แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 456

นับตั้งแต่ลั่วเสี่ยวปิงข้ามเวลามา นับตั้งแต่กลายเป็นหมอตรวจรักษา ไม่เคยพบเจออาการของโรคที่แก้ไขได้ยากเช่นนี้มาก่อน เมื่อเทียบกับเว่ยเจ๋อฉีแล้ว สถานการณ์ของฉวี่ซื่อนั้นอันตรายกว่ามากนัก

มากจนกระทั่ง อวัยวะภายในของฉวี่ซื่อก็ได้รับผลกระทบด้วย

พลังชีวิตรอดของฉวี่ซื่อ อ่อนแออย่างมากในเวลานี้

ยิ่งน้ำแร่วิญญาณและการฝังเข็ม ก็ไม่มีความเชื่อมโยงมากนัก

เพราะรับรู้ถึงความสัมพันธ์ของคนที่อยู่ตรงหน้ากับตนเอง ภายในใจของลั่วเสี่ยวปิงก็ยิ่งเกิดความกดดันอย่างมาก กระทั่งบางครั้งในสมองก็ว่างเปล่าไป

ป้อนเหลียนฮัวชิงเวินวานเข้าไป ก็ไม่ได้ผลอะไรมากนัก กระทั่งใบสั่งยาที่ทำออกมาใหม่ สำหรับผู้ป่วยรุนแรงอย่างฉวี่ซื่อก็ไม่ได้มีประสิทธิผลที่ดีโดยสิ้นเชิง

ใบสั่งยาสองใบนี้ ได้ผลจริงๆ แต่ประสิทธิผลนั้น ไม่เพียงพอที่จะสามารถพลิกสถานการณ์ได้

กระทั่งลั่วเสี่ยวปิงมีกล้าไปมองใบหน้านั้นของฉวี่ซื่อ ยิ่งมอง นางก็ยิ่งคิดหาวิธีใหม่ไม่ออก เพราะทุกครั้งที่เห็นใบหน้านั้นของฉวี่ซื่อ นางก็จะถึงนึกสายตาที่ฉวี่ซื่อมองตนเอง

สิ่งนั้น เป็นอารมณ์ที่นางต้องการจะจับเอาไว้

ไม่คิดว่า ตอนที่ไม่มีในครอบครอง ก็คว้าเอาไว้ไม่ทันและสูญเสียไป

ลั่วเสี่ยวปิงเข้าไปในสเพซ ตอนแรก ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่มีเป้าหมายแม้แต่น้อย เหม่อมองสมุนไพรเหล่านั้น

ต่อมา ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ดึงสมุนไพรออกมาทีละชนิดๆ ลั่วเสี่ยวปืงคำนึงถึงประสิทธิภาพของสมุนไพรแต่ละตัว จากนั้นก็รวบรวมให้สอดคล้องกับความจริง แล้วเชื่อมโยงสมุนไพรในใบสั่งยากับในสมองที่ตนเองรู้ทั้งหมด และดำเนินการทำให้เชื่อมโยงกันอีกครั้ง

เดินไปเดินมาในสเพซ และสมุนไพรที่นางดึงมานั้นก็กองพะเนินเทินทึก แต่ทว่า ยังคงไม่มีต้นสายปลายเหตุอะไร

จนกระทั่ง ลั่วเสี่ยวปิงมองไปเห็นกล้วยไม้สกุลหวายที่อยู่ในมุมหนึ่ง

กล้วยไม้สกุลหวายสามารถเพิ่มพูนภูมิต้านทานได้ เป็นยาบำรุงอินในการบำรุงกำลังภายใน เป็นยาที่มีสรรพคุณบำรุงกระเพาะสร้างสารน้ำ ทำให้ปอดชุ่มชื้นบำรุงไต ทำให้ตาสว่างบำรุงไต ซึ่งหาได้ยากอย่างมาก

แต่หลังจากที่นางได้พันธุ์กล้วยไม้สกุลหวายมา ก็ทำสินค้าสำเร็จรูปออกมาไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยขาดขายหรือใช้มาก่อน

สามารถพูดได้ว่า กล้วยไม้สกุลหวายก็เหมือนกับของสะสมของตัวนางเอง

แต่ถ้ากล้วยไม้สกุลหวายเป็นสมุนไพรที่ใช้ทางการแพทย์ล่ะ?

พอคิดเช่นนี้แล้ว ในสมองของลั่วเสี่ยวปิงก็ปรากฏใบสั่งยาที่แตกต่างออกไปซึ่งสามารถใช้ร่วมกับกล้วยไม้สกุลหวายได้

หลังจากกำจัดใบสั่งยาแต่ละประเภทแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะล้มเลิก แต่ในทันใดก็นึกถึงใบสั่งยาโรคระบาดที่ท่านซุนเคยพูดเอาไว้

ถ้าหากว่า ในใบสั่งยานั้นเพิ่มกล้วยไม้สกุลหวายเข้าไปจะเป็นอย่างไร?

ลั่วเสี่ยวปิงคิดๆ แล้ว จากนั้นก็ปฏิเสธตัวเอง

กล้วยไม้สกุลหวายอาจไปยับยั้งฤทธิ์ยาตัวใดตัวหนึ่งในนั้น หากเพิ่มกล้วยไม้สกุลหวายเข้าไป บางทีประสิทธิผลของยาอาจจะสู้ของเดิมไม่ได้

เพียงแต่ไม่นาน ลั่วเสี่ยวปิงก็คิดหาวิธีแก้ไขได้

สรรพสิ่งต่างๆ ในโลกใบนี้มีสร้างมียับยั้ง ในเมื่อมีการยับยั้ง เช่นนั้นก็จำเป็นต้องมีการสร้าง

ลั่วเสี่ยวปิงทำใจให้นิ่งลง แล้วหลับตา

ในเวลานี้ คล้ายกับว่ามีสมุนไพรจำนวนมากลอยอยู่ตรงหน้าลั่วเสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวปิงคว้ากล้วยไม้สกุลหวายหนึ่งอย่าง ต่อจากนั้นก็ฝูหลิง.......

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเดินออกมาจากสเพซ ในมือก็มีขวดอีกหลายขวด ในขวดบรรจุยาน้ำสีน้ำตาลเข้ม

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงป้อนยาน้ำให้สวี่ซื่อ และเริ่มกระตุ้นเข็มให้สวี่ซื่อ

หลังจากผสมสมุนไพรทุกชนิดแล้ว ประสิทธิผลของยาที่นางทำออกมาในท้ายที่สุดถึงแม้จะอ่อนมาก แต่ผลก็จะเพิ่มขึ้นตามลำดับ ฉะนั้นขณะที่ใช้ยา นางก็จะต้องใช้การฝังเข็มร่วมด้วย ซึ่งจะช่วยลดการบาดเจ็บของร่างกายฉวี่ซื่อ และช่วยซ่อมแซมร่างกายของฉวี่ซื่อด้วย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นสีหน้าของฉวี่ซื่อดีขึ้นอย่างชัดเจน เมื่อจับชีพจรของฉวี่ซื่อ ในที่สุดก็โล่งอก

ในที่สุด ก็ช่วยชีวิตคนกลับมาได้แล้ว เพียงแต่ร่างกายยังต้องค่อยๆ ปรับตังวขึ้นมา เบื้องต้นจะต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงจึงจะฟื้นขึ้นมา

แต่ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เหลือบมองไป๋เสาที่ยืนล้อมอยู่ด้านนอกคนตระกูลเว่ยเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า "ไปกันเถิด"

นับญาติอะไร ค่อยคุยกันหลังจากเมืองหลินอานผ่านความยากลำบากมาแล้ว

นางรู้ดีว่า มีผู้คนจำนวนมากในเมืองหลินอาน ไม่ใช่ว่าใบสั่งยาสองสามใบจะเพียงพอที่จะแก้ไขปัญหาได้

สถานการณ์โรคระบาดในขณะนี้ มีปัญหามากเกินไปที่จะต้องเผชิญ และอันตรายอย่างมาก

เมื่อเดินออกมาจากตระกูลเว่ย ข้างตัวนางก็มีความเสี่ยงทุกประเภท ตระกูลเว่ยในขณะนี้ ก็คือเกาะที่มั่งคงและปลอดภัยเกาะหนึ่ง

ฉะนั้นเวลานี้ จึงไม่เหมาะสมที่พวกเขาจะรู้จักกัน

เพราะว่า นางก็ไม่สามารถรับรองได้ว่าตนเองจะสามารถปลอดภัยหรือไม่......

สรุปได้ว่า ถ้าหากสามารถผ่านพ้นวิกฤตการณ์ครั้งนี้ได้อย่างราบรื่น คนเหล่านี้ของตระกูลเว่ย นางก็ได้ตัดสินใจยอมรับแล้ว

และอีกอย่าง อาจจะเริ่มทำความรู้จักด้วยตนเอง

คนตระกูลเว่ยมองลั่วเสี่ยวปิงเดินผ่านพวกเขาไปอย่างเย็นชา แต่ละคนก็เป็นกังวล ต้องการจะยื่นมือไปขวาง แต่ก็ยื่นมือข้างอยู่กลางอากาศ แล้วก็ดึงกลับไป

ไม่มีทางเลือก ลั่วเสี่ยวปิงเป็นเช่นตอนนี้ พวกเขาก็ไม่กล้าขัดขวางส่งเดช

ในความเป็นจริง ฐานะของตระกูลเว่ยในขณะนี้ ไม่มีใครกล้ารู้สึกเช่นนี้จริงๆ จะมีก็เพียงลั่วเสี่ยวปิงเท่านั้น

เพราะเอาใจใส่ ดังนั้นจึงไม่กล้ากวนโมโห

แต่พวกก็ไม่อยากให้ลั่วเสี่ยวปิงจากไปแบบนี้

"น้องเสี่ยวปิง เจ้าจะไปไหนหรือ?"

ในที่สุด เว่ยเจ๋ออี้ก็อดทนไม่ไหว จึงเอ่ยปากกล่าวถาม