แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 428

"ไม่พบ!"ฉีเทียนเห้าพูดอย่างเด็ดขาด

ไม่ว่าเป็นผู้หญิงคนไหน เขาล้วนไม่สนใจ เขาสนใจแต่เสี่ยวปิง

ทหารได้ยินเช่นนี้ กำลังจะถอนตัวลงไป แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับพูดว่า"ในเมื่อคนนั้นมาหาท่านอ๋องโดยเฉพาะ ท่านจะไม่เจอได้อย่างไรล่ะ?แบบนี้ไม่ดีต่อแม่นางคนนั้นเลยนะ"

ทหารได้ยินเช่นนี้ รู้สึกว่ามันมีเหตุผลอยู่ เลยย้ายสายตาไปที่ฉีเทียนเห้า

ฉีเทียนเห้ากำลังคิดจะปฏิเสธ แต่เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงจ้องตัวเองอยู่ อยู่ๆฉีเทียนเห้าก็เกิดความรู้สึกว่าถ้าตัวเองปฏิเสธก็เหมือนกับวัวสันหลังหวะ

คิดอยู่ว่าตัวเองก็ไม่มีอะไรต้องหวาดระแวง เลยพูดว่า"ในเมื่อเป็นเงื่อนไขของหมอลั่ว ก็ให้นางเข้ามาเถอะ"

ทหารคนนั้นมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง รู้สึกนับถือมากๆ

ท่านอ๋องเชื่อฟังคำพูดของเขาขนาดนี้ ต้องมีอะไรกันแน่เลยสิ?เพราะคนทั่วไปไม่มีความสามารถแบบนี้หรอก

ลั่วเสี่ยวปิงถูกทหารคนนี้มองจนเกิดความสงสัย กำลังคิดจะมองให้ชัดเจนว่าสายตานั้นสื่อความหมายอะไร ทหารคนนั้นก็ถอยตัวลงไป

ไม่นาน นอกกระโจมก็มีการเคลื่อนไหวส่งมา

"ไอ้ขี้ข้า ข้ามายังต้องแจ้งอีกหรือ เจ้ารู้ไหมว่าข้ากับพี่เทียนเห้าเป็นความสัมพันธ์อะไรกัน?"

เสียงที่หยิ่งขนาดนี้......

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว มองไปทางฉีเทียนเห้า และฉีเทียนเห้าก็มองมาทางลั่วเสี่ยวปิงพอดี เหมือนเป็นการสื่อความหมายว่า'ดูสิ เจ้าเป็นคนให้เข้ามา ไม่เกี่ยวกับข้าเลยนะ'

ลั่วเสี่ยวปิง"......ตอนนี้ไล่ออกไปยังทันไหม?"

หากเมื่อกี้ทหารคนนั้นบอกว่าคนที่มาคือหวินอานจวิ้นจู่ ไม่ว่ายังไงนางก็ไม่เสนอให้คนเข้ามาอยู่แล้ว

ทุกครั้งที่เจอคุณหนูที่หยิ่งผยองคนนี้ นางก็รู้สึกปวดหัว กระทั่งยังขี้เกียจไปสั่งสอนนางด้วย ไม่อยากเจอจริงๆเลย

แต่ยังไม่ทันรอฉีเทียนเห้าตอบ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้คำตอบ : ไม่ทันแล้ว

หลังจากทหารข้างนอกรู้ตัวตนของซ่งหลิงหลาง ก็ไม่ค่อยกล้าห้ามซ่งหลิงหลาง จึงถูกซ่งหลิงหลางฉวยโอกาส เปิดผ้าม่านแล้ววิ่งเข้ามา

ที่แท้แล้ว ซ่งหลิงหลางกลัวว่าทหารที่นี่รู้ตัวตนของตัวเองแล้ว จะปฏิเสธให้ตัวเองเข้าค่ายทหาร เลยไม่ได้บอกตัวตนของตัวเอง

ตอนนี้ได้เข้ามาแล้ว ซ่งหลิงหลางก็ไม่กังวลอะไรอีกแล้ว แน่นอนว่าจะไม่ปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเองหรอก

ตอนแรกทหารคนนั้นนึกแค่ว่าเป็นผู้หญิงทั่วไปที่รู้จักกับอ๋องเซ่อเจิ้งเท่านั้น พอรู้ว่านางเป็นจวิ้นจู่ ก็รู้สึกอึ้งจนทำให้ซ่งหลิงหลางฉวยโอกาสได้

ตอนซ่งหลิงหลางเข้ามา ก็เห็นฉีเทียนเห้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลัก เมื่อเห็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของฉีเทียนเห้า ก็โล่งใจลง

นางว่าแล้ว ชายขี้เหร่เมืองหยูคนนั้นจะเป็นพี่เทียนเห้าของนางได้อย่างไร?

"อ๋องเซ่อเจิ้งพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อย......"ทหารเข้ามาขอประทานโทษ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"พอแล้ว ออกไป"ฉีเทียนเห้าไม่อยากฟังทหารคนนั้นพูดอะไรมาก โบกมือให้เขาออกไป

ความสูงศักดิ์ในระหว่างที่พูดนั้นซ่งหลิงหลางเห็นกับตา มีเสน่ห์มาก ทำให้ซ่งหลิงหลางหลงใหล

"พี่เทียนเห้า กว่าข้าจะเจอ......"ซ่งหลิงหลางพูดไปด้วย และคิดจะมุ่งเข้าไปหาฉีเทียนเห้าด้วย

ตอนนี้ซ่งหลิงหลางลืมไปอย่างสมบูรณ์แล้วว่าฉีเทียนเห้าน่ากลัวขนาดไหน นางรู้แต่ว่าตัวเองหาพี่เทียนเห้ามานาน ได้รับความไม่เป็นธรรมมามากมาย ตอนนี้กว่าจะได้เจอเขา ก็คิดจะขึ้นไปขอปลอบใจหน่อย

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงที่นั่งอยู่ข้างฉีเทียนเห้านั้น ซ่งหลิงหลางไม่เห็นเลย ในสายตาของนางมีแต่ใบหน้าของฉีเทียนเห้าที่นางคิดถึงมานาน

จนกระทั่ง สมองของนางเริ่มจินตนาการถึงฉากที่ตัวเองร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของพี่เทียนเก้า และถูกพี่เทียนเห้าปลอบใจ ทำให้นางไม่ได้สังเกตเห็นว่าสีหน้าของฉีเทียนเห้านั้นแย่ขนาดไหน

ลั่วเสี่ยวปิงก็คิดไม่ถึงว่าซ่งหลิงหลางจะมุ่งไปหาฉีเทียนเห้าโดยตรง เลยใช้สีหน้าที่แปลกประหลาดมองไปทางฉีเทียนเห้า เหมือนสื่อความหมายว่าฉีเทียนเห้า'มีผู้หญิงไม่น้อยเลยนะ'

ในตอนที่ซ่งหลิงหลางห่างกับตัวเองไม่กี่ก้าวและยังพูดไม่เสร็จ ฉีเทียนเห้าที่โดนล้อว่ามีผู้หญิงไม่น้อยนั้น กลับใช้แขนเสื้อสะบัดซ่งหลิงหลางจนนางกระเด็นออกไปอย่างเกลียดชัง

ร่างกายของซ่งหลิงหลางไปโดนกระโจมโดยตรง เนื่องจากออกแรงมากไป กระโจมที่แข็งแรงนั้นถูกซ่งหลิงหลางทุบจนเกิดรูใหญ่ๆ ร่างกายของซ่งหลิงหลางก็ล้มลงพื้นข้างนอก น่าสังเวชมาก

ทหารที่เฝ้าอยู่ข้างนอก"......"

เมื่อนึกถึงการกระทำของตัวเองในตอนนั้น ซ่งหลิงหลางรู้สึกแต่ว่าเหงื่อไหลเต็มตัว

ไม่......

ไม่ใช่แบบนี้

ทุกอย่างล้วนโทษหญิงเลวคนนั้น หากไม่ใช่เป็นนาง นางคงไม่เป็นแบบนี้หรอก?

ระหว่างที่คิด ซ่งหลิงหลางก็มองไปทางฉีเทียนเห้าอย่างเร่งรีบ พอเห็นความเย็นชาที่ปรากฏบนใบหน้าของฉีเทียนเห้า ซ่งหลิงหลางก็สะดุ้ง

"พี่เทียน......"

"หากไม่รู้ว่าเรียกข้ายังไง ข้าจะตัดลิ้นทิ้งเลย!"

ยังไงก็ต้องตัดลิ้นทิ้ง เขากำลังพิจารณาอยู่ว่าจะตัดทิ้งทันทีหรือเปล่า

"เสด็จอา......"ซ่งหลิงหลางกัดฟัน กำลังคิดจะพูด

"ข้าไม่มีหลานสาวอย่างเจ้า หากเจ้าเรียกไม่เป็น......"

"อ๋องเซ่อเจิ้ง อ๋องเซ่อเจิ้ง!"ซ่งหลิงหลางเหงื่อไหลเต็มหน้า ไม่กล้ายั่วยุฉีเทียนเห้า

ถึงแม้นางชอบเขา แต่นางก็รู้ว่า เขาเป็นคนที่ใจแข็งและโหดเหี้ยม

ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นแก่หน้าของเสด็จพ่อ งั้นนางคงไม่มีโอกาสเข้าใกล้เขาด้วย

เมื่อนึกถึงที่นี่ ซ่งหลิงหลางก็เต็มไปด้วยความไม่ยอม

"อ๋องเซ่อเจิ้ง ครั้งก่อนหลิงหลางไม่ได้ตั้งใจจริงๆ......"

"รอก่อน!"อยู่ๆลั่วเสี่ยวปิงก็ลุกขึ้นมา สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที