แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 478

เมื่อเห็นความคาดหวังใต้ตาของเว่ยหยวนหมิง ลั่วเสี่ยวปิงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่แยแสใดๆ

ดังนั้น ภายใต้สายตาที่คาดหวังของเว่ยหยวนหมิง ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็อ้าปาก"ท่านตาเจ้าคะ"

จริงๆแล้ว ตั้งใจที่ยอมรับจากใจว่าพวกเขาเป็นญาติกันแล้ว ถึงแม้คำเรียกไม่ค่อยคุ้นเคยมากนัก แต่ก็ไม่ยาก

"จ๊ะ"เว่ยหยวนหมิงตอบกลับอย่างตื่นเต้น ในดวงตายังมีน้ำตาคลออยู่

ในยามที่ตื่นเต้นเช่นนี้ก็ไม่สามารถพูดอะไรมาก เพราะทั้งสองคนล้วนมีสติอยู่

แต่ว่า หลังจากทั้งสองคนฟื้นสติกลับมาก็พบว่า ลูกธนูหยุดยิงออกมาแล้ว ท่าทางที่กันธนูของคนอื่นก็ล้วนหยุดลง

นี่เกิดอะไรขึ้น?

เว่ยหยวนหมิงและลั่วเสี่ยวปิงสองคนล้วนเดินมาถึงบนกำแพงเมือง พอเห็นสถานการณ์ข้างล่าง ดวงตาของลั่วเสี่ยวปิงขยับเล็กน้อย มีความรู้สึกโล่งใจลง

ตอนนี้ภายใต้กำแพงเมือง หนานเฉินถือลูกธนูดอกหนึ่งอยู่ในมือ ส่วนฉีเทียนเห้ากำลังยืนอยู่ตอนนั้นเหมือนเดินทางมาจากที่ไกล

ถึงแม้ฉีเทียนเห้าดูเหมือนเดินทางมาจากที่ไกล แต่ทรงพลังมาก ทำให้คนข้างล่างทั้งหมดเกิดความกลัว

หลิวผิงหรงอึ้งไปสักพักหนึ่ง มองคนที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าด้วยความเหลือเชื่อ ตอนแรกยังนึกว่าเป็นภาพลวงตา แต่พอเผชิญกับสายตาที่เย็นชาของฉีเทียนเห้า หลิวผิงหรงก็เหงื่อไหลออกมาทั้งตัว หัวเข่างอลงไปด้วยจิตสำนึก

ตามด้วยเสียง"ปัง" คุกเข่าลงพื้นโดยตรง

แต่บังเอิญว่า ใต้หัวเข่าของเขามีหินอยู่ก่อนหนึ่ง พอหัวเข่าทุบลงไป ก็ปวดจนหน้าตาบิดเบี้ยว แต่ไม่กล้ากรีดร้องออกมา

กลืนคำกรีดร้องลงไปในท้อง จากนั้นทนความปวดพร้อมกราบใส่คนต่อหน้านี้"กระหม่อมกราบทูลอ๋องเซ่อเจิ้ง ทรงพระเจริญพันปี พันพันปี"

คนอื่นไม่รู้เลยว่าเกิดสถานการณ์อะไรขึ้น แต่พอได้ยินว่าคนที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหันนั้นเป็นตั้งอ๋องเซ่อเจิ้ง ตกใจจนรีบคุกเข่ากราบพร้อมกัน

ฉีเทียนเห้าไม่ได้มองคนเหล่านั้น แต่กลับหันตัวมองไปบนกำแพงเมือง ตอนที่ได้สบตากับลั่วเสี่ยวปิง เขาถึงรู้สึกโล่งใจลงได้

ไม่มีใครรู้หรอกว่าระหว่างทางนี้เขารีบร้อนขนาดไหน

แม้กระทั่งยังไม่ทันรอมาพร้อมกับสิ่งของต่างๆ เขาก็มาเสียก่อน

ดีที่ทุกอย่างยังทันอยู่

ฉีเทียนเห้าเก็บสายตากลับมา และมองหลิวผิงหรงอย่างเย็นชา"เจ้าช่างกล้านะ ใครเป็นคนสั่งให้เจ้ามาเผาเมือง?'

น้ำเสียงเย็นชามาก เต็มไปด้วยความกดดัน

หลิวผิงหรงรู้สึกว่าหลังของตัวเองเปียกเหงื่อไปหมด"กราบ กราบทูลอ๋องเซ่อเจิ้ง กระหม่อมได้รับพระราชโองการเร่งด่วนของฮ่องเต้ เผาเมืองตามพระราชโองการพ่ะย่ะค่ะ"

"บังอาจ!"ฉีเทียนเห้าสะบัดแขนเสื้อ ปล่อยลมปราณออกมาทำให้หลิวผิงหรงกระเด็นออกไป จากนั้นกระทบลงพื้นอย่างหนัก

"กล้าปลอมพระราชโองการ รนหาที่ตายจริงๆ!"

หลิวผิงหรงได้ยินเช่นนี้ รู้สึกหวาดผวา เงยหน้าขึ้นจะอธิบาย"อ๋องเซ่อเจิ้ง กระหม่อมไม่ได้......"

แต่พอสบตากับฉีเทียนเห้า คำพูดที่จะอธิบายนั้นก็ค้างอยู่ในลำคอ

เพราะในวินาทีนี้ หลิวผิงหรงเข้าใจแล้วว่า ไม่ว่าใครเป็นคนลงคำสั่งเผาเมือง ขอแต่มีอ๋องเซ่อเจิ้งอยู่ ก็จะไม่มีเรื่องเผาเมืองเกิดขึ้น

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลิวผิงหรงไม่กล้าพูดอะไรอีก มีแต่ต้องหมอบคลานบนพื้น ร่างกายล้วนสั่นไม่หยุด

คนบนกำแพงเมืองได้เห็นฉากนี้ ล้วนโล่งใจลง

พวกเขารู้ว่า ในเมื่ออ๋องเซ่อเจิ้งปรากฏตัว งั้นวิกฤตครั้งนี้ก็จะแก้ไขได้แน่นอน

โดยเฉพาะกัวหงหยาง เกือบจะดีใจจนร้องไห้

เพราะมีอ๋องเซ่อเจิ้ง เขาก็ไม่ต้องห่วงเรื่องขาดแคลนสิ่งของยังชีพแล้ว

ไม่นาน ข่าวที่อ๋องเซ่อเจิ้งเสด็จนั้นก็แพร่หลายไปทั่วเมืองหลินอาน

เพราะถ้าความสัมพันธ์ของสองคนเปิดเผยออกมา ก็หมายความว่าจะมีอันตรายอันนับไม่ถ้วนมาถึง

ไม่เพียงแต่ตัวเอง ยังมีเด็กสองคนอีก

เพราะคนในเมืองหลวงที่ไม่อยากให้ฉีเทียนเห้ามีลูกนั้น มากมายเหลือเกิน

ดังนั้น ตอนนี้ทั้งสองคนล้วนเห็นด้วยกันโดยปริยาย

"ให้ข้าไปกับเจ้าไหม?"ฉีเทียนเห้ารู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงจะไปเมืองซีเหอ ก็เลยเสนอว่าจะไปด้วยกัน

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางเมืองหลินอานทีหนึ่ง และพูดว่า"ข้ารู้ว่ามีเรื่องบางอย่าง เจ้าต้องอยู่จัดการที่นี่"

ในที่สุด ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้พากับฉีเทียนเห้า แต่ฉีเทียนเห้าได้สั่งองครักษ์หลายคนติดตามลั่วเสี่ยวปิงด้วย

ตอนที่มาถึงเมืองซี ลั่วเสี่ยวปิงพบว่าโรคระบาดในเมืองซีเหอยังไม่รุนแรง เนื่องจากตอนที่โรคแพร่ระบาด ทุกคนล้วนไม่กล้าออกจากบ้าน ดังนั้นระยะที่แพร่กระจายจึงค่อนข้างน้อย

แต่เนื่องจากไม่มียาที่รักษาได้ เลยมีคนตายไปจำนวนหนึ่ง

ดีที่ผู้ใหญ่บ้านของเมืองซีเหอเป็นคนที่รับรู้วิกฤต ดังนั้นตอนที่โรคระบาดระเบิดขึ้นมา ผู้ใหญ่บ้านเลยรวบรวมผู้ป่วยเหล่านั้นอยู่ด้วยกัน

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงกลับไปถึงเมืองซีเหอ ก็ไปที่พักของผู้ป่วยโดยตรง

พอถึงเวลา ลั่วเสี่ยวปิงก็เอาสูตรยาให้หมอของเมืองซีเหอ ให้พวกเขาไปต้มยาให้ผู้ป่วยกิน

แต่ยังมีผู้ป่วยที่ป่วยหนักบางคนลั่วเสี่ยวปิงต้องเป็นคนรักษาเอง

แต่ในเวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกว่ามีสายตาที่ไม่เป็นมิตรส่งมาที่ตัวเอง

หันหัวไปเห็นคนที่มา ลั่วเสี่ยวปิงก็ขมวดคิ้ว แต่ไม่นานก็ย้ายสายตาออกไป

"ลั่วเสี่ยวปิง......"