แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 501

"คุณหนูคนนี้......"นายอำเภอชี้ไปที่ลั่วเสี่ยวปิง"นางเป็นหลานสาวแท้ๆของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เป็นลูกสาวที่ออกโดยเมียหลวงเพียงผู้เดียวของจวนอ๋องอี้ว"

เนื่องจากฮ่องเต้ยังไม่ได้แต่งตั้ง และยังไม่ได้กลับเมืองหลวงไปนับญาติกัน ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงยังไม่ใช่จวิ้นจู่

เหล่าชาวบ้านล้วนตกใจมาก พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ชนบทที่ติดกับภูเขาของพวกเขาจะมีจวิ้นจู่คนหนึ่งด้วย?

ส่วนสีหน้าของตระกูลลั่วซีดขาวมาก แม้กระทั่งลั่วเสี่ยวเหมยที่ไม่แยแสใดๆในก่อนหน้านี้ ยังงงไปอย่างสิ้นเชิง

ลั่วเสี่ยวปิงเป็นคนในราชวงศ์

จบแล้ว ล้วนจบแล้ว นี่เป็นความในใจของทุกคนในตระกูลลั่ว

ถ้ารั่วเสี่ยวปิงเป็นคุณหนูของตระกูลร่ำรวยธรรมดา พวกเขายังสามารถดิ้นรนได้หน่อยนึง

แต่นางเป็นคนของราชวงศ์ พวกเขาจะดิ้นรนได้อย่างไร?

ในที่สุดตระกูลลั่วถูกลงโทษโดยประหารชีวิตเก้าชั่วโคตร

ถึงแม้ตระกูลลั่วต่างคนต่างแยกแยะกันไป ตัดขาดความสัมพันธ์แล้ว แต่ล้วนอยู่ในเก้าชั่วโคตร

มีแต่คนหนึ่งเป็นข้อยกเว้น

นี่ก็คือลั่วเจียซิ่งของบ้านใหญ่

ตอนนั้นย่าลั่วและฟ่านลี่ฮัวเพื่อจะขู่ให้ลั่วเจียซิ่งกลับบ้าน ก็ใช้การลบชื่อออกจากตระกูลเป็นการขู่ หลังจากที่ลั่วเจียซิ่งได้รับความอบอุ่นจากบ้านภรรยาแล้ว ก็ไม่อยากกลับบ้านลั่วอีก ในที่สุดก็ถูกลบชื่อออกจากตระกูลจริงๆ ส่วนลั่วเจียซิ่งก็กลายเป็นลูกเขยแต่งเข้าอย่างแท้จริง

ส่วนลั่วหลาน หลังจากตรวจสอบพบว่า

จริงๆแล้วนางกับเหมาหย่งฟู่คือถูกไล่ออกจากตระกูลเหมา ดังนั้นลั่วหลานก็อยู่ในคนที่ต้องประหารชีวิต

ในที่สุด มีแต่บ้านสี่ถูกลั่วเสี่ยวปิงยกเว้นโทษ ตระกูลภรรยาหรือตระกูลแม่ของคนอื่นๆก็ไม่ได้ถูกพัวพัน

แต่ตระกูลหลี่ที่เป็นตระกูลแม่ของชุ่ยหลานไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์ ดังนั้นถึงแม้พวกเขาไม่ได้ถูกประหารชีวิต ผลก็ไม่ได้ดีเลย

ในที่สุดตระกูลลั่วมีแต่บ้านสี่เหลือไว้ ลั่วเหอซิ่งหาไม่เตอ ลั่วเจียซิ่งเปลี่ยนแซ่โดยตรง

ได้ข่าวว่า ฟ่านลี่ฮัวที่อยู่ในคุกได้ข่าวว่าจะถูกประหารชีวิต ก็กลัวจนบ้าไปเลย

ได้ข่าวว่า ตอนที่ย่าลั่วถูกจับเข้าคุก ก็หมดสติฉับพลันโดยตรง

และข่าวเหล่านี้ ลั่วเสี่ยวปิงล้วนได้ยินจากระหว่างทาง

ใช้แล้ว เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงได้อยู่ระหว่างทางไปเมืองหลวงกับพวกเด็กๆ และได้รวมตัวกับท่านตา ท่านยาย น้าและลูกพี่ลูกน้องแล้ว อีกวันหนึ่งรถม้าของพวกเขาก็จะสามารถไปถึงหยูโจว ไปรวมตัวกับน้าสะใภ้สองคน พี่สะใภ้และหลานชายคนหนึ่ง

จากนั้นใยเวลานี้ทีมรถของพวกเขาได้ประสบกับลอบสังหารครั้งแรก

เป้าหมายของคนที่มานั้นชัดเจนมาก ก็คือจะฆ่าลั่วเสี่ยวปิง

องครักษ์ของตระกูลเว่ยและเว่ยเจ๋อฉาว อวี้หนิง จีเหวินจุนปกป้องอยู่ข้างหน้า แต่คนของฝั่งตรงข้ามเยอะไป มีหลายคนที่ตกหล่นนั้นมาถึงหน้ารถม้าที่ลั่วเสี่ยวปิงนั่งอยู่

ไป๋เสาที่ปกป้องลั่วเสี่ยวปิงอยู่นั้นจับกระบี่ในมือไว้อย่างแน่น แต่ไม่ได้ขยับ ปกป้องอยู่ข้างๆลั่วเสี่ยวปิงอย่างใกล้ชิด

ส่วนหนานซิงได้พาองครักษ์สองคนปรากฏตัวอยู่นอกรถม้า ห้ามคนที่จะโจมตีไปทางลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงแอบเปิดผ้าม่าน มองไปทางรถม้าที่ไม่เป็นจุดเด่นในทีมรถ เห็นว่าทางนู้นไม่มีคน ลั่วเสี่ยวปิงก็โล่งใจลง

ตอนแรกลั่วเสี่ยวปิงก็คิดได้ว่า อาจจะมีคนจะมาลอบสังหารตัวเอง ดังนั้นเบยไม่กล้าให้อานอานและเล่อเล่ออยู่รถม้าเดียวกับตัวเอง

ดีที่ตอนนี้เด็กสองคนล้วนปลอดภัย และยังมีการปกป้องขององครักษ์ด้วย

การลอบสังหารครั้งนี้ดำเนินการประมาณสองแก้วชา ในที่สุดจบสิ้นโดยศัตรูวินาศลงทั้งสิ้น

แต่องครักษ์ของตระกูลเว่ยก็สูญเสียไปหน่อยนึง สีหน้าของทุกคนล้วนตึงเครียดมาก

หลังจากลอบสังหารเสร็จสิ้น เว่ยหยวนหมิงมาดูลั่วเสี่ยวปิงโดยเฉพาะ เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่เป็นไรถึงโล่งใจ"ตกใจหรือเปล่า?"

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าสีหน้าของท่านตาซีดขาวเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะจับชีพจรให้เขา เห็นว่าเขาแค่กังวลเกินไป ก็ยิ้มมุมปากแล้วปล่อยใจว่า"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าชินแล้วเจ้าค่ะ"

ชินกับเลือด และชินกับการลอบสังหาร

แน่นอนว่า คำว่านางนั้นบ่งบอกถึงหูหยานเฉียน คนทั้งตระกูลเว่ยไม่มีใครไม่เกลียดหูหยานเฉียนเลย

ส่วนการลอบสังหารครั้งนี้ ทุกคนก็ล้วนรู้อยู่แก่ใจว่ามีความเกี่ยวข้องกับหูหยานเฉียนแน่นอน

เว่ยหยวนหมิงเป็นห่วงว่าลั่วเสี่ยวปิงยังไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ โดนหูหยานเฉียนทำลาย

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกจนปัญญา"ท่านตา พวกเจ้าก็ไม่สามารถปกป้องข้าจนดีเกิน มีเรื่องบางอย่างข้ายังต้องเผชิญเอาเอง"

ระหว่างพูด ลั่วเสี่ยวปิงก็มองลูกพี่ลูกน้องหลายคนที่เดินมา"พวกเจ้าว่าใช่ไหม?"

เว่ยเจ๋อเหวิน"น้องสาวเป็นผู้หญิง เราควรปกป้องอยู่แล้ว"

เว่ยเจ๋อฉาว"อืม ใครมารังแกเจ้าไม่ได้"

เว่ยเจ๋ออี้"น้องสาวทำของอร่อยๆให้พวกเรากินก็พอ งานที่ต่อสู้กับคนอื่นนั้นเป็นภารกิจของพวกพี่ๆ"เว่ยเจ๋ออี้ถูกซื้อใจโดยฝีมือการทำอาหารของลั่วเสี่ยวปิง

เว่ยเจ๋อฉี"ข้าด้วยพี่สาว ข้าก็ปกป้องเจ้าได้"

ลั่วเสี่ยวปิง"......"

รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

นางไม่ได้หมายความว่าแบบนี้

นางอยากให้ลูกพี่ลูกน้องที่คนช่วยโน้มน้าวท่านตา ไม่ได้ให้พวกเขาพูดตามว่าไม่ต้องให้นางทำอะไรเลย

เพราะยังต้องไปแก้แค้นบางอย่างด้วยตัวเอง

แต่ต้องยอมรับว่าคำพูดเหล่านี้ทำให้คนอบอุ่นใจจริงๆเลย

เว่ยเหลียงเฉิงที่อยู่ข้างๆเห็นสีหน้าของลั่วเสี่ยวปิง อดไม่ได้ที่จะช่วย จึงพูดว่า"พวกเจ้ายังต้องเป็นห่วงความสามารถของเสี่ยวปิงอีกหรือ เราทำสิ่งที่ตัวเองควรทำ เป็นเบื้องหลังของนางให้ดี ก็ดีที่สุดแล้ว"

เว่ยเหลียงเฉิงพยักหน้า"เราไม่ได้เข้าเมืองหลวงมาหลายปีแล้ว ควรต้องพยายามซึ่งกันและกัน ถึงสามารถกลายเป็นเบื้องหลังของเสี่ยวปิงได้ ส่วนเรื่องในบ้าน ก็ต้องให้เสี่ยวปิงเป็นคนไปจัดการเอาเอง เพราะยังไงก็ต้องเรียนอยู่ดี"