แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 427

ตอนนี้ฉีเทียนเห้ากำลังนั่งอยู่ในกระโจม ในมือถือจดหมายสถานภาพสงครามอยู่ และขมวดคิ้วอย่างแน่น

ช่างนี้ฝั่งแคว้นซีหรงมีการเคลื่อนไหวตลอด ถึงแม้ไม่ได้บุกรุกโจมตีแต่ใด แต่การป่วยของพวกแม่ทัพจี ทำให้เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น

เหมือนมีของอะไร ใกล้จะหลุดพ้นจากการควบคุมของเขา

"อ๋องเซ่อเจิ้งพ่ะย่ะค่ะ"

ในเวลานี้ มีเสียงของทหารดังขึ้นมาจากนอกประตู

ฉีเทียนเห้าได้ยินเสียง ก็ปรากฏความเย็นชาขึ้นในสายตา"มีเรื่องอะไร?"

"ข้างนอกมีคนมาหาอ๋องเซ่อเจิ้ง กล่าวว่าเป็นหมอทหารที่อ๋องเซ่อเจิ้งหามาพ่ะย่ะค่ะ"

หมอทหาร?

ฉีเทียนเห้าขมวดคิ้ว"ข้าไม่เคยได้หาหมอทหารมา"

ทหารข้างนอกเงียบขรึมสักครู่หนึ่ง จากนั้นพูดว่า"ข้าน้อยจะให้คนนั้นออกไปทันทีพ่ะย่ะค่ะ"

"รอก่อน!"

ตอนที่ทหารคนนั้นจะจากไป ฉีเทียนเห้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้"เข้ามา"

ได้ยินเช่นนี้ ทหารคนนั้นก็เดินมา ทำความเคารพต่อฉีเทียนเห้า

"คนนั้นเป็นใคร?ได้พูดอะไรหรือเปล่า?"

ทหารได้ยินเช่นนี้ นึกถึงคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง เลยพูดว่า"เขาบอกว่าเขาชื่อลั่วเสี่ยวปิงพ่ะย่ะค่ะ"

ฉีเทียนเห้าลุกขึ้นมาอย่างแรง

ทหารคนนั้นรู้สึกตกใจและกลัว

แต่ยังไม่ทันรอให้เขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ฉีเทียนเห้าก็หายไปจากสายตาของทหารคนนั้นอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิงกำลังอดทนรออยู่หน้าประตูค่ายทหาร

แต่รอนานมาก ก็ไม่เห็นมีคนมา ลั่วเสี่ยวปิงอดไม่ได้ที่จะเกิดความสงสัย

หรือฉีเทียนเห้าไม่อยู่ในค่ายทหาร?

ตอนที่กำลังคิดแบบนี้อยู่ ลั่วเสี่ยวปิงก็เห็นทหารคนหนึ่งวิ่งมาทางนี้อย่างเร่งรีบ

"หมอลั่วใช่ไหมขอรับ?"ทหารมองลั่วเสี่ยวปิง และถามอย่างเคารพ

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า"ข้านี่เอง"

ทหารคนนั้นได้ยินเช่นนี้ ก็โล่งใจลงมาหน่อย"หมอลั่วขอรับ อ๋องเซ่อเจิ้งเชิญท่านรีบเข้าไปขอรับ"

เห็นสีหน้าที่รีบร้อนของเขา เห็นได้ชัดว่าเกิดเหตุขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ทันได้คิดอะไรมาก ก็เข้าไปในค่ายทหารตามทหารคนนั้น

ทหารพาลั่วเสี่ยวปิงไปที่กระโจมข้างหลังๆ สีหน้ากังวลมาก

ยิ่งเดินใน ลั่วเสี่ยวปิงยิ่งรู้สึกว่าบรรยากาศผิดปกติ

ได้เห็นทหารหลายคนในทางผ่าน แต่ทหารเหล่านี้ล้วนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและกังวล ไม่มีความแข็งแกร่งของทหารแม้แต่นิดเลย

ใจกระตุกทีหนึ่ง แล้วลั่วเสี่ยวปิงก็รีบเดินเร็วขึ้น

ไม่นาน ลั่วเสี่ยวปิงก็มาถึงหน้ากระโจมหลังหนึ่ง

ยังไม่ทันรอทหารคนนั้นอ้าปาก ลั่วเสี่ยวปิงก็เปิดกระโจมแล้วเดินเข้าไป

ยังไม่ทันมองสถานการณ์ของข้างในอย่างชัดเจน ก็มีกลิ่นที่เหม็นมากส่งมา จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็เห็นทหารที่หมดสติอยู่บนเตียง และทหารที่กำลังอาเจียนอยู่

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงถึงสบตากับฉีเทียนเห้า นางเห็นว่าสายตาที่ฉีเทียนเห้ามองตัวเองนั้นมีความรู้สึกผิดอยู่

ฉีเทียนเห้าเข้าใจเลยว่า ฉีเทียนเห้ารู้สึกผิดต่อนางเพราะทำให้นางต้องยุ่งเกี่ยวเข้ามาในเรื่องนี้

แต่สำหรับนางนั้นไม่มีอะไรมากเลย

ในเมื่อแต่งงานกับฉีเทียนเห้าแล้ว และในขณะที่ฉีเทียนเห้าปกป้องนาง นางก็ควรปกป้องฉีเทียนเห้าด้วย

นางไม่ใช่คนที่รู้แต่เรียกเอาแต่ไม่รู้จักทุ่มเท

ไม่ได้ไปจับชีพจรให้ทหารเหล่านั้นทันที ลั่วเสี่ยวปิงหยิบขวดเซรามิคขใดหนึ่งออกมาขากแขนเสื้อ"เจ้ากินอันนี้ลงไป"

หากเป็นโรคระบาด งั้นยาขวดหนึ่งมีประโยชน์ในการป้องกัน

ทหารในแถบโรคแพร่ระบาดนั้นล้วนอยู่ฝึกฝนที่นี่ ทหารในแถบอื่นก็อยู่ฝึกฝนที่อื่น ฉีเทียนเห้ากล่าวไว้ว่า เดี๋ยวจะให้ทั้งสองฝ่ายประลองยุทธกัน ถ้าฝ่ายไหนแพ้ก็ต้องโดนลงโทษ ส่วนฝ่ายที่ชนะก็จะได้รางวัล

ส่วนการแบ่งแบบนี้ก็ไม่ได้แค่ทำเป็นพิถีพิถัน แต่จริงจังมาก

เพราะลั่วเสี่ยวปิงเคยพูดว่า การฝึกฝนสามารถเพิ่มความแข็งแรงให้ร่างกาย เพิ่มภูมิคุ้มกัน และลดการแพร่กระจายของโรคระบาด

ถึงแม้ฉีเทียนเห้าไม่รู้ว่าอะไรคือภูมิคุ้มกัน แต่ทำตามภรรยาไม่ผิดแน่นอน เลยทำตาม

ส่วนทหารที่กักตัวอยู่ฝั่งนี้ ก็เริ่มฝึกฝนอย่างหนัก

เพราะลั่วเสี่ยวปิงบอกว่าสามารถเพิ่มคุ้มกันได้ ฉีเทียนเห้าเลยคิดว่า ถ้าฝึกฝนมากขึ้น งั้นก็เพิ่มภูมิคุ้มกันได้มากขึ้นด้วยสิ?โรคระบาดก็แพร่กระจายยากแล้วสินะ?

ดังนั้น ทหารฝั่งนี้ก็ฝึกฝนอย่างแทบเหนื่อยแทบตายในฝั่งนี้ พอถึงตอนกลางคืนก็เหนื่อยจนหลับสนิท ไม่มีเวลาไปกลัวเรื่องของโรคระบาด

แต่ระยะเวลาหลายวันนี้ ลั่วเสี่ยวปิงไม่มีความคืบหน้าใดๆในค่ายทหาร

อยู่มาวันหนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงกำลังกินข้าวกับฉีเทียนเห้า หรือพูดว่าฉีเทียนเห้าบังคับให้ลั่วเสี่ยวปิงกินข้าวกับเขา ก็มีทหารมาแจ้ง

"อ๋องเซ่อเจิ้ง ข้างนอกมีผู้หญิงมาหาท่านขอรับ"

พอคำพูดนี้ดังขึ้น ภายในกระโจมก็เงียบสงบทันที

ฉีเทียนเห้ามองลั่วเสี่ยวปิง เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงกำลังมองตัวเองพอดี ใจกระตุกทีหนึ่ง รีบพูดด้วยจิตสำนึก"ไม่ ช้าไม่รู้ เขาใส่ร้ายข้า"

ความปรารถนาที่จะอยู่รอดนั้นแข็งแกร่งซะหรือเกิน

ทหาร"......"เขารู้สึกงงมาก เขาก็แค่มาแจ้ง เหตุใดถึงกลายเป็นใส่ร้ายอ๋องเซ่อเจิ้งล่ะ?

ไม่ว่าเขาจะกล้าหาญขนาดไหน ก็ไม่กล้าใส่ร้ายอ๋องเซ่อเจิ้งเลย

แล้วแค่มีผู้หญิงมาหา เหตุใดอ๋องเซ่อเจิ้งถึงมองหมอทหารด้วยความกังวลเช่นนี้?

ทหารคนนั้นนึกถึงปกติมีข่าวลือว่าอ๋องเซ่อเจิ้งไม่ชอบผู้หญิง หรือว่า......ทหารคนนั้นมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง เมื่อเห็นหน้าตาที่ขาวเนียนเหมือนผู้หญิงของลั่วเสี่ยวปิง อยู่ๆก็เข้าใจบางอย่างขึ้นมา

ดังนั้น ทหารที่นึกว่าตัวเองเจอความจริงนั้นก็อ้าปาก"หมอลั่วขอรับ ผู้หญิงคนนั้นเป็นครั้งแรกที่มาหาอ๋องเซ่อเจิ้ง จริงๆขอรับ เมื่อก่อนไม่เคยมา หมอลั่วไม่ต้องห่วงขอรับ"

ลั่วเสี่ยวปิง"......"จับใบหน้าของตัวเอง

เขารู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิงแล้วหรือ?