แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 414

พอเดินเข้าไป ตาแรกที่ลั่วเสี่ยวปิงได้เห็นก็ถือเสี่ยวเฉ่าที่เคยเจอในตระกูลจูมาก่อน

ตอนที่เสี่ยวเฉ่าได้เห็นลั่วเสี่ยวปิง ก็ตกใจมาก

"พี่สาว เหตุใดพี่ถึงได้มา?"

ระหว่างที่พูด เสี่ยวเฉ่าก็วิ่งออกมา"พี่สาว ขอบคุณเจ้านะ"

เสี่ยวเฉ่ารู้จากอู๋เทียนเจียวว่า การที่นางสาวออกจากตระกูลจูได้อย่างปลอดภัย ก็เพราะพี่สาวคนนี้นั่นแหละ

หากไม่มีพี่สาวคนนี้ นางอาจจะไม่สามารถมีชีวิตออกมาได้เหมือนเสี่ยวหลิน

ไม่ว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากพี่สาวคนนี้ หรือเป็นเรื่องที่พี่สาวคนนี้ตั้งชื่อให้ใหม่ นางล้วนซาบซึ้งใจมาก

อู๋เทียนเจียวที่ได้ยินการเคลื่อนไหวนั้นก็เดินออกมา เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงก็ตกใจก่อน จากนั้นก็เชิญลั่วเสี่ยวปิงนั่งด้วยสีหน้าที่ในเย็น

แถบคนยากจนมีเก้าอี้ดีๆที่ไหนได้ล่ะ?มีแค่ท่อนไม้ที่เรียบๆหลายอัน ข้างบนถูกอู๋เทียนเจียวปูด้วยหญ้าแห้งที่สะอาด ก็ถือว่าพอนั่งได้

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้เรื่องมาก นั่งลงไป

อู๋เทียนเจียวก็เข้าไปในห้องครัว ต้มน้ำชงชา

ชานี้ถือว่าใช้ได้อยู่ เอามาจากตระกูลจู

แก้วชาก็เอามาจากตระกูลจูเช่นกัน ไม่ได้มีราคาอะไร เป็นชุดที่อู๋เทียนเจียวใช้ประจำอยู่ ดังนั้นมือปราบเลยไม่ได้ห้าม

ลั่วเสี่ยวปิงจิบชา แล้วถึงบอกเหตุที่มา"ข้าอยากจะเปิดร้านในเมืองหลัว ขาดเถ้าแก่คนหนึ่ง"

หยุดสักพักหนึ่ง พูดเสริม"ขาดเถ้าแก่หญิงคนหนึ่ง"

หอเหมยเซียงในเมืองซีเหอมีกลุ่มเป้าหมายจำกัด ให้เถ้าแก่ชายบริหารก็ได้

หอเหมยเซียงในเมืองหลินอานหราวชิงหย่าบริหารอยู่ นางมีแผนการบริหารของตัวเอง นางได้ส่วนแบ่งอย่างเดียว ไม่ต้องไปยุ่งอย่างอื่น

เมืองหลัวใหญ่มาก ลูกค้าก็มีมากมาย นางอยากจะเปลี่ยนแปลงให้หอเหมยเซียงเป็นรูปแบบสโมสร

ไม่เพียงแต่ขายผลิตภัณฑ์บำรุงผิว ยังจะเปิดบริการนวดหน้า อาบน้ำพุร้อนบำรุงผิวกายเป็นต้น และสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นผู้หญิงถึงจะดี

เป้าหมายที่มาของลั่วเสี่ยวปิง ตอนที่อู๋เทียนเจียวชงชาอยู่ก็คาดเดาไว้บ้างแล้ว เลยไม่ได้ตกใจมาก

เพราะลั่วเสี่ยวปิงรู้คุณค่าของตัวเอง

แต่นางนึกว่าจะให้ตัวเองทำบัญชี ไม่เคยคิดเลยว่าลั่วเสี่ยวปิงจะให้ตัวเองเป็นเถ้าแก่หญิงโดยตรง

"เหตุใดถึงหาข้า?"

ถ้าหาคนทำบัญชี นางอาจจะทำได้ แต่เถ้าแก่หญิง......

เถ้าแก่หญิง นางทำได้จริงหรือ?

"ข้าขาดคนพอดี ในเมืองหลัวก็รู้จักเจ้าเท่านั้น พอดีว่าเจ้าทำบัญชีเป็น มีความสามารถด้านนี้ด้วย"ลั่วเสี่ยวปิงพูดตรงไปตรงมา ไม่ได้ปิดบังใดๆ

หานาง ไม่ใช่เพราะว่านางมีความสามารถใดๆ และก็ไม่ใช่อยากได้นางหรือหาคนอื่นไม่ได้ เป็นเพราะว่านางขาดคนและพอดีว่ารู้จักนางด้วย

แต่เหตุผลที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้ กลับทำให้อู๋เทียนเจียวรู้สึกสบายใจ

คำพูดตรงๆแบบนี้ ถือเป็นโอกาสสำหรับนาง และเป็นความเชื่อถือด้วย

เพราะนางไม่เชื่อว่าคนต่อหน้าคนนี้จะหาเถ้าแก่หญิงที่ดีกว่าตัวเองไม่ได้

คนที่สามารถช่วยชีวิตตระกูลอู๋ได้ เดิมก็ไม่ใช่คนธรรมดา

ส่วนนาง อยู่กับคนแบบนี้ อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เมื่อนึกถึงที่นี่ อู๋เทียนเจียวก็คุกเข่าให้ลั่วเสี่ยวปิงโดยตรง"ข้าอู๋เทียนเจียว ยอมถือท่านเป็นนาย"

อู๋เทียนเจียวเป็นคนที่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร

เป็นเจ้านายหรือเป็นทาสจริงๆก็ไม่มีอะไรต่างกัน หลายปีนี้นางถือว่ามองได้อย่างชัดเจนแล้ว

ถึงแม้เป็นเจ้านาย บางทีตัดสินใจเองไม่ได้ก็เปล่าประโยชน์ ส่วนถ้าเป็นทาส แล้วสามารถเจอเจ้านายที่ดี ก็เป็นบุญอย่างหนึ่ง

อู๋เทียนเจียวมองน้องชายของตัวเอง รู้ว่าน้องชายคิดอะไรอยู่ แต่กลับทำเป็นว่าไม่รู้

ตอนที่หลายคนเดินไปถึงที่ๆนักเลงขวางทางอยู่ หลายคนนั้นยังคงกลิ้งอยู่บนพื้น คนที่ก่อนหน้านี้หลบอยู่ในห้องโผล่หัวออกมาดู ตอนนี้ล้วนล้อมรอบขึ้นมา ตำหนิว่ากล่าวนักเลงหลายคนนี้

เดิมที คนเหล่านี้พักอาศัยอยู่ในแถบคนจนเช่นกัน มักจะถูกนักเลงเหล่านี้รังแก แต่ไม่กล้าต่อต้าน ตอนนี้เห็นว่านักเลงหลายคนนี้ปวดจนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น แน่นอนต้องมาชมกันสักหน่อย

แต่พอลั่วเสี่ยวปิงหลายคนปรากฏตัวอีกครั้งหนึ่ง คนเหล่านี้ก็หลบไปไกลๆ

ถึงแม้มองไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็ไม่โง่ แน่นอนรู้ว่าสาเหตุที่คนเหล่านี้ปวดเช่นนี้ ต้องมีความสัมพันธ์กับแม่นางน้อยสองคนนี้ที่แต่งกายดีงามแน่นอน

ลั่วเสี่ยวปิงเดินไปถึงหน้านักเลงหลายคนนั้น แล้วหยุดเดิน

ตอนนี้นักเลงเหล่านี้ล้วนปวดจนไม่มีแรงแล้ว เสียงร้องก็เบาลง แต่พอเห็นลั่วเสี่ยวปิง พวกเขาก็ทนความเจ็บปวดแล้วคุกเข่าไปทางลั่วเสี่ยวปิง

"แม่......แม่นางน้อย......วีรสตรี......โปรดไว้ชีวิตเถอะ"

"ขอร้อง......วีรสตรี......ไว้ชีวิต......"

"......"

ก่อนหน้านี้พวกเราปวดจนคิดไม่ทัน แต่คำนินทาและคำตำหนิของคนรอบข้างพวกเขาล้วนได้ยินกัน

ดังนั้นก็รู้ว่า พวกเขาน่าจะโดนแกล้ง

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ พวกเขาไม่กล้าโกรธ มีแต่ต้องขอร้อง

ลั่วเสี่ยวปิงทองคนเหล่านี้อย่างใจเย็น"ไว้ชีวิตก็ได้......"

หลายคนนี้ได้ยินเช่นนี้ เหมือนเห็นถึงความหวัง แต่กลับได้ยินลั่วเสี่ยวปิงพูดต่อ"แต่ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าอนาคตพวกเจ้าจะไม่ทำความชั่วอีกล่ะ?"

เห็นได้ชัดว่า คนเหล่านี้ทำความชั่วจนเคยชินแล้ว

ถึงแม้นางไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น แต่ทำความชั่วถึงหน้าตัวเองแล้ว หากไม่ลงโทษสักหน่อย เสียดายโชคชะตานี้ด้วย