แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 430

"ข้าไม่ได้ป่วย เจ้าถึงป่วย!"ซ่งหลิงหลางตวาด

หลังจากตวาดเสร็จ อยู่ๆซ่งหลิงหลางก็เหมือนสังเกตอะไรได้ มองไปทางทหารเหล่านั้นที่นอนอยู่ ฟันก็เริ่มสั่น

"พวก......พวกเขา......"

ไม่ใช่อย่างที่นางคิดใช่ไหม?ไม่ใช่อย่างที่นางคิดแน่นอน

เป็นไปไม่ได้!

ความคิดของซ่งหลิงหลาง ไม่นานก็ถูกลั่วเสี่ยวปิงทำลาย

"ถูกแล้ว อย่างที่เจ้าคิด พวกเขาเป็นโรคระบาด"ลั่วเสี่ยวปิงพูดความจริงออกมาอย่างราบเรียบ

ซ่งหลิงหลางจะล่มสลายแล้ว"ข้าจะออกไป ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ รีบปล่อยข้าออกไป"

นางจะตาย

ถ้าอยู่ต่อ นางจะตายจริงๆ

นางไม่อยากไปหาพี่เทียนเห้าแล้ว นางไม่มาที่ๆลับตาคนแบบนี้อีก นางจะกลับเมืองหลวง นางจะเป็นจวิ้นจู่ของนางดีๆ จากนั้นหาคนที่ดีแต่งงานด้วย

ซ่งหลิงหลางกลัวจะตาย

เมื่อเทียบกับแต่งงานกับฉีเทียนเห้า นางหวังว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่มากกว่า

"ไม่ทันแล้ว"ลั่วเสี่ยวปิงค่อยๆพูดออกมา

ถึงแม้เสียงของลั่วเสี่ยวปิง แต่ซ่งหลิงหลางกลับฟังเข้าหู

ในนาทีนี้ สายตาของซ่งหลิงหลาง ล้วนกับยมราช และกำลังตัดสินความตายของนาง จึงทำให้ซ่งหลิงหลางรู้สึกกลัวยิ่งกว่าเดิม

"เจ้า เจ้าจะใส่ร้ายข้าใช่ไหม!"หากไม่ใช่นาง นางจะมาที่ๆสกปรกแบบนี้ได้อย่างไร?

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบซ่งหลิงหลาง กลับชี้ไปที่ไหล่ของซ่งหลิงหลาง"เจ้าดูจุดแดงบนร่างกายของเจ้าสิ เหมือนกับพวกเขาหรือเปล่า?"

ซ่งหลิงหลางมองตามสายตาของลั่วเสี่ยวปิง เห็นบริเวณไหล่ของตัวเอง มีจุดแดงจริงด้วย

ซ่งหลิงหลางมองทหารที่นอนอยู่ข้างๆตัวเองด้วยจิตสำนึก ร่างกายของพวกเขาหลายคนมีจุดแดงอยู่ แถมมีบางคนยังแพร่กระจายถึงใบหน้า และจุดแดงเหล่านั้นก็เหมือนจุดแดงบนไหล่ของนางด้วย

"เจ้า เจ้าใส่ยาพิษให้ข้าใช่ไหม?"ซ่งหลิงหลางตะโกน ยังคงไม่เชื่อว่าตัวเองเป็นโรคระบาด

แถมหลังจากตะโกนเสร็จ ซ่งหลิงหลางก็ยิ่งแน่ใจความคิดของตัวเอง

ใช่แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงใส่ยาพิษให้ตัวเองถึงเป็นแบบนี้แน่นอน

หลังจากเกิดความขัดแย้งกับนางแล้ว ใบหน้าของตัวเองก็มีจุดแดงเกิดขึ้น ครั้งนี้ ก็ต้องเป็นเพราะแบบนี้แน่นอน

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบซ่งหลิงหลาง แต่กลับสะกิดทหารสองคนนั้นพาซ่งหลิงหลางออกไป จากนั้นก็เดินออกไป

ซ่งหลิงหลางถูกทหารสองคนจับเอาไว้ อยากจะตะโกน แต่ทหารในนั้นคนหนึ่งพูดว่า"หากจวิ้นจู่อยากให้ข้าน้อยยัดปากอีก ท่านก็ตะโกนดังไปเลย"

ซ่งหลิงหลาง"......เจ้ากล้ามาขู่ข้า เชื่อไหมว่าหลังจากผ่านเรื่องนี้ข้าจะประหารชีวิตเจ้า?"

เสือลำบากก็อาจถูกสุนัขรังแก เขานึกว่าตัวเองไม่มีวันได้ดีหรือ?

ทหารคนนั้นเงียบขรึมสักครู่หนึ่ง แล้วถึงพูดอย่างราบเรียบ"เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว ยังไงจวิ้นจู่ก็ไม่ปล่อยข้าน้อยอยู่แล้ว?"

ซ่งหลิงหลาง"......"

จริงด้วย นางจดจำหน้าตาของทหารสองคนนี้อยู่ในใจแล้ว อนาคตจะปล่อยพวกเขาได้อย่างไร?

เพราะหากไม่ใช่เพื่อที่จะขู่ซ่งหลิงหลาง จนถึงตอนนี้นางก็ยังไม่แน่ใจว่านี่เป็นโรคระบาดอย่างหนึ่ง

เมื่อเทียบกับโรคระบาด นางว่ามีโอกาสเป็นการโดนพิษพร้อมกันมากกว่า

แต่นางไม่มีหลักฐาน

ตรวจสอบความจริงออกมาได้ นางถึงสามารถใช้ยาได้ถูก แก้ไขปัญหาเรื่องนี้ได้

ซ่งหลิงหลางจ้องลั่วเสี่ยวปิง รู้สึกไม่พอใจยิ่งนักต่อคำตอบของลั่วเสี่ยวปิง แต่เมื่อเผชิญกับสายตาที่ใจเย็นของลั่วเสี่ยวปิง ซ่งหลิงหลางก็มีความรู้สึกที่ว่าใช้หมัดไปตีฝ้าย

ไม่พอใจยิ่งนัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"เจ้าอยากรู้อะไร?"ในที่สุด คนที่หยิ่งอย่างซ่งหลิงหลาง เพื่อชีวิตของตัวเองก็ต้องประนีประนอม 

ส่วนอย่างอื่น รอนางไม่เป็นอะไรแล้ว นางจะแก้แค้นกลับมาคนละอย่าง

ลั่วเสี่ยวปิงมองซ่งหลิงหลาง"ข้าบอกแล้ว ก่อนที่เจ้ามาค่ายทหาร ได้ไปที่ไหนทำอะไร เล่ามาทุกอย่างเลย"

ซ่งหลิงหลางไม่เชื่อว่าเรื่องมันง่ายขนาดนี้ แต่ก็เริ่มนึกถึงเรื่องก่อนที่ตัวเองจะมาค่ายทหาร

ตามจริงแล้วการเดินทางของซ่งหลิงหลางก็ง่ายมาก หลังจากจากเมืองหลัวมาถึงเมืองเยว่ ก็พักสักครู่หนึ่ง หลังยืนยันว่าฉีเทียนเห้าอยู่ในค่ายทหารชายแดนตะวันตก ก็มาทางนี้โดยตรง

แต่ว่า เดิมทีซ่งหลิงหลางควรถึงตั้งแต่เมื่อวาน แต่ซ่งหลิงหลางนิสัยเสีย ไล่องครักษ์ที่ปกป้องนางไปหมด แม้กระทั่งสาวใช้ก็ไม่ได้ให้ตามไป

ซ่งหลิงหลางรู้สึกว่า ในเมื่อตัวเองมีเป้าหมายแล้ว และก็อยู่ใกล้ตัวเองขนาดนี้ มีองครักษ์ปกป้องอยู่หรือเปล่าจริงๆมันก็ไม่สำคัญ เลยขี่ม้าไปเอง

แค่ว่า ยังไงซ่งหลิงหลางก็ชิงกับชีวิตอย่างเป็นสุข ไม่เคยออกจากบ้านคนเดียว ดังนั้นแยกแยะทิศทางได้แย่มาก ดังนั้นนางเลยเดินหลงทาง

ได้ข่าวว่าซ่งหลิงหลางพูดถึงหลงทาง ลั่นเสี่ยวปิงก็รู้ว่าสิ่งสำคัญน่าจะมาแล้ว เลยกั้นหายใจจ้องมาที่ซ่งหลิงหลาง ให้นางพูดต่อ