อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่อวี้หนิงและจีเหวินจุนตามบั่วเสี่ยวปิงกลับไป จี้หวินจุนก็ค่อนข้างกลุ้มใจอย่างชัดเจน
ขณะเดินทางลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ถาม เมื่อเกือบจะถึงหน้าประตูบ้าน ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็เอ่ยปากถามว่า "เหวินจุนนี่เจ้าเป็นอะไรไปหรือ?"
สีหน้าที่กลัดกลุ้มใจนี้ เหมือนกับว่าคนอื่นเป็นหนี้นางแปดล้านจริงๆ
จีเหวินจุนได้ยินเช่นนี้ ก็ชำเลืองมองลั่วเสี่ยงปิงเล็กน้อย สายตานั้น.......พูดอย่างไรดีล่ะ มันช่างแฝงไปด้วยความหมายมากมาย
มีทั้งโกรธ มีทั้งสงสาร ที่มากคือความไม่เป็นธรรม กระทั่งในดวงตายังมีประกายอย่างมาก
ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเช่นนี้ อันดับแรกก็นิ่งอึ้งไป จากนั้นก็เข้าใจความคิดภายในใจของจีเหวินจุนได้อย่างรวดเร็ว
เป็นดังที่คาดเอาไว้ จีเหวินจุนเอ่ยปากว่า: "พี่เสี่ยวปิง เจ้าเป็นคนดีเช่นนี้จะมีครอบครัวที่น่ารังเกียจอย่างพวกเขาได้อย่างไรกัน"
นั่นมันเหมือนครอบครัวเสียที่ไหนกัน?
หากบอกว่าเป็นศัตรูก็คงจะไม่เกินจริง
เรื่องราวในชีวิตของตนเอง ตอนนี้ยังไม่มีการปรากฏออกมา ฉะนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่ได้พูดมาก เพียงแค่มองไปยังจีเหวินจุนอย่างมีความหมายแล้วกล่าวว่า "ไม่นานเจ้าก็จะได้รู้แล้ว"
พูดพลาง ก้าวเท้าเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
จีเหวินจุน: "......"
อะไรคือไม่นานเจ้าก็จะได้รู้แล้ว
จีเหวินจุนมองอวี้หนิงด้วยสีหน้าที่ทึ่มทื่อ
ถึงแม้อวี้หนิงจะไม่ได้สนโลก แต่ก็รู้ว่ามีเรื่องบางเรื่องที่นางไม่ควรพูดออกมา ฉะนั้นเมื่อเห็นจีเหวินจุนมองเข้ามา อวี้หนิงก็มองจีเหวินจุนด้วยสีหน้าที่มีความหมายลึกซึ้ง "น้องเสี่ยวปิงพูดถูก ไม่นานเจ้าก็จะได้รู้แล้ว"
จากนั้น อวี้หนิงก็เดินเข้าไป
จีเหวินจุน: "....." ยิ่งสับสนไปหมดว่าคืออะไร?
เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าประตูบ้าน ก็เห็นฉีเทียนเห้าออกมาจากในห้อง
เวลานี้อานอานและเล่อเล่อก็รายล้อมอยู่ข้างกายฮีเทียนเห้า ฟังฉีเทียนเห้าเล่าเรื่องราวในสนามรบ
ไม่ว่าอานอานหรือว่าเล่อเล่อ ก็เหมือนกับว่าสนใจเรื่องนี้อย่างมาก ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
ในขณะนี้ ที่ลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าประตูบ้านมา
เด็กทั้งสองก็ยังคงจมดิ่งอยู่กับนิทานของฉีเทียนเห้า ฉะนั้นจึงไม่เห็นว่าแม่ของตนเองกลับมาแล้ว
แต่เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเข้ามาฉีเทียนเห้าก็รู้ทันที ฉะนั้นจึงกล่าวว่า "เอาล่ะ แม่ของพวกเจ้ากลับมาแล้ว ครั้งต่อไปค่อยเล่านิทานกับพวกเจ้าอีกนะ"
พูดอย่างไม่สนว่าเด็กคนทั้งจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังลั่วเสี่ยวปิงโดยตรง
เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงมีคนติดตามมาทั้งซ้ายขวา ถึงแม้จะเป็นผู้หญิง ฉีเทียนเห้าก็ไม่พอใจอย่างมาก
ขณะที่อวี้หนิงและจีเหวินจุนยังไม่ได้มีท่าทีตอบโต้เข้ามา ก็คว้าลั่วเสี่ยวปิงมาไว้ในอ้อมกอดของตนเอง จากนั้นก็กล่าวกับอานอานและเล่อเล่อว่า "ต่อจากนี้เป็นช่วงเวลาของข้ากับแม่ของเจ้า พวกเจ้าเล่นกันเองนะ"
จากนั้น ก็พาลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าห้องไป และเพื่อไม่ให้มีคนมารบกวน จึงล็อกประตูห้องโดยตรง
คนอื่นๆ ภายในบ้าน: "......."
หลายวันต่อมา จีเหวินจุนจึงพบว่า เมื่อตนเองต้องการจะหาพี่เสี่ยวปิง ทำอย่างไรก็หาไม่พบ
เพราะไม่ว่าเมื่อไรที่นางมาพี่เสี่ยวปิง ฉีเทียนเห้าล้วนอยู่ข้างกายลั่วเสี่ยวปิง ซึ่งไม่ให้นางเข้าใกล้โดยสิ้นเชิง
ถึงแม้ว่าตอนที่นางไม่เห็นพี่เสี่ยวปิง ฉีเทียนเห้าก็ยังคงอยู่ข้างกายลั่วเสี่ยวปิง
นี่จึงทำให้จีเหวินจุนโกรธเคืองไม่น้อย จึงไปทำลายดอกไม้บริเวณหน้าประตูข้างทางเดินโดยตรง
"ผู้ชายเลว ผู้ชายชั่ว......" แย่งพี่เสี่ยวปิงของนางไป มันมากเกินไปแล้วจริงๆ
นางไม่ได้พูดคุยกับพี่เสี่ยวปิงมาหลายวันแล้ว
ตอนกินข้าว นางต้องการจะคีบอาหารให้พี่เสี่ยวปิง ก็มักจะมีตะเกียบคู่หนึ่งที่เคลื่อนไหวก่อนนาง ทำให้นางรู้สึกโมโหอย่างมากจริงๆ
ก็เท่านั้น ในเมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว ก็สอบถามหาเหตุผลเพื่อให้นางคลายกังวลก็แล้วกัน
เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เว่ยเจ๋อฉีก็ไม่ได้โกรธเคืองเพราะคำพูดของจีเหวินจุน และกล่าวถามต่อไปว่า "เช่นนั้นคือพ่อของเจ้ามีมากชู้หลายเมียหรือ?"
หากไม่ใช่เช่นนี้ ข้อสรุปก่อนหน้านี้มาจากไหนกัน?
ปกติทั่วไปความรู้สึกน้อยใจแบบนี้ หากไม่ใช่ตนเองถูกผู้ชายสวมเขา ก็คือพ่อของตนเองมากชู้หลายเมีย
โดยปกติทั่วไปครอบครัวที่ร่ำรวยจะมีประเพณีมากชู้หลายเมียจริงๆ เห็นการแต่งตัวของแม่นางผู้นี้แล้ว คงจะไม่ใช่ครอบครัวชาวนาธรรมดาอย่างแน่นอน
จีเหวินจุนได้ยินเช่นนี้ ก็นึกถึงท่าทีอย่างสุดจิตสุดใจของพ่อตนเองที่มีต่อแม่ตนเอง ก็ยิ่งโมโห "พ่อเจ้าสิมากชู้หลายเมีย พ่อข้าดีอย่างมาก มีเพียงแม่ของข้าคนเดียว ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นอย่างพวกเจ้า"
พ่อเป็นตัวอย่างของผู้ชายในโลกนี้จริงๆ อย่างน้อยภายในใจของนางก็รู้สึกเช่นนี้
ฉะนั้นต่อไปหากนางแต่งงาน จะต้องหาผู้ชายให้เหมือนกับพ่ออย่างแน่นอน ชั่วชีวิตรักผู้หญิงเพียงคนเดียว
เว่ยเจ๋อฉีรู้สึกว่า จำเป็นต้องล้างมลทินในจุดนี้ ด้วยเหตุนี้จึงกล่าวว่า "พ่อข้ามีแค่แม่ของข้าเพียงคนเดียว"
พูดพลาง กล่าวเสริมอีกว่า "ท่านปู่ของข้าก็มีแค่ท่านย่าของข้าเพียงคนเดียว ท่านลุงข้าก็มีแค่ท่านป้าของข้าเพียงคนเดียว พี่ใหญ่ข้าก็มีแค่พี่สะใภ้ของข้าเพียงคนเดียว ผู้ชายในตระกูลของพวกเรา ชั่วชีวิตมีเพียงแค่คนเดียว"
จีเหวินจุนได้ยินเช่นนี้ก็นิ่งอึ้งไป แล้วมองไปยังเว่ยเจ๋อฉีด้วยจิตสำนึก
นางคาดไม่ถึงว่า บนโลกใบนี้นอกเสียจากพ่อแล้ว ยังมีคนอื่นที่ไม่มีมากชู้หลายเมีย อีกทั้งครอบครัวก็ไม่มีมากชู้หลายเมีย
แต่เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว ใบหน้าของจีเหวินจุนก็แดงขึ้นทันที
เพราะว่านาง.......นางคาดไม่ถึงว่าจะได้พบ ผู้ชายที่ตนเองโกรธเคืองมานานอย่างไม่มีสาเหตุ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างมากคนหนึ่ง
และเวลานี้เว่ยเจ๋อฉีก็มองจีเหวินจุน ภายในใจคิดว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ชอบสวมชุดสีแดง กระทั่งใบหน้าแดงทั้งหน้า ก็ดูน่ารักอย่างมาก
"ทำไมพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?"
ในเวลานี้ เสียงอันงุนงงของลั่วเสี่ยวปิงก็ดังขึ้นมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง
สนุกแต่ทำไมคุยกับคนอายุเยอะกว่า เรียกเจ้า ๆ ข้า กับเจ้า ทำไม่ใช่ ท่าน เหมือนอันอัน อานอาน คุยกับพ่อ กับผู้ใหญ่ เรียกเจ้าอยู่เลย...
เนื่องนี้สนุกดี..ถึงแม้จะมีบางตอนที่เขียนเนือยไปหน่อย แต่ก็ตบกลับมาได้ 👍👍👍 คือ โอเคดีเลย...
ตอนที่ 19 - 20 หาย...
เรื่องนี้เคยลงจนจบแล้วหายไปไหนหมด เคยลงในreaderaz...