แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 458

พอลั่วเสี่ยวปิงหันกลับมา ก็เห็นชายชราที่ดูเมตตาและอัธยาศัยดีเดินตรงมาหาตนเอง

ครุ่นคิดเล็กน้อย ลั่วเสี่ยวปิงก็นึกออกถึงสถานะของคนที่มา ก็คือหมออู๋แห่งถงเหรินถัง

เวลานี้หมออู๋สะพายกล่องยามาด้วย ข้างๆ มีผู้ช่วยยืนอยู่คนหนึ่ง.....เพียงแต่รูปร่างของผู้ช่วยคนนั้นค่อนข้างสูงใหญ่เกินไปสักหน่อย

หลังจากที่เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงหันหน้ากลับมา หมออู๋ที่มาด้วยกันกับผู้ช่วย ก็วิ่งตรงเข้ามาหาลั่วเสี่ยวปิง

"หมออู๋"

เมื่อเห็นหมออู๋เดินมาถึงตรงหน้า ลั่วเสี่ยวปิงก็พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อทักทาย ด้วยสีหน้าท่าทางที่นิ่งเฉย

เมื่อเทียบกับสีหน้าที่นิ่งเฉยของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว สีหน้าท่าทางของหมออู๋ก็ค่อนข้างตื่นเต้นอย่างชัดเจน เพียงแต่ไม่นานก็ระงับความตื่นเต้นเอาไว้ ภายใต้สายตาแสดงความงุนงง "หมอลั่ว คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเจ้าจริงๆ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในเมืองล่ะ?"

ลั่วเสี่ยวปิง: "พอดีเข้ามาน่ะ"

หมออู๋พยักหน้า ก็ไม่ได้คิดมาก

ความตื่นเต้นเมื่อได้เห็นลั่วเสี่ยวปิงก็ค่อยๆ หายไป ชำเลืองมองประชาชนที่อยู่โดยรอบ ในดวงตาแฝงไปด้วยความเศร้ารันทดเล็กน้อย

"โรคระบาดนี้บทจะมาก็มา ทำให้คนรู้สึกว่าไม่ทันได้ตั้งตัว" หมออู๋พูดพลางทอดถอนใจ "หลายวันมานี้ ข้าเห็นว่ามีคนจำนวนมากออกไป ก็ไม่รู้ว่าโรคระบาดนี้จะหายไปเมื่อไร"

ลั่วเสี่ยวปิงมองประชาชนบนถนน สีหน้าก็ค่อนข้างเคร่งขรึม

โรคระบาดแพร่กระจายเร็วกว่าที่นางคิด ก็ไม่รู้ว่าก่อนที่จะปิดเมืองมีโรคระบาดแพร่ออกไปหรือไม่?

"หมอลั่ว ทักษะทางการแพทย์ของเจ้าดีอย่างมาก โรคระบาดในครั้งนี้เจ้ามีวิธีบ้างหรือไม่?" หมออู๋กล่าวถาม

ได้ยินเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงจึงทอดถอนความคิด "บัดนี้ก็มีเค้าโครงบ้างแล้วล่ะ"

หมออู๋มองลั่วเสี่ยวปิงด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ "เจ้า......เจ้ามีเค้าโครงแล้วจริงๆ หรือ? คือพบวิธีที่จะสามารถจัดการกับโรคระบาดได้อย่างมีประสิทธิภาพแล้วหรือ?"

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า "สถานการณ์ของบางคนสามารถรับมือได้" เพียงแต่โรคระบาดค่อนข้างซับซ้อน เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา พูดได้ยาก

โรคระบาด ใช้วิธีการพูดตามสมัยปัจจุบันก็คือไวรัส ซึ่งไวรัสสามารถกลายพันธุ์ได้

ได้ใบสั่งยามาเร็ว แต่การกลายพันธุ์ของไวรัสบางทีอาจจะเร็วยิ่งกว่า

ฉะนั้น ลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่กล้าพูดมากเกินไป

หมออู๋ : "เช่นนี้ช่างดีจริงๆ พอดีพวกเราก็สามารถเข้าไปด้วยกันได้"

เดิมทีหมออู๋ก็ต้องการจะไปที่หยาเหมินจุดที่รักษาโรค ถึงแม้ประชาชนบนถนนก็ป่วยด้วยโรคระบาดก็ตาม แต่สมุนไพรทั้งหมดล้วนอยู่ที่จุดรักษาโรค

หลังจากปิดเมือง ในหยาเหมินได้รวบรวมยาสมุนไพรทั้งหมดจากร้านยาสมุนไพร ฉะนั้นบนถนนมีหมอที่สามารถให้การตรวจและรักษาได้ แต่ก็ไม่มีสมุนไพรที่สามารถใช้ได้

แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับส่ายหน้า "หมออู๋ ท่านไปก่อนเถิด ข้ายังมีเรื่องที่จะต้องรีบไปทำก่อน อีกสักครู่ค่อยตามไป"

หมออู๋ได้ยินลั่วเสี่ยวปิงพูดเช่นนี้ ก็ไม่ได้บีบบังคับ หลังจากกล่าวลากับลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ก็พาผู้ช่วยของตนเองเดินจากไป

หลังจากกล่าวลาหมออู๋แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็หันตัวกลับ เตรียมจะกลับไปในบ้านของตัวเองก่อน

ไป๋เสาที่อยู่ข้างๆ และเงียบไม่พูดจามาโดยตลอดได้แต่มองด้านหลังของหมออู๋อย่างงุนงง

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเช่นนี้ จึงกล่าวถามว่า "เป็นอะไรไปหรือ?"

หลังจากถามจบแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปยังหมออู๋ แต่ก็ไม่พบเบาะแสใดๆ

ไป๋เสาได้ยินเช่นนี้ จึงชักสายตากลับ "ฮูหยิน ข้าน้อยเพียงแค่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย"

ลั่วเสี่ยวปิงงุนงง "แปลกใจตรงไหนหรือ?"

ไป๋เสา : "ผู้ช่วยคนนั้นที่อยู่ข้างกายหมออู๋ ข้าน้อยรู้สึกว่าค่อนข้างแปลก"

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ขยับ แล้วก็ไม่กลัว เพียงแต่ย้อนถามว่า "พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนอาชีพไหนในโลกนี้ที่ไม่ควรผิดใจมากที่สุด?"

คนกลุ่มนั้นชะงักงัน ขมวดคิ้วด้วยจิตสำนึก

คนอาชีพไหนที่ไม่ควรผิดใจ? นั่นไม่ใช่ผู้รับราชการเป็นผู้บริหารหรือ?

แล้วนี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องที่พวกเขาทำในตอนนี้ล่ะ?

ลั่วเสี่ยวปิง : "เช่นนั้นข้าก็จะบอกพวกเจ้าให้นะว่า อาชีพบนโลกใบนี้ที่ไม่ควรจะผิดใจมากที่สุดก็คือหมอ เพราะพวกเราสามารถช่วยชีวิตคนได้ และสามารถฆ่าคนได้โดยปริยาย"

คนที่นำหน้าขมวดคิ้ว "สรุปแล้วเจ้าจะสื่อถึงอะไรกันแน่?"

ลั่วเสี่ยวปิง: "ทางที่ดีพวกเจ้าบอกข้ามาเสียดีกว่า ถึงจุดประสงค์ที่พวกเจ้าต้องการจะจับข้า"

คนที่นำหน้ายิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น แต่เมื่อได้สบตาของลั่วเสี่ยวปิง คนที่นำหน้าก็ค่อนข้างชัดเจนอย่างมาก นั่นก็คือ ถ้าหากเขาไม่บอก ถึงแม้หมอหญิงลั่วเสี่ยวปิงผู้นี้จะถูกพวกเขาจับตัวไป จุดประสงค์ของพวกเขาก็อาจจะไม่บรรลุเป้าหมาย

ด้วยเหตุนี้ จึงลังเลใจเล็กน้อย คนที่นำหน้าก็เก็บความดุร้าย แล้วคำนับลั่วเสี่ยวปิง "แม่นางท่านนี้ พวกเราไม่ได้เจตนาที่จะผิดใจกับท่าน เพียงแต่ตอนนี้พวกเราขาดหมอจริงๆ"

ลั่วเสี่ยวปิง: "เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?"

ตามที่ทหารเหล่านั้นได้กล่าวเอาไว้ก่อนหน้านี้ บัดนี้หมอที่มีความสามารถเพียงเล็กน้อยก็ล้วนถูกรับเข้ามาในหยาเหมิน เพื่อความปลอดภัยของหมอเหล่านั้น แล้วก็เพื่อการค้นคว้าวิจัยโรคระบาดที่ดียิ่งขึ้น หมอทั้งหมดอาศัยอยู่ในหยาเหมิน หากต้องการจะพบหมอสักคนหนึ่งที่อยู่ด้านนอกก็ยากยิ่งนัก

ฉะนั้นที่คนเหล่านี้ปลอมตัวเป็นโจรเพื่อขัดขวางตนเอง ส่วนใหญ่ก็คือพบเรื่องยากลำบากอะไร

เพียงคนที่นำหน้าได้ฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง ขอบตาก็แดงก่ำทันที ในลำคอสามารถได้ยินเสียงสะอื้นไห้ที่ออกแรงระงับเอาไว้ ซึ่งทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกเศร้าใจอย่างมาก

และคนอื่นๆ แต่ละคนต่างก็ตาแดงก่ำ

ต่อจากนั้น บรรดาชายกลุ่มนี้ที่เมื่อกี้ดูดุร้าย ก็คุกเข่าลงตรงหน้าลั่วเสี่ยวปิงทันที "ท่านหมอ ได้โปรดช่วยชีวิตครอบครัวของพวกเราด้วยเถิด!"