แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 464

ลั่วเสี่ยวปิงยังคงพยักหน้าอย่างนิ่งๆ "ไม่ได้ล้อเล่น"

เวลานี้ นางจะล้อเล่นได้อย่างไร?

กัวหงหยางได้ยินเช่นนั้น น้ำเสียงก็สั่นเครือเล็กน้อย "เจ้า......เจ้ามีเสบียงอาหารอยู่ที่นั่นเท่าไหร่หรือ?"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ฟังก็ขมวดคิ้ว

มีเท่าไหร่?

นางบรรจุใส่ไว้ทั้งหมดสามห้องครึ่ง หนึ่งห้องยาวประมาณสี่เมตรกว้างสี่เมตรสูงสี่เมตร ซึ่งหมายความว่า ห้องหนึ่งมีประมาณ 64 ลูกบาศก์เมตร ตามการคำนวณของสามห้อง เสบียงอาหารของนางน่าจะมีประมาณ 200 ลูกบาศก์เมตร

ความจุ 100 ลูกบาศก์เมตรน่าจะเป็นเสบียงอาหาร 16 ตัน ความจุ 200 ลูกบาศก์เมตร น่าจะมีประมาณ 30 กว่าตัน

เมืองหลินอานน่าจะมีประชากรสามหมื่นคน หนึ่งคนหนึ่งวันต่อเสบียงอาหาร 500 กรัม กองเสบียงเหล่านั้นของนาง น่าจะกินได้เพียงพอถึงสิบวัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในสถานการณ์จริงไม่ใช่ว่าหนึ่งคนหนึ่งวันจะใช้ 500 กรัมได้ ทุกๆ คนกินข้าวต้ม หนึ่งคนหนึ่งวันจะใช้ประมาณ 250 กรัม

หลังจากสิบวันแล้ว......นางยังมีของที่กักตุนไว้ในสเพซ ระยะเวลาสิบวันในสเพซของนางยังคงผลิตเสบียงต่อได้ สรุปแล้วหากมีนางอยู่ บรรดาประชาชนจะไม่หิวตายอย่างแน่นอน

แต่ว่า ลั่วเสี่ยวปิงยังกล่าวตัวเลขที่ค่อนข้างเป็นความลับ "โดยคร่าวๆ ก็เพียงพอให้ประชาชนกินโจ๊กได้ไปห้าวัน"

เกรงว่าหากนางบอกว่าเพียงพอให้กินไปได้สิบวันจะทำให้กัวหงหยางตกใจ

แต่ว่า คำพูดนี้ของลั่วเสี่ยวปิง ยังคงทำให้กัวหงหยางตกใจอยู่ดี

กัวหงหยางรู้สึกว่าลิ้นของตนเองไม่สามารถยืดตรงได้ "เช่นนั้น.....เช่นนั้นสมุนไพร......"

ลั่วเสี่ยวปิง : "สมุนไพรมีไม่มากนัก......"

สมุนไพรที่ผลิตในสเพซก็มี แต่คุณภาพสมุนไพรที่ผลิตในสเพซนั้นดีกว่าด้านนอกมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังสดใหม่กว่ามาก ถ้าเอาออกไปแบบนี้ เกรงว่าจะทำให้เกิดความสงสัยได้

และสมุนไพรที่ให้ท่านซุนซื้อมา อันที่จริงก็ไม่ได้มากมายนัก ปริมาณหนึ่งห้องก็ไม่ถึงด้วยซ้ำ

แต่ว่า การนำสมุนไพรออกมาจะทำให้เกิดความสงสัย นางยังสามารถปรุงยาในสเพซได้ นี่จึงไม่มีผลกระทบใดๆ

เพียงแต่ว่าสิ่งนี้นางไม่สามารถพูดออกมาได้ หากไม่เป็นการเร่งด่วน ก็จะสามารถถูกคนสงสัยเอาได้ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังรู้ว่ามีคนแอบลงมืออย่างลับๆ ด้วย

ถึงแม้ว่ากัวหงหยางจะหมดหวัง แต่ไม่นานก็ฮึกเหิมขึ้นมา

จากนั้น เมื่อลั่วเสี่ยวปิงไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ จู่ๆ กัวหงหยางก็คุกเข่าให้ลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงตกตะลึง รีบถอยไปข้างๆ หนึ่งก้าว "ท่านกัว ท่าน......"

"หายนะของประชาชนในวันนี้ ต้องขอบคุณเจ้าเป็นอย่างยิ่ง ข้าต้องขอบคุณเจ้าแทนประชาชนทุกคน"

เมื่อกล่าวจบ กัวหงหยางยึงลุกขึ้นยืน "ข้าจะให้คนไปเอาของ ข้าก็จะพยายามทุกวิถีทางเพื่อไปรวบรวมสมุนไพรมาเอง"

ในขณะนี้ กัวหงหยางมีความเชื่อมั่นแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเช่นนั้น จึงแจ้งที่อยู่ที่บ้านให้ทราบ จากนั้นก็ให้หลักฐานยืนยันแก่กัวหงหยาง

หากไม่มีหลักฐานยืนยัน คนเหล่านั้นของที่บ้านจะไม่ยอมให้กัวหงหยางเข้าไปอย่างแน่นอน

กัวหงหยางกล่าวขอบคุณ แล้วรีบออกไป

ลั่วเสี่ยวปิงเหลือบมองไปยังกองขี้เถ้า จากนั้นก็ออกไปพร้อมกับไป๋เสา

รอหลังจากพวกลั่วเสี่ยวปิงจากไป เงาหนึ่งก็ปรากฏตรงหน้ากองขี้เถ้า เห็นขี้เถ้ากองนั้นไม่ได้ถูกเคลื่อนย้าย จึงออกไปอย่างหมดห่วง......

ประชาชนในเมืองรู้ว่าสมุนไพรถูกเผา ทุกคนต่างตื่นเต้นหวั่นไหว ผู้คนจำนวนไม่น้อยมารวมตัวกันอยู่หน้าหยาเหมิน ต้องการขอร้องอ้อนวอนให้เปิดประตูเมือง

พูดจบ ก็ได้ส่ายหัวและถอนหายใจ "ถึงแม้จะอันตราย ข้าก็จะต้องออกไป พวกเจ้าอย่ามาพูดเกลี้ยกล่อมเลย"

เมื่อกล่าวจบ หมออู๋ก็เปิดประตูของหยาเหมิน

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงและซุนมู่หยางได้เดินออกมาจากด้านใน มองเห็นเห็นฉากนี้ ก็เดินมุ่งไปยังหน้าประตูด้วยเช่นกัน

เมื่อประชาชนเห็นว่าประตูของหยาเหมินเปิดออก ก็กำลังจะขอร้องอ้อนวอนให้เปิดประตูต่อไป แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น กลับเห็นหมอคนหนึ่งเดินออกมา ในชั่วพริบตาก็รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

มีคนที่รู้จักหมออู๋ จึงเอ่ยถามว่า "หมออู๋ เหตุใดถึงเป็นท่าน? นายอำเภอล่ะ? ทำไมเขาจึงไม่ออกมา?"

หมออู๋มองดูท่าทีของทุกๆ คน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วส่ายหัว "พวกเจ้ากลับไปเถอะ อย่าได้ก่อความวุ่นวายเลย นายอำเภอเขาไม่ได้อยู่ในหยาเหมินหรอก"

ได้ยินว่านายอำเภอไม่ได้อยู่ในหยาเหมิน ก็มีคนเริ่มสงสัยขึ้นมา "ทำไมนายอำเภอถึงไม่อยู่ในหยาเหมิน? หรือว่านายอำเภอหนีไปแล้วใช่หรือไม่? ตัวเขาเองหนีไปแต่กลับขังให้เราอยู่ในเมือง นี่มันเหตุผลอะไรกัน?"

"ใช่สิ เราก็ต้องการออกจากเมืองเช่นกัน รีบเปิดประตูเมืองให้เราออกไปเดี๋ยวนี้!"

“……”

ทุกคนต่างเอะอะโวยวายกันมากยิ่งขึ้น

หมออู๋คาดไม่ถึงว่าคำพูดของตนเองจะมีผลตามมาเช่นนี้ เขาจึงรีบตะโกนออกมาทันที "พวกเจ้าจงเงียบ เงียบก่อน! ไม่ใช่อย่างที่พวกเจ้าคิดเช่นนั้นหรอก นายอำเภอไม่สามารถออกจากเมืองได้ ตอนนี้เขาจะต้องไปรวบรวมสมุนไพรและเสบียงอาหารอย่างแน่นอน นายอำเภอไม่อาจปล่อยให้พวกเจ้า......"

"รวบรวมสมุนไพรและเสบียงอาหารหรือ? ไม่มีเสบียงอาหารและสมุนไพรแล้วไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นเราจะไม่ต้องรอความตายหรอกหรือ?"

"ใช่แล้ว ไม่มีสมุนไพรกับเสบียงอาหาร เราก็จะต้องรอความตาย——"

ในชั่วพริบตา เหตุการณ์นี้ไม่สามารถควบคุมได้ยิ่งกว่าเดิม

ลั่วเสี่ยวปิงกับซุ่นมู่หยางมองหน้ากัน และต่างฝ่ายต่างมองเห็นบางสิ่งบางอย่างในแววตากันและกัน......