แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 434

ซุนมู่หยางส่ายหน้า"ไม่เป็นไร แค่ว่าเรื่องในนี้จัดการเสร็จแล้ว"

ลั่วเสี่ยวปิงโล่งใจลง จากนั้นก็รู้สึกน่าขำ

เรื่องในช่วงนี้ทำให้การแสดงออกของตัวเองเป็นเหมือนกระต่ายตื่นตูม อยู่ๆก็รู้สึกว่าเกิดเหตุขึ้นหรือเปล่า

แต่ว่า ยังไม่ทันรอให้ลั่วเสี่ยวปิงตอบซูนมู่หยางว่าจะกลับด้วยกันหรือเปล่า ฉีเทียนเห้าก็ขึ้นไปกอดลั่วเสี่ยวปิงเข้าอ้อมอก"ถ้าจะกลับเจ้าก็กลับเอง ข้าส่งนางกลับไปได้"

ตอนมาไม่มีวิธีอื่น ตอนกลับเป็นไปได้อย่างไรที่จะให้ลั่วเสี่ยวปิงกลับกับผู้ชายคนอื่นอีกล่ะ นี่ก็ราวกับว่าเอาเนื้อให้หมาป่าดูแล อันตรายมากๆ

ซุนมู่หยางเห็นกาาเตือนในสายตาของฉีเทียนเห้า ก็ไม่ได้บังคับ ทำความเคารพต่อสองคน"ไว้เจอกันใหม่ขอรับ"

พูดเสร็จ ก็หันตัวไป

ตอนที่หันตัวไป ความรู้สึกที่เศร้าโศกถูกเขาซ่อนอยู่นั้นก็เผยออกมา

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางฉีเทียนเห้า รู้สึกน่าขำ"เจ้าไม่ยุ่งหรือ?"

แต่ฉีเทียนเห้ากลับปรากฏสีหน้าที่มีเหตุมีผล"ตลกแล้ว จีซิงยี่ก็หายดีแล้ว เขายังคิดจะนอนอยู่บนเตียงให้ข้าทำงานแทนเขาหรือ?"

ไม่มีเรื่องดีๆแบบนี้หรอก

กว่าเสี่ยวปิงจะมา เขาก็ต้องเสียสละเวลาอยู่กับเสี่ยวปิงสิ

ดังนั้น ฉีเทียนเห้าเพิ่งจากไป ก็มีทหารในค่ายทหารเชิญจีซิงยี่กลับไปจัดการเรื่อง

ในฐานะที่เป็นแม่ทัพหลัก กลับไปจัดการก็เป็นเรื่องปกติ จีซิงยี่เลยไม่ได้คิดมาก

แต่พอกลับไปถึงค่ายทหารพบว่าค่ายทหารถูกแบ่งเป็นสองส่วน จีซิงยี่เลยถามสถานการณ์ หลังจากรู้ความจริงแล้ว จีซิงยี่ก็ให้คงสภาพเดิม

ไม่มีการประลองยุทธก็ไม่มีความก้าวหน้า มีแต่ประลองยุทธถึงรู้จุดอ่อนของตัวเอง

แต่หลังจากรู้ว่าในค่ายทหารมีจวิ้นจู่คยหนึ่งแล้ว จีซิงยี่กลับขมวดคิ้ว ในที่สุดก็โบกมือ ไม่ได้คิดจะยุ่ง

และอีกฝั่งนี้ ฉีเทียนเห้าที่ไม่มีเรื่องต้องยุ่งนั้น ก็พาลั่วเสี่ยวปิงไปเที่ยวจริงๆ

วันนี้ไปสัมผัสกับวัฒนธรรมพื้นบ้าน พรุ่งนี้ไปรวบรวมสมุนไพรและพืชเฉพาะชายแดน มะรืนนี้ไปค้นหาโอกาสทางธุรกิจ

โดยรวมแล้วก็คือไม่ได้พักสักครู่หนึ่งเลย มีความสุขมาก

"จวิ้นจู่ คนนั้นเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งหรือเปล่า?"ชุ่ยอวี้ชี้สองคนที่เดินเที่ยวอยู่ในที่ไม่ไกล

สาเหตุที่ชุ่ยอวี้ไม่แน่ใจ ก็เป็นเพราะว่าฉีเทียนเห้าในตอนนี้ติดรอยแผลชิ้นนั้นขึ้นไปอีก

ก่อนหน้านี้ชุ่ยอวี้ไม่ได้ตามซ่งหลิงหลางไปที่ค่ายทหาร แต่ก็รู้ว่าผู้ชายในตอนนั้นก็คืออ๋องเซ่อเจิ้ง เพราะหลังจากเมื่อวานที่จวิ้นจู่กลับไปที่เมืองเยว่แล้ว ก็ลงโทษนาง ว่านางมีตาหาแววไม่ แม้กระทั่งอ๋องเซ่อเจิ้งยังจำไม่ได้

ชุ่ยอวี้รู้ว่าจวิ้นจู่จะระบายความโกรธ ดังนั้นถึงแม้ไม่สบายใจแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร มีแต่ต้องปล่อยให้จวิ้นจู่ตบตีจนหายโกรธ

ซ่งหลิงหลางได้ยินเช่นนี้ ก็มองไปทางที่ชุ่ยอวี้ชี้ เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงกับฉีเทียนเห้าอยู่ฝั่งนู้นกันจริงๆ สองคนได้กินซุบเนื้อแกะในชามเดียวกัน ลักษณะใกล้ชิดสนิทสนมมาก ดูก็รู้ว่าสองคนนี้เป็นสามีภรรยากัน

เมื่อเห็นรอยแผลบนใบหน้าของฉีเทียนเห้า ซ่งหลิงหลางก็ตะลึง หากไม่ใช่เป็นเพราะรอยแผลนั้น นางจะจำพี่เทียนเห้าไม่ออกได้อย่างไรล่ะ?

เมื่อนึกถึงใบหน้าที่หล่อเหลาของฉีเทียนเห้า เมื่อเทียบกับชายขี้เหร่ที่อยู่ตรงข้ามแล้ว ซ่งหลิงหลางก็รู้สึกโกรธ

สายตามองไปที่ใบหน้าของลั่วเสี่ยวปิง ในสายตาของซ่งหลิงหลางนอกจากความอิจฉากับไม่ยอมแล้ว ยังมีความพิฆาตพาดผ่าน

ลั่วเสี่ยวปิง!

ซ่งหลิงหลางคดเคี้ยวฟัน

ถึงแม้นางซ่งหลิงหลางแต่งงานกับอ๋องเซ่อเจิ้งไม่ได้ แต่คนที่แต่งงานกับอ๋องเซ่อเจิ้ง ก็ห้ามเป็นลั่วเสี่ยวปิง

เพราะจวิ้นจู่ที่ไร้ประโยชน์ยังอยู่ในค่ายทหาร พระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งที่มีประโยชน์ต่อพวกเขานั้นจะอยู่ไม่ได้ได้อย่างไรล่ะ?

ทหารฝั่งนี้ที่ค่อนข้างคุ้นเคยกับลั่วเสี่ยวปิงนั้น พอเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงกลับมา ล้วนโล่งใจลง

พรุ่งนี้ก็จะประลองยุทธแล้ว พวกเขาหวังว่าพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งจะอยู่ที่นี่ด้วย

โดยเฉพาะทหารพวกที่ป่วยหนักในก่อนหน้านี้ ล้วนหวังที่จะแสดงตัวต่อหน้าพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้ง เพื่อเป็นการตอบแทนการช่วยชีวิตของพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้ง

ในขณะเดียวกัน เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง อีกคนที่โล่งใจก็คือซ่งหลิงหลาง เพราะถ้าลั่วเสี่ยวปิงไม่กลับมาค่ายทหาร การที่นางจะเข้าใกล้ลั่วเสี่ยวปิงก็ยากมาก

ภายใต้การตั้งตารอคอยของทหารทั้งสองฝ่าย การประลองยุทธก็มาถึง

การประลองยุทธมีทั้งหมดมามรอบ

รอบแรก ต่อสู้ตัวต่อตัวโดยอาสาสมัคร

ทหารทั้งสองฝ่าย อาสาสมัครออกมาต่อสู้ตัวต่อตัว ทั้งหมดสิบคู่

รอบสอง ต่อสู้กลุ่ม

แต่ละฝ่ายเลือกมาหนึ่งพันคน จำลองสงคราม

รอบสาม ประลองยุทธบนม้า

ชื่อก็บ่งบอกอยู่ คือการประลองยุทธบนม้า คนที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามล้มลงจากรถม้าจะเป็นฝ่ายชนะ

การประลองยุทธของทั้งสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งฉีเทียนเห้าเป็นผู้นำ อีกฝ่ายหนึ่งจีซิงยี่เป็นผู้นำ สองคนก็เป็นแม่ทัพของแต่ละทีม เพียงต้องนั่งออกคำสั่งในที่นั่งผู้ชมก็พอ

ตามด้วยเสียงตีกลอง รอบต่อสู้ตัวต่อตัวก็เริ่มขึ้น ไม่นานทั้งสองฝ่ายก็ต่างมีสิบคนเดินออกมา แล้วเลือกศัตรูกัน และเริ่มต่อสู้กันในพื้นที่สนามที่โล่งและกว้าง