้เองอู๋เทียนป้าราวกับนึกอะไรขึ้นได้ และก็ไม่ได้สนใจว่าลั่วเสี่ยวปิงจะรู้จักตัวเองหรือไม่อีกต่อไป เพียงกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าร้อนรนว่า“เจ้า......เจ้าเองก็ถูกพวกเขาจับมาด้วยใช่หรือไม่? ไป ข้าพาเจ้าออกไป......”

ระหว่างที่พูด อู๋เทียนป้ายื่นมือไปดึงมือของลั่วเสี่ยวปิง แต่กลับถูกลั่วเสี่ยวปิงหลบเลี่ยงออก

อู๋เทียนป้าใจกล้าไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วน คิดเพียงแค่ว่าลั่วเสี่ยวปิงกำลังปกป้องตัวเอง กำลังจะเกลี้ยกล่อมต่อ ก็ได้ยินลั่วเสี่ยวปิงถามว่า“เจ้าพูดว่า‘ก็’ เจ้ารู้หรือว่าตระกูลจูยังจับผู้อื่นมาด้วย?”

อู๋เทียนป้าได้ยินลั่วเสี่ยวปิงถามเช่นนี้ ทันใดนั้นก็มองไปรอบๆทันทีราวกับนกที่หวาดกลัว เมื่อเห็นว่าไม่มีคน ถึงได้กล่าวอย่างประหม่าว่า“เจ้าตามข้ามาก่อน”

กล่าวจบอู๋เทียนป้าก็ไป ลั่วเสี่ยวปิงครุ่นคิด แล้วก็ตามขึ้นไปด้วย

ระหว่างทางอู๋เทียนป้าหันซ้ายหันขวาอยู่ตลอด สุดท้ายก็มาถึงประตูเรือนหลังเล็กๆที่ไม่สะดุดตา เคาะประตูเรือนเล็กหลังนั้น

“ใคร?”มีเสียงหญิงสาวดังมาจากข้างในนั้น

“ท่านพี่ ข้าเอง”อู๋เทียนป้าเอ่ยขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินว่าคนข้างในคือพี่สาวของอู๋เทียนป้า ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ที่อู๋เทียนป้าผู้นี้กลายเป็นนักเลงข้างถนน ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับพี่สาวของเขาที่เป็นนางสนมอยู่ในตระกูลจู

เช่นนั้นพี่สาวของเขาผู้นี้......

ลั่วเสี่ยวปิงคิด จากนั้นก็มองไปทางประตูที่โทรมเล็กน้อยซึ่งปิดสนิทอยู่

ในขณะนี้เองก็เกิดความเงียบขึ้นภายในประตู จากนั้นถึงได้มีเสียงฝีเท้า แล้วก็ตามด้วยเสียงกลอนประตูเลื่อน

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเห็นผู้ที่ออกมาเปิดประตู ภายในตามีความตกใจวาบผ่านไป เพราะผู้ที่มานั้นแตกต่างจากที่นางคิดไว้มากเกินไป

ผู้ที่มาเปิดประตูคือหญิงสาวที่มีอายุประมาณยี่สิบปี รูปลักษณ์งดงาม บุคลิกเยือกเย็น เดิมทีใบหน้าที่นับได้ว่างดงาม ณ ตอนนี้กลับมีรอยแผลเป็นลึกๆเพิ่มขึ้นมาหนึ่งรอย รอยแผลเป็นแทบจะปาดผ่านใบหน้าทั่วด้านซ้าย ตั้งแต่หางตาลงมาถึงมุมปาก ดูแล้วน่ากลัวมาก

และรอยแผลเป็นเช่นนี้ลั่วเสี่ยวปิงคุ้นเคยเป็นอย่างมาก เพราะมันเหมือนกับรอยแผลเป็นที่เจ้าของร่างเดิมทิ้งเอาไว้

ส่วนอู๋เทียนเจียวเห็นว่าอู๋เทียนป้าพาหญิงสาวมาพบตัวเองด้วยอีกคนหนึ่ง และยังเป็นหญิงสาวที่มีรูปลักษณ์งดงาม ตอนแรกก็ตกตะลึง จากนั้นสีหน้าก็นิ่งลง

ไม่ทันให้ลั่วเสี่ยวปิงได้ตอบสนองต่อเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น มือของนางก็ถูกอู๋เทียนเจียวจับเอาไว้ การกระทำของอู๋เทียนเจียวเกินความคาดหมายของลั่วเสี่ยวปิงมากเกินไป ดังนั้นนางจึงตอบสนองไม่ทันไปครู่หนึ่ง

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะตอบสนอง อู๋เทียนเจียวก็กล่าวขึ้นมาด้วยสายตาที่ร้อนรนว่า“เจ้าตามข้ามา”

ลั่วเสี่ยวปิงลดมืออีกข้างหนึ่งของตัวเองที่กำลังจะเคลื่อนไหวลง ปล่อยให้อู๋เทียนเจียวดึงตัวเองเข้าไปข้างใน

อู๋เทียนป้าเหลือบมองมือของลั่วเสี่ยวปิงคนที่ตัวเองไม่สามารถจับมันได้ แต่กลับถูกพี่สาวของตัวเองจับเอาไว้ เขาเบะปากอย่างผิดหวังเล็กน้อย แล้วก็ตามเข้าไปในเรือน

ทันทีที่อู๋เทียนป้าเข้าไป อู๋เทียนเจียวก็รีบปิดประตูเรือน มองไปที่อู๋เทียนป้า ทั้งผิดหวังทั้งโกรธ“ข้าบอกเจ้าไปกี่รอบแล้ว ว่าเจ้าจะทำเรื่องไร้ศีลธรรมเช่นนี้พร้อมกับคนตระกูลจูเหล่านี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเจ้าจะทำลายตัวเอง ทำลายทั้งตระกูลอู๋เจ้ารู้หรือไม่?”

“หากเจ้ายังช่วยคนเลวทำเรื่องชั่วๆเช่นนี้ต่อไป ก็ไม่ต้องมาหาข้าอีก ไม่ต้องมานับข้าเป็นพี่สาวเจ้าแล้ว เจ้าก็ถือซะว่าข้าตายไปแล้ว” อู๋เทียนเจียวพูดคำเหล่านี้จบในลมหายใจเดียว เพราะตื่นตัวจึงหายใจไม่ทันเล็กน้อย

ลั่วเสี่ยวปิงมองอู๋เทียนเจียว สายตาลึ้งซึ้ง แต่เพียงไม่นานลั่วเสี่ยวปิงก็ละสายตา แล้วเริ่มสำรวจมองเรือนเล็กๆหลังนี้

เรือนหลังเล็กมาก และก็ยัง......พิเศษ

กล่าวได้ว่า เรือนหลังนี้ถือได้ว่าเป็นดินแดนบริสุทธิ์ในตระกูลจู

เพราะว่าข้างในนี้ไม่มีดอกไม้และพืชล้ำค่าเลย แต่กลับปลูกผักไว้เต็มเรือน

“เดี๋ยวๆๆ......ท่านพี่ ข้าก็บอกแล้วว่าข้าไม่ได้พานางมา วันนี้ข้ามาหาเจ้าก็เจอกับนางเข้าพอดี นี่ถึงได้พานางพี่ที่นี่ เจ้าอย่าเข้าใจข้าผิดอีกนะ......”

เขาไม่เอาหน้าหรืออย่างไรกัน?

นี่อยู่ต่อหน้าคนที่เขาชอบเชียวนะ ช่วยหยุดเหยียบหน้าเขาก่อนได้หรือไม่?

เมื่อก่อนเขาเป็นคนเลว แต่เขาจะแก้ตัวไม่ได้หรือ?

อู๋เทียนป้าแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

อู๋เทียนเจียวได้ยินเช่นนั้นถึงได้สงบลง เมื่อเห็นว่าน้องชายของตัวเองทำท่าจะร้องไห้ ในใจก็นึกความเป็นไปได้อย่างหนึ่งขึ้นมา

แต่ความคิดนั้นทำให้อู๋เทียนเจียวต้องระงับมันลงไปอย่างรวดเร็ว หันไปมองทางลั่วเสี่ยวปิง ขอคำยืนยันว่า“เจ้าไม่ได้เป็นคนที่น้องชายข้าจับตัวมาจริงๆหรือ?”

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า“ข้าถูกคนของนายท่านใหญ่จับตัวมา”

คิดไม่ถึงว่าเมื่อคำพูดนี้ของลั่วเสี่ยวปิงถูกกล่าวออกมา สีหน้าของสองพี่น้องอู๋เทียนเจียวและอู๋เทียนป้าเปลี่ยนไปพร้อมๆกัน

อู๋เทียนป้ามองลั่วเสี่ยวปิงอย่างกังวลใจ“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”

ทันใดนั้น อู๋เทียนป้าก็อยู่ในสภาพที่โกรธอย่างบ้าคลั่ง“ไอ้แก่นั่น หัวของเขาแทบจะลงไปฝังในดินอยู่แล้ว ยังกล้าพุ่งเป้ามาที่เจ้าอีก เป็นสัตว์เดรัจฉานชัดๆ......”

อู๋เทียนเจียวมองน้องชายของตัวเองอย่างตกตะลึง

น้องชายของนางเป็นคนเช่นไรนางรู้ดีเป็นที่สุด เรื่องความเกลียดชังไม่มีทางเกิดขึ้นบนตัวของเขาแน่นอน เขาเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองอยู่เสมอ แม้ว่าเขาจะห่วงใยพี่สาวอย่างนางมาก แต่ตอนที่นางถูกส่งตัวมาที่ตระกูลจูตอนที่นางถูกทำให้เสียโฉม เขาก็ไม่เคยพูดคำนี้เพื่อนางเลยสักครั้ง อย่างมากที่สุดก็แค่มาเยี่ยมนางบ้างเป็นครั้งคราว

แต่ตอนนี้ กลับด่านายท่านใหญ่เพื่อหญิงสาวเพียงคนเดียว?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความคิดของอู๋เทียนเจียวที่ถูกตัวเองระงับลงไปเมื่อครู่ก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง......