แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 431

หลังจากซ่งหลิงหลางหลงทางแล้ว ก็รู้สึกว่าองครักษ์เหล่านั้นน่าจะไม่อยู่ไกลจากตัวเอง ดังนั้นเลยไม่กลัว เดินหน้าไปอย่างเดียว จนกว่าม้ามืดยังไม่มีใครเจอนาง ซ่งหลิงหลางกว่าที่จะรู้จักกลัว

ซ่งหลิงหลางที่ทั้งหิวน้ำและเหนื่อย มาถึงริมทะเลสาบ อาศัยกินน้ำอยู่จนถึงตอนเช้า ในที่สุดถึงถูกองครักษ์เหล่านั้นหาเจอ

หากไม่ใช่ว่ารู้จากปากขององครักษ์ว่าที่ที่ตัวเองอยู่ไม่ไกลจากค่ายทหาร ซ่งหลิงหลางจะโกรธแน่นอน

หลังจากฟังการเล่าของซ่งหลิงหลางเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงและฉีเทียนเห้าก็มองหน้าเข้าหากัน หลังจากที่มองความหมายในสายตาของฝ่ายตรงข้ามออกแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงและฉีเทียนเห้าก็เดินออกไปข้างนอกพร้อมกัน

ซ่งหลิงหลาง"เฮ้อ เจ้าไปเลยแบบนี้ แล้วข้าต้องต้องอย่างไร?"

ไม่มีใครตอบคำถามของซ่งหลิงหลาง เพราะมีคนจะดูแลซ่งหลิงหลางเอง ส่วนลั่วเสี่ยวปิงและฉีเทียนเห้าก็ไปที่ทะเลสาบที่ซ่งหลิงหลางกล่าวมานั้น

ทะเลสาบนั้นชื่อทะเลสาบหมึก เป็นแหล่งกำเนิดน้ำของทั้งค่ายทหาร

แน่นอนว่า พวกเขาก็ไม่ได้ตักน้ำที่ทะเลสาบหมึก เพราะมีลำธารเล็กที่แตกออกมาจากทะเลสาบหมึก ได้ไหลผ่านบริเวณค่ายทหาร เหล่าทหารเลยตัดน้ำในลำธารนั้น

ตามที่ซ่งหลิงหลางพูดมา สิ่งร่วมของนางกับเหล่าทหารในค่ายทหารก็คือน้ำในทะเลสาบหมึก ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงและฉีเทียนเห้าสงสัยอย่างยิ่งว่าทะเลสาบหมึกมีปัญหา

ตอนที่ถึงทะเลสาบหมึกก็ตอนบ่ายแล้ว แสงอาทิตย์จัดจ้า มีสัตว์มากมายกำลังดื่มน้ำอยู่บริเวณทะเลสาบหมึก

ลั่วเสี่ยวปิงมองฉีเทียนเห้าทีหนึ่ง ฉีเทียนเห้ารู้ความหมายของนาง สักครู่หนึ่งก็จับสัตว์หลายตัวมา

ลั่วเสี่ยวปิงทำการตรวจสอบสัตว์หลายตัวนั้น ไม่มีปัญหาอะไร เลยปล่อยสัตว์เหล่านั้นไป

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็มาถึงบริเวณต้นกำเนิดของน้ำ ตักน้ำขึ้นมาบางส่วนทำการตรวจสอบ ยังคงไม่พบปัญหาใดๆ

เหมือนเงื่อนไขถึงที่นี่ก็ขาดไป

แต่ฉีเทียนเห้าและลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้คิดจะกลับในเวลานี้

พวกเขาน่าจะลืมสังเกตอะไรไป

ทั้งสองคนล้วนไม่คิดจะกลับ เลยจุดกองไฟ ล่าสัตว์ตัวหนึ่งแล้วนำมาปิ้งกิน

กินอาหารเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็เริ่มครุ่นคิด ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้รบกวนลั่วเสี่ยวปิง ค่อยๆใช้วิชาตัวเบาเดินสังเกตไปรอบๆ อยากจะดูว่ามีที่ไหนที่พลาดไปหรือเปล่า

แต่ว่าเดินสังเกตมานานมาก ฉีเทียนเห้าก็ยังคงไม่ได้สังเกตอะไร ก็เลยต้องกลับมาหาลั่วเสี่ยวปิงที่เดิม

รอตอนที่ฉีเทียนเห้ากลับมา ลั่วเสี่ยวปิงก็หยุดการครุ่นคิด

ฉีเทียนเห้าอยากถามลั่วเสี่ยวปิงว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ไหม แต่ป็กลัวจะไปกดดันลั่วเสี่ยวปิง เลยกลืนคำพูดลงไป ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้บอกว่าจะกลับไปฉีเทียนเห้าก็เลยไม่ได้พูด

ทั้งสองคนนั่งอยู่ริมทะเลสาบอย่างเงียบๆ มองทิวทัศน์ของทะเลสาบ ซึ่งถือเป็นทิวที่สวยงามในชายแดน ในเวลาที่ตึงเครียดนี้กว่าจะมีความสงบสุขที่หายาก ทำให้คนลืมโรคของทหารไปชั่วคราว

จนกว่า ตอนที่ท้องฟ้าใกล้จะมืดแล้ว อยู่ๆฉีเทียนเห้าก็ได้ยินการเคลื่อนไหว สายตาเฝ้าระวังขึ้นมา และพาลั่วเสี่ยวปิงซ่อนตัว

สองคนซ่อนอยู่หลังหญ้า ไม่ขยับเลย รออย่างเงียบๆ

ไม่นานก็เห็นเงาหนึ่งแอบปรากฏตัวที่ริมทะเลสาบ

จากมุมมองของลั่วเสี่ยวปิงและฉีเทียนเห้า เห็นพอดีว่าเงานั้นกำลังเทอะไรลงทะเลสาบอยู่

ฉวยโอกาสตอนนี้!

ฉีเทียนเห้าบินขึ้นมา จับไปที่เงานั้น

เงานั้นสังเกตถึงอันตราย เลยคิดจะหนีเลย

แต่ฉีเทียนเห้าไม่ให้โอกาสเขา สักครู่หนึ่งเองก็จับทุ่มคนนั้น เพื่อป้องกันไม่ให้คนนั้นกัดลิ้นตายหรือซ่อนยาพิษในปาก ดังนั้นในตอนที่จับทุ่มคนนั้น ฉีเทียนเห้าเลยหมุนคางของเขาจนคลาดเคลื่อน ท่ามกลางค่ำคืนที่สงบ จึงมีเสียงกรีดร้องส่งมา

ฉีเทียนเห้ากระชากหน้ากากของคนนั้นออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูหยาบกร้านกว่าประชาชนในราชวงศ์ต้าชิ่ง และดูผ่านแสงจันทร์ ดวงตาของคนนี้เป็นสีน้ำตาลเหลือง นี่เป็นคนแคว้นซีหรง

ลั่วเสี่ยวปิงเดินออกมาจากหญ้า รับขวดในมือของคนนี้มา และนำมาดม เป็นกลิ่นที่ฉุนมาก จนรู้สึกหายใจไม่ออก

ถึงแม้กลิ่นยังคง แต่ไม่มีอะไรเหลือเลย ลั่วเสี่ยวปิงเลยหยิบขวดมาถึงริมทะเลสาบ

"พวกเจ้าวางยาพิษในทะเลสาบมีวัตถุประสงค์อย่างใด?"

ข้างหน้าถามตอบได้อย่างราบรื่น

แต่ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงถามถึงวัตถุประสงค์ คนนั้นก็ดิ้นรนอย่างเห็นได้ชัด

"เกิดอะไรขึ้น?"ฉีเทียนเห้าถาม

สีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงจริงจังมาก"สติของเขาเริ่มต่อต้านแล้ว"

หยุดไปสักพักหนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงอธิบายว่า"น่าจะเป็นเพราะจิตใต้สำนึกของเขารู้สึกว่าคำถามนี้ตอบไม่ได้ ดังนั้นเขาน่าจะใกล้ตื่นแล้ว"

อย่างที่คิด ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งพูดเสร็จ คนนั้นก็ตื่นขึ้นมา

หลังจากอึ้งไปสักครู่หนึ่ง ถึงสังเกตว่าคางของตัวเองต่อกลับมาเหมือนเดิม จากนั้นก็เตรียมจะตัดลิ้น

แม้เขาก็เร็ว แต่ฉีเทียนเห้ารวดเร็วกว่า ใช้ขาเตะจนเขาสลบไป

ทั้งคู่เงียบขรึมกันอีกครั้ง นานมากลั่วเสี่ยวปิงถึงอ้าปาก"แคว้นซีหรงน่าจะมีวัตถุประสงค์อย่างอื่น"

ตอนที่นางถามวัตถุประสงค์ที่วางยาพิษ เดิมทีรู้สึกว่าเป็นแค่คำถามธรรมดา

เพราะวางยาพิษให้ศัตรู นอกจากจะทำให้กำลังของค่ายทหารศัตรูลดลงแล้วยังมีวัตถุประสงค์อะไรได้อีกล่ะ?

แต่สำหรับคนแคว้นซีหรงนี้ คำถามนี้เป็นสิ่งที่แตะต้องไม่ได้ นี่หมายความว่าเบื้องหลังในการวางยาพิษ น่าจะยังมึแผนร้ายที่ใหญ่กว่านี้อีก

ฉีเทียนเห้าก็เห็นด้วย ถึงแม้แผนร้ายนั้นต้องเฝ้าระวัง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือจะถอนพิษได้หรือเปล่า

ดังนั้นมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง ถามว่า"พิษนี้ ยุ่งยากมากใช่ไหม?"

แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับเป็นลักษณะที่มีความมั่นใจในตัวเอง"ข้ามีวี่แววแล้ว"