แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 424

เจียงหรูหลานเพราะการปฏิบัติที่ต่างกันของหยางหลิน จึงต้องเสียงดังขึ้น “พี่สะใภ้ นางตบข้า ก็คือตบหน้าของตระกูลหยิน และเป็นการตบหน้าพี่ใหญ่ พี่จะไม่สนใจเลยหรือ?”

พูดไป เจียงหรูหลานก็วิ่งไปข้างหยินเหลียงอานด้วยความโมโห ต่อยเข้าที่ตัวหยินเหลียงอานหมัดหนึ่ง ให้เขาช่วยพูด

ความจริง เจียงหรูหลานถึงแม้จะเป็นลูกสาวที่เกิดจากลูกนอกสมรส แต่นั่นก็เลี้ยงแบบคุณหนูเป็นอย่างดี ถึงมาในสถานที่เล็กๆแล้วจะยโสโอหังแค่ไหน แต่นั่นก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงเท่าไหร่

แต่หลังจากหยินเหลียงอานถูกตีแล้ว ในสายตาก็เต็มไปด้วยความโมโห

เขารู้สึกเพียงแค่พฤติกรรมของเจียงหรูหลานนั้นเป็นการเหยียดหยามคนมีการศึกษา เขาเป็นถึงซิ่วฉาย นางหญิงสาวตัวเล็กๆจะตีเขาไปเลื่อยได้อย่างไร?

ความโมโหในใจหยินเหลียงอาน ต้องไม่ช่วยเจียงหรูหลานอย่างแน่นอน

หยินฮูหยินหันไปยิ้มให้ลั่วเสี่ยวปิงอย่างขอโทษ จากนั้นก็หันหน้า กวาดตามองหยินเหลียงอานไปทีหนึ่ง สายตาอันเย็นชาถึงมองไปที่เจียงหรูหลาน

พูดไปแล้ว ความสัมพันธ์ของนางกับเจียงหรูหลานก็ค่อนข้างซับซ้อน

น้องสามของนางแต่งเป็นสนมให้กับปู่ของเจียงหรูหลาน มาวันนี้เจียงหรูหลานกับเธอกลับกลายเป็นสะใภ้ในบ้านเดียวกัน ก็ไม่รู้ว่าคนที่สานสัมพันธ์นี้——สะใภ้ลูกชายคนโตของแม่ยายน้อยกับน้องสาวนางคิดยังไงกัน

แต่ ไม่ว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร นางกับคนพวกนี้ไม่มีวันมีความสัมพันธ์กัน

หลายปีนี้ไม่ใช่นางไม่ได้สังเกตว่าแม่ยายน้อยลับๆล่อๆอย่างหนัก แข่งขันกับครอบครัวนางในที่ลับ แต่นางก็ล้วนหลับหูหลับตาทำเป็นไม่เห็น อย่างไรเสียหลังจากแม่เลี้ยงสามีเข้าบ้านแล้ว สามีก็อยู่บ้านน้อยมาก หลังจากนางแต่งเข้ามาแล้ว ก็กลับบ้านเฉพาะปีใหม่และเทศกาลเท่านั้น เพราะฉะนั้น ไม่สนิทสนมเลย

ก็ไม่รู้ว่าทำไมเจียงหรูหลานถึงคิดว่าตัวเองจะอยู่ข้างนาง

หยินฮูหยินมองเจียงหรูหลาน พูดอย่างเรียบเฉย “น้องสะใภ้ถูกตบก็ต้องมีสาเหตุที่ถูกตบ เจ้าเป็นสะใภ้ของเหลียงอานเจ้าถูกตบนั่นก็คือหน้าของเหลียงอานถูกตบ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพี่ชายสามีเจ้าเลยแม้แต่น้อย”

คำพูดนี้ ก็หมายถึงไม่ยุ่งเกี่ยว

เหอะ สามีตัวเองยังไม่สนใจ ถ้าเช่นนั้นถูกจบก็รนหาที่เอง

“แล้วก็ หวังว่าเจ้าจะเข้าใจข้อหนึ่ง หมอเทวดาลั่วเป็นผู้มีพระคุณของข้า ถ้าเจ้าล่วงเกินนาง ก็คือล่วงเกินข้า เจ้าก็คำนึงดูเองแล้วกัน”

ก่อนหน้านี้ตอนที่หยินฮูหยินเอ่ยถึงฐานะของลั่วเสี่ยวปิง ไม่มีคนสังเกต แต่ว่าหยินฮูหยินเรียก “หมอเทวดา” คำนี้ออกมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าคนที่ไม่รู้จักลั่วเสี่ยวปิง ก็อดมองลั่วเสี่ยวปิงขึ้นมาไม่ได้

มีใครไม่รู้บ้าง ในเมืองซีเหอนี้มีหมอเทวดารักษาสตรีคนหนึ่ง? พระโพธิสัตว์ส่งลูกองค์หนึ่ง?

ได้ยินว่าไม่เพียงแค่ส่งลูก โรคสารพัดต่างก็รักษาได้หมด

ใครจะไม่เคยมีเวลาเป็นไข้ตัวร้อน? บ้านใครจะไม่มีความกังวลในการขอลูก?

ดังนั้น สายตาที่ทุกคนมองลั่วเสี่ยวปิงก็เร่าร้อนขึ้นอย่างมาก

คนที่รู้ฐานะของลั่วเสี่ยวปิงอยู่แล้วไม่ได้เป็นเช่นนี้ ส่วนคนที่เพิ่งรู้ฐานะลั่วเสี่ยวปิง แต่ละคนก็อดไม่ได้ที่จะขยับเข้าใกล้ลั่วเสี่ยวปิง ไม่ใช่ถามปัญหาเรื่องเจ็บไข้ได้ป่วยของคนที่บ้าน ก็อยากสานสัมพันธ์กับลั่วเสี่ยวปิง

ภาพเหตุการณ์นี้ ยิ่งทำให้เจียงหรูหลานโมโหขึ้นอีก

“ก็แค่หมอกระจอกเท่านั้น จะไปมีอะไรน่าสรรเสริญกัน?” เสียงของเจียงหรูหลานไม่เบา เกือบได้ยินกันทุกคนแล้ว

สายตาที่คนเหล่านั้นมองเจียงหรูหลานต่างก็ไม่พอใจ อดขมวดคิ้วไม่ได้ แค่รู้สึกว่าเจียงหรูหลานนี้ช่างน่ารังเกียจเสียจริง

เจียงหรูหลานเห็นทุกคนต่างก็ไม่มีคนพูด ยังรู้สึกได้ใจ

แต่ทว่าเวลานี้เอง หน้าประตูมีเสียงดังขึ้น “หมอไม่มีอะไรน่าสรรเสริญจริง เทียบกับคุณหนูตระกูลเจียงไม่ได้ ตำหนักของตระกูลหราวเรามันเล็ก คุณหนูเจียงเชิญกลับเถิด”

ถึงแม้ว่าหราวชิงหย่าจะไม่พูดแบบนี้ แต่หลังจากฟังคำพูดของเจียงหรูหลานแล้ว กลับไม่ได้ให้หน้าเจียงหรูหลานเลยแม้แต่น้อย พูดว่า “ที่แท้เป็นหลานสาวของหู่ปู้ซ่างซู.......”

เจียงหรูหลานเงยคางของนางขึ้นอย่างยโส ในใจคิดว่าต้องยกฐานะของปู่ออกมาถึงจะได้ ดูตอนนี้ว่ายังมีใครไม่มองนางใหม่อีก

แต่ทว่าตอนนี้นั่นเอง หราวชิงหย่าพูดต่อ “ในเมื่อเป็นหลานสาวของจวนหู่ปู้ซ่างซู ตระกูลหราวของเราก็ยิ่งต้อนรับไม่ไหวแล้ว เรียกคนมา ส่งแขก!”

คำสั่งลงไป ก็มีคนรับใช้ตระกูลหราวเดินเข้าไปจริง “หยินฮูหยินน้อย เชิญกลับเถิด”

ตอนนี้หยินเหลียงอานที่ไม่ได้พูดมาตลอด ในที่สุดก็พูดแล้ว “เจ้ากลับไปก่อน อย่าทำตัวขายหน้าอยู่ที่นี่”

เจียงหรูหลานโมโหอย่างที่สุด

เมื่อครู่ตอนที่ต้องการความช่วยเหลือ หยินเหลียงอานไม่ยอมพูดสักคำ ตอนนี้นางถูกไล่ออกไป หยินเหลียงอานกลับพูดว่านางขายหน้า

ทำเช่นนี้ได้อย่างไร?

พวกเขาทำกับนางเช่นนี้ได้อย่างไร?

หยินเหลียงอานเห็นเจียงหรูหลานไม่ขยับ ทนไม่ไหวที่จะเร่งอีกครั้ง “เจ้ายังไม่รีบกลับไปอีก?” แม้กระทั่งเสียงก็หนักขึ้นมาบ้าง บนหน้าก็ร้อนรนอยู่เล็กน้อย

หยินเหลียงอานทำไมถึงเป็นเช่นนี้?

เพียงแค่ว่าเขายี่สิบกว่าแล้ว แต่กลับยังเป็นแค่ซิ่วฉายคนหนึ่ง แต่พี่ชายเขาเป็นถึงขุนนางระดับสี่แล้ว ทุกครั้งที่คนอื่นเอาพวกเขาสองพี่น้องมาเปรียบเทียบกัน เขาก็รู้สึกกดดันมาก

ครั้งนี้อุตส่าห์ได้บัตรเชิญของตระกูลหราวมาโดยไม่ง่ายเลย ขอแค่เขาได้รับคำแนะนำจากนายท่านหราว เช่นนั้นสักวันเขาต้องสอบเข้าจู่เหรินแน่นอน อนาคตของเขาจะหยุดลงเพราะผู้หญิงคนเดียวไม่ได้