แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 432

พอกลับไปถึงค่ายทหาร ลั่วเสี่ยวปิงก็ดำเนินการตรวจสอบครั้งใหญ่

การตรวจสอบครั้งนี้เน้นที่นิสัยการบริโภคของทหารแต่ละคน

สุดท้ายข้อมูลแสดงให้เห็นว่า สิ่งที่แตกต่างที่สุดของคนที่โดนพิษกับคนที่ไม่โดนพิษนั้นก็คือ ไม่ชอบกินผักขม หรือพูดว่าวันที่โดนยาพิษไม่กินผักขม

ผักขมในสมัยนี้ ไม่ใช่พืชวงศ์ทานตะวันของสมัยปัจจุบัน แต่เป็นผักที่มีเฉพาะชายแดนตะวันตก สามารถทานได้แต่รสชาติขมมาก

สาเหตุที่ทหารในค่ายทหารต้องกินผักขม หลักๆเป็นเพราะว่าชายแดนตะวันตกมีพืชผักน้อย แต่ทหารในค่ายทหารมีจำนวนมาก เลยต้องกินผักขมเพื่อให้มีการรับสารอาหารครบถ้วน

และถึงแม้ผักขมรสชาติไม่ดี แต่อิ่มท้องได้ง่าย

สาเหตุที่จะตรวจสอบนิสัยการบริโภค เป็นเพราะว่าทหารในค่ายทหารล้วนกินเหมือนกัน กินน้ำจากแหล่งเดียวกันด้วย นี่ก็หมายความว่าต้องมีอะไรที่สามารถต้านพิษได้

หลังจากรู้ว่าเป็นผักขมแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ให้คนไปเอาผักขมมา และเริ่มสกัดน้ำผักขม

ตอนแรก ลั่วเสี่ยวปิงป้อนน้ำผักขมให้ทหารโดยตรง แต่ประสิทธิภาพไม่ค่อยดี ลั่วเสี่ยวปิงก็เลยเพิ่มน้ำแร่วิญญาณลงไป

น้ำผักขมที่ได้เพิ่มน้ำแร่วิญญาณนั้น มีประสิทธิภาพอย่างเห็นได้ชัด ลั่วเสี่ยวปิงก็เลยโล่งใจลงได้ นี่มันสะดวกกว่าการคิดค้นยาถอนพิษจากการวิจัยส่วนประกอบของยาพิษ

หลังจากหาวิธีแก้ไขได้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ให้เหล่าทหารไปเด็ดผักขม จากนั้นเริ่มสกัดน้ำผักขม แม้จะยุ่งแต่ก็มีความสุขอยู่

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงนั่งอยู่ อยู่ๆซ่งหลิงหลางก็วิ่งมา"ลั่วเสี่ยวปิง ไอ้หญิงไร้น้ำใจ เจ้ามียาถอนพิษแต่ไม่เอาให้ข้าใช้ เจ้าหวังร้ายต่อข้าใช่ไหม?"

อยู่ค่ายทหารมาสองวัน เป็นไปไม่ได้ที่ซึ่งหลิงหลางไม่รู้ชื่อของลั่วเสี่ยวปิง

สองวันนี้ นางเห็นว่าจุดแดงบนร่างกายมากขึ้นเรื่อยๆ ก็รู้สึกกลัวมาก ตอนเช้านี้นางได้ยินทหารบอกว่ามียาถอนพิษแล้ว ก็รู้สึกดีใจมาก

แต่ตอนนี้มันบ่ายแล้ว ยังไม่มีใครเอายาถอนพิษมาให้เลย

ซ่งหลิงหลางรู้สึกว่า เป็นเพราะลั่วเสี่ยวปิงอาศัยอำนาจส่วนรวมแก้แค้นส่วนตัว จึงไม่อยากเอายาถอนพิษให้นางแน่เลย

แต่ว่า คำพูดของซ่งหลิงหลาง ทำให้ที่นี่ตกอยู่ในท่ามกลางความเงียบ

ผู้หญิง?

ทหารที่อยู่ช่วยในนี้และทหารที่เดินผ่านล้วนมองไปทางลั่วเสี่ยวปิงในเวลานี้

หมอลั่ว เป็นผู้หญิงหรือ?

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้หยุดมือ เนื่องจากไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ดังนั้นก็ไม่ได้สังเกตสายตาของทุกคน

"ลั่วเสี่ยวปิง เจ้าว่ามาสิ เจ้าอยากจะแก้แค้นข้าถึงตั้งใจไม่ให้ยาถอนพิษแก่ข้าใช่ไหม?"ซ่งหลิงหลางถามอย่างโกรธ

ขอแต่ลั่วเสี่ยวปิงกล้าดูดว่าใช่ นางก็จะสู้ชีวิตกับนาง ไม่งั้นนึกว่าตัวเองกลัวนางจริงหรือ?

กว่าลั่วเสี่ยวปิงจะหยุดมือลงมา จากนั้นหยิบชามข้างๆขึ้นมา ตักน้ำผักขมที่ไม่ได้ใส่น้ำแร่วิญญาณหนึ่งชามเต็มๆ แล้วยื่นให้ซ่งหลิงหลาง"ยาถอนพิษ"

อยากได้ยาถอนพิษ ให้นางก็ได้

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกไม่มีอะไรเลย

แต่ตอนที่เงยหน้าขึ้นมา ลั่วเสี่ยวปิงก็สังเกตเห็นสายตาที่ทหารคนอื่นมองตัวเอง อึ้งเล็กน้อย หลังจากนึกคิดสักสักพักหนึ่ง นางถึงรู้สึกเกิดอะไรขึ้น แต่นางก็ไม่ได้ใส่ใจ

ตัวเองใส่ชุดผู้ชายเพื่อที่จะสะดวก ไม่ได้คิดจะซ่อนอะไรเลย ดังนั้นนางจึงสงบมาก

ซ่งหลิงหลางก็ไม่ได้ไปใส่ใจพฤติกรรมของทหารเหล่านั้น หรือพูดว่า นางไม่รู้เลยว่าทหารเหล่านั้นไม่ทราบว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นผู้หญิง เพราะนางได้ยินทหารหลายคนซุบซิบว่าพี่เทียนเห้ากับไอ้ลั่วเสี่ยวปิงหญิงเลวคนนี้ไปไหนมาไหนล้วนอยู่ด้วยกัน ยังนอนอยู่กระโจมเดียวกันด้วยซ้ำ น้ำเสียงของพวกเขาบ่งบอกให้เห็นถึงพวกเขาเป็นคู่รักกัน แล้วใครจะไปจับคู่ผู้ชายสองคนล่ะ?

ดังนั้น ความสนใจของซ่งหลิงหลางอยู่แต่ในมือของลั่วเสี่ยวปิง มองเห็นน้ำที่เขียวขนาดนั้น ซ่งหลิงหลางก็ขมวดคิ้ว รู้สึกน่าขยะแขยง

"นี่เป็นของอะไร?"

ยาถอนพิษ?

ส่วนชามใหญ่ๆในมือของซ่งหลิงหลาง จริงๆแล้วก็มีประสิทธิภาพอยู่ เพราะยังไงก็เป็นน้ำผักขม

แต่ถ้าน้ำผักขมชามใหญ่ขนาดนั้นกินลงไป นางคาดว่าอาหารที่ซ่งหลิงหลางกินภายในสามวันล้วนเป็นรสขม

ซ่งหลิงหลางเย่อหยิงขนาดนี้ นางเลยต้องชดเชยความเย่อหยิ่งของตัวเอง แล้วนางก็ไม่ใช่คนใจบุญสุนทานหรอก

ซ่งหลิงหลางไม่รู้ความในใจของลั่วเสี่ยวปิง นางรู้แต่ว่า ท่าทีของลั่วเสี่ยวปิงบ่งบอกให้นางรู้ว่า ถ้าไม่กินลงไป นางก็จะไม่หายจากโรค

นึกถึงว่าตัวเองเป็นโรคระบาด อาจจะเสียชีวิตได้ ซ่งหลิงหลางก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก บีบจมูกของตัวเอง แล้วกินน้ำผักขมนั้นลงไป

แต่รสชาติขมจนนางรับไม่ไหวจริงๆ

และหลังจากกินลงไป นางรู้สึกว่าคลื่นไส้ อยากจะอ๊วก

แต่ในเวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็เตือนด้วยความหวังดี"ถ้าอ๊วกออกมาก็จะไม่มีประสิทธิภาพแล้ว หากไม่อยากกินอีกครั้งหนึ่ง เจ้าก็อ๊วกออกมาเลย"

เวลาที่พูดคำพูดนี้ ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำไป

หน้าตาของซ่งหลิงหลางขมจนบิดเบี้ยว เมื่อได้ยินคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง ก็ระงับความรู้สึกที่จะอ๊วกลงไป

หลังจากจ้องลั่วเสี่ยวปิงด้วยความโมโหทีหนึ่งแล้ว ซ่งหลิงหลางก็วิ่งออกไป

นางจะไปหาลูกอม ขมมากเลย

สิ่งที่นางไม่รู้คือ ตอนที่นางวิ่งออกไป สายตาของทหารคนนั้นล้วนเต็มไปด้วยความสงสาร

พวกเขาล้วนเคยกินผักขมมาก่อน เดิมทีผักขมก็ชมมาก น้ำผักขมขมกว่าอยู่แล้ว

โดยเฉพาะ ยังเป็นชามใหญ่ขนาดนั้นด้วย แม้ว่าเป็นคนที่กินผักขมเป็นประจำอย่างพวกเขา ก็รู้สึกขนลุก

แต่......เมื่อนึกถึงท่าทางที่ซ่งหลิงหลางปฏิบัติต่อคนที่เป็นทหารอย่างพวกเขา พวกเขาก็ไม่รู้สึกเห็นใจนางแม้แต่น้อย