แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 481

ยาที่ลั่วเสี่ยวปิงให้อวี้หนิงใช้นั้นเป็นยาพิเศษ แผลหายอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นผิวที่กลับมาดีดังเดิมของตัวเอง อวี้หนิงก็ทำหน้านับถือ"เจ้าเป็นคนที่เก่งที่สุดนอกเหนือจากอาจารย์ของข้า"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มมุมปาก ไม่ได้ถามอวี้หนิงเกี่ยวกับเรื่องของอาจารย์ แต่กลับถามอวี้หนิงว่าขั้นต่อไปจะไปที่ไหน ไปตามตัวเองหรือกลับไปเมืองหลินอาน

ตอนนี้ทุกที่เกือบจะมั่นคงแล้ว ไปไหนก็ไม่มีความเสี่ยง

อวี้หนิงเลือกที่จะไปตามลั่วเสี่ยวปิงอย่างเด็ดขาด

ถึงแม้นางชอบอยู่กับพี่จื่อเฉียนมากกว่า แต่ลั่วเสี่ยวปิงเป็นญาติที่พี่จื่อเฉียนชื่นชอบ อยู่กับญาติที่พี่จื่อเฉียนชื่นชอบก็เป็นสิ่งที่จำเป็นมาก

และนางก็รู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงต่างกับผู้หญิงคนอื่นที่ตัวเองได้เจอหลังจากลงจากภูเขา นางก็ชอบนางมากเช่นกัน

จริงๆแล้วอวี้หนิงที่โตในภูเขาเหงามาก ตอนนี้นางยังไม่รู้ว่าความชอบที่ตัวเองมีต่อลั่วเสี่ยวปิงนั้นเป็นความชอบที่มีต่อเพื่อน

ไม่นานร่องรอยที่ลอบสังหารก็ถูกปกปิดหมด และก็ได้ถามผู้บงการของเรื่องนี้โดยผ่านยาเม็ดพูดความจริง พระชายารองคนนั้นเป็นผู้กระทำอีกแล้ว

หลังจากรู้ผลแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรมาก หลังจากจัดการเรื่องในเมืองเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็พากลุ่มคนกลับไปในหมู่บ้าน

หลังจากมีธุรกิจหลายๆอย่างของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว หมู่บ้านต้าซิงถือว่าเป็นหมู่บ้านที่มีชีวิตชีวาที่สุดในย่านนี้ แต่ช่วงเวลานี้หมู่บ้านต้าซิงสงบมาก

ดังนั้นพอรถม้าของลั่วเสี่ยวปิงเข้าไปในหมู่บ้านต้าซิง เสียงล้อของรถม้าเหมือนเป็นการทำลายความสงบของหมู่บ้านต้าซิงในวินาทีนี้ เสียงหมาร้องที่ไม่ได้ยินมานานนั้นก็ดังขึ้นในเวลานี้

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงยังได้ยินเสียงประหลาดส่งมาจากบ้านของตัวเอง เหมือนเป็นเสียงหมาเห่า แต่ก็เหมือนเสียงร้องของหมาป่าด้วย

แอบเป็นห่วงในใจ ลั่วเสี่ยวปิงลงรถม้าอย่างรวดเร็ว แล้วเคาะประตู

"ใครมา?"เสียงของเว่ยหยางส่งมาจากข้างใน

"ข้านี่เอง"ลั่วเสี่ยวปิงพูด

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ยินเสียงวุ่นวายจากข้างใน ในนั้นก็มีเสียงของอานอานและเล่อล่อ

ประตูเพิ่งเปิด เดิมทีลั่วเสี่ยวปิงนึกว่าตาแรกจะเจอเว่ยหยางที่เปิดประตูหรือไม่ก็คืออานอานและเล่อเล่อ แต่คิดไม่ถึงว่ามีตัวสีขาวๆวิ่งออกมาจากประตู

"ต้าไป๋ ห้ามทำร้ายท่านแม่"

เป็นเสียงกรีดร้องของเล่อเล่อ

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปตัวสีขาวๆตัวนั้นด้วยจิตสำนึก

เป็นตัวสีขาวๆ ขนปุกปุย และสูงถึงประมาณหัวเข่าของนาง......อะลาสกาหรือเปล่า?

ไม่ นั่นไม่ใช่อะลาสกาแน่นอน แต่เป็นหมาป่า!

ลูกหมาป่าตัวหนึ่ง คลานอยู่ข้าเท้าของนางเหมือนกับหมา และแยกเขี้ยวยิงฟัน แต่ไม่ได้คิดจะกัดตัวเองเลย เหมือนเป็นแค่แสดงพลังเท่านั้น

หลังจากเผชิญหน้ากับหมาป่าแล้ว เล่อเล่อและอานอานก็กว่าจะวิ่งออกมา

เล่อเล่อเห็นลูกหมาป่า'ไม่ให้เกียรติ'แม่ของนาง มือสองข้างเท้าสะเอว"ต้าไป๋ นั่นเป็นแม่ของข้า!"

ต้าไป๋เหมือนฟังออกคำพูดของเล่อเล่อ นอนคว่ำลงอย่างเศร้า

สายตาของลั่วเสี่ยวปิงก็ย้ายจากหน้าของต้าไป๋ไปบนร่างของอานอานและเล่อเล่อ

เมื่อเห็นแม่มองมาทางตัวเอง เล่อเล่อทำปากเบี้ยว ขอบตาแดงขึ้นมา"ท่านแม่เจ้าคะ เล่อเล่อกลัวมาก"

นางกลัวว่าแม่จะประสบอันตราย กลัวแม้จะไม่กลับมาอีก กลัวตัวเองกับพี่ชายกลายเป็นเด็กที่ไม่มีแม่

นางได้ข่าวว่า ข้างนอกมีคนตายไปหลายคน

ในเวลานี้ สายตาของอานอานก็ปรากฏความหมากกลัวที่หายาก มองมาทางลั่วเสี่ยวปิงด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน

ลั่วเสี่ยวปิงใช้มือข้างหนึ่งจับเล่อเล่อเอาไว้ และยื่นมืออีกข้างหนึ่งให้อานอาน

ตอนที่ได้จับมือของเด็กสองคน ลั่วเสี่ยวปิงถึงรู้สึกว่าสบายใจขึ้นมาเยอะ

ถึงแม้โรคระบาดผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังมีเรื่องหลายๆอย่างที่ต้องจัดการ แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ไปรีบจัดการเรื่องแบบนั้น

ครั้งนี้ที่เด็กสองคนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ทำให้นางรู้อย่างชัดเจนว่า ตัวเองอยู่กับเด็กสองคนน้อยขนาดไหน

แม้การหาเงินก็สำคัญ แต่เงินหาไม่หมดหรอก

วินาทีนี้ ในมุมมองของนาง การอยู่กับเด็กสำคัญกว่าหาเงินตั้งเยอะตั้งแยะ

ดังนั้น ถึงแม้เรื่องเยอะแค่ไหน ลั่วเสี่ยวปิงยังคงสั่งลูกน้องไปจัดการ วันหนึ่งใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงในการฟังผลการจัดการเท่านั้น จากนั้นลงคำสั่งโดยเร็วที่สุด

เวลานอกจากนั้น นางเกือบจะอยู่บ้านหมด บ้างก็อยู่อ่านหนังสือกับอานอานและเล่อเล่อ บ้างก็ทำอาหารอร่อยให้เด็กสองคนกิน

สิ่งที่ต้องเน้นคือ อวี้หนิงกับเล่อเล่อเข้ากันได้ดี หลังจากเล่อเล่อรู้ฝีมือการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมของอวี้หนิงแล้ว ก็งอนให้อวี้หนิงสอนวิชาการต่อสู้ให้

ถือว่าความสัมพันธ์ในการเป็นอาจารย์และลูกศิษย์ของทั้งสองคนได้เริ่มขึ้น

ส่วนอานอานหลายวันนี้ล้วนอ่านหนังสืออย่างเงียบๆ เกือบอยู่กับลั่วเสี่ยวปิงทุกเวลา ไม่ได้ไปไหนเลย

เห็นกับตาว่าเวลาผ่านไปหลายวัน แต่ทุกวันล้วนมีความสุขมาก

อยู่มาวันหนึ่ง ทุกอย่างอย่างเช่นเคย

อานอานอ่านหนังสืออยู่ เล่อเล่อฝึกวิชาการต่อสู้อยู่ คนพวกย่าเจียงก็ล้วนยุ่งในหน้าที่ของตัวเอง สถานการณ์ดูปกติและกลมกลืน

แต่ในตอนที่เล่อเล่อได้พักผ่อนหลังจากที่ฝึกเสร็จหนึ่งคาบ ก็ไปวิ่งเล่นกับต้าไป๋ อวี้หนิงก็เลยได้วิ่งมาพูดคุยลั่วเสี่ยวปิง แต่อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตู

เว่ยหยางเป็นคนไปเปิดประตู

พอประตูเปิด ลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปทางประตูด้วยจิตสำนึก

เดิมทีนึกว่าชาวบ้านมา เพราะหลายวันนี้มักจะมีชาวบ้านมาหานาง

แต่ว่า ลั่วเสี่ยวปิงกลับได้เห็นคนที่นางคาดคิดไม่ถึง