แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 440

หลังจากพูดประโยคแรกออกมา คำพูดต่อไปก็ออกมาจากปากมากมาย

ด้วยเหตุนี้ฉีเทียนเห้าจึงนำต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวทั้งหมดเล่าให้ลั่วเสี่ยวปิงฟัง

หลังจากที่หูหยานเฉียนใช้ความสัมพันธ์ทางการทูตของสองประเทศบีบบังคับให้อ๋องอี้วแต่งงาน ก็ไม่มีใครยุ่งกับอ๋องอี้วมาโดยตลอด เวลานี้ความรักความผูกพันของอ๋องอี้วและภรรยาก็ไม่ได้รับผลกระทบมากนัก ถึงอย่างไรเมื่อเทียบกับการให้ฐานะและชื่อเสียงแก่ผู้หญิงคนอื่นแล้ว ดูเหมือนว่าหัวใจของผู้ชายจะสำคัญยิ่งกว่า

แต่จุดเปลี่ยนก็คือเวลานั้นเว่ยหวินซีได้กลับไปบ้านแม่ของตนเอง และเว่ยหวินซีจากไปครึ่งเดือนกว่า

แต่หูหยานเฉียนใช้โอกาสนี่วางยาพิษอ๋องอี้ว ถึงแม้อ๋องอี้วจะเตรียมการป้องกันอย่างไร แต่ช่วงเวลาครึ่งเดือนก็มีโอกาสอยู่ไม่น้อย ในที่สุดแผนชั่วของหูหยานเฉียนก็สำเร็จครั้งหนึ่ง

หลังจากฟื้นขึ้นมา อ๋องอี้วก็โมโหอย่างมาก และบังคับหูหยานเฉียนไม่ให้บอกเรื่องนี้ให้เว่ยหวินซีรู้

เพราะหูหยานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะตั้งครรภ์หรือไม่ ฉะนั้นจึงให้ความร่วมมือ

ต่อมาหลังจากรู้ว่าตั้งครรภ์ แน่นอนว่าหูหยานเฉียนไม่อาจปล่อยโอกาสโอ้อวดนี้ไปได้ ถึงแม้เว่ยหวินซีจะเสียใจและต้องการตัดขาดแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้

เพียงแต่ไม่นาน เว่ยหวินซีก็พบว่าตนเองตั้งครรภ์เหมือนกัน

เดิมทีเมื่อหลายปีมานี้ไม่มีบุตร ทันใดเมื่อมีบุตรเว่ยหวินซีก็น่าจะดีใจ แต่หลังจากมีลูกเว่ยหวินซีก็ยิ่งคิดไม่ออก จึงเตรียมที่จะออกจากจวนอ๋องไปผ่อนคลายจิตใจ

พอดีที่เวลานี้ตระกูลเว่ยไปหยูโจว เว่ยหวินซีจึงไปหา

พระชายาหายไปแล้ว แน่นอนว่าอ๋องอี้วจะต้องตามหาอย่างบ้าคลั่ง เพียงแต่ตามหาทุกหนทุกแห่งแล้วก็ไม่พบ

แต่ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้ ใครจะคาดคิดว่าหูหยานเฉียนที่ตั้งครรภ์อยู่เป็นคนขัดขวางเอาไว้ จนกระทั่งอ๋องอี้วพลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการตามหาเว่ยหวินซี

แต่เมื่ออ๋องอี้วตามหาเว่ยหวินซีพบ ก็หลังจากที่เว่ยหวินซีคลอดบุตรแล้ว

หูหยานเฉียนสั่งให้คนคอยจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเว่ยหวินซีโดยตลอด ฉะนั้นเมื่อเว่ยหวินซีคลอดบุตร ก็เป็นโอกาสของคนของหูหยานเฉียน

หลี่ชุยหวนเป็นหญิงในหมู่บ้าน ซึ่งเป็นคนใช้คนหนึ่ง และไม่เคยมีความกล้าที่จะลงมือกับผู้สูงศักดิ์ ผู้ใต้บังคับบัญชาของหูหยานเฉียนจึงบีบบังคับและข่มขู่ บวกกับหลี่ชุยหวนก็หวังว่าลูกสาวของตนเองจะกลายเป็นคนที่มีสถานะดีขึ้น ด้วยเหตุนี้จึงเปลี่ยนตัวลั่วเสี่ยวปิง

เมื่อเว่ยหวินซีคลอดบุตร อันที่จริงก็เคยเห็นลั่วเสี่ยวปิง และรู้ว่าบุตรของตัวเองอาจจะถูกเปลี่ยนตัว เว่ยหวินซีจึงไม่ได้เปิดเผย แต่สั่งให้เว่ยหยางคนสนิทไปตามหาคน

หลังจากหาคนพบ เว่ยหยางก็ต้องการส่งจดหมายไปที่เมืองหลวงหรือส่งไปที่ตระกูลเว่ย แต่จดหมายกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย กระทั่งเขาจะเข้าใกล้จวนอ๋องยังไม่กล้า เพียงแค่ปรากฏตัว คงจะต้องถูกตามฆ่าอย่างบ้าคลั่ง

หลังจากล้มเหลวมาหลายครั้ง เว่ยหยางก็เตรียมรอโอกาสอย่างเงียบๆ เพื่อปกป้องลั่วเสี่ยวปิงให้เติบโต

และในขั้นตอน ลั่วเสี่ยวปิงก็เคยเกิดอันตรายในชีวิตหลายครั้งหลายหน เว่ยหยางรู้ว่า หูหยายเฉียนจะไม่ปล่อยลั่วเสี่ยวปิงไปอย่างแน่นอน ก็ยิ่งไม่กล้าชะล่าใจ ไม่กล้าแยกจากลั่วเสี่ยวปิง จึงคอยปกป้องอยู่ข้างกายตลอด

ในขั้นตอนนี้ เว่ยหยางจะต้องระมัดระวังเสมอเพื่อไม่ให้คนของหูหยานเฉียนเจอตัว เพราะทุกครั้งเพียงแค่เว่ยหยางโผล่ออกมา ก็จะถูกคนของหูหยานเฉียนไล่ฆ่า

เว่ยหยางรู้ว่า หากตนเองต้องตาย ลั่วเสี่ยวปิงก็จะต้องเกิดอันตราย ฉะนั้นจึงยิ่งไม่กล้าบุ่มบ่าม

จนกระทั่งเมื่อหกปีก่อน หูหยานเฉียนรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงมีรูปร่างหน้าตางดงาม เป็นสาวงามในชนบท วิกฤตภายในใจก็นิ่งหนักขึ้น รู้สึกว่าการเก็บลั่วเสี่ยวปิงไว้คือภัยคุกคามอันมหาศาลต่อซ่งจินจือลูกสาวของตนเอง

ด้วยเหตุนี้ หูหยานเฉียนจึงเตรียมทำลายลั่วเสี่ยวปิง

วันนั้น ลั่วเสี่ยวปิงไปหาหญ้าสำหรับเลี้ยงหมู ไม่มีใครรู้เลยว่า คนของหูหยานเฉียนและเว่ยหยางมีการต่อสู้กัน

เว่ยหยางพ่ายแพ้

คนของหูหยานเฉียนจึงพาลั่วเสี่ยวปิงไปทาหยูโจว วางยาพิษลั่วเสี่ยวปิง และเตรียมที่จะโยนเข้าไปในซ่องนางโลมที่ใหญ่ที่สุดของหยูโจว แต่กลับถูกเว่ยหยางช่วยออกมา

ในเวลานั้นเว่ยหยางรู้ว่าฉีเทียนเห้าอยู่ที่หยูโจวพอดี จึงต้องการความช่วยเหลือจากฉีเทียนเห้า ถึงอย่างไรฉีเทียนเห้าในเวลานั้นก็เป็นบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุด

เพียงแต่เว่ยหยางไม่สามารถเข้าใกล้ได้ และยังได้รู้ว่าฉีเทียนเห้าถูกวางยาพิษโดยสินค้าปลอม เว่ยหยางจึงซ้อนกล นำลั่วเสี่ยวปิงโยนเข้าไปที่นั่น

อาจารย์เว่ย ตามหาตนเองมาตลอดเช่นนั้นหรือ?

"เจ้า รู้มาโดยตลอดเลยหรือ?" ลั่วเสี่ยวปิงมองฉีเทียนเห้า ด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก

เรื่องราวในชีวิตของตนเอง อันที่จริงฉีเทียนเห้ารู้มาโดยตลอด แต่ไม่บอกตนเอง นี่ใช่การโกหกอีกวิธีหนึ่งหรือไม่?

ฉีเทียนเห้าพยักหน้า "เดิมทีคิดว่าพวกเจ้าจะจำกันได้เองโดยธรรมชาติ ถึงอย่างไรอาจารย์เว่ยก็รับอานอานเป็นลูกศิษย์แล้ว พวกเจ้าก็จะได้พบหน้ากัน ให้อาจารย์เว่ยจำเจ้าได้ก่อน จะเป็นการดีกว่าที่เจ้าจำอาจารย์เว่ยได้ก่อน

ในจุดจุดนี้ นอกจากจะสามารถทำให้อาจารย์เว่ยไม่สงสัยแล้ว เขายังไม่คาดหวังให้เสี่ยวปิงต้องแบกรับความกดดันที่มีญาติอยู่ใกล้ๆ ตัว แต่กลับจดจำไม่ได้

สำหรับลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ถึงแม้นางจะรู้ ก็น่าจะไม่เข้าไปใกล้ ถ้ารู้ว่ามีญาติอยู่ข้างๆ กายแต่จำไม่ได้เช่นนั้น ภายในใจของนางก็จะต้องไม่สบายใจอย่างแน่นอน

คนตระกูลเว่ยมีจิตใจที่ดีงาม หากวันหนึ่งยอมรับเสี่ยวปิง เช่นนั้นในอนาคตเสี่ยวปิงก็จะต้องเป็นคนถูกโปรดปรานคนหนึ่งอย่างแน่นอน

ลั่วเสี่ยวปิงได้ฟังคำอธิบายของฉีเทียนเห้าแล้ว ความโกรธเคืองภายในใจของเขาก็ดูเหมือนจะจางหายไปเล็กน้อย

ใครจะรู้ว่า ตนเองและอาจารย์เว่ย คาดไม่ถึงว่าจะพลาดโอกาสที่จะได้พบกันครั้งแล้วครั้งเล่าเลยหรือ?

และไม่ว่าจะเป็นครั้งนี้ หรือเรื่องราวในปีนั้น ไม่ว่าจะเป็นตนเองหรือเจ้าของร่างเดิม อันที่จริงก็ไม่อาจโทษฉีเทียนเห้าได้

เพราะว่า ตัวฉีเทียนเห้าเองก็เป็นผู้เสียหาย

และถึงแม้ว่าเจ้าของร่างเดิมจะไม่ได้เกิดความสัมพันธ์กับฉีเทียนเห้า ก็จะต้องเสียตัวอยู่ดี

ด้วยเหตุนี้ ความบังเอิญทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกต้อง

ถ้าหากจะโทษ ก็ต้องโทษแค่พระชายารองหูหยานเฉียนที่ก่อเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนั้น